makker

De eerste heftige sneeuwval van het jaar, nou wat een feest. Ridge was een beetje teleurgesteld want eigenlijk had hij het territorium in willen trekken, maar nu werd hem dat verboden. Eerlijk had hij gekeken of hij toch wel kon sneaken, maar de sneeuw viel hard en snel en de wind maakte het enkel erger. Niet heel erg aantrekkelijk dus, zelfs niet voor hem. Met een zucht had hij zich dan maar in de grot neergezet, niet zeker wetend hoe hij zijn dag dan moest vullen. Natuurlijk kon hij vervelende taakjes op zich gaan nemen, maar ja, die waren nou eenmaal vervelend. Een uitweg werd hem echter geboden in de vorm van een leeftijdgenootje. "Turtle! Makker!" sprak hij met een grijns op zijn gelaat en stapte op de wat timide kater af. Ridge wist dat zijn nogal extroverte en uitbundige manier van doen soms anderen wat af kon schrikken, maar echt zorgen maakte hij zich daar niet over. "Zin om een potje te sparren?"


&Turtle

Turtle had vol bewondering staan kijken naar de eerste sneeuw die aan het vallen was. Het was apart om te zien hoe een beetje sneeuw alles zo kon veranderen. Toch betekende dit dat hij de grot niet uit mocht voor nu hoe graag hij ook wilde testen wat de sneeuw eigenlijk was en hoe het aanvoelde. Misschien kon hij het aan iemand vragen, maar hij wilde nou ook weer niet iemand lastig vallen met iets simpels als dit. Voor hij de kans had om het überhaupt aan iemand te vragen werd hem gevraagd of hij wilde sparren. Zijn ogen werden voor een moment groot en hij wist niet goed te antwoorden. Hij had natuurlijk wel een beetje geleerd qua vechten, maar zou hij echt goed genoeg zijn om mee te sparren? "Denk je dat ik goed genoeg ben?" Was dan ook het enige dat hij vroeg en hij bleef dan ook zitten terwijl hij het antwoord van de ander afwachtte.

Het was heus niet zo dat Ridge volledig vergeten was dat Turtle een prey hunter was, hoor. Echt niet, het was hem gewoon heel even ontglipt. Oeps. "Denk je dat ik goed genoeg ben?" zogenaamd heel erg heftig serieus legde hij een poot op zijn schouder en keek hem diep aan. "Maat, je bent perfect," hij lachte zachtjes en keek hem met een vrolijke twinkeling in zijn ogen aan. "Maaarrrrr, als je sparren te matig vindt kunnen we anders ook eens een goed sneeuwballen gevecht houden," er lag een grote grijns op zijn smoel. "Ik verveel me vooral echt kapot, zeg maar,"

Als hij eerlijk was klonk een sneeuwballengevecht beter dan sparren. Vooral aangezien het dan geen directe confrontatie zou zijn. "Sneeuwballengevecht dan." Hij kon wel helpen met de verveling weg te nemen, dat zou niet zo moeilijk zijn om te doen. "Tenzij je liever sparren hebt." Hij zou zijn best doen, maar hij had het gevoel dat hij beter zou zijn in sneeuwballen gooien dan sparren. De to-be was tenslotte ook nog eens ouder dan hem.