No traitor, Just misunderstood

Tallshadow
________________________

Met vuur in zijn ogen stormde de kater de medicine cat den in, geschokt door de geluiden die hij gehoord had. Sin had hij nog niet gesproken, en ook Pepper was nog even genegeerd door het nieuws wat een kitten hem verteld had. Inmiddels stond Tall's vacht wél overeind, en beende hij met grote passen. De kater haalde er trots uit cool en collected te zijn, nu was hij enkel cool, en dat in de meest metaforische zin van het woord. Het was dat er gewonden behandeld werden in de den, en hij een duidelijk doel voor ogen had. Anders had hij alles bij elkaar geschreeuwd en de eerste de beste apprentice opgedragen Sinclaw hierheen te slepen aan haar oren. Niet dat Slate zou willen dat hij dat deed, sterker nog, Slate wilde hem waarschijnlijk niet eens zien. Scheelde dat ze blind was. Maar ruiken of horen werd waarschijnlijk ook niet gewaardeerd. Een zucht ontsnapte hem en even stond de kater stil om zijn vacht weer te doen laten liggen. Hij had haar gevonden, maar wist acuut niet meer wat zijn plan was. Zijn vorige dialoog met haar was zijn afscheid geweest, hij had haar willen vermijden zolang als dat ze in deze fase zaten. Dat ging nu niet meer. En voor de zoveelste keer stond hij als een verzopen katje voor de blinde poes. Beschamend haast, hoe ze hem zo teniet deed.

@Slatefur

_{Gekrijs, geschreeuw, de wil om zichzelf de den uit te slepen om haar kinderen te beschermen. Maar onder de bedwelmende wolk van poppy seeds om haar pijn te dempen was ze binnen en buiten bewustzijn gezweefd. Misschien was het ook wel beter zo. Ze was mager, haar ribben staken uit. Eten ging moeizaam en ze had er ook weinig zin in met de pijn die haar keel deed bij elke hap. Haar keel klopte nu ook. Ondanks dat de wond langzaam maar zeker genas, zou het zeker een lelijk litteken worden. De korsten trokken en staken soms van de pijn bij elke beweging die haar kop maakte, waardoor ze zichzelf nog nooit zo ellendig gevoeld had. Maar ze had het overleefd. Tegen alle kansen in had ze het overleefd. Ze wist niet hoe, of waarom. Het was haar heel duidelijk geweest dat ze dood moest zijn. Misschien was ze dat ook wel, nu ze de nieuwe geur die de den binnendreef rook. Haar oren gingen plat haar nek in en ze leunde weg, angstig bijna. "Ben je hier om de klus van je liefje af te maken?" miauwde ze, haar stem schor.}

Tall dacht graag over zichzelf ~~- in general -~~ alsof hij een sterke kater was. Niet enkel qua fysique, maar ook mentaal. Na zijn eeuwige drang zijn moeder te pleasen, daarna Inner te pleasen, te hopen op een trots woord van zijn vader en onzekerheid over zijn vrienden en plek in de clan, wilde de kater het achter zich laten. Opnieuw beginnen, nu zonder gevoel. De dood van de kittens van Littlestream had hem dat geleerd, teveel gevoel kon je enkel breken. Bijna was hij weer de mist ingegaan bij Pepper en Tinder. En hier stond hij, wederom volledig in de mist. Want hoe gehard de kater ook was, of hoe graag hij ook dacht dat te zijn, de aanblik van Slate op deze manier, in de med den, angstig voor hem wegkruipend. Er ontsnapte hem niet eens een zucht. Sterker nog, zijn adem leek gestokt te zijn.

Bijna zette hij een stap vooruit, maar deinsde terug toen hij zich bedacht dat dit haar waarschijnlijk alleen maar angstiger zou maken. "Slate..." Haar naam zacht in zijn mond, die open bleef alsof hij iets toe wilde voegen. Zijn ogen rond als schoteltjes. "Slate.. he-" Wat wilde hij zeggen? 'Ik had hier niets mee te maken'? Ja, alsof ze dat zou geloven. Aan de andere kant. Hij was altijd eerlijk tegen haar geweest, als enige zo ongeveer, zij wist van Pepper, zijn verleden, alles. Wat had de kater gedaan om dat vertrouwen te beschamen, zelfs over Bloodclan was hij eerlijk geweest. Misschien niet duidelijk, maar dat kon je hem moeilijk kwalijk nemen. "Hier had ik niets mee te maken," Besloot hij dus ferm. Stoerder dan hij zich voelde, en ook zeker stoerder dan hij eruit zag, met zijn oren slap en zijn ogen vol angst. Zou ze sterven?

_{Kort bleef het stil in de den en stilte, vooral voor Slatefur, was benauwend en onhandelbaar. Ze kon het niet helpen dat het zwaar als een deken op haar drukte. Was hij zich aan het voorbereiden het af te maken? Een paar manen terug had ze met zekerheid gezegd dat ze hem vertrouwde. Voordat haar kittens geboren waren, voordat Pepperpaw bij de clan gekomen was. Hij was één van haar beste vrienden geweest, misschien zelfs wel meer voor haar, al had ze dat nooit uitgesproken. Maar toen was alles mis gegaan. Toen had Tallstar een kant laten zien die ze nooit van hem verwacht had, een konkelende kant die haar beangstigde. En voor het eerst had ze zich moeten afvragen, hoe goed had ze hem daadwerkelijk gekend?

En toen was daar Sinclaw, Sinclaw die sprak over hoe groots Tallstar was, Sinclaw die haar de strot had doorgebeten maar net te weinig kracht had gezet om er definitief een einde aan te maken. Wellicht was haar beste vriend hier om dat te doen, haar beste vriend die ze misschien nooit daadwerkelijk gekend had. Haar hart bonsde in haar keel en ze probeerde haar vermoeidheid achter haar ogen weg te drukken. Acefray had gezegd dat ze lekker zou slapen, maar ze had zich nooit zo moe gevoeld van de poppy seeds. Had hij haar meer gegeven dan normaal? Toch hield haar adrenaline haar wakker, haar twijfel. Ze wilde de kater zo graag vertrouwen, maar was er al zo vaak de mist mee in gegaan. "Maar Sinclaw.." stamelde ze, haar stem schor en haar ademhaling gejaagd. Ze was er niet helemaal bij, nog steeds niet. Ze was moe en zwak. Ergens was ze gigantisch opgelucht om Tall's tem te horen, en ergens was ze doodsbang voor haar. Al die emoties die vochten voor dominantie in haar hoofd maakte alleen maar dat ze zich meer een trillend, bevend wrak voelde.}
[/quote]

Bijna wendde de kater zijn ogen af. Het deed pijn haar zo te zien en niet naar de poes toe te kunnen. Niet zich om haar heen op te krullen, haar warm te houden en de pijn weg te dromen. Wanneer hij bij haar in de den geslapen had - om het goed te maken, om zijn nachtmerries kwijt te raken - die nachten waren de enige waarin hij kon geloven dat het misschien toch goed zou komen met hem. Dat ze niet verloren waren, en Shadowclan, en met de clan hij, gered kon worden.

Zo was het niet. Het had niet mogen zijn, het was niet zo gegaan. Of hij er nou wel of niet van alles aan had kunnen doen, dit is waar de kater nu stond, en dat is waar zij lag. "Sin is hier niet," Klein puntje, aangezien ze hier wel had moeten zijn en hij om eerlijk te zijn geen flauw benul had waar ze was. "En daar mag ze blij om zijn," Even klonk zijn withete woede door in zijn stem, trilden zijn poten en moest de kater zijn ogen sluiten voor hij weer rustig was. "Ik..." Hij wilde het niet weer over zichzelf hebben, dat bracht alleen maar problemen doorgaans, maar de poes moest het weten. Moest begrijpen dat dit niet van hem kwam. "Ik wist hier niets van Slate.." Tall sprak zacht, alsof hij bang was dat zijn woorden iets zouden breken. Hem, welteverstaan. Want het was falen van zijn kant. De kater had het wel moeten weten, had het in de gaten moeten houden. Was Sin niet zijn... hulpje? Dus dat maakte dit wel zijn verantwoordelijkheid. "Maar dat maakt het niet minder mijn fout," Mompelde hij er meer voor zichzelf achteraan, dan voor haar, wederom boos. En nu ook gefrustreerd. Het liep volgens plan, alles, en toch wist dit elke overwinning te overschaduwen. Hij kon de den wel afbreken wat een woede voelde de kater in zijn klauwen.

_{Haar borstkas ging gejaagd op en neer en haar ademhaling ratelde paniekerig naar buiten. Je kon het zien aan haar houding. Haar snorharen trilden voor vibraties in de lucht, haar oren draaiden heen en weer om elke beweging te horen, om vervolgens weer in haar nek te draaien. Het was zo hard bergafwaarts gegaan. Zelfs toen Tallstar verdwenen was en ze zich verplicht voelde, uit angst en onzekerheid, om zijn daden toe te geven, zelfs toen had ze in het diepste van haar hart niet willen geloven dat hij het echt kwaad bedoelde, zelfs toen had ze het nog goed willen praten in haar kop. Ze had hem nog steeds willen vertrouwen. Was dat niet wat ze altijd deed? Boos zijn en hem vergeven? In zijn goede geloven? Ze voelde zelfs nu die kleinste trek in haar hart, dat ze tegen hem aan wilde kruipen en troost wilde zoeken, zoals hij ook wel eens bij haar had gedaan. Maar alles wat van dit gevoel over was werd overstelpt door haar angst.

Hij zei dat het hij er niks mee te maken had. Wat wilde ze dat graag geloven. Ze dacht woede in zijn stem te horen. "Ze zei dat ze het voor jou deed.." murmelde ze zachtjes, haar toon nog steeds doordrenkt van wantrouwen. Ze leunde van hem weg en haar poten beefden. "En nu.. ik hoorde gekrijs in het kamp.. mijn kinderen.. zijn mijn kinderen..?" paniek steeg weer in haar stem terwijl besef steeds verder inzonk van wat er allemaal gebeurd was. Was er een aanval geweest? Was Tallstar daarom terug gekomen? Waren haar kinderen oké? Sinclaw had ze wel vaker bedreigd. Of had Tallstar.. Nee, dat zou hij nooit doen.. Toch..? Om eerlijk te zijn, wist ze niet meer tot waar hij in staat zou zijn.}

Hij klauwde met zijn nagels in de grond bij het horen van haar woorden en keek even achterom in de richting van het kamp. Half om half was de kater geneigd die kant uit te gaan in de hoop dat Sin er was, zodat hij de poes hoogstpersoonlijk de nek om kon draaien. Wat een bespottelijke vertoning, niet alleen deed ze het enige wat hij expliciet verboden had, ze liet Slate ook nog eens denken dat het zijn idee was geweest. Hij gromde even, maar bij het zien van de angstige poes vielen zijn oren weer plat en hield de kater zich stil. Het draaide nu even niet om hem. "De kittens zijn veilig," Mompelde hij, dit interesseerde hem aanzienlijk minder dan hoe het met haar ging. Bovendien voelde hij zich nog steeds dubbel over de mysterieuze kittens van Slate. Het deed hem pijn naar ze te kijken, maar hij kon tegelijkertijd geen haar op hun hoofd krenken. "Dappere dodo's zijn het," voegde hij er zacht, en met een werkelijke glimlach, aan toe. Zeker die Littlepaw.

Toen schudde hij even zijn hoofd en zette voor hij er erg in had een stapje vooruit. "Wat...-" Hoe vroeg je zoiets? "Denkt.." Hij kreeg de vraag niet echt over zijn lippen, en ook zijn ogen waren weer gevuld met angst nu hij dichter bij de poes stond en haar wonden zag. Zou ze dit overleven, dat wilde hij weten met elke vezel in zijn zijn. Maar de vraag stellen leek hem beantwoorden, en dat durfde de kater niet. Hij had teveel vrienden verloren. Niet ook Slate.

_{Ze voelde zich eventjes licht in haar kop worden van de opluchting toen Tallstar aangaf dat haar kittens oké waren. De wereld duizelde kort toen die adrenalinestoot wegviel. Ze waren oké.. Ze waren allemaal oké. En ondanks dat ze niet zeker wist of ze Tallstar kon vertrouwen, vertrouwde ze die woorden wel. Ze voelde de tranen in haar ogen prikken, tranen van opluchting. "Dank Starclan.." murmelde ze zachtjes, waarna ze haar kop op de rand van haar mosnest liet zakken, voorzichtig. Desondanks moest ze haar spieren allemaal kort aanspannen toen er een nieuwe steek van pijn door haar lichaam trok en een zachte kreun ontsnapte haar. Maar desondanks voelde ze zich lichter dan voorheen. Als er iets met haar kittens gebeurd was.. Ze had geen idee wat ze op dat moment zou moeten doen. Het liet de mist in haar kop echter nog niet optrekken en wat Tallstar haar probeerde te vragen ontging haar dan ook compleet. "Wat.. wat? Wie denkt..?" vroeg ze, haar oren kort naar achter draaiend.}

Even rolde de kater met zijn ogen toen de poes zo opgelucht reageerde op het overleven van haar kittens. Alsof hij die koters ooit iets zou laten overkomen. Aan de andere kant, Smoke was ook gestorven en Acorn had er niet al te best uitgezien. Bijna zuchtte de kater weer, maar hield zich in. Straks zou hij het aan Slate moeten uitleggen en daar had hij nog even geen zin in. Een gesprek voor een andere dag, waarop de poes zich beter voelde en hij met iets meer ferve die verdediging in kon. Want no way dat de poes dit ging begrijpen. En waarom zou ze ook. Hij had er niets over gedeeld, met niemand niet. Het was onmogelijk dat ze meteen om zou zijn.

Bovendien had hij nu andere dingen aan zijn hoofd, zoals het feit dat ze compleet niet begreep waar hij op doelde, en dit hem even met zijn ogen deed rollen - een gewoonte die hij duidelijk weer terug had. Misschien moest hij het dan maar gewoon vragen, en dus staakte hij het nerveuze schuifelen met zijn poten, maar bleven zijn oren slap hangen terwijl hij de poes voorzichtig bekeek en even een 'ehm' uitte voor hij echt durfde. "Ga je dood?" Hij was echt een kitten. Allemaal schitterende woorden bedacht, intelligente eromheenpraat-manieren, en dan - door de zenuwen - brengt hij het op de subtielste manier mogelijk. Ugh.

_{Tallstar leek totaal niet zeker over zijn woorden te zijn. De kattin had hem zelden zo gezien. Meestal was hij vol vuur, zeker van zichzelf. Maar nu leek hij hier wel met hangende pootjes binnen gekomen te zijn. Elke keer dat ze dacht dat ze alles van hem gezien had, leek er wel weer wat nieuws bij gekomen te zijn. Toch hoefde ze al deze kanten van hem niet. Wat zou ze er wel niet voor geven om terug te gaan naar die zorgeloze manen. Maar wellicht zat zorgeloos er wel nooit in. Tallstar leek zijn pad ferm uitgehouwen te hebben.

Of ze dood ging.. Slatefur was hierbij eventjes stil, waarna ze moeizaam haar kop schudde. "Volgens Acefray ben ik door de gevaarlijkste dagen heen.. Als ik niet de één of andere gekke infectie krijg," reageerde ze. En ze hoopte toch ten zeerste van niet. Maar wat zou ze zeggen? Onkruid verging niet. "Maar het was heel erg kantje boord.." voegde ze er wel stilletjes aan toe.}

Ze leek hem nu wel te begrijpen. Maar goed ook want hij was intens duidelijk geweest, oprecht, de kater vroeg zich af of hij ooit veel duidelijker was geweest dan nu. Doorgaans wist hij zelf niet eens waar hij het over had maar nu leek het voor even allemaal helder, en wist hij zelfs volledige concentratie te hebben toen de poes antwoord gaf. Een antwoord wat hem even opgelucht deed zuchten. Het was niet alsof Ace veel wist, maar op het gebied van kruiden nam Tall het van hem aan. "Wow." Haar zo ziende begreep hij voor het eerst echt wat kantje boord betekende. Sin kennende was het ook met voorbedachte rade geweest, en uitzonderlijk vervelend om mee te maken. Even draaide Tall zich om en plukte een voor hem liggende mosbal uiteen. Zijn frustratie te groot om volledig weg te stoppen. Daarna draaide hij zich weer om. "Ik kan het begrijpen als je me niet gelooft," Of naja, eigenlijk niet want het was dus niet alsof hij ooit tegen haar had gelogen, maar iets zei hem dat deze manier van praten beter ontvangen zou worden dan de andere optie.

Even was het stil toen ze haar woorden had uitgesproken, een stilte die als een dikke deken over hen heen hing. Wellicht had ze dit als ongemakkelijk ervaren als ze niet nog zo duf was van de papaverzaadjes die haar continu door de strot gedrukt werden. Maar op dit moment was het vooral slaapverwekkend. Ze kon haar ogen bijna niet open houden op sommige momenten, maar voor nu poogde ze met man en macht om wakker te blijven. Alsof Tallstar's aanwezigheid slechts een droombeeld was en hij weer weg zou glippen als ze haar ogen dicht liet zakken. En ondanks dat ze hem het liefste uit haar leven zou willen, wilde ze ergens ook dat hij bleef. "Ik wil je graag geloven.." miauwde ze zachtjes, schor. Het was de waarheid, er zat ook geen maar achter. Met heel Haar hart wilde ze dat alles weer bij het oude was. Enkel.. hoe kon dat nog na alles?

Hij zuchtte even toen het een tijdje stil bleef, overtuigd dat de poes in slaap was gevallen. En hoe kon hij haar dat kwalijk nemen? Aan haar toestand te zien had ze nog een lange weg te gaan, en Tall hield haar een beetje egoïstisch wakker omdat hij niet zeker was over.. over wat precies? Ze hadden het heel duidelijk aan elkaar gemaakt, meerdere keren, en toch bleef hij bij de poes terugkeren met een pijn in zijn borstkas die hij niet kon beschrijven. En toch deed haar stilte hem meer dan de duizend stiltes van zijn moeder. Bijna zuchtte hij weer, maar het kwam eruit als een zachte adem toen hij de poes hoorde. En haar boodschap begreep. Wil was al iets toch? Een begin. Een zaadje om vanuit verder te werken. Met wil kon hij iets. Maar dat zou ze niet willen, en misschien had hij de poes al genoeg verschrikkingen bezorgd. "Daar zal ik het mee moeten doen," Antwoordde hij in plaats van al zijn gedachten, een waterige glimlach rond zijn lippen. Altijd als hij met Slate praatte durfde Tall te geloven dat het allemaal wel goed kwam. En toch.

Slatefur haar gedachten leken als een modderstroom, traag, maar gestaag en in beweging. Toch waren ze zo troebel als maar kon en had ze moeite om alles te volgen. Ergens vroeg ze zich überhaupt af of het niet allemaal een gekke koortsdroom was dat Tallstar hier stond. Dat de kater hier tegenover haar stond en dat ze aan het praten waren. Want die laatste keer dat hij bij haar in de den had gestaan en vertrokken was, was het haar pas echt rond de keel gevlogen wat het betekende als ze hem echt kwijt was geraakt. Misschien was het de wolk van slaperigheid die haar vrijpostiger maakte, misschien was het de emotie die haar na een korte stilte toch liet spreken. "Ik heb je gemist.. weet je dat.." murmelde de kattin zachtjes met haar kop op de rand van het nest. Ze wilde hem graag vertrouwen, wilde geloven dat hij hier niet zojuist een oorlog ontketend had in het kamp. Wilde.. Wilde dat alles weer was zoals het vroeger was. "Zeg me alsjeblieft dar alles goed komt." Haar stem stierf weg bij de laatste woorden. Ze voelde zich klein, erg klein. Ze had niemand kunnen beschermen. Ze had niemand kunnen redden. De wereld was vannacht weer een stukje duisterder geworden immers, met de aanval in het kamp. Voor een moment wilde ze geloven dat de wereld even niet zo eng was als dat hij voelde.

Het was weer stil voor een tijdje, hij had geleerd minder te praten. Bijna schoot Tall in de lach toen hij zich dat bedacht, dat hij alsnog iets opgestoken had van de uren met Slate. Minder praten, hoewel ze hem niet kon zien maakte het toch niet altijd uit of hij iets te zeggen had. Ze had het altijd gewoon aangevoeld. En hij deed zijn best dat meer bij haar te doen. En toch. Hij was een kater van woorden, en haar woorden maakte dat hij even verloren om zich heen keek, niet wetend wat te doen, voor hij de den door beende en zijn neus in haar vacht duwde. Een droge snik vrijkomend, hoewel hij geen traan durfde te laten. Bij haar volgende woorden legde hij zich neer, om haar heen, zijn staart beschermend over haar poten, zijn kop bij die van haar. Ogen open, waakzaam. Als een waakhond. "Alles komt nog zoveel beter," Mauwde hij zacht. Al zou het haar weinig zeggen. Maar ja. Goed was een understatement.

Slatefur wachtte, hopend dat er een antwoord zou komen waar ze wat mee kon, een antwoord waar ze in kon geloven. Ze wilde het zo graag, ze hoopte dat het zo kon zijn, dat alles weer bij het oude kon zijn zonder alle dood en verderf. Dat ze weer vrienden konden zijn en ruzie konden maken over nutteloze dingen, in plaats van over de halve vernieling van Shadowclan. Maar in plaats van dat ze een antwoord kreeg hoorde ze een zachts snik en hief ze haar kop daar eventjes van. Huilde.. Tall? Maar voordat ze iets kon zeggen krulde hij zich om haar gebroken lichaam heen, haar met zijn warmte omhullend. Langzaam liet Slatefur haar ogen iets dicht vallen, haar kop tegen zijn fluffy wang leggend. "Dan geloof ik je.." murmelde ze. Ondanks alles, het wilde er niet goed in dat Tall dit allemaal.. uit opzet gedaan had. Het was vast niet zo erg wat er gebeurd was in het kamp.. er moest een reden zijn.. En Slatefur, nu hij terug was, wilde maar wat graag in die reden geloven.

Onderwerp: Re: No traitor, Just misunderstood