{Wolfpaw} Heart don't fail me now

<sub>Ze had verwacht dat ze dood zou zijn. Maar op de één of andere manier, om een reden die ze niet kon omvatten, weigerde haar koppige hart te stoppen met kloppen. Had Sinclaw een fout gemaakt? Gedacht dat ze haar keel eruit gerukt had zonder dat ze het compleet afgemaakt had? Slatefur kon alleen maar bepalen dat ze ontzettend veel geluk had gehad, ondanks dat ze zich zo ontzettend gammel voelde dat ze zich nauwelijks kon bewegen. De energie was uit haar poten gelekt en infectie en koorts hadden haar in eerste instantie beetgegrepen. Ze had zich zelden zo beroerd gevoeld en uit angst voor meegenomen ziekte en infectie mocht ze ook nauwelijks katten zien. Niet dat Slatefur daar genoegen mee had genomen. Ze had zichzelf geprobeerd naar de nursery te hijsen, ijlend roepend dat ze naar haar kinderen moest, om vervolgens weer terug naar haar nest gedirigeerd te worden. Gelukkig begon haar koorts wat te zakken ondertussen en was een infectie afgewend, maar alsnog lag ze daar als een zielig, mager hoopje ellende op het moment, met veel spinnenwebben rond haar hals en de diverse wonden die ze had opgelopen. Nu ze uit het ergste gevaar was, mocht ze weer bezoek ontvangen.

{Wolfpaw}</sub>

Dat Acefray en Bloodpaw hun oren nog hadden, was een wonder. Wolfpaw had ze met liefde van hun domme koppen gescheurd, gezien ze kennelijk toch niet luisteren konden. Ze wilde naar Slatefur toe, haar zien en haar geruststellen, maar het mocht niet. Infectie m'n reet, dacht Wolfpaw, ze zou wel gewoon voorzichtig zijn. Toch werd ook zij gedwongen om te luisteren, maar het moment dat ze de groene vlag kreeg om Slatefur weer op te zoeken deed ze dan meteen. Tussen haar kaken had ze een waterrat geklemd, de molligste die ze in deze tijd van het jaar had kunnen vinden. Was het om iets goed te maken? Het voelde ergens wel zo, want schuld gevoel knaagde aan haar. Schuld gevoel en een verschrikkelijk eng gevoel dat ze geen controle had, dat ze nooit altijd op zou kunnen letten en wanneer ze dat niet deed, de sterren op haar poten zouden spugen. Nee, de sterren verdienden niet zoveel roem, het was Sinclaw die haar telkens in het gezicht bleef spugen. De rat gleed uit haar bek toen ze Slatefur daar zag liggen, een zielig hoopje botten van wiens vacht nog niet eens al het bloed gewassen was. Ze ademde, maar daar bleef het bij. Haar adem stokte, maar ze slikte de brok in haar keel door en pakte de rat weer op. Uiterst voorzichtig krulde ze zich om de poes heen, waarna ze een behapbaar stukje van de prooi scheurde en dat naar haar vriendin toe neusde. Woorden kwamen niet over haar lippen, want ze was bang dat ze dan in tranen uit zou barsten.

_{Hoe lang ze hier al lag? Slatefur wist het niet goed. De dagen leken vreemd samen te hangen, dag ging over in nacht zonder dat ze het zich goed besefte. Zeker als je blind was en slechts nog maar vaag licht meekrijg als enigste dienst van je ogen, was het al helemaal een beetje een vreemde gewaarwording. Maar ze besefte zich wel dat katten om haar heen kwamen, haar bezoeken, haar wonden probeerden te genezen. Ze was ze er dankbaar voor, al vroeg ze zich af waarom ze hier uberhaupt nog op deze aarde liep. Wellicht had ze wel ontzettend mazzel gehad. Ze had zich in ieder geval nooit meer elder gevoeld dan nu. Haar keel klopte van de pijn terwijl ze haar kop iets hief van het geluid van pootstappen. Die geur kende ze maar al te goed. Een zacht gespin ratelde in haar keel, ook al deed dit pijn. "Hey Wolfpaw.." miauwde ze schor, blij knijpend met haar ogen naar de kattin. Ondanks dat Wolfpaw de dochter was van dat monster, zou ze haar nooit iets aanrekenen. Ze zag Wolfpaw ondertussen meer als een eigen dochter, dan als die van Sinclaw, al zou ze haar dat nooit zeggen.}