In de verte kon ze fourtrees zien liggen, het zou niet lang meer duren tot de volgende gathering. Dan zou ze worden voorgesteld als Riverclan's nieuwe deputy. En dan zou iedereen die het nog niet wist weten dat Butterstar dood was. Crystalshell liep langs de landgrens met het Windclanterritorium. Ze had besloten hier alleen naartoe te gaan om minder dreigend over te komen. De spanningen waren nog hoog en ze had geen zin om een grensgevecht uit te lokken. Ze knappe kattin keek rustig uit over de velden en heuvels van hun voormalige vijand. Niet al te ver weg zag ze een gedaante naderen; een kater die ze goed herkende aan zijn bijzondere pels. Een mannelijke schildpadkat, hij was de enige van dat soort die ze ooit met eigen ogen gezien had. Crystalshell hielt haar pas in toen hij binnen gehoorsafstand kwam. "Stallionstar." Begroette ze hem met een beleefde blik zijn kant op. Hij leek alleen te zijn, net als zij, wat haar aan geruststellend gevoel gaf.    

Hoe zou hij haar zien? Als een vijand? Gewoon zomaar iemand uit een andere clan? Of zou er iets in haar houding zitten wat hem wees op iets anders? Stallionstar leek het te houden op een middenweg tussen de eerste twee opties. Hij leek niet extreem vijandig maar was tegelijkertijd absoluut niet uitnodigend, wat begrijpelijk was. Desondanks knikte hij haar toe en vroeg met wie hij het genoegen had. “Ik ben Crystalshell, Riverclans deputy.” Verkondigde ze. Natuurlijk had ze had achter kunnen houden, dan was er nog een kans dat hij niet was ingelicht over Butterstar’s overlijden en nog niet eens wist dat haar clan een nieuwe deputy zou hebben. Maar Crystalshell was liever eerlijk, zeker tegen de leader van een andere clan. Ze stopte haar pas helemaal en draaide zich volledig naar de Windclanleader toe. “Ik ben blij dat ik je eens buiten het gevecht ontmoet.” Ze glimlachte er niet bij, maar haar toon was oprecht. En ze meende het: Zo zou ze hem niet alleen als een gewetenloze vijand zien.

Hij had het nog niet geweten. Dat was het risico dat ze had genomen toen ze vertelde dat ze Deputy was. Crystalshell's blik verduisterde enigzins toen ze zei: "Ze is niet afgetreden." De rest kon hij zelf wel invullen. Hij beantwoordde haar volgende woorden met dezelfde gedachte: Hoop op een tijd van vrede. Crystalshell glimlachte rustig en knikte nogmaals "Insgelijks, Desondanks is het mijn verantwoordelijkheid om mijn clan veilig te houden. Dus verwacht geen zachtere behandeling van Pantherstar en mij." Het was verre van een dreigement, maar ze was erg duidelijk: Riverclan bleef Riverclan. "Maar ik zie niet in waarom een dergelijke agressie nodig zou zijn."

Haar woorden schenen hem een beetje los te maken. Stallionstar verontschuldigde zich toen hij over Butterstar's dood hoorde en Crystalshell sloot heel even haar ogen. Was het wel haar taak geweest om hem hierover in te lichten? Ja, dat was het, besloot ze. Als ze een redelijke band met Windclan wilde onderhouden moest er een mate van vertrouwen tussen de twee clans zijn. Stallionstar grinnikte zowaar toen hij antwoord gaf op haar belofte. "Nee, maar voordat mijn beleefde toon je valse hoop geeft. Ik probeer simpelweg een goede eerste indruk te maken." Antwoordde ze met haar eigen zachte grinnik. "Ik denk dat we StarClan dankbaar mogen zijn voor de korte Leafbare." Het verlichtte zeker de spanningen om voedsel, ja. Crystalshell keek nog een keer uit over het uitgestrekte Windclanterritorium. "Maakt je clan het goed?" Vroeg ze toen, nog steeds op dezelfde ongeveinsde toon. Natuurlijk zou ze het ook op de Gathering horen. Maar uit haar ervaring schenen de leaders daar altijd te zeggen dat hun clans het ondanks welke omstandigheden dan ook goedmaakten.

Ze had wel een idee over hoe er over haar clan werd gedacht door de meeste Windclankatten. De twee groepen zagen elkaar als aanstichters van allerlei onheil. Het zou een hele tijd duren voordat één van hen zou toegeven dat ze fout hadden gezeten. Het was ook niet Crystalshell's taak om dat nu namens Riverclan te doen, haar clantrots was te groot om iets toe te geven. Maar Stallionstar sprak van een goede eerste indruk, dus dat was iets. Natuurlijk droeg dit uiterst beleefde gesprek heel wat spanning. Zij wisten beide dat hun clans elkaar niet konden uitstaan. Ze wisten ook beide dat de hostiliteit hoogstwaarschijnlijk nog niet voorbij was.
De Windclanleader liet niet veel los over het welzijn van zijn clan, alleen dat de konijnen weer volop renden. Crystalshell knikte ook toen hij naar hun voornaamste voedselbron vroeg. Het gesprek leek ten einde te lopen, maar ze wilde deze kans op een op een met Stallionstar te praten niet laten schieten. Ze bleef even stil in de verte staren en zei toen: "Onze clans hebben elkaar de laatste tijd zoveel bloedvergieten aangedaan. En niemand is er verder mee gekomen." Ze glimlachte vreugdeloos. "Ik ben bang voor de toekomst, Stallionstar. Als we geen gelijke grond vinden zullen we een generatie warriors kweken die niets anders dan de vijandigheid kent." Ze keek hem weer aan, niet boos of uitdagend, nog even vriendelijk als voorheen. Ze gaf Windclan niet de schuld, ze wist dat de clans dit probleem samen hadden veroorzaakt.

Ze waren natuurlijk niet de enige die over echte vrede na hadden gedacht. Leaders waren er over het algemeen niet op uit om oorlogen te voeren. Butterstar had zich inderdaad geprobeerd te verzoenen met Windclan door hen Heatherfields terug te geven. Daardoor was veel dood en verderf bespaard, zelfs als ze er een stukje van Riverclan's trots voor in had moeten leveren. "Kunnen we afspreken dat we allebei onze uiterste best zullen doen om de huidige vrede te bewaren? Of is het daar nog te vroeg voor?" Vroeg ze de leader zonder blikken of blozen.

Ze wilden nu allemaal geen oorlogen, dat was waar. Crystalshell herinnerde zich nog maar al te goed hoe het gevoeld had toen ze die woorden had gehoord. Ze had het gevoel dat Stallionstar en zij tenminste grotendeels op één lijn zaten. Allebei wilde ze de vrede bewaren en hun geschillen oplossen met diplomatie. "Dankjewel. Ik zal met Pantherstar bespreken wat we kunnen doen om aan een gepaste samenwerking te beginnen." Alleen als Riverclan en Windclan wat toenadering zouden genieten zouden ze samen tegen een gemeenschappelijke vijand kunnen optreden.

Dit was goed, ze hadden allebei naar elkaar geluisterd en af kunnen spreken dat ze zich in elk geval voor de vrede zouden inzetten. Crystalshell knikte dankbaar toen Stallionstar liet weten dat hij de samenwerking ook zou bespreken. "Insgelijks, op hoop van vrede." Beantwoordde ze toen hij haar verder een goede dag wenste. De twee gingen weer uit elkaar, ze stapten beide van de grens weg en deden dat zonder om te kijken. Of de clans ooit een vriendelijk verband zouden kunnen hebben was nog maar de vraag, maar er was zeker aanleiding om hoop te hebben.