nightwish

Zijn aanval was geslaagd, tot verbazing van hem. Maar hey, dat was goed. Maar voordat hij goed door kon bijten ging ze er met haar volle gewicht tegenin. Dat had Shade niet aan zien komen en zelfs zijn snelle reactievermogen kon hem nu niet helpen. Dus besloot hij het er maar op te wagen en liet zich met haar op de grond vallen. Toen hij met zijn rug op de grond viel bracht hij snel zijn poten onder de buik van de BloodClanner en op het kantelpunt rolde hij door, strekte zijn poten en hoopte haar zo weg te katapulteren. Gelukkig waren zijn poten sterk en door de beweging had hij het voordeel. Maar het was nog maar afwachten hoe goed het zou lukken.

Het was al redelijk laat, de maan bevond zich aan het hoogtepunt aan de hemel. Ze deed haar naam eer, en keek met een lege blik naar boven. Het gebeurde wel vaker dat ze er s nachts opuit ging, haar hoofd leegmaken. Soms gebeurde het zelfs dat ze ergens een rustig plekje vond en daar bleef rusten. De sfeer in het kamp stond haar niet aan, en eerlijk gezegd voelde ze zich er op deze moment niet thuis. Hoe erg was het wel niet, je eigen Clangenoten te wantrouwen... Moonvision kon het niet helpen, het was nu eenmaal haar gevoel. Ze verkoos dan ook liever een rustige plek in het territorium dan slapeloze nachten in de warriors den.

Maar net toen de witte poes zich toch zover had gekregen terug te keren naar het kamp, hoorde ze een geluid. Ze bevond zich vlak aan de grens, dus de kans dat het rogue’s waren of vijandelijke Clankatten, was groot. Alsnog was het haar nieuwsgierigheid die haar deed opstaan en richting het lawaai deed lopen. Op enkele meters afstand sloeg een kille klauw om haar hart. De geur van Bloodclan kwam haar neus binnen en gaf haar een braakgevoel. Het werd haar dan ook snel duidelijk wat hier gaande was. Haar amberkleurige blik gleed van Blazesong naar de bekende zwarte vacht die zich onder de Bloodclan kat bevond. Shadefeather! Onmiddellijk schoot ze in actie, met haar gespierde lijf tegen de poes beukende om haar zo van de zwarte kater weg te krijgen. Toch nog een voordeel van haar Riverclan roots, snelheid en kracht gecombineerd. Al wist ze maar al te goed hoe lelijk die Bloodclanners konden vechten. Plus, hoe ze buiten het boekje durfden te gaan. Daarom dat ze meteen terug ten volle attentie was toen ze zich omdraaide, haar dikke vacht omhoog zettende waardoor ze eens zo groot leek. ”Scheer je weg, lelijke rat!” siste ze, haar stem laag en gevaarlijk.

De zwarte kater beloofde een waardige tegenstander te zijn, meer dan Brat verwacht had. Het was een echt dans gevecht. Klappen vielen wel hier en daar. Maar niks doorslaggevend. En de donkere poes werd het wel een beetje zat. Ze was gefrustreerd en wilde er een definitie einde aan maken. Ze had haar aanval ook al helemaal uit bedacht, en stond op het punt hem uit te voeren. Tot opeens een stem haar aandacht trok. Een witte poes had zichzelf in het verhaal geschreven, en haar intenties waren heel duidelijk. Brat gromde, gefrustreerd dat ze de ander niet eerder opgemerkt had. Niks ging vandaag zoals plan, elke keer werd er roet in het eten gegooid zo blijkt. Brat gromde zachtjes en sloeg wel met haar staart in de lucht. Terwijl ze langzaam opstond, ze was op de grond beland door de eedere beuk van de witte poes. Haar blik gleed een voor een langs de katten die op dit slachtveld aanwezig waren, ze berekende haar kansen. Rekenen was nooit haar grote passie of talent geweest, maar ze wist wanneer haar procent van slagen klein was. Dus besloot ze de knoop maar door te hakken, en de benen te nemen. 

{brat topic uit}

”Scheer je weg, lelijke rat!” mauwde een poes, daarmee het toneel opkomend. Echter het herkennen van de stem deed de kater niet, zijn eigen gehijg klonk als een harde ruis in zijn oren en maakte het daarmee bijna onmogelijk stemmen van elkaar te onderscheiden. Nee, het herkennen van de stem en deze koppelen aan iemand deed hij pas toen hij zijn kop weer wist op te heffen en de poes kon zien. Moonvision, één blik op die glanzende witte pels was genoeg geweest om de poes te plaatsen. Sliep dan niemand in windclan?

Een kleine grinnik verliet zijn bekje bij het zicht van de rode poes haar twijfel en later ontsnapping,nadat zij had ingezien dat ze dit zou verliezen, net goed. Alhoewel hij liever haar dood had zien gaan, ook al zou hij dit liever zlef hebben gedaan. "Well" begon hij, proberend zijn kop hoog te houden, proberend bij te blijven terwijl de wereld om heen tolde als een gek "Dat was nog is een avontuur huh" vermoeid grijnsde hij, wat was hij toch een grapjas, een grapjas met behoorlijk wat pijn en slaapgebrek.

Voordat hij had kunnen zien of zijn tactiek gelukt zou hebben, verdween opeens het gewicht van de BloodClanner boven hem. Een witte vacht kwam voorbij en verbaasd keek hij om. Hij zag Moonvision en hij kon het niet laten lichtjes te glimlachen. Maar al snel had hij zijn aandacht weer gefocust op de BloodClanner. Hij maakte zich weer klaar voor de volgende aanval en hij was heel blij dat Moon er nu was. De rode poes was daar blijkbaar helemaal niet blij mee - natuurlijk - en bedacht dat het beter was om maar te gaan. Shade slaakte een zucht toen de poes uit zijn zicht verdwenen was en draaide naar Blazesong. 'Oh StarClan, Blaze, gaat het??' vroeg hij bezorgd terwijl hij zijn neusje tegen diens schouder drukte. Hij zou toch niet dood gaan? Hij draaide met lichte paniek om naar Moonvision. 'Wat moeten we doen? Hem terugbrengen of iemand halen?'

De Bloodclanner rekende haar kansen in, en had door dat het gevecht intussen gevochten was. Haar felle blik volgde de indringer tot ze uit hun zichtveld verdwenen was. Pas wanneer Blazesong zijn stem liet horen, draaide ze haar kop en keek ze haar Clangenoten terug aan. De kater wist nog sarcasme over zijn lippen te krijgen, waarna Shadefeather als een halve hysterische begon te vragen of de ander het wel zou overleven. Moonvision vernauwde haar ogen even. "Als hij nog sarcastisch kan doen dan zal hij ook nog wel de reis naar het kamp overleven," miauwde ze, de zwarte kater kort aankijkende. "Daarbij verliezen we meer tijd als we eerst iemand naar hier halen." vervolgde ze, waarna ze dichter naar de rood-witte kater liep. "Steun maar op mij, dan kunnen we terug naar het kamp gaan. Ik denk wel dat we een goede reden moeten verzinnen waarom we allemaal zo laat nog bij de grens waren." zuchtte ze, de vele vragen die ze gesteld zouden krijgen nu al hatende. Ze hield niet van al die onnodige aandacht. En dat wanneer ze juist de rust was komen opzoeken...

'Oh StarClan, Blaze, gaat het??' mauwde shadefeather als een halve zot, zelfs blazesong was niet zo bezorgd om hemzelf als shade nu over hem was. 'Wat moeten we doen? Hem terugbrengen of iemand halen?' paniekte de kater verder, Blazesong dwingend hem even boos aan te kijken. Ze zouden hem toch niet hierachter laten? Wat als die heks terug kwam om het af te maken? Hij zou nog liever onderweg sterven dan de poes de satisfaction te geven hem te mogen doden hoor!. "Als hij nog sarcastisch kan doen dan zal hij ook nog wel de reis naar het kamp overleven," Klonk er vanuit Moonwish, die duidelijk met iets wat meer reden naar de situatie keek "Daarbij verliezen we meer tijd als we eerst iemand naar hier halen." kijk daar kon Blaze het nog wel in vinden. . "Steun maar op mij, dan kunnen we terug naar het kamp gaan. Ik denk wel dat we een goede reden moeten verzinnen waarom we allemaal zo laat nog bij de grens waren." stelde ze daarna voor. En het was dat Blazesong gewond was dat hij niet tegenstribbelde en de hulp die de poes hem bood aannam met open armen. "Ja-" antwoorde hij met behoorlijk wat lucht in zijn woorden alsof hij niet eens moeite deed het te sparen "Wat deden julie hier zo laat gekkies."

Moonvision redeneerde dat Blazesong wel in staat was terug naar het kamp te lopen. Shade keek even goed naar het lichaam van de kleine kater, maar knikte alsnog. 'Oké..' mauwde hij. Het was ook wel waar dat ze meer tijd zouden verliezen als ze iemand moesten gaan halen. Maar Shade kon snel rennen. Maar goed, Blazesong kon het nog aan dus vooruit. Moon mauwde vervolgens iets over een excuus verzinnen. Shade draaide zijn oortjes naar achteren terwijl hij begon te lopen. 'Uh.. Nou ik kon niet slapen.. Is dat niet reden genoeg?' Er waren wel meer katten die als ze niet konden slapen even een rondje gingen lopen. Misschien was het wel een beetje opmerkelijk dat ze helemaal bij Fourtrees uitkwamen, maar goed. 'Stallionstar zou er vast niets van denken.' Hij kende de kater, hij wist zeker dat zijn beste vriend hen niet zou verdenken van iets niet loyaal-achtig.