nightwish

Slapen, dat wilde hij, slapen voor 2 manen lang. Met iedere stap die de kater zette voelde hij een klein beetje levenslust weg glippen. Waarom was hij dan ook op pad gegaan? wat bezielde hem? Gefrustreed schudde de kater zijn kop, hij was gek geworden. Niet raar eigenlijk in een clan vol idioten katten waar je dagelijks mee opgescheept zat. Om de zoveel stappen stopte hij om de energie in zijn ogen terug te knipperen. Maar nee echt effectief was het niet, de kater had  zich zowat een weg richting de fourtrees geslaapwandelt alleen om  daar enigsinds gewekt te worden door een vreemde, voor de kater onbekende geur. Hij keek op en knipperde met zijn ogen. 'Gegroet.' mauwde de vreemde poes, hoe kwam die hier? De kater kneep slaperig zijn ogen samen en had even een tiental seconde nodig het beeld voor hem te verwerken "Wat in starclans naam moet jij hier?" mauwde hij minachtend "heb je geen twolegs om je te voeren oversized kittypet" een kleine vermoeide grijns verscheen op zijn gezicht

'Wij de Elite, vallen niet onder de zorg van de mensen.' mauwde de vreemdeling koeltjes. Elite? de kater had er eerder over gehoord...hij was alleen nooit geïnteresseerd genoeg om de verhalen van zijn clangenoten van begin tot einde to horen. Maar de kater wist er een klein lachje vanaf te brengen "Elite? " hij wende zijn blik naar de poes " ur one of those???" de kater knikte met een zucht " Ook dat nog". Even glimlachte hij kop schuddend "Net als je denkt het raarste meegemaakt te hebben". Hij gaapte en liet zijn vermoeide blik over de poes glijden, ze was mooi moest hij opbiechtte maar het eerste wat hem opviel was de grote kras over haar lichaam en oog...apart. Hij zuchtte en besloot er eventjes bij te gaan zitten om even wat wakkerder te worden. "Dus loop jij altijd zo maar clan gebied op of besloot je is gek te gaan doen elite" eindigde hij met een spottende toon, een kleine grijns op zijn vermoeide en chagrijnige gezicht.

2

De kater grijnsde, hij had duidelijk een snaar geraakt. 'Ik ga en sta waar ik wil, jullie grenzen houden mij niet tegen' mauwde de poes in een langzaame zucht. Even bekeek the windclanner haar ze had een duidelijke machtige uitstraling met die littekens en groote wat de kater ertoe dwong zijn krachtige spieren eventjes aan te spannen. "aaah" begon hij met een knik " Ofcourse, wat bezield me ook daar een vraagteken achter te zetten hm" mauwde hij met het gewoonlijke beetje sarcasme in zijn stem "kijk, ik wil niet gemeen doen ofzo, ere woord mij boeit het echt niet dat je hier graag naar bomen kijkt, ga je gang, live your life girl, maar andere zijn daar misschien iets minder gastvrij in" waarschuwde hij met een uitgeputte blik in zijn ogen, het was zo laat oh god, al was het meer de zin om te slapen dan daadwerkelijke uitgeputheid "Maar ik weet zeker dat een kat als jij daar wel raad mee weet huh" even knikte hij naar de tanden om haar nek "That's quite the collection"

Even was de kater ontspannen geweest, even had hij zijn lol gehad en voor het eerst was hij niet geergerd geweest. Maar nu? Adrenaline gierde door zijn aderen toen een pijnschuit door zijn lichaam heen echode. Snel sprong de nu wel gewekte kater naar achter voor de poes haar nagels dieper in zijn borst kon krijgen, bloed langs zijn voorpoten naar beneden druipend. Zijn adem versnelde toen woede bij hem opborrelde, hoe durfde de vieze oversized kittypet ook maar één  van haar gore klauwen op hem te leggen en nog is zonder reden ook, THE AUDACITY. Woest blies de kater, daar ging de gezelligheid. Snel zette hij af en schoot richting de poes, zijn sterke spieren duidelijk zichtbaar in het zwakke maan en sterren licht, ze hadden toeschouwers. Krachtig maar iets slomer haalde de kater uit naar zijn tegenstander hopend het bloed uithaar haar kop te leiden...

Ze was deze nacht er niet op uit gegaan om bloed te verspillen, maar deze kat. Hij maakte het absoluut noodzakelijk. Ze zal er voor zorgen dat zijn vacht enkel met bloed bedekt zou worden. Zodat hij een echte rode kat was.

Haar eerste aanval bleek een succes. Ze voelde haar scherpe nagels door het vlees van zijn brost scheuren, en daarmee het eerste bloed laten vloeien. Een wilde grijns versierde haar gelaat terwijl ze het bloed naar beneden zal glijden. En op de grond viel, alsof het enkel maar een paar druppeltjes water waren.

Maar water kwam niet in deze kleur, de kleur was de donker. En de vloeistof te dik.

Echter was het nu de kater die de aanval inzette, met en hoge snelheid. En de Elite member, dankzij haar grote massa was niet snel genoeg om zijn gezwinde aanval helemaal te ontwijken. Ze voelde zijn nagels tegen haar hoofd huid komen, niet diep genoeg om een wond achter te laten. Maar wel om om bloed te trekken. Pijn gierde door haar lichaam, maar daarop lachte ze enkel. Pijn was geweldig. De poes sprong vervolgens naar voren en hapte met haar scherpe tanden, tanden die gemaakt waren om vlees te doorboren. Naar de keel van de Windclanner. Terwijl haar eigen bloed langs haar nek gleed, en zo ook zijn weg op de koude harde grond vond.

De kater voelde hoe zijn nagels over de huid van de poes gleden, waarop de poes alleen maar lachte. Even keek de kater de gek aan, zijn rechter oog woedend samentrekkend, een tik waarmee ze de kater vroeger altijd plaagde. Hoe kon ze lachen? Zag ze hem niet als waardig genoeg? Razend blies de kater terug, bloed zou gaan vloeien vanavond en met wat geluk niet het zijne.

De kater was niet geschokt geweest toen het monster naar hem sprong sterker nog hij had erop gewacht. Met een lenig sprongetje sprong hij naar achteren, maar net niet snel genoeg om de poes haar scherpe tanden te snel af te zijn. Pijn schoot door de kater zijn relatief kleine lichaam toen haar tanden zich een weg door het laagje vel over zijn keel heen boorden. Snel, snel probeerde hij zich los te rukken van poes haar greep en trok zo het stuk huid open, de grond onder hen begon al aardig rood te kleuren. Met een enkeling wankelige stapjes zorgde hij voor een bezorgd klein aantal stappen afstand tussen de twee. Snel keek hij op in pure razernij "Oh nu vr- vraag je erom kittypet" blies hij tussen pijn schoten in, de poes had hem goed te pakken gehad, maar momenteel was het kater's woede en adrenaline dat hem verblinde voor zijn verzwakte staat. De poes kon zich zo op hem storte wist de kater, ze was te dicht bij, het was nu of nooit.

De kater was gedwongen te snel te reageren en sprong daardoor slordig op, woest en wild slaant naar de poes haar bestaande littekens on de hoop deze open te krijgen.
Alles wat de kater gewild had was rust en slaap maar nee, dat was te veel gevraagd

Paniek raasde even door zijn lichaam toen de vijandige poes haar tanden hoog op zijn bortst plaatste, 1 mm hoger en hij was er geweest. Met een klap viel de kater achterover, de verassing was hem meester geworden en in een wanhopige woede probeerde hij met zijn achterpoten de buik van de poes, in een duwende beweging, open te scheuren, terwijl zijn voorpoten druk waren met de poes haar shouders. Dit was geen kat, geen clan kat die nog enige morele waarde had, dit was een monster. En voor monsters zoals zij was geen plaats in dit woud en al helemaal niet zo dicht bij zijn geliefde clan. Hij zou er alles aan doen deze wreede kat weg te houden, maar eerst was het tijd om zichzelf te redden van de woeste bloodclanner...

Ze had haar tanden in zijn vlees weten te plantte, niet op gewenste hoogte maar het was goed genoeg. Alles dat bloed uit zijn lichaam naar boven haalde was goed genoeg. Ze probeerde haar kaken elkaar te laten ontmoeten, maar dat was onmogelijk aangezien de kater wild met voor en achter poten naar haar aan het uithalen was. Het werd te veel voor haar, en uiteindelijk liet ze hem los. Bloed vloeide langzaam uit haar schrammen die kater had gecreëerd, maar het was niks ernstig. De windclanner was er erger aantoe dan zij. 'Heb je nog laatste woorden? Want ik laat het hele bos rood kleuren met je bloed.'

Met een hap naar lucht wankelde kater terug toen de poes hem eindelijk los liet, en schoten van pijn leken als bliksem door zijn hele lichaam te schieten. 'Heb je nog laatste woorden? Want ik laat het hele bos rood kleuren met je bloed.' hoorde hij de poes door zijn zware ademhalingen heen en vermoeid en verslagen hief hij zijn kop op, zijn korte dikke poten trillend onder zijn lichaam, langzaam besmeurd rakend onder het bloed.

Hij slikte, hij zou verslagen worden door een kittypet...een vieze vuile kitty pet en nog een poes ook pfffoo. De kater was niet achterlijk, of stommoedig, hij was woest...dat was alles. En nu was het zijn woede die hem een vroeg graf zou gaan bezorgen. Het was bijna ironisch, hoe de kater altijd preekte over dood te willen gaan, om vervolgens voor eeuwig te kunnen slapen, maar nu met iedere ademhaling stond te vechten voor het leven waar hij voorheen nooit waarde aan leek te hechten.

Even grinnikte de kater om de poes haar woorden, laatste woorden? "W-wat is het nut van laatste woorden wanneer niemand ze hoort kittypet?" grapte hij met zijn gewoonlijke dosis sarcasme, biddend naar starclan dat het niet zijn laatste zouden zijn

Shadefeather had dus geen idee waarom hij hier was. Midden in de nacht. Bij Fourtrees. Maar hij was blij dat hij er was. Want in het maanlicht zag hij twee katten op de open plek. Geuren vulde zijn neusgaten en zijn haren rezen overeind toen hij de vieze BloodClan geur rook. Angst voor zijn Clangenoot kwam ook naar boven borrelen toen hij de WindClan geur rook. Hij twijfelde misschien één seconde - goed vechten kon hij namelijk niet en dit was wel een BloodClanner - maar hij moest helpen. Zo snel en geluidloos als de wind die geen geluid maakte want soms maakt wind dat wel, rende hij naar de twee katten. Met een krachtige sprong die hij altijd gebruikte voor zijn prooi sprong hij tegen de rode poes aan, proberend zijn nagels diep in haar vlees te boren.

Brat snoof geïrriteerd toen de kater zijn laatste woorden die hij ooit zou spreken vergooide, hij vroeg niet voor vergiffenis ( niet dat hij het zou krijgen. )  Hij gaf geen heldhaftige preek. Nee, hij koos er voor om zijn laatste worden in een sarcastisch grap te spinnen. De rode poes liep langzaam naar voren, alsof de klok opeens verouderd was. En maar op halve kracht werkte. Maar ze deed het express, ze ging er geen snel en schoon einde aan maken. Ze wilde hem zien lijden. Hem martelen. Zijn mond over laten lopen met bloed, zijn tanden een voor een er uit trekken. Dan zou hij wel heel anders piepen. Toen de poes nog maar enkele centimeters van de kater verwijderd was vingen haar oren een geluid achter haar op. Ze werd van achter aangevallen. Snel probeerde de poes de aanval van de vreemdeling te ontwijken, maar ze was iets te langzaam. Want de nagels van de nieuwe tegenstander kraste langs haar zij. Verschrikt sloeg de poes een luide kreet.

Verslagen liet de kater zijn blik over de poes heen glijden, zijn ogen tot niet meer dan twee kleine spleetjes geknepen, zijn ogen vermoeider dan ooit. Misschien moest hij ze gewoon sluiten, ze nog 1 keer rust geven voor het licht voor altijd uit zou gaan, maar zijn intense haat voor de poes voor hem hield ze open, hield ze op de blauwe ogen van de poes gevestigd.  Met iedere stap die ze zette viel zijn hart een kleine meter naar beneden, dit was het...dit zou zijn einde zijn, het einde waar hij oh zo lang om gesmeekt had, een einde waarin hij altijd een begin had gezien van geluk...Maar nu, nu bad hij tot de sterren voor een leven waar hij hen nooit dankbaar voor was geweest. Waarom zouden ze nog naar hem luisteren? Na alle shit die hij hen had gegeven? Hij had hun steun niet verdiend, hij behoorde tot een klasse genaamd afval, afval die nu werd opgeruimd door een vies goor beestje. Zo'n beestje die in de grond zit om alle verotten plantjes en beestjes op te vreten en door te gaan met zijn zielige bestaan, een slaaf van de natuur.  


Maar tot zijn grootste verassing had starclan zijn gebeden gehoord, ze hadden de tijd ervoor genomen te luisteren...of ze genoten gewoon van de show, maar ze hadden in iedergeval accuut geantwoord, starclan was voor het eerst aan zijn kant gaan staan. Alhoewel misschien was de kans om nog een dag te mogen leven een straf voor de  kater, alsof ze hem de rust van starclan niet zouden gunnen, alsof ze geen zin in hem hadden,  hoe dan ook starclan had hem een redder in nood gestuurd in de vorm van Shadefeather. De grotere zwarte kater had zich op de vijandige poes gestort alsof deze een klein weerloos muisje was, alsof deze geen klauwe had groter dan die van de zwarte kater, wat een moed. Gelukkig voor de zwarte kater leek de poes te gefocust te zijn geweest op het martelen van haar prooi om hem op te merken en verschrikt slaakte zij een luide kreet toen shadefeather zijn nagels in haar schouder wist te slaan, score.

Verzwakt dwong de kater zichzelf om, op trillende pootjes staant, toe te kijken, dwong hij zichzelf zijn hoofd hoog te houden, zoekend naar de kracht om de kater bij te staan in een gevecht waarin hij hem had gebracht, de rode poes leek immers geen moeite hebben met vechten, en hij betwijvelde of de zwarte kater zijn moed overheen kwam met zijn vecht skills.
Verzwakt als hij was, was hij richting het strijd toneel gestapt en  hief hier zijn poot op omhiermee uit te halen naar  de poes  die nu te afgeleid leek te zijn door de zwarte kater, maar echt veel kracht zat er niet meer achter, die was met zijn eigenaardige humor opgegaan in rook, het enige dat zijn aanval nog brandstof gaf was zijn pure haat naar de poes toe, een poes die hopelijk heel gouw weet terug de grond in ging.

Helaas had de poes hem toch opgemerkt, maar gelukkig was hij sneller geweest. Ze draaide zich om, maar zijn nagels gingen langs haar zij. De kreet die ze sloeg deden zijn haren overeind komen, maar hij moest nu wel door. Hoewel hij het op kracht zo zou verliezen van de grote poes, kon hij zijn snelheid wel in de strijd brengen. Snel dook hij weg van haar toen ze naar hem toe draaide en viel haar weer van achter aan. De mep die Blazesong gaf was goed bedoeld, maar had nauwelijks zin. Hij wilde roepen naar hem dat hij hulp moest gaan halen, maar hij wilde hem ook niet zomaar wegsturen en misschien wel zijn wonden erger maken. Shade focuste dus maar geheel op de rode BloodClanner terwijl hij zijn bek naar haar nek toe boog om daarin te bijten.

Ze werd aangevallen van twee kanten. Een oneerlijk gevecht. Maar voor wie? De zwarte kater had zijn trump kaart immers al gebruikt; supprise attack. En van hoe hij er uit zag was hij zeker geen vechtersbaas. En zijn partner was te flink toegetakeld om echt een bedreiging te vormen. Met gemak dook ze dan ook weg van zijn uithaal. Brat snoof en gromde luid terwijl ze haar boven lip omhoog trok zodat haar scherpe tanden die rood kleurde van het bloed goed te zien waren. Met een wilde blik in haar ogen richtte ze haar hele aandacht op de zwarte kater die met een hoog tempo op haar af kwam. De poes had geen tijd om de aanval te ontwijken, daarvoor was hij te snel. Dus besloot ze haar eerdere tactiek weer opnieuw te begrijpen. Head to head, als een beer met al haar kracht terwijl beuken. Dus dat deed ze dat ook, met al haar wapens zoekend naar het vlees van de kater om zich daar in vast te haken.

Pijn raasde door zijn lichaam met iedere wanhopige poging zijn clangenoot bij te staan in dit gevecht, een pijn die de kater langzaam dwong zijn aanvallen te minderen, als het verliezen van bloed dat al niet deed. Zijn hoofd leek te tollen, de wereld om heen leek in het wilde weer te draaien. Hoe graag hij de zwarte kater ook bij wou staan, hoe graag hij hem ook wilde helpen zijn lichaam had het niet meer in zich. Gedwongen stapte de rode kater naar achter, zijn pootjes onder zijn zware lichaam trillend. Even moest hij op adem komen, even moest hij bij zinnen komen voor hij hem weer kon bijstaan. Bovendien was hij veel te sloom geworden voor het gevecht, het bijhouden ervan zou een doods wens zijn geweest, nee hij zou van een afstandje wachten, wachten op het juiste moment om de zwarte kater met iets meer hoop van dienst te kunnen zijn. Maar eerst moest hij proberen op zijn pootjes te blijven staan...dat was al uitdaging genoeg