Troubled skies

Onderwerp: Troubled skies wo 8 jan 2020 - 21:14

Met een zachte kreun rolde hij zijn schouders om die iets losser te maken. De nachten werden kouder en gisteren had hij een pittige klim door de bergen moeten maken, waardoor zijn spieren klagelijk in protest kwamen toen hij zichzelf zijn nest uit hees. Lang zou het niet duren, immers was hij getraind en jong, zijn lichaam herstelde zich verrassend snel. Zelfs de ondiepe schade die Jackal hem had toegebracht was alweer verdwenen onder zijn vacht, al was het zeker niet vergeten. Coyote pakte een prooi van de stapel en liet zijn ogen over de algemene plaats glijden, waar ze al snel genoeg op zijn zoon bleven hangen. Met een rustige tred bewoog hij zich zijn kant op zodat hij de vogel voor hem neer kon leggen. "Goedemorgen jongen," sprak hij rustig en ging naast zijn zoon zitten. "Ik heb het idee dat je wel spreken wilt," De komst van zijn moeder, de dood van zijn mentor. Er waren genoeg zaken die zijn normaal zo zonnige gedachten konden vertroebelen.

&Spark

Onderwerp: Re: Troubled skies do 9 jan 2020 - 1:04

Spark was vroeg wakker geworden. Te vroeg eigenlijk. Maar voor hem was slapen of eerder de absence ervan tot ondragelijk gegroeid. En in een nest wat ineens oncomfortabel was en met leeftijdsgenoten die ineens heel luid adem haalde had hij besloten om in de algemene ruimte te gaan zitten op een van zijn vaste plekken. De jongen was immers een gewoontebeest. Maar nu hij eenmaal op de koele stenen lag moest hij toegeven dat hij spijt had van zijn beslissing. Want het was niet het nest geweest wat het probleem was, maar de rust. En spijtig genoeg was er in dit tijdsstip voor hem nog weinig te doen. De afgelopen dagen was Spark erachter gekomen dat je gedachtes je ergste vijand konden zijn. Wanneer hij zijn ogen sloot zag hij nog de beelden die nog zo recent op zijn netvlies waren gebrand. Alle nare dingen die hij voelde maar niet tot uiting wist te brengen. Het enige om gedachtes stil te krijgen was om te werken. Altijd al had de to-be een enorme werkdrive gehad, maar sinds kort was het onredelijk verhoogd. Ieder moment dat hij waakte probeerde hij wel met iets bezig te zijn. Op het moment zelf voelde het misschien goed, maar achteraf leek hij enkel zijn lichaam even erg uit te putten als zijn mentale en emotionele staat. De situatie was gewoon lastig, waar het leven ooit simpel en goed geweest was. Hij had net willen opstaan om te gaan beginnen toen hij een figuur naast zich zag landen; zijn vader. Zijn blik volgde geluidloos de vogel die zijn laatste vlucht naar de grond maakte. Normaal was gevogelte zijn favoriete eten, maar nu leek hij er vies van te zijn. Hij at niet enorm goed meer, enkel in de avonden na een hele dag werk. Hij leek zichzelf voor de rest te voldoen aan het teren op gedachtes en gevoelens. "Goedemorgen pap" antwoordde hij beleefd en vrolijk als altijd. Strenge ouders maakte voor goede leugenaars. En Spark was er een van. Net zoals zijn papa deed probeerde hij alles verborgen en binnen te houden. Maar hoe goed hij zijn stem kon forceren, zijn ogen bleven een spiegel naar de waarheid. Bij de stelling die volgde bleef de kleine kater in twijfel stil. Wilde hij wel over alles praten? Of was hij daar enkel zijn vader mee tot last? Zou hij afkeuring krijgen voor wat er in zijn kop rond speelde? Hij bleef lang stil, zijn blik op die van de ander gevestigd, duidelijk in afweging verzonken. Uiteindelijk gaf hij antwoord zonder precies te weten wat hij zou zeggen. "Ik ga straks vragen of ik met een groepje mee mag trainen. Dan ben ik pas laat thuis" De woorden kwamen soepel en hij sloeg met zijn staart. Hij was zich ervan bewust dat dit geen leugen was maar tevens geen antwoord. Eigenlijk wilde hij ook helemaal niet erover praten. Hij wilde dit wegduwen en opproppen zodat het niet bestond en hij niemand kwetste of tot last maakte. Want dat was het juiste om te doen.

Onderwerp: Re: Troubled skies zo 5 apr 2020 - 20:33

Het bracht hem blijvend ongemak om zijn zoon zo aan te treffen. Diens gelaat begon steeds meer weg te hebben van hem zelf, slechts een weerspiegeling van wat de wereld wilde zien. Bij Spark was dat een glimlach, maar de twinkeling in zijn ogen ontbrak. "Goedemorgen pap" hoewel zijn stem de bekende beleefdheid droeg die de Cave Guard hem altijd had opgedragen en de vrolijkheid die hem zo eigen was, waren Coyote zijn ijsblauwe ogen te scherp om niet door te hebben dat hij nalatig was met zichzelf te verzorgen. Als de waarheid ook uitgesproken zou worden, was de kille kater doodsbang dat Spark van hem weg aan het drijven was. Zoals hij ook had gedaan met zijn vader, toendertijd. Alles dat Coyote deed was om Spark meer op te wassen tegen de wereld, om hem de juiste moralen en visies mee te geven en hem op te laten groeien tot een kat waar de wereld naar op kon kijken. Tot zijn zoon, zijn bloedeigen zoon. Echter, ondanks al zijn moeite bleef zijn exterieur even koud als de blik in zijn ogen en soms, wanneer de nachten extra koud waren en zijn gedachtes nog veel donkerder, vroeg hij zich af of Spark wel wist dat hij van hem hield. Het lag niet in zijn natuur overbodige affectie te tonen, het was iets dat hem in zijn opvoeding nooit aangeleerd was. Ondanks zijn ietwat onethische manieren, had hij Spark nooit geslagen. Nooit fysiek ook maar een haar gekrenkt, enkel streng geweest zoals hem rechtvaardig leek. Enkel de diep gewortelde angst dat hij teveel op zijn eigen vader leek bleef aan hem knagen. "Ik ga straks vragen of ik met een groepje mee mag trainen. Dan ben ik pas laat thuis" Coyote trok zijn oren slechts een seconde naar achteren, waarna hij zijn kop richting de to-be draaide en hem met zijn onpeilbare ogen aan keek. "Zet geen poten buiten de grot na het vallen van het donker zonder mijn toestemming, jongen, vergeet niet dat er nog altijd een moordenaar tussen de bergen dwaalt," zijn stem was kalm maar het was duidelijk dat hij geen tegenspraak dulden. Er viel een stilte en ondanks dat het niet aan hem af te lezen was, wist hij niet hoe deze te vullen. De juiste woorden waren hem reeds vervlogen. "Het is mij niet ontgaan hoe hard je werkt," even monotoon zoals altijd, maar Spark kende hem goed genoeg om een dergelijk compliment te koesteren. "Maar je bent nalatig wanneer het aankomt op zelfverzorging. Zorg ervoor dat je vanaf heden voldoende eet en rust, de winter mag weliswaar vertrokken zijn, de bergen zijn nog altijd even onvergeeflijk." kort liet hij zijn staart langs zijn zoon glijden, zich niet bewust van hoe controlerend hij over kon komen. "En Spark that stars wildfires, vergeet niet dat ik bereid ben je vragen te beantwoorden en te spreken indien je dat nodig hebt,"

Onderwerp: Re: Troubled skies di 14 apr 2020 - 12:22

Zo veel vuren woedde er in de kleine gevlekte kater waarvan hij niet wist wat hij ermee aan moest. Hij rouwde zo zwaar om Orchid, het beeld van haar lichaam achtervolgde zijn dromen en leek maar niet van zijn netvlies weg te willen gaan. Hij voelde zich hier ook schuldig voor. Alsof het ook slecht en onterecht van hem was om zijn mentor waarvan hij werkelijk had gehouden als familie op deze manier te herinneren. Ze hadden heel veel leuke momenten samen gekend, maar waarom was enkel haar door hetgeen waar hij nu nog aan dacht bij het horen van haar naam? Hij voelde zichzelf hierom een slecht persoon. Eensgelijk was dat hij nog altijd de dood van Starteller niet compleet wist te verwerken, hij was zo’n stabiel figuur in zijn leven geweest en het wegvallen hiervan had een eerste steek van wantrouwen gecreëerd. De jonge kat nam nu niks meer voor lief, nu was immers de dood tot zijn kennis geïntroduceerd met echte concrete beelden ervan. Hij dacht nog vaak terug aan de katten schedels bovenaan de berg. Maar de dood was niet alles wat het hem zo moeilijk maakte. Evengoed de terugkomst van zijn moeder. Een kattin die hij een onhaalbare lat had opgelegd om voor hem aan te voldoen, en ze was niet eens in de buurt gekomen van deze te raken. Hij wilde haar niet. Voor het eerst had hij een werkelijke afkeur gevoelt in zijn lichaam voor iemand. Hij wilde zijn moeder niet. Maar hij wist dat Coyote haar wel wilde. Hij wist dat ze zelf hier wilde zijn. Dus beet hij op zijn tong. Bleef hij beleefd en propte de frustratie op over dit alles. Hij had laatst voor het eerst ruzie gehad en gevochten met iemand. Zijn neus prikte nog steeds van de klappen die Wren had uitgedeeld. Ook hier voelde hij schuld om. Maar het vechten had hem wel opluchting gebracht van al deze opgehoopte gevoelens, waardoor hij ook steeds vaker scenes in zijn kopje begon af te spelen van wat voor boze dingen hij allemaal zou kunnen doen om die opluchting te geven. Niet dat hij ze deed, maar de gedachtes er al van zorgde voor een soort afstandelijkheid met zichzelf. Zo veel speelde er in hem, en alles probeerde hij af te sluiten van de wereld. Van zijn papa. Want papa had hem geleerd om dit te doen en daarom deed hij het ook. Omdat hij wist dat als hij hier ooit over zou willen praten, hij weer zou huilen. En hij wilde niet nog meer katten teleurstellen. Zijn doffe, amberen ogen gingen omhoog naar zijn vader bij wat hij begon te vertellen. Zijn oortjes draaide naar achteren. Hij wist wel dat deze woorden uit liefde en bezorgdheid kwamen, maar hij vatte ze alsnog op als iets wat hij verkeerd deed. De muur om hem heen werd hoger. Werd dikker naar mate de woorden van Coyote verder gingen over zijn verzorging. Zelfs het compliment verloor iedere waarde die het had gehad. Het enige wat Spark hoorde was dat hij beter moest zijn. Dat hij teleurstelde. Bij de staart rond zijn lichaam zuchtte hij diep, en legde hierna zijn lichaam tegen die van zijn vader aan, zijn kop begraven in diens vacht. Moe, hij voelde zich plots zo enorm moe. “Ik hou van je pap, echt heel veel” mompelde hij uiteindelijk terwijl hij zijn tranen binnen probeerde te houden. “Sorry dat ik zo veel verkeerd doe, ik zal beter mijn best doen” Hij opende zijn mondje twijfelend, maar besloot ertegen. Nee. Hij kon dit wel alleen oplossen. Hij zou wel moeten.

Onderwerp: Re: Troubled skies