Family first

De tribe was heel interessant, maar hij wist dat er een reden was geweest waarom Hazel hier naar toe was gegaan. In de bergen, was oma. Oma Brindleleaf om precies te zijn. Hij had nooit veel over zijn oma gehoord, een beetje van andere katten maar nooit van zijn moeder. Ze scheen een hele goede warrior te zijn van WindClan, maar ze had kittens gehad met zijn opa, een medicine cat van WindClan. Dat was natuurlijk een fout geweest, dat was wat ze altijd geleerd kregen niet? Medicine cats mochten geen kittens krijgen, geen liefdesrelatie aan gaan want ze moesten alles geven aan StarClan. Maar zijn oma scheen wel heel erg lief te zijn. En dat was voor hem al reden genoeg om met haar te gaan praten. Hij wist niet hoe ze zou reageren op hem. En hij wist ook niet of zijn moeder al met haar had gepraat. Maar als ze was zoals de verhalen dan vertrouwde hij er wel op dat ze het goed zouden gaan vinden samen. Dat hij goede herinneringen zou maken met zijn oma in de korte tijd die hij hier samen met haar had. Want wie weet zou dit de enige en de laatste keer zijn dat hij haar ooit zou zien. Dus hij wilde geen dingen doen waar hij spijt van zou gaan krijgen. Waar hij terug op zou gaan kijken en denken dat hij het liever anders zou willen doen. Hij had haar allang gespot. En zonder enige twijfel begon hij naar haar toe te lopen. "Brindleleaf?" begon hij voorzichtig tegen de poes. Hij hoopte dat ze niet was zoals zijn moeder, want dan zou het niet lang duren voordat hij waarschijnlijk ook ruzie met haar zou gaan hebben. "Hoe.. hoe gaat het met je?" begon hij ietwat ongemakkelijk. Wat moest hij anders zeggen? Hoi! Ik ben je kleinzoon? Dat was ook geen goede ijsbreker, moest hij zeggen. Of zou ze al weten dat hij haar kleinzoon was? Hij wist het niet zeker hoeveel ze had opgevangen. Ze had vast wel veel gehoord van Hazel, maar dan nog!

Hij had geen idee of zijn moeder ook nog met zijn oma zou gaan praten, maar hij zou zich er niet mee gaan bemoeien. Want hij had toch al ruzie met zijn moeder, als hij dit ook nog zou gaan proberen zou er alleen maar meer problemen gaan ontstaan tussen hun. Het was al heel erg wat dat ze mee was gekomen naar de bergen om haar dochter op te halen. Een warme glimlach was er te zien op het gezicht van zijn oma. Compleet anders dan zijn moeder en ergens snapte hij niet hoe haar moeder zo was geworden. Zijn oma leek echter heel erg aardig en zijn opa was een medicine cat.. Dat vertelde toch wel genoeg? Dan zou je toch denken dat ze warm zou worden? Maar niets was minder waar. Haar moeder was vaak ijzig en koud. Het enige waar ze om gaf was de warrior code. "Aangenaam Falconpaw, mijn prachtige kleinzoon. Jij bent net zo stoer als Hazelpaw je voor geschilderd heeft." klonk er lachend van de poes af, waarop Falcon zijn oortjes ietwat schamend naar achteren draaide. Hazel vond hem zo stoer dat ze dat aan oma had verteld?? Hij zou zichzelf niet stoer noemen, maar de woorden van zijn oma deden hem wel heel erg goed. Hij glimlachte dan ook lichtjes op de woorden van zijn oma. "Ik zal er niet om heen draaien dat het pijn doet om jullie te zien, omdat het het volgende bewijs is dat ik Amberstorm te veel heb laten lijden. Toch is het ook heel erg mooi dat ik deze kans krijg van StarClan, dat ze jullie hier naar toe hebben gebracht." klonk er van de poes af, waarop hij even twijfelend met zijn oortjes draaide. Hij wist niet wat er was gebeurt tussen haar en zijn moeder. Zijn moeder was immers niet echt een open boek, hij hoorde niet eens over zijn vader van zijn eigen moeder dus dat beschreef het karakter van zijn moeder wel genoeg. "Je moet je er niet slecht over voelen, als het op dat moment het beste voelde om te doen, oma." sprak hij voorzichtig tegen haar. Hij wist immers niet wat er precies gebeurt was, maar ze was nu hier, ver weg van WindClan. "En ze is... lastig." sprak hij terwijl hij zijn oren iets naar achteren vouwde. "Ik heb nu eh... ruzie met haar." sprak hij ietwat ongemakkelijk tegen zijn oma. Ze leek wel te vertrouwen zijn om tegen te praten en ze kende meer over zijn moeder dan hij wist. En anders, over een tijdje waren ze weer weg.

Hazel was de belangrijkste familie die hij had op dit moment, in zijn ogen. Ze waren een two-package-deal. Als je vrienden werd met Falcon, werd je ook vrienden met Hazel. Want daar zorgde Falcon wel voor, dat ze meer vrienden kreeg. Dat was tenminste tot ze verdween, dat was namelijk stress voor hem geweest. Vooral omdat ze nergens te vinden was. Zijn instinct riep hem al, dat ze naar de bergen moesten gaan omdat ze naar oma wilde gaan. Maar ze hadden er eerst zeker van moeten zijn dat ze niet ergens in het territorium vast had gezeten. Want anders hadden ze een giga reis gemaakt terwijl dit niet nodig was geweest. Hij snapte het wel hoor, maar toch wist hij gewoon dat ze hier heen was gekomen. Alles in hem riep dat. Brindle schudde haar kop toen hij sprak dat ze het op dat moment misschien wel het beste had geleken om weg te gaan. "Dat is heel erg lief, Falcon. Alleen ik had het niet moeten doen, het was egoïstisch. Jullie moeder was nog heel jong toen. Ze was te jong om alleen gelaten te worden, mijn kinderen hadden mij nodig en toch ben ik weg gegaan. Ik dacht dat ze beter af waren zonder mij, maar ik wist toen niet hoe enorm fout ik daarbij zat." klonk er van de gevlekte poes af, waarop hij langzaam knikte. Hij wist natuurlijk het hele verhaal niet, maar het was in ieder geval interessant om de kant van zijn oma te horen. "Maar terugkijken op je fouten is anders.. Op dat moment vond u dat dat het beste leek.. U heeft toch sorry gezegd tegen mama?" vroeg hij zachtjes aan de poes. Sorry kon niks volledig oplossen, dat wist hij ook wel, maar het kon wel een begin zijn. Want naar wat hij wist was zijn moeder dan vrijwel niet veranderd. "Ze is niet lastig, ze is gebroken." fluisterde zijn oma zachtjes over zijn moeder, waarop hij zijn oren naar achteren draaide. Maar ze deed niks om het beter te maken.. "Natuurlijk het geeft haar het recht niet om jullie zo te behandelen, maar ze heeft nooit beter geleerd. Ze heeft geleerd katten op afstand te houden, omdat ze je pijn doen als je ze te dichtbij laat komen." Wat voor onzin was dat nou weer? Hij had heel veel katten dichtbij zich en die deden hem ook geen pijn! Hij keek weg van zijn oma en draaide zijn oren wat naar achteren. Het maakte toch niet uit wat hij deed, zijn mama duwde hem toch iedere keer weg. "Het is niet erg om ruzie te maken, ze mag best weten dat het fout is. Alleen probeer haar niet de schuld te geven oké? Het is verkeerd dat is het zeker, alleen soms heeft zij ook gewoon een knuffel nodig." Hij keek naar zijn oma en knikte even heel langzaam. Hij had haar genoeg knuffels gegeven toen hij een kitten was. "Maar dat helpt ook niet..." sprak hij zachtjes, terwijl hij zijn oren weer een beetje naar achteren draaide. Het brekende punt van hun relatie was het feit dat Hazelpaw weg was en dat hij de schuld aan zijn moeder gaf. Wat ook deels haar schuld was, daar was hij van overtuigd. De poes klopte naar haar. "Kom eens Falconpaw." klonk er met een glimlach van de poes af, waarop hij naast de poes ging zitten en naar haar keek. "Ja, oma?" vroeg hij met grote blauwe ogen aan haar. Hij had al niet veel echte familie, maar als hij dan echte familie had, dan waren ze speciaal voor hem. Ook al had hij ruzie gehad met zijn mama, ze bleef speciaal voor hem.

Zijn oma was totaal niet hetzelfde als Amberstorm. Zijn oma was heel erg zachtaardig, terwijl zijn moeder meer hard was. Was dit omdat oma hier was of zat er meer achter? Hij wist het niet. Ergens wilde hij het haar wel vragen, want hij snapte niet waarom ze zo deed. Hoe kon ze zo zijn geworden als haar moeder zo lief was? Maar goed, veel katten snapten ook niet hoe hij niet zoals zijn moeder was geworden, zelfs zijn eigen moeder snapte dat waarschijnlijk niet. Op sommige punten waren ze wel precies hetzelfde, het scheelde bij hem waarschijnlijk grotendeels dat hij de liefde van de clan had gekregen om zich zo te ontwikkelen. Een andere reden kon hij er ook niet bij verzinnen. "Ja, ik heb mijn excuses aangeboden. Alleen toen was het kwaad al geschiet." klonk er van de poes af, waarop hij zijn oren iets naar achteren draaide. Als iemand sorry zei dan kon je vaak toch weer beginnen met terug op te bouwen? Hij wist het niet, hij probeerde ook maar iets te bedenken. Hij haatte het dat er zoveel ruzie was in zijn familie, er zoveel problemen waren in de familie. Hij probeerde alles te fixen en hun familie weer te helen maar dat ging lastig als zijn moeder hem niet toe liet om het te proberen. "Misschien dat ze het niet durft te laten zien, maar ik kan me echt niet voorstellen dat het haar helemaal niks doet." klonk er van zijn oma af, waarop hij langzaam knikte. Toch was hij niet volledig overtuigd en dat was ook wel te zien aan zijn kopje. Je kon ook niks anders verwachtten als je nooit een sprankje liefde had ontvangen van zijn moeder toch? Hij ging naast zijn oma zitten, die hem had uitgenodigd om bij hem te komen zitten en dat deed hij met alle liefde. Zijn oma was aardig, lief. Iets wat niet veel in zijn huidige familie voor kwam, buiten Hazel en hem. "Je moet weten dat ik er altijd voor jullie zal zijn zo lang ik leef. Ik weet dat de reis ver is, maar mocht er iets zijn waar je echt niet meer uitkomt dan zal ik er zijn. Ik heb twee prachtige kleinkinderen, daar ben ik ontzettend trots op en ik hoop echt met heel mijn hart dat Amberstorm het uiteindelijk ook gaat inzien. Jullie verdienen dat." klonk er van de poes af, waarna ze voorzichtig haar kop bovenop die van hem legde en hij zijn kopje meer tegen die van zijn oma aan drukte en begon te spinnen. Hij wist dat de reis lang was, maar hij was blij dat er iemand zou zijn waar hij op kon bouwen, waar hij zonder enige problemen naar toe kon gaan. En dat was heel wat, voor de situatie waar hij in zat. Vooral omdat zij hem misschien wel een beetje begreep, maar vooral ook zijn moeder begreep. "Dankuwel, oma." sprak hij zacht spinnend tegen haar. Hij hoopte alleen niet dat Hazel nu steeds heen en weer ging reizen om dingen aan hun oma te vragen. Hij was er immers ook nog! "Ik hoop ook dat mama het uiteindelijk gaat zien.." fluisterde hij zachtjes. Hij probeerde steeds volwassen te zijn, voor zijn zusje. Hij wilde haar blij hebben, dat was op dit moment het belangrijkste voor hem. Zolang Hazel niet blij en gezond was dan moest hij het gaan oplossen. Amberstorm deed het niet dus hij had de taak volledig op zich genomen. Hij probeerde haar altijd te introduceren aan andere apprentices, zodat ze vrienden zou krijgen, sliep toen ze net in de apprentice den waren dichtbij haar.. Hij deed alles voor haar. En dat zou hij ook blijven doen, want Hazel was te speciaal voor hem om te laten gaan. Ze waren siblings, maar ook beste vrienden en daar zou hij nooit een verandering in willen zien. "Hazel.. het doet haar goed om u te zien." sprak hij zachtjes tegen de poes, terwijl hij zijn blik richtte op zijn poten. Hij was niet genoeg geweest, dat wist hij ook wel. Hij was zo druk bezig geweest met trainen dat ze misschien er aan begon te twijfelen dat zijn liefde genoeg zou zijn. "Ik hoop dat ze nu wat vrolijker wordt zodra we thuis worden... Dat verdient ze.." sprak hij zachtjes terwijl hij zijn oren wat naar achteren vouwde. Altijd maar bezorgd zijn over zijn zusje.

Hij wist zelf ook wel dat de tijd die hij kon spenderen met zijn oma minimaal was. En niet alleen dat, dit misschien wel eens de eerste en de laatste keer kon zijn dat hij zijn oma ooit zou spreken. Het was raar om te bedenken, hij vond het eigenlijk helemaal niks, maar er was niks om te veranderen. Zijn oma zat nu bij de tribe en hij hoorde bij WindClan. Hij snapte wel dat Hazel hier naar toe wilde gaan, naar oma wilde gaan. Hij was een familiekat. Hij hield er van om omringd te zijn door zijn familie en hier was meer familiale warmte dan dat er in de clan was geweest. "Ik zal met haar gaan praten, maar ik kan niks beloven Falcon. Ik weet niet of ze zal luisteren." klonk er van zijn oma af, waarop hij langzaam en voorzichtig knikte. Zijn moeder luisterde al niet eens naar hem, dus hij betwijfelde het. Hij slikte even en sloot zijn blauwe ogen rustig. Hij hoopte dat ze het ooit zou inzien, eerder dan later. Hij wist dat het moeilijk zou worden en er was een kans aanwezig dat zijn moeder nooit zou gaan veranderen en dat het voor altijd zo zou blijven, maar hij wilde niet zijn moeder opgeven. "Ik ben blij dat ik toch nog de kans heb gekregen om iets voor jullie te kunnen betekenen. Ik heb haar steeds meer zien ontdooien hier in de bergen. Ik hoop dat ze nu echt weer een jonge kattin kan zijn die weer kan groeien." Hij knikte instemmend op de woorden. Hij hoopte het ook. Hij zou er in ieder geval alles aan doen om ervoor te zorgen dat Hazel zich comfortabel weer zou voelen in WindClan. Of in ieder geval dat ze zo door kon blijven doorgroeien. "Ik hoop het ook Falcon, ik hoop het ook. Alleen vergeet je dat zelf ook niet? Vergeet zelf ook niet soms te ontspannen." klonk er van de gekleurde poes af, waarna ze hem een lik over zijn kop gaf en hij even zachtjes spinde. Hij knikte even rustig, waarna een zachte glimlach op zijn kop stond. "Zolang Hazel oké is.. ben ik ook oké." sprak hij rustig tegen de poes met een glimlach op zijn gezicht. Want dat was de waarheid. Hij had de rol van zijn moeder op zich genomen, uit kijkende voor zijn zusje, haar blij houdende en liefde gevend aan haar. Hij probeerde het, om de leegte van hun moeder bij haar op te vullen. En daar buiten had hij natuurlijk nog wel wat vrienden en training om zijn gedachten van hun moeder af te houden, dat was altijd heel erg fijn. "Je hebt een tante hier in de bergen, ze heet Mouse." klonk er met een trotse uitdrukking op haar gezicht, waardoor Falcon naar haar op keek. Mama was daar zeker niet blij mee.. of wel dan? "Ik zal haar binnenkort opzoeken!" sprak hij blij spinnend tegen de poes. Hoe meer familie er was, hoe blijer hij zowat zou worden. Zo zat hij gewoon in elkaar.

Het was eindelijk of hij weer volledig was nu hij wist dat Hazel veilig was. Hij had er lelijker door gedaan, door de afwezigheid van zijn zusje. Vooral tegen zijn moeder dan, want daar lag volgens hem alle problemen waardoor dit was veroorzaakt. Niet dat het uiteindelijk erg was, want hij leerde nu veel meer dingen kennen dan dat hij ooit had gedroomd, maar het begin was even een stap terug voor hem geweest. "Dat zal ze leuk vinden." sprak zijn oma warm toen hij had gezegd dat hij Mouse wel zou gaan opzoeken, het was immers familie! Hij kwam er achter dat hij steeds meer en meer familie had. Meer dan dat hij had verwacht dat hij had! "Hoe gaat het met de andere katten in WindClan, hoe gaat het met Oceanstar?" Bij die naam draaide hij zijn oren wat naar achteren en slikte hij even. Oh... dat wist ze natuurlijk niet. "Oceanstar... is overleden." sprak hij zachtjes tegen de poes. "Stallionstar is de nieuwe leader, met Sabrefur als zijn deputy." vervolgde hij zachtjes terwijl hij voorzichtig op keek naar zijn oma. Dit moest vast even iets zijn wat ze moest verwerken, er was immers zoveel gebeurd sinds ze weg was gegaan. "Oceanstar was drachtig geworden.. en de kittens overleden. Zij overleed zelf ook bij de geboorte... Ze heeft haar laatste levens opgeofferd zodat haar kittens konden leven." Hij had nooit echt veel contact met elkaar gehad, maar ja.. Het bleef een klap, voor de hele clan. En vooral omdat hij wel veel contact had met haar kittens, een glimps in het leven van de leader die goed bekend stond in de Clan.

Toen hij sprak tegen zijn oma dat Oceanstar helaas was overleden was ze even stil. Hij wist niet hoe close ze was geweest met de leader, daarom gaf hij haar even een moment om het te verwerken. Hij wist niet wat hun geschiedenis samen was geweest. Hij wist helemaal niets. Hij vertelde ook maar de reden hoe ze was overleden, aangezien veel katten het een mooie daad vonden hoe ze haar laatste levens was verloren voor haar kittens. Zo'n type was Oceanstar altijd al geweest had hij gehoord van katten. Een moederlijk type. Het was jammer dat ze er niet meer was, maar anders waren de kittens van Oceanstar er niet meer geweest. En dat was ook best iets waar je dan even van moest slikken. "Spijtig om dat te horen, ze was een bijzondere kattin een goede leidster voor WindClan." sprak zijn oma tegen hem, waarop hij even langzaam knikte. Lang had hij haar niet mogen kennen en naast een enkele ontmoeting had hij ook niet veel interactie met haar gehad. Wat best jammer was als hij zo die verhalen allemaal had gehoord. "Dat was ze inderdaad. Ze was een moeder met een warm hart, die koos voor haar kittens in plaats van haar eigen leven." sprak hij zachtjes terwijl hij zijn oren ietsjes naar achteren vouwde. Ze was een kat om te respecteren. Maar iedereen respecteerde haar wel in de clan. "Maar Stallionstar doet het ook goed hoor! Hij is mijn mentor!" sprak hij trots tegen zijn oma met sprankelende blauwe ogen.