We gotta help them

Onderwerp: Re: We gotta help them di 21 apr 2020 - 17:14

Stormwind luisterde naar de woorden van de andere katten. Tallstar had hen verraden. Hij heulde met de vijand en zou met hen verdreven moeten worden. Een rilling trok over zijn rug. Het was lang geleden dat een leider zulke slechte keuzes voor zijn clan gemaakt had. Hij wou niet denken aan de arme kittens, queens en elders die nu in angst moesten zitten daar. Ze moesten niet te lang wachten.

Pantherstar kwam met een plan. Hij zou een aantal warriors meenemen om daar te helpen met BloodClan te verdrijven. Ze moesten nu samenwerken, het was van belang voor het behoud van de vier clans. Stormwind had de keuze gemaakt. Hij stapte naar de grijze leider toe. "Je mag niet teveel tijd verliezen Pantherstar, ik raad aan om binnen nu en zeer kort te vertrekken. Ze zijn nog zwak. Dit is de kans om ze te pakken nu ze denken te kunnen bij te komen, ze hebben nog geen plan." Hij knikte de leider toe. Stormwind was niet iemand om zijn leider te ondermijnen, maar hij wist dat hij als oudere warrior een mening mocht geven. "Ik ben van geen nut bij een gevecht nu, ik ben nog niet sterk genoeg." mauwde hij kalm naar hem. "Ik zal hier blijven en alles in goede banen lijden." zijn blik ging weer terug naar Settleddust en Demonslayer. "Ik zal helpen Acorndust naar de medicine cat den te tillen, hij is nog in geen staat om zelf te lopen." de grijze kater kwam weer in beweging en drukte zich onder de ShadowClan deputy, om hem zo op zijn rug te helpen en te verslepen.

Onderwerp: Re: We gotta help them di 21 apr 2020 - 17:33

Oh ja, en alsof Tallstar zijn verraad nog niet slecht genoeg was. Demonslayer wist er nog een schepje bovenop te doen. Want oh ja, dat was óók nog allemaal gebeurd. Ze waren een puinhoop, ze moesten zichzelf schamen. Maar hoe hadden ze dit kunnen voorzien? Acorndust leek weer wakker te zijn geworden, maar hij kon niets ertegenin brengen. Hij was zwak, zwaar gewond. Hij gaf zich al snel over aan zijn verwondingen. Zorgen wakkerden alleen nog maar meer aan in Settleddust. Zijn blik ging van zijn clangenoten naar de RiverClan leider. Er kwamen meer van zijn clan om hun heen staan, geïnteresseerd wat er aan de hand was. Hij beet op zijn lip, en zijn ogen werden kort groter toen hij een heel bekende vacht zag. Seamist. Verdomme. Hij wendde zijn blik af toen Pantherstar weer begon te spreken. Hij zou helpen. Er waren al warriors die aanboden te helpen, RiverClans medicine cat bood aan om te helpen. Settleddust haalde opgelucht adem. Ze leken zelfs haast te hebben achter de kwestie. Ze zouden een aanvallende patrouille opstellen en met hun vechten alsof het hun eigen clangenoten. Hij knikte en keek naar de kater. ‘Ik spreek denk ik namens ons allen, dat we dankbaar zijn,’ miauwde hij standvastig. Stormwind zou niet met hun meegaan, maar hij bood wel Acorndust naar de medicine cat te brengen. ‘Ik help wel,’ miauwde hij, waarna hij naar de zijde van zijn oude mentor sprong en hem voorzichtig op de rug van Stormwind te leggen. Langzaam liep hij met hen mee. Hij zou vannacht waken over zijn deputy.

Onderwerp: Re: We gotta help them wo 22 apr 2020 - 13:28

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Over het algemeen kon de jonge kattin het goed vinden met haar mentor, Lucentnight. De kattin was niet al te streng zolang ze haar taken maar voltooide en haar best deed, waardoor de jonge parelgrijze kattin zich langzaam in haar omgeving begon te ontspannen en haar werkelijke karakter naar boven kwam. Ze leek veel op haar vader, ze had zijn zelfde eergevoel, ze droeg zijn kracht in haar hart ook al kwam het niet altijd op het juiste moment naar boven toe. Haar mentor had haar een vriendelijke duw tegen haar flank gegeven voordat ze het prooi op de bekende stapel legde, voordat ze naar haar Apprentice terug keerde die inmiddels haar hulp had aangeboden. Ze wilde immers Shrimppaw niet alleen laten, dat het geen handige keuze was had ze zich bij neer gelegd, als er iemand belangrijk was voor de jonge kattin dan was het haar beste vriendin, ze kon niet nog een vriend kwijtraken. ’Geen denken aan.’ Sprak haar mentor luid en streng toen ze doorhad wat haar jonge Apprentice van plan was. De parelgrijze kattin draaide haar kop naar haar mentor terwijl ze haar oren langzaam in haar nek legde, niet omdat ze haar niet respecteerde maar omdat ze Shrimppaw moest beschermen. Iets dat ze had beloofd toen ze nog een kitten was. ’Je vader had duidelijk gezegd dat enkel apprentice boven de 10 moons mee mochten. Daarbij heb je totaal geen vechttrainingen gehad. Hoe denk jij jezelf tegen een moordenaar te verdedigen? Geen spraken van. Je blijft hier, bij mij, in het kamp.’ Daarna keek haar mentor naar haar vader waardoor de jongere kattin haar tanden op elkaar klemde. ’Ik wil niet nog een vriend kwijt raken.’ Sprak de kattin enkel voordat ze zich met een ruk omdraaide en weg stapte van de verzamelde katten in de richting van de Apprentice den. Het waren de laatste woorden die ze tegen iemand zou spreken, terwijl ze zich een beetje nukkig in haar nest legde en haar ogen sloot. Ze hoefden er niet op te hopen dat ze nog een poot uit zou steken terwijl de rest van haar Clan een andere Clan zouden proberen te bevrijdden.

words: 359 | tag: Lucentnight & Pantherstar

∎ ◣ ◥

Onderwerp: Re: We gotta help them do 23 apr 2020 - 23:29

Littlefish stuurde een dankbaar schietgebedje naar Starclan toen Pantherstar besloot te helpen. Ze liep meteen op hem af en hoorde Coyotespirit zich ook aanmelden, met de aankondiging dat ze hulpjes nodig hadden. "Ik wil ook mee, ik kan Coyotespirit misschien helpen?", stelde de jonge warrior voor, haar vriendin aankijkend. In vechten was ze niet zo goed - in kruiden ook niet echt bepaald, maar ze zou misschien een beetje bodyguard kunnen spelen of iets dergelijks. In ieder geval wou ze wel haar geboorteclan gaan helpen, om ervoor te zorgen dat haar familie een veilige thuis had. Dat had zij immers ook, en dan moesten zij die kans toch ook krijgen?

-Little gaat mee naar shc als hulpje van coyo : )

Onderwerp: Re: We gotta help them vr 24 apr 2020 - 23:19

Er waren te veel stemmen die praatten, dat was een ding dat zeker was. Hij ving een aantal woorden op en begreep ondertussen dat hij op een manier terecht gekomen was in het Riverclankamp. Hij had de stemmen van Settleddust en Demonslayer herkend en vroeg zich af of zij hem hier naartoe hadden gebracht, maar de woorden kwamen er nog niet uit. Eerst moest hij weten wat er aan de hand was en waarom hij hier was, maar daarvoor moest eerst zijn focus niet volledig naar de pijn van zijn wonden gaan. Dit werd dan ook alleen maar erger weer toen hij verplaatst werd en een pijnlijke kreun verliet zijn bek tot hij uiteindelijk weer neergelegd werd, deze keer leek het in een nest te zijn. Langzaam opende hij zijn ogen tot spleetjes en staarde de onbekende den door. De geur van Riverclan was hier vermengd met dat van kruiden en hij kwam dan ook vrijwel meteen tot de conclusie dat dit de medicine cat den moest zijn. Dan was het nu waarschijnlijk wachten tot de medicine cat hem zou helpen deze pijn te verminderen. Zodra dat gedaan was, dan kon hij achterhalen wat er aan de hand was hier allemaal, want waarom was hij niet meer in het Shadowclankamp of anders Starclan? Gezien Cobra op het punt had gestaan hem te vermoorden.

Onderwerp: Re: We gotta help them