Het klonk als een soort vogel. Vogels legde ook eieren toch? Shadefeather was in ieder geval wel erg nieuwsgierig, want zo'n soort vogel was eerder dus niet gespot. Hij wilde wel graag weten hoe het er uit zag. Hij stond dus ook als één van de eerste te popelen om weg te kunnen met de patrouille. 'Kom, laten we die eieren maar eens gaan zoeken,' miauwde Stallionstar. De zwarte kater knikte van ja. Hij had er zin in! Stallion merkte wat op tegen de kittens, dat ze de eieren wel terug zouden brengen. Ja, als het allemaal in zijn bekje zou passen!
Hij draaide om naar zijn vriend en volgde hem op de poot. 'Misschien komen er wel mini vogeltjes uit!' miauwde hij enthousiast. Hoewel hij natuurlijk wel hield van een vogeltje, de mini vogeltjes waren zó schattig.

Zijn oren schoten omhoog toen Stallionstar, na het nieuws van een patrol, aankondigde dat ze eieren gingen zoeken? Verbaasd en geïnteresseerd liep hij dan ook op zijn leider af. En hij was niet de enigste. Zijn mentor stond er ook al. Het was dan ook geen wonder dat Heatpaw zich bij hem voegde. Hij moest een klein sprintje trekken om ze in te halen, maar hij ging het zeker niet missen! “Mini kuikens?” Vroeg hij dan ook bedenkelijk toen Shadefeather het daar ineens over had. Soms had zijn mentor wel een beetje gekke ideeën, want wat moesten ze met een hoop mini kuikens? Misschien eten, maar een mini kuiken klonk niet echt als een volle hap, zoals de konijnen en vogels die ze normaal vingen. “Wat zouden we met mini kuikens moeten, Shadefeather?” Vroeg hij dus ook aan zijn mentor. Misschien miste hij hier wel gewoon iets en was het eigenlijk helemaal niet zo’n gekke gedachte.

De heide leek langzaam weer op te bloeien. Het waren in elk geval geen trieste takjes meer. Het groen kwam terug en hij spotte hier en daar al zijn bekende gele bloemetje. Hij volgde een groep katten met zijn vader mee het kamp uit! Er schenen namelijk allemaal eieren in de velden te liggen. Hij hoorde Shadefeather al roepen dat er misschien mini vogeltjes uit zouden kunnen komen. Hij snorde bij het idee. Dat was misschien wel een beetje zielig, dan zouden ze geen ouders hebben. En hij vreesde voor het lot van die mini vogeltjes. Scarface stelde al voor dat ze zouden kunnen eten. Gorsepaw keek even onzeker zijn vader aan. ‘We kunnen het maar op één manier uitvinden,’ deelde hij mee. Hij was de eerste die afdwaalde van de groep en in de heide verdween, uiteindelijk stak het rode puntje van zijn staart alleen nog maar boven de struiken uit. Het duurde even, maar na een tijdje zag hij een wit, ovaalvormig ding tussen het mos liggen. Gorsepaw zijn ogen werden wat groter en hij snuffelde er voorzichtig aan. Het rook.. naar vogels? ‘Volgens mij heb ik er eentje!’ schreeuwde hij dan ook hard over de velden.

Nog voor hij een antwoord kreeg van zijn mentor kwam er wat actie. Gorsepaw was ondertussen al gaan zoeken en riep nu luid dat hij dacht er een gevonden te hebben. Echt? Cool! Snel sprintte hij op zijn beste vriend af, nieuwsgierig wat hij nu echt had gevonden. Een wit, ovaalvormig iets lag tussen het mos voor de poten van Gorsepaw en nieuwsgierig snuffelde Heatpaw er aan. Het rook inderdaad naar een vogel, maar wat voor vogel? Misschien moest hij toch nog wat meer oefenen met verschillende proodieren van dezelfde soort te kunnen onderscheiden. ”Wat een gek ding,” bracht hij uit voordat er weer een uitroep was. Dit keer was het Amberpaw, die er ook een had gevonden. Ze rolde hem hun kant op en miauwde dat ze het echte joekels vond. Ze waren inderdaad wel groot, dat moest hij toegeven, en toch moesten ze wel hard zoeken om ze te vinden. ”Kom! Laten we er meer gaan zoeken!” spoorde hij aan. Heatpaw sprong al gauw weer weg de heide in, zijn groene ogen scherp zoekende voor de gekke ovalen dingen die blijkbaar eieren waren. Daar was er een! Tussen de bossen lavendel. ”Daar is er ook een!” Kondigde de rood-witte apprentice enthousiast aan voordat hij er op af sprintte om het ei uit de bosjes te vogelen.

Zijn Apprentice kwam ook tevoorschijn en vroeg wat ze met de kuikentjes moesten. Shadefeather keek om en glimlachte. 'Nou.. Gewoon, ze zijn zo schattig!' miauwde hij met een grinnik. Kuikentjes zou hij niet op kunnen eten hoor.
Al snel werden er eitjes gevonden en Shadefeather stak nieuwsgierig zijn oortjes naar voren. Oeh, eitjes! Hij zag de Apprentices al druk bezig zijn met zoeken, en vinden. Nou, tijd dat hij er ook een paar vond! De zwarte kater trippelde een eindje verder naar een paar pollen gras. Daar zag hij wat wits... Oh, een eitje! 'Ik heb er nog één!' riep hij enthousiast. Nou, dit was wel een leuke bezigheid hoor!

Gorsepaw was een beetje versteld toen hij naar het witte ding keek. Zouden hier nou echt kleine vogeltjes uit kunnen komen. Het duurde niet lang voordat Heatpaw nieuwsgierig bij hem kwam kijken. Snorrend keek hij zijn vriend aan die sprak dat het een gek ding was. Hij grinnikte even en ging even een stapje opzij zodat hij hem ook kon bestuderen. Amberpaw kwam vervolgens met één ei aanzetten. Wow! Best knap hoe ze die mee had kunnen slepen. Ze legde het bij die van hem, en nu opeens lagen er twee. Het zag er eigenlijk best schattig uit! ‘Ik kan niet wachten op de kleine vogeltjes,’ snorde hij vermaakt. Heatpaw had ook de smaak te pakken, en die wilde er ook wel eentje vinden. Hij sprong dat ook achter zijn vriend aan toen hij er meer wilde gaan zoeken. Gorsepaw ging wat op zijn achterpoten staan om over de heide te kijken, speurend naar de parelwitte eieren. Totdat hij een kreetje hoorde van Heatpaw, die er ook alweer eentje had gevonden. Wow! ‘Meen je niet!’ miauwde hij toen hij richting zijn vriendje rende. En ja hoor, hij had er ook alweer een. ‘Hoeveel zouden er hier wel niet liggen!’ miauwde hij verrukt. Hadden de rest van de patrouille ook al zoveel succes?

Mottleshroud trippelde vrolijk over heide heen. In zijn bek bungelde het slappe lichaam van een muisje. Het was een redelijk schamper diertje die nog niet zo lang was ontwaakt uit zijn winterslaap. Het was meer bot als vet. Maar ach, prooi was prooi. Het kon nog altijd niks zijn. Al zouden de oudste hun neus op halen voor een wezen als dit, hij at hem zelf wel op. Kon niemand er wat op zeggen. Op eens hoorde hij gemiauw in de verte. De kater spitste zijn grote oren. Meerdere stemmen vulde zijn oren. Hij spitste zijn neus; zijn clangenoten gelukkig. De gevlekte oriental liet het muisje vallen en gooide er wat zand over heen. Die haalde hij zo wel op. Met zijn kop in de lucht rende hij op het groepje af dat hij in de verte spotte. Nieuwsgierig stapte hij op Shadefeather af. "Wat is er allemaal aan de hand?" miauwde Mottleshroud dan. En toen zag hij wat voor de poten van zijn zwarte clangenoot lag. Spierwitte bol vormige dingen. "Eieren?" vroeg hij toen lichtelijk verbaasd maar ook wel weer enthousiast. Uit eitjes kwamen baby vogels!