Run the World

Heather was naar deze velden vernoemd, en dit zou de eerste keer zijn dat ze ze zou zien. Het was haar verteld dat het mooier was in de warmere seizoenen, en met een kleine grinnik hoopte ze dat maar, want dit stuk gebied was echt super lelijk als je er zo naar keek. Maar dat nam natuurlijk niet weg hoe handig het was voor hen om te hebben, anders was er niet zo hard om gevochten. Dat was wat ze gehoord had, maar toen was ze nog een kitten geweest. Nu was ze eindelijk oud genoeg om het allemaal zelf te zien. Gelukkig maar, want het kamp begon haar te verstikken. Haar ouders wou ze liever niet zien nu.
- Gorsepaw

Het was kouder dan Gorsepaw ooit had meegemaakt. IJzige winden maakten van hun huis iedere ochtend weer een glinsterend fenomeen. De rijp zat om iedere tak van iedere stuik, op elk stengel verdord gras. De grond was keihard en koud onder zijn poten. De jonge, rode kater stak dan ook fel af tegen het dorre gebeuren. Dit was dus wat leafbare echt was, waar verhalen over gingen. De wereld werd keihard en loodzwaar. Prooi schaars en ziekte lag op de loer. Gorsepaw was dan ook niet helemaal fit. Sinds hij een nachtje in de medicine cat den had doorgebracht met Falconpaw liep hij rond met een hoestje. Hij was namelijk doorweekt geweest, want hij had zich hier verscholen in de heidevelden, verstopt van zijn vader, gehuld in een sluier van verdriet. En dat tijdens een koude regenbui. Geen wonder dat hij nu verkouden was. Maar hij hield het zo goed en wel verborgen als hij kon. Hij wilde niemand anders ermee lastig vallen. Het zou vanzelf wel beter worden. Hij haalde zijn neus dan ook op toen hij weer tussen de ogenschijnlijk dode struiken liep. Totdat hij opeens de bekende vacht van zijn zusje zag. Hij fronste, maar hij liep naar haar toe. ‘Hoi Heatherpaw,’ begroette hij haar met een klein stemmetje. Gorsepaw had allang opgegeven om blij te lijken. Zijn flanken waren niet alleen ingevallen door voedselschaarste. Zijn blik ging over de kale velden. ‘Falconpaw heeft me verteld dat in newleaf het hier weer prachtig zou worden,’ miauwde hij afwezig, zijn blikken over de kale heide. Die gedachte vrolijkte hem normaal gesproken ook op, maar niet vandaag.

Ze kende haar broertje niet anders dan vrolijk, gezellig. Om hem zo te zien deed haar pijn, en maakte haar nog bozer op haar ouders. Hoe konden ze hem dit aandoen? Gorse was hun favorietje en dan deden ze hem nog pijn ook. Ongelofelijk. "Ik mag het hopen," beantwoordde ze op zijn uitspraak met de kleinste tint van humor in haar stem. "Want zo is er niets aan." besloot ze toen maar waarna ze haar staart tegen de rode vacht van Gorse aantikte. "Jij bent sipjes," besloot ze op te merken met een vragende wenkbrauw.

Gorsepaw snoof nog een keer, terwijl hij bij zijn rood-witte zusje bleef staan. De dorre boel leek maar treurig nu. Het paste een beetje bij zijn humeur, levenloos. Maar ergens daar in de grond wist hij dat het krioelde van het leven, wachtende tot de zon het weer kwam ontwaken. Heatherpaw maakte een beetje een sarcastische opmerking. Hij forceerde even een lachje. Hij haalde zijn schouders even op. ‘Je kan niet altijd bloeien,’ mompelde hij toen. Nee, als hij altijd vrolijk moest zijn, dan brak hem dat waarschijnlijk ook uiteindelijk op. Dat bleek maar weer. Opeens besloot Heather toen wat dichterbij te komen. Zijn blik schoot even angstig naar zijn zusje, waarna hij die weer afkeerde. ‘Nee hoor, ik ben gewoon wat verkouden,’ miauwde hij toen terug. Hij had geen zin om iedereen op te zadelen met zijn gevoelens. Ook al zou ze het misschien kunnen begrijpen. Hij wilde gewoon dat het weer normaal zou worden, zoals het was.

De uitspraak die Gorse mompelde verbaasde haar, en met deze verbazing weerspiegeld in haar ogen keek ze hem aan. Nouja, dat was misschien wel de wijste opmerking die ze ooit uit iemands mond had horen komen. Ze knikte toen nadenkend. "Je hebt gelijk, denk ik," beantwoordde ze toen maar, ietwat uit het veld geslagen. Iedereen had tijd nodig om bij te komen. Haar broertje misschien ook? Ze besloot ernaar te vragen, en trok gauw haar staart terug toen hij wel heel huiverig reageerde op haar aanraking. Nou moe, ze waren toch familie. Wat een onzin. Ze ging weer verder van hem afstaan terwijl hij antwoordde. "Verkouden hoor je veel rond deze tijd van het jaar," speelde ze doodleuk mee met hem, al wist ze zeker dat er meer aan de hand was. Alsjeblieft, Gorse was altijd het zonnetje in huis en als hij niet het zonnetje was dan kwam het omdat er wolkjes voor hem zaten. "Gelukkig wordt je altijd weer beter over tijd," miauwde ze nonchalant terwijl ze zich op haar kont liet zakken en ging zitten. "Met mij gaat het slecht, ik ben boos op papa en mama en ik wil dat ze terug bij elkaar komen anders ga ik iemand in elkaar slaan." Zo, haar gevoelens open en bloot op de tafel, zou hij haar voorbeeld volgen?

Gorsepaw zijn blik kruiste met die van zijn zus. Hij zag dat er een vreemde blik op haar gezicht lag. Hij fronste. Had hij iets verkeerds gezegd? Maar al snel gaf hij hem gelijk. Hij keek weer naar de dorre planten en snuffelde er aan. Maar zelfs sommige bloemetjes konden bloeien in de winter. Hij was er duidelijk niet een van, hoewel hij dat vroeger wel dacht. Toen zijn leven beschermd was door die perfecte bubbel. Hij knikte instemmend toen ze sprak over dat het veel in de lucht hing. Maar Heatherpaw was niet van opgeven, dat zou hij snel genoeg leren. Hij zou wel weer beter worden, dat was de conclusie, waarop ze prompt toevoegde dat ze boos was op hun ouders. Nu was het Gorse zijn beurt om verbaasd te kijken. ‘Ze komen niet meer samen!’ miauwde hij fel terug. Daarna wendde hij zijn boze blik weg, zijn staart sloeg een keer. Ja, hij was niet boos, eerder verdrietig. Maar hij was niet de enige. ‘Papa en mama zijn ook gewoon verdrietig. Je moet niemand slaan, dat helpt niet.’ Zijn gele ogen gingen weer naar zijn zusje. Ja, ze moesten gewoon accepteren dat dit was wat ze hadden en het niet nog moeilijker voor hun te maken dan dat het al was.

Die uitval van haar broer zag ze niet aankomen. Met twijfelend wiebelende oortjes keek ze hem aan. Wat nou? Ze kon boos worden op wie ze wilde. Als hij niet oppaste, werd ze dalijk ook nog boos op hem. Ze snoof toen Gorse zei dat papa en mama ook verdrietig waren. "Nou, papa klonk helemaal niet verdrietig toen ik hem sprak. Nee hij negeerde me lekker, wat een naaistreek," sprak ze toen bijtend, waarna ze met haar poot wat lelijke takken die hier groeiden kapot sloeg. "En mama zie ik amper, ze is zo lang in de medicine cat den geweest. En als ik haar zie lijkt het alsof ze een spook heeft gezien." Met een verslagen zucht ging Heather zitten. "Alles is gewoon verpest, en papa loopt ondertussen ook maar met één of andere gozer te flikkeflooien, alsof mama niets voor hem betekende!" Dat was misschien nog wel het allerergste van alles.

Gorsepaw zuchtte. Heatherpaw begreep het niet. Maar om eerlijk te zijn begreep Gorsepaw het ook allemaal niet. Het lag vast allemaal genuanceerder dan dat. Het was vast ingewikkelder. Dingen die zij nog niet begrepen, omdat ze het niet hadden meegemaakt. Maar hij was gewoon verdrietig dat alles kapot leek te gaan. Hij wierp een blik op zijn zusje, die mopperend aan het vertellen was over papa en mama. En dat ook alles verpest was. Hij knikte. ‘Ik zie ze ook allebei nauwelijks meer. Papa probeert wel, maar het is altijd.. gek.’ Maar haar volgende opmerking verbaasde Gorse. Hij fronste. ‘Niet waar! Hoe weet jij dat nou?’ sputterde hij er stellig tegenin. Hij wist dat papa en mama niet meer samen zouden komen, hoe erg hij er ook om zou vragen. Maar dat papa zo snel... verder was gegaan. Gorse was er nog lang niet overheen. Hij kon dat niet geloven. Hij schudde zijn kop.

Ze duwde haar oren in haar nek toen ze hoorde dat papa het wel probeerde, wel bij Gorse. Maar niet bij haar. Haar vacht ging een beetje pieken in haar nek, maar dit bedaarde weer toen haar broer haar probeerde te vertellen dat het niet zo was dat hun vader nu alweer een nieuw lief had. "Ik weet het zeker, hoor," siste ze waarna ze haar neus ophaalde. "Ik rook duidelijk de geur van Stagstorm in zijn den en hij trekt er ook steeds samen met hem op uit, ik ben niet dom hoor," sprak ze. Nee, Heather was inderdaad niet dom. Ze had een goed stel hersens en dingen als dit vogelde zij gemakkelijk uit. Al helemaal omdat ze haar vader juist omdat hij net met haar moeder gescheiden was streng onder de loep hield.

Gorsepaw snapte echt niet waarom Heatherpaw zo kwaad was. Ergens begreep hij het wel, maar hij snapte niet waarom ze het zo moest uiten. Ze deed het heel anders dan hij: hij hield zich liever stil en probeerde zijn best om niemand tot last te zijn. Hij werd nooit boos, nooit echt. Maar Heatherpaw hield ervan om naar conslusies te springen bleek maar weer. Of Gorsepaw wilde het gewoon niet geloven. Hij schudde dan ook zijn kop. ‘Stagstorm?’ sprak hij ongelovig. Nee nee, dat kon niet. ‘Misschien moest hij papa toevallig wat vragen voordat jij kwam. Heb je ze samen gezien?’ miauwde hij. Hij wilde het niet horen, hij wilde het niet geloven, niet zonder bewijs. Maar hij was nog net niet moedig genoeg om tegen Heatherpaw te zeggen dat ze het moest vergeten, dat ze hem met rust moest laten. Wat stel dat het waar was.