About time [Dewberry]

Frostfalls dochter had kittens gekregen. En ja, hij wist niet wat hij ervan moest denken. Dat ze dom en naïef was, uiteraard. Ze was veel te jong om kittens te krijgen. Ze was nauwelijks een warrior! Ze moest nog veel meer ervaring opdoen voordat ze dat aan kittens kon leren. Hij wist er alles van, had ze dan niets van hem geleerd? En het erge was wat hij had ondervonden, was dat er geen duidelijke vader in het spel was. Geen één van de warriors had het vaderschap opgestreken en dat maakte hem alleen maar meer achterdochtig, nog meer teleurgesteld in zijn dochter. En hij durfde eerst de confrontatie niet aan te gaan, hij wist hoe knettergek die queens konden zijn, maar nu.. Nu alles wat tot zijn rust was gekomen, misschien moest hij haar eens opzoeken. Hij stapte dan ook de nursery in en stapte voorzichtig naar Dewberry's nest. Het leek vredig. ‘Hey, meisje,’ miauwde hij, terwijl hij dichterbij kwam. Maar dat was de enige begroeting. Hij wist niet hoe hij zich bij haar moest gedragen. Dus bleef hij op een staartlengte staan.

Frostfall had veel reacties verwacht, maar niet deze. Hij fronste dan ook verward toen de tranen in haar ogen kwamen en ze zich tegen hem aan wierp. Hij herinnerde zich weer hoe jong ze eigenlijk was, hoe erg ze hier nog niet klaar voor was, en dat ze het toch maar moest doen. Hij legde zijn kop op haar kruin toen ze in zijn vacht aan het huilen was. Ongemakkelijk keek hij even om zich heen. Hij was nooit hier goed in geweest, in vader zijn, en het overviel hem een beetje. ‘Nou nou, meisje. Stil maar,’ suste hij dan ook zachtjes, waarna hij een likje over haar oren gaf. ‘Waarom ben je zo verdrietig?’ bromde hij met zijn diepe stem. Was ze niet gelukkig met haar kindjes? Het zou vast ook ingewikkeld zijn voor haar. Maar verder, hij kon haar niet direct begrijpen. Ze zou het moeten uitleggen.

Frostfall voelde zich machteloos. Hij was nooit een gevoelig type, kon zijn kinderen niet troosten of in zijn poten nemen. Hij werd eigenlijk een beetje hiermee overvallen en voelde zich erg ongemakkelijk. Maar Dewberry leek hem nodig te hebben, op een vreemde manier. Waarom, waarom hij opeens? Hij was alleen een vader in titel. Hij dacht niet dat hij ooit een echte vader voor haar was geweest. Hij bleef dan ook stil zitten, alleen zijn staart om haar heen leggend in een troostend gebaar. Dewberry snikte ze dat ze geen moeder wilde zijn. Och, dan had ze daar eerst beter over moeten nadenken. Hij schudde zijn kopje. ‘Ik begrijp het, maar je bent verantwoordelijk voor ze,’ miauwde hij kalm, met zijn diepe stem. ‘Je hebt hier geen keuze in.’ Hij hield zich in om niet te zeggen dat ze dan beter had moeten nadenken, dat ze de vader er dan maar bij moest betrekken. Waren er geen oudere queens die haar konden helpen? Want hij kon het niet.