Only ones and zeros

Onderwerp: Re: Only ones and zeros zo 14 jun 2020 - 1:50

]
Woede is een sterke emotie, het is een afweermechanisme die je beschermt tegen de pijn, verdriet, angst, waar het om gaat. Het voorkomt dat je je er bewust van wordt. Smokegaze wilde geen van alles voelen. Hij wilde niet kwaad zijn, hij wilde niet verdrietig zijn, het wilde geen pijn voelen. Maar hij kon niet niks voelen. Hoe harder hij probeerde te negeren wat er werkelijk aan de hand was, de pijn in zijn hart, hoe sterker het gevoel van woede werd. Afleiding om te gaan jagen was zijn plan, de rol van warrior op zich nemen, de loyale, sterke warrior die hij behoorde te zijn. Riverclan en zijn taken was wat er toe deden. Toch moest hij keer op keer weer tot tien tellen. Zijn bloed kookte, waar een stroom aan tranen zich verscholen achter zijn ogen. Hij haatte dit gevoel, hij voelde zich zwak. Hij keek toe hoe de liefde van zijn leven in een sluiphouding zonk terwijl ze een muis ving. Het beeld van de poes waarvoor hij was gevallen, met die blauwe ogen die hem zo veelbetekenend hadden aangekeken, waarachter zich nu een hele andere poes verschool. Hoe had dit kunnen gebeuren. Succesvol wist Chillybreath de muis te vangen, nam zijn leven, waarna ze heel eervol Starclan bedankte voor zijn leven. Smokegaze snoof. "Ongelooflijk," miauwde hij dan ook. Smokegaze draaide zich vervolgens om en sloeg zijn klauw tegen de dichtstbijzijnde boom. Hij sloeg hard, met uitgestoken nagels en schors versplinterde een beetje, maar zijn nagels ook. Één nagels trok hij hierbij uit zijn hulzen en begon te bloeden. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar. "Het ziet er naar uit dat ik terug moet naar het kamp," gromde hij dan ook. Het luchtte op, dat wel. Maar nu mocht een medicine cat naar zijn nagel gaan kijken en mocht hij het uitleggen. Nog een luide grom verliet zijn bek en hij richtte zijn ogen op de lucht. Wanneer stopte het?

Onderwerp: Re: Only ones and zeros di 23 jun 2020 - 12:16

Alles van wat ze gehoopt dat er over zou blijven, was er niet meer. Het was ijle hoop geweest natuurlijk, hoop dat Smokegaze op z’n minst vrienden met haar kon blijven, maar dat was allemaal weg. Ieder korreltje waar ze op had gehoopt. Waarschijnlijk had ze hem echt dusdanig pijn gedaan, dat hij dit misschien wel nooit meer kon vergeven. En dat snapte ze ook wel. Ze ging het niet ontkennen dat ze hem pijn had gedaan met haar acties. Het haalde alleen niet weg dat ze nog steeds om de kater gaf. Dat ze nog steeds het haatte om hem zo te zien. Het was niet dat ze hem haatte, dat ze niets meer met hem te maken wilde hebben. Het viel haar zwaar. Dus jagen vond ze prima, haar gedachten verzetten. Maar zelfs toen ze een muis ving leek Smokegaze dat niet goed te vinden. ”Ongelooflijk,” klonk er achter haar. Wat, was hij nu boos dat ze een muis had gevangen voor hem? Was dat het? Ze keek even met een lichte frons naar achteren, waarop ze nog net zag hoe hij een klap gaf tegen een dicht bij zijnde boom. En toen bloed haar neusgaten bereikte wist ze dat er iets met die klap geweest was. ”Het ziet er naar uit dat ik terug moet naar het kamp,” klonk er met een grom van de kater af, waarop Chilly de muis op pakte en naar hem toe stapte. ”Wil je dat ik mee ga?” vroeg ze even aan de kater terwijl ze iets met haar oortjes wiebelde. Nog een grom verliet de bek van de kater terwijl hij omhoog keek. Ze wist niet goed wat ze nog meer moest zeggen, hij was boos, hij had het recht om boos te zijn op haar, maar dat betekende niet dat hij er minder blij mee was.