Only ones and zeros

Natuurlijk was het na hun... tja, hoe moest ze het überhaupt noemen? Na wat hun hadden gehad, het was nooit echt concreet geweest. Zijn moeder was overleden, de oude leader van RiverClan. Ze had het niet eens echt door gehad toen ze zijn naam uit sprak, maar het gebeurde gewoon. Ze wist niet precies wat ze daarna moest zeggen, wat ze moest doen. Normaal was ze niet zo gehecht aan katten geraakt, Smokegaze was de eerste kat waar ze een beetje gehecht aan was geraakt. Die haar dingen had laten voelen die ze nooit eerder had gevoeld. Misschien dat ze daarom wat meer gaf over hoe hij zich voelde als andere katten. Hoe vaak had ze al wel geen katten genegeerd of fake getroosd? Genoeg, in ieder geval. Alleen al door het zeggen van zijn naam gingen zijn oren naar achteren. "Wat? Heb je al een prooi gespot?" klonk er met een trillende stem van de kater af. Ze sloeg haar blauwe ogen naar de grond, waar haar poten langzaam over heen bewogen. "Het spijt me, van je moeder." sprak ze zachtjes tegen de kater. Ze had nooit geweten hoe het voelde om iemand van wie je hield te verliezen, niet als in dood. Het had pijn gedaan natuurlijk om Smokegaze te laten gaan, om te zeggen dat ze het niet verder wilde pushen. Maar dat betekende niet dat ze niet meer om de kater gaf, hoe naar ze het zelf ook vond dat ze om een andere kat gaf. Normaal had ze dat nooit gedaan, was het gewoon hoe het was. Ze had andere dingen waar ze op had gefocust. "Ik ben bezorgd om je." vielen de woorden uiteindelijk van haar lippen af, terwijl ze voorzichtig weer naar het lichaam van de kater voor haar keek. Nog nooit had ze die woorden oprecht uitgesproken en ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, maar ze meende ieder woord die van haar lippen af gleden.

Ze had het niet gekund. Ze was niet iemand op wie hij kon leunen, met wie hij uren lang kon praten over alle problemen die hij had. Ze kon zowat niet eens over haar moeder praten. Ze had hem nooit verteld dat ze half windclanner was. Ze had tegen hem gelogen dat ze vroeger ook donkere gedachten had gehad- want dat had ze nog steeds. De Chillybreath die Smokegaze had gekend, was niet meer dan een leugen geweest. De poes die ze altijd al had willen zijn, maar die ze nooit zou kunnen zijn. Na het hele voorval met die shadowclanner bij de rivier, de windclanner bij de Gorge.. Het was haar duidelijk geworden dat ze geen haar was verandert. Na het voorval met die shadowclanner had ze het in gezien, dat ze niet de poes was die ze had willen zijn. En na de windclanner? Werd het alleen maar bevestigd. Ze was niet de lieve poes, de goede warrior van RiverClan. En toch bleef ze een zwak punt overhouden voor de kater voor haar. En daarom rolden de woorden van haar lippen. Dat het haar speet, van zijn moeder. Er waren nog meer woorden die ze niet kon zeggen. Sorry dat ik er niet voor je kon zijn. Sorry dat ik alles had afgekapt en niet eerder kwam kijken hoe het met je ging. Ik haat je niet. Smokegaze stopte met lopen, ze stopte zelf ook met lopen. Ze wilde hem niet forceren om naar haar te kijken, dus ze bleef achter hem. Hij had in haar ogen alle recht om haar te haten. Alle recht om boos op haar te zijn. Dat had ze verdiend na alles. "Je bent bezorgd om me?" klonk er minachtend van hem af, waardoor ze even met haar oortjes draaide. Werd hij daar nou boos om? "Ja," sprak ze kort tegen hem, licht zwiepend met haar blauw-grijze staart. "Natuurlijk doe ik dat, dat ik... dat heb gedaan, betekent niet dat ik niet om je geef." sprak ze tegen hem, waarna ze haar oren in haar nek draaide. Hij bracht het allemaal in haar naar boven. Waarom wist ze niet, waarom hij? Hij verdiende dit niet, hij verdiende een poes die wel kon zijn wat zij niet kon. Iemand die hem de wereld kon geven na wat zij hem had aangedaan.

Ze kon niet indenken wat de kater voelde. Puur omdat ze het echt letterlijk niet wist. Dit? Dit alles? Was onbekend terrein voor haar. Ze had nooit liefde gekend in haar leven. Niemand die om haar had gegeven. Dus ja, nee, ze had hier geen ervaring mee, zoals de meeste katten wel hadden gehad. Ze probeerde het natuurlijk wel, ze kon het niet niet proberen. Hij verdiende het om boos op haar te zijn, ze verdiende het om de koude schouder te krijgen van de kater. Ze wist gewoon niet wat ze moest doen, hoe ze de kater van haar af kon houden. Moest ze ervoor zorgen dat de kater haar zou haten? Zou hij het dan wel weten en zien dat zij niet de poes voor hem was? Of moest ze het doen zoals ze op dit moment deed? Ze had geen vrienden waar ze dit gewoon even aan kon vragen, zoals veel katten wel hadden. "Waarom dan?" klonk er met een luide en felle grom van de ander af. Ze bewoog niet eens, zakte niet eens iets in elkaar. Goed, ja, wordt boos op haar! Dan voelde hij zich misschien beter! "Laten we gaan jagen." sprak de kater echter, waarop ze haar mond droog voelde worden. Nee, ze moesten niet jagen. Sorry, maar dit ging niet werken. Ze was klaar met al dit ongemakkelijke gedoe! Waarom konden ze na dat gesprek niet gewoon vrienden zijn? Waarom moest alles in één klap helemaal weg zijn? Goed, ze had zelf ook niet goed gehandeld, maar ze had van zichzelf niks anders verwacht! "Omdat ik niet de poes ben voor jou." sprak ze, ondanks dat de kater had geprobeerd om het onderwerp te veranderen. Haar blik op de kater voor haar gericht. "Dat ben ik niet. Echt niet. Daarom moet je me los laten. Wat je hebt gedagdroomd? Niks klopt daar van, ik ben dat niet." Ze ademde diep in en sloeg even lichtjes met haar staart. Ze was niet iemand voor een relatie, voor kittens. Ze wist dat de kater ooit kittens had gewild, dat wilde ze hem niet ontnemen. Want zij wist zelf ook wel dat kittens waarschijnlijk nooit zouden gaan werken voor haar. Dat ze er op terug zou kijken en er spijt van zou hebben.

Natuurlijk was zij niet de poes voor hem. Smokegaze was verliefd geworden op de poes die zij zelf ook wilde zijn- iemand die zij zelf niet was. Eentje waar ze altijd al van had gedroomd om dat te zijn. Haar woorden waren echt, die ze sprak. Het was puur dat het Smokegaze was, dat ze de woorden nog met enige emotie kon zeggen. Bij andere katten kon ze het gewoon niet, dat wist ze zeker. "Wat?" klonk er van de kater af terwijl hij zich omdraaide. Zijn vurige ogen in haar blauwe ogen aan kijkende. Ze dijnsde er niet weg van, ze was niet bang om te zeggen wat ze wilde zeggen. De kater deed even niets anders dan ademen toen ze sprak dat ze niet was wat ze zocht. "Hoe kan jij bepalen dat jij de poes niet voor mij bent?" klonk er met een grom van de ander af, waarop ze even haar kaken op elkaar klemde. Ze was bang, bang dat als ze zei dat ze al die tijd niet meer dan een leugen had geleefd dat hij zijn rug naar haar toe zou draaien. Wie wilde er nou een vriendschap begin met een kreng die alleen maar tegen hem had gelogen? Sommige dingen waren niet gelogen, natuurlijk. Maar veel wel. Haar hele gedrag was gelogen, tegen de hele clan. Dat was niet eigen aan Smoke. Als ze haar gedachten allemaal zou uitspreken wist ze dat katten haar de rug toe zouden draaien, dat ze misschien wel de clan uitgegooid zou worden. "Ik wilde... wil voor je vechten. Ik wil oplossen wat je dwars zit. Ik wil je helpen. Ik..." De kater haalde opnieuw trillend adem. Haar staart zwiepte wat ongemakkelijk heen en weer bij de woorden van de kater. "Als jij míj niet wilt. Waarom zeg je dat dan gewoon niet?" Zonder enige twijfel stapte ze dichterbij de kater, haar ijsblauwe ogen op de vurige van de kater gericht, waarna ze een keertje kalm adem haalde. "De Chilly die jij kent? Die tegen je sprak? Die al die lieve dingen vertelde?" begon ze tegen de kater, haar stem kalm. Niet warm, niet lief, maar ook nog niet helemaal de Chilly die ze normaal voelde van binnen. De Chilly die haar naam eer aan deed, een koude poes met een koud hart. "Zij bestaat niet." sprak ze kalmpjes, maar haar ogen, die normaal zo warm stonden, waren voor een korte periode gevuld met de koude gevoelens die ze vaak voelde. "Ze heeft nooit bestaan. Die Chilly is de poes die ik ooit wilde zijn, de poes waar ik van droom om te zijn." vervolgde ze, waarna ze haar ogen van de kater af haalde en weer een stap terug zette om hem meer zijn ruimte te geven. Om misschien haar woorden even te verwerken. "Ik was verliefd op de poes die ik bij jou was. Maar dat ben ik niet. Dat ga ik nooit zijn." sprak ze met een zachte zucht tegen de kater voor haar.

Het was goed zo. Na vandaag, nadat hij zag hoe lelijk en verpest aan de binnenkant ze was, zou hij door kunnen gaan met zijn leven. Zou hij haar kunnen vergeten. Het zou even pijn doen. De kater zou haar waarschijnlijk ook nooit meer kunnen en willen zien, maar verlangen naar wat zou kunnen zijn geweest zou hij niet meer. Verlangen naar haar zou hij ook niet meer. Hij kon door met zijn leven. Net zoals hoe zij ook door was gegaan met haar leven. Met haar ijskoude ogen die haar naam er eer aan deden staarde ze de kater aan in zijn brandende ogen. De kater stapte naar achteren bij de woorden dat de Chilly die hij kende niet bestond. Uit ongeloof, misschien uit disgust. Ze wist het niet, maar het was al een stap in de goede richting. weg van haar. "Wat?" bromde de kater. Duidelijk niet tevreden met haar woorden. Dus vervolgde ze deze. Dat ze verliefd was op de Chilly die ze bij hem was, maar nooit kon zijn, dat ze nooit heeft bestaan, die lieve chilly. Hij zette nog een stap naar achteren, weg van haar. Weg van alles wat ze ooit had gewild als ze wel die Chilly was die ze wilde zijn. Als ze de kat was die goed was voor Smokegaze. "Waar slaat dit op? Ga je me vertellen dat dat allemaal dan een leugen was? Want zo voelde het niet. Natuurlijk ben je haar, natuurlijk kan je haar zijn. En wat het dan ook is wat je er van weerhoudt... je... je kan mij hebben om je te helpen? Of was het allemaal een leugen? Chilly..." de kater stampte een keer ongeduldig op de grond. Alsof het een jonge kitten was die aandacht eiste. Een jonge kitten die meteen iets nodig had. "Waarom..?" een zucht gleed over haar lippen, ze had het nooit zo ver moeten laten komen. Ze had eerder al moeten stoppen. "Ik ben niet warm, Smokegaze. Ik ben niet lief. Ik ben niet zachtaardig," begon ze met een lichte koelte in haar stem. Het koude karakter dat ze was, zoals de kou in leafbare. "Op het eerste moment was de enige reden waarom ik op je af ging je moeder. Als ik close met haar zoon werd, zou ze nooit er aan denken dat ik iemand ben die andere katten iets zou aandoen- dat was de redenering die erachter zat. Het hele zachtaardige gedoe? Façade. Weet je nog dat gesprek die we samen hadden? Over het verkeerde pad?" oh ze wist dat gesprek nog zo goed. Toen ze over haar moeder had verteld, die kittens verwachtte. "Toen je aan me vroeg of het duistere ooit naar mij fluisterde? Ik zei vroeger. Dat was een leugen. Het heeft me nooit verlaten." sprak ze kalm, alsof het het meest normale in de wereld was, waarna ze even diep adem haalde en haar kop afwendde om naar de lucht te kijken. "Alles wat ik vertelde over mijn moeder is waar. Dat heb ik niet gelogen. Mijn moeder is niet oké in haar hoofd en heeft me gebracht tot 't punt waar ik nu ben." dat haar moeder haar haatte voor een poes zijn, dat haar moeder kittens wilde. Dat haar moeder met haar broers zou gaan praten. Alles was waar. "En begrijp me niet verkeerd, Smokegaze. Je bent een geweldige kater. Te goed voor het leven. Toen ik meer met je om ging, hoe leuker ik je begon te vinden. Goed, misschien heb ik ooit wel van je gehouden." ze laste even een korte pauze in, even haar eigen gedachten op een rij zettende. Ze draaide even met haar oortjes, waarna ze haar blauwe ogen weer op de kater richtte. "Dus ik probeerde te veranderen, de poes te zijn die ik constant bij je speelde. Een tijdlang ging het goed." sprak ze met een korte schouder ophaal. "Maar er begonnen scheuren in te komen. De gedachten van wie ik altijd ben geweest waren er altijd nog. Katten van andere clans hebben het te verduren gehad, om mijn frustratie kwijt te kunnen. Irritant. Dat dacht ik vaak in het kamp. Irritant al deze katten." sprak ze met een droog lachje. Een ironisch lachje misschien wel. "Maar bloed komt uiteindelijk altijd naar voren." sprak ze hoofdschuddend met een lachje terwijl haar blik zich weer verplaatste. "De dochter van Mazelock en Whitelion, natuurlijk komt daar niks goeds uit." sprak ze met een rauw lachje in haar stem. Het was een beetje alsof ze zichzelf uitlachte voor te denken dat ze überhaupt normaal kon zijn. Misschien deed ze dat ook wel. "Je weet niet wie ik ben. Je bent puur voor de façade gevallen die Chillybreath heet. Je houdt van haar, niet van mij. Maar ze bestaat niet. En daarom heb ik je laten gaan, daarom moet je gaan. Verlang niet naar de poes die niet bestaat. Je verdient iemand die het wel heeft." eindigde ze met een kort knikje. Een teken dat ze klaar was met spreken. Dat was een groot deel van haar verhaal, zonder alle gruwelijke details die ertoe zouden kunnen leiden dat ze de clan uit gegooid zou kunnen worden.

De kater was verward. Natuurlijk was de kater verward. Hij was verliefd geweest op een poes, had verlangd van een poes. En die poes vertelde hem nu dat die poes nooit had bestaan en nooit gaat bestaan. Dat ze iemand was die heel anders was dan de poes die ze had voorgedaan. Dit, hoe ze nu voor hem stond, dit was wie ze was. Ze was ijzig, koud, koel. Ze vond dingen irritant, ze had geen zoet stemmetje maar een koele stem waardoor ze haar naam had gekregen. "Hoe kan je dit..." begon de kater, waarna hij beduusd ging zitten. Niet wetend wat hij moest zeggen. Hij was duidelijk met stomheid geslagen en ze kon het hem niet kwalijk nemen. Hij keek naar haar, van top tot teen. Ze zag er natuurlijk nog steeds hetzelfde uit. Nog steeds dezelfde kleur ogen, kleur vacht, postuur, alles. Het enige wat anders was, was de gloed in haar ogen. Die was kouder dan normaal. "En... en nu?" klonk er van de kater af, alsof hij niet wist wat hij anders moest zeggen. Tja, wat nu? Dat was een goede vraag. "Vrijwel alles... was een leugen..." klonk er van de kater af, waardoor ze even met haar blauwgrijze oortjes draaide. Ze zuchtte even zachtjes, voordat ze ook maar ging zitten. De kater was niet verder van haar af gestapt, dat was iets. Maar de dichtheid die ze samen hadden was compleet weg gevaagd, dat was wel zeker. "Het was niet compleet een leugen. Het was... de waarheid maar net iets anders. Ik probeerde die poes te zijn, ik loog mezelf ook voor." sprak ze tegen de ander, haar koele ogen op hem gericht. Ze had het geprobeerd. StarClan, ze wilde zo graag dat ze die poes wel kon zijn maar het was niet zo. Hoe hard ze het ook probeerde ze zou het gewoon nooit zijn. "Wat je nu doet is aan jezelf. Maar begrijp me niet verkeerd, ik ben loyaal aan RiverClan." of hij dat nou geloofde of niet was aan hem. Daar had ze geen invloed op, natuurlijk was er een kans dat hij dat niet geloofde, dat hij dacht dat ze weer aan het liegen was. Maar het was waar, ze had nog nooit iets verkeerds gedaan tegen RiverClanners. Nog niet sprak haar hoofd tegen haar, waarop ze even kort haar kaken op elkaar klemde. De enige die ze iets zou aan doen binnen de clan was haar eigen moeder. Ze had dat al vaak genoeg onderdrukt. "Je mag me haten, je mag van me walgen. Het is oké. Alles wat je voelt is oké." sprak ze kalmpjes tegen de kater. Natuurlijk was het oké. Dat was het minste wat ze kon verwachten van de kater. Het minste wat ze kon toelaten van de kater. Ze had een deel van zijn leven verpest, kansen bij andere poezen verpest omdat ze egoïstisch was.

Het was veel informatie, vooral voor iemand die ook nog eens zijn moeder had verloren. Niet dat ze daar goed in mee kon leven, want ze had nooit een dichte band met haar moeder of andere gezinsleden gehad. Vanaf het moment dat ze geboren was, was ze alleen. Niemand om haar heen die echt van haar hield. Het minimale werd haar gegeven, haar broer het maximale. Smokegaze liet zijn kop hangen bij haar woorden. "Maar je wilde het..." klonk er zowat verslagen van de gestreepte kater af. Gewild ja. Toen ze nog hoop had dat het kon veranderen voor haar. Toen ze nog dacht dat ze op het goede pad kon komen. Toen ze dacht dat ze kon veranderen, voor hem. Ze hield een hele toespraak, over hoe de kater haar mocht haten. De kater zou haar oprecht moeten haten. "Niks..." klonk er schor van de kater af, waardoor ze hem afwachtend aan keek. Wat nou niks? Voelde hij niks? "Níks hier aan is oké!" ze liet het gewoon over zich heen komen, de woorden die hij zou gaan zeggen zou ze allemaal over zich heen laten komen. Alle scheldwoorden die ze maar kon bedenken. "Chillybreath... Waarom?" waarom? Waarom was de lucht blauw, de bladeren groen. Waarom was zij in deze familie geboren? "Dit is Starclanverdomme jouw leven! Waarom? Word je hier gelukkig van? Is dit daadwerkelijk wat je wilt? Je hoeft dat verdomde duistere pad niet te bewandelen! Je hoeft niet zo te leven omdat Mazelock en Whitelion je ouders zijn. Jij hebt daar niet voor gekozen!" precies. Ze had er niet voor gekozen. Ze was doodongelukkig, maar dat was ze hiervoor ook al. Voordat ze alles af brak met Smokegaze. Voordat ze wilde veranderen. Het hielp niet, ze voelde zich nog steeds ongelukkig. Nog meer dan dat ze nu was. "Je hebt een Clan, Chillybreath... je bent Riverclan, met of zonder Whitelion's bloed door je aderen. Je ouders bepalen niet wie je bent of hoe je leeft... er is meer dan dat..." ze moest zichzelf tegenhouden om met haar ogen te rollen. Om te grommen, om te roepen dat hij niks wist over haar gedachtegang. "Ik heb een poes die doodsbang is voor water de rivier in geduwd." sprak ze kort maar krachtig tegen de grote kater. Alsof het normaal was. Want in haar kop? In die kop van haar? Was het meer dan normaal. "Ze was doodsbang voor mij en het water. En ik duwde haar er in zonder na te denken. Het enige wat ik dacht? 'riverclan zal hun lieftallige Warrior vertrouwen als ze vertelt dat de Shadowclanner haar aanviel'." want zo had ze op dat moment gedacht. Het voelde bevrijdend toen ze daar was. "Ik voelde me vrij. Na al die tijd voelde ik eindelijk weer mezelf." ze was niet normaal. Ze was verre van normaal. Haar hele familie was niet normaal op de eerste plek al. Dat had genoeg bewijs moeten zijn. Dat had al genoeg voor haar moeten zijn. "Ik ben moe om me voor te doen als iemand anders. Je houdt je zo desperate vast aan iemand die ik niet ben. Om me op het 'rechte' pad te krijgen. Maar de waarheid is. Ik haat kittens. Ik irriteer me mateloos aan lakse warriors, aan apprentices in general. Ik mag m'n eigen apprentice niet eens." sprak ze met een droge lach. Ieder woord was de waarheid. Al die gedachtes die ze in haar hoofd had. Alles waar ze ooit aan had gedacht. "Ik ben niet zoals mijn moeder, daar heb je gelijk in. Als ik haar was geweest had ik al meerdere malen m'n poten gespreden. Maar ik haat kittens. Ik moet ze niet. Wil ze nooit hebben ook." het kwam er bot uit, dat wist ze zelf ook wel, maar nooit wilde ze die poes zijn. Nooit wilde ze dat worden. Ze wilde niet zijn wat haar moeder van haar verwachtte.

zwak

Hij werd boos, ze merkte het. Het werkte wel, haar woorden. Hoe erg ze ze ook voor zichzelf wilde houden en niet wilde dat andere katten deze lelijke kant van haarzelf kende. Ze zat complex in elkaar. Oprecht heel erg complex. Ze snapte haar eigen acties vaak niet eens. Ze had Snakesong de rivier in geduwd, de shadowclan poes die doodsbang was geweest van het water. En terwijl ze dat deed, voelde het alsof ze weer deed alsof ze weer haarzelf was. Daarna was ze in paniek geschoten, maar dat was niet iets wat ze Smokegaze ging vertellen, want dat had niets met hem te maken. Dat was iets wat hem weer hoop zou geven over iets waar hij geen hoop over moest gaan hebben. Zijn vacht ging weer liggen bij haar laatste woorden, het was nu duidelijk. Hij kon nu haar opgeven. Het loslaten en door gaan met zijn leven. Er waren veel veranderingen voor hem geweest de afgelopen dagen, maar hey. Het was goed. Het was perfect zo. Dit was alles wat ze had gewild, dat hij haar kon opgeven en iemand kon vinden waar hij wél gelukkig mee kon worden. Waar hij wél kittens mee kon krijgen, een gezin kon stichten. De kater kon zeggen wat hij wilde, maar ook zij wist dat de kater er vast en zeker over na had zitten te denken. "Duidelijk," klonk er van de kater af, waarop ze even kort haar nagels over de grond liet gaan. Mooi. Goed. "Aangezien we beide loyale Riverclan warriors zijn, laten we kijken of we ergens nog prooi kunnen vinden," klonk er brommend van de kater af, waarna hij zich omdraaide en kalm weg begon te lopen. Chilly begon rustig te volgen, weer achter hem. Ze wilde de kater niet forceren om naast haar te lopen, ze wilde hem de ruimte geven om alles te verwerken. Haar oren waren gespitst voor prooi die ze kon spotten, blij dat ze het eindelijk van haar hart af had gehaald. Zelfs als het pijn deed, zelfs als ze haarzelf er pijn mee deed en wist dat de kater misschien niet eens meer een vriend willen zijn. Dat ze alles had verpest. Maar het was het waard, al haar lijden was het waard, want daarmee kon Smokegaze door met zijn leven en niet meer te focussen op haar. Kon hij zichzelf weer herpakken. Er weer beter worden, voor zichzelf zorgen. Want hij had geen zorgen meer voor haar.