Desperate times calls for desperate measures

Volgens mij had hij een klauw verdraaid op de weg hierheen. Maar pijn was maar relatief op dit moment. Net zoals zijn longen zwoegden om dit hoge tempo aan te houden, maar hij moest en zou zo snel mogelijk naar RiverClan gaan. Hij aarzelde geen moment toen hij de grens over rende. Waar was het kamp? Hij had StarClanverdomme geen idee. Hoe moest hij het weten, hij was er nog nooit geweest? Hoe ver was Demonslayer. Was hij de grens van ShadowClan al over? Hoe hard ging je met een slap lichaam over je schouders. Geen tijd om over na te denken. RiverClan had een schuld die vandaag ingelost zou worden. Voor die keer dat ShadowClan hen had geholpen van WindClan te winnen. Ze moesten wel, anders was ShadowClan misschien verleden tijd. En er waren altijd vier clans geweest, zoals er vier seizoenen waren en vier bomen bij Fourtrees. Hij hijgde toen hij inmiddels langs de oever van de rivier was gekomen. Heel ver kon het kamp toch niet zijn? Zou een patrouille hem tegenkomen? De vissige, de maar al te bekende geur, werd desondanks steeds sterker. Hij moest in de buurt komen. Vastberadenheid was op zijn gezicht te lezen en hij gooide er nog een tandje bij op. Even op zijn kaken bijten. Hij was er bijna.

- Open!!!

De kleine kattin had een vis in haar kaken - éindelijk had ze nog eens een succesvolle jacht gehad, voor het eerst in manen leek het wel. Misschien zou het weer bijdraaien, misschien zou het nu weer beter beginnen gaan. Al had Starclan daar andere ideeën over, blijkbaar, want plots dreef de bekende geur van Shadowclan haar neus in. En niet zomaar een Shadowclanner, nee, want zelfs doorheen de sterke geur van de vis rook ze dat het Settleddust was - en ze rook ook de angst die aan zijn vacht kleefde. Littlefish's ogen werden groot en met snelle passen rende ze zijn kant op. Toen hij in beeld kwam zag hij er vastberaden uit, zijn snelheid zo groot als een Windclan cat terwijl hij een schijnbaar willekeurige richting in het Riverclan gebied inliep. Waarom was hij hier? Was er iets aan de hand? De Riverclan kattin liet de vis in haar bek met een plof vallen en liep op hem af, tot ze voor hem stond. "Settleddust!", mauwde ze toen ze dichtbij genoeg was. "Wat is er aan de hand?" No way dat haar broer hier voor zijn plezier was. Hij had zijn ongenoegen naar Riverclan vaak genoeg uitgedrukt - er moest dus iets ergs zijn voor hij hier zou staan.

De kater was niet ver uit de buurt toen vage geuren zijn neus vulde. Het waren geen RiverClan geuren en het waren zeker geen ThunderClan geuren. Dit was ShadowClan. Die waren een eind van huis weg. De grote grijze kater zette een loopje in. Hij was niet meer zo fit als hij geweest was, maar als hij zich er toe zette kon hij nog prima hard lopen en zelfs vechten. Meer geuren vulde zijn neus. Paniek, bloed..

Littlefish stond bij een onbekende kat waarvan hij gokte dat het de ShadowClanner was die hij rook. Hij hoorde vaagjes zijn naam nog vallen. Dus ze kende elkaar? Hij stelde zich er niet teveel vragen bij nu. Deze kater was hier niet zomaar en zeker niet met zulke geuren aan zich klevend. Hij stapte dichterbij. "Vertel jongeman, wat kom je doen? Het lijkt alsof er iets goed fout is aan je gezicht te zien.." constateerde Stormwind met diepe stem. Hij probeerde zijn kalmte te bewaren. De kater had vanaf ShadowClan een lange reis gemaakt en als ze hier waren om een gevecht te starten zouden ze met meer katten komen en minder in... paniek. Dit was fout.

Het was een bekend gezicht die hem als eerst groette. Settleddust kwam hakkelend tot stilstand toen zijn verwilderde ogen die van zijn zus ontmoette. Hij moest zijn best doen op adem te komen, van luchttrillingen woorden te gaan maken. ‘Little.. ShadowClan.. is in gevaar,’ kwam er eerst uit. Hij moest naar hun kamp. Of moest hij eerst op Acorndust wachtten? Hij hijgde nog flink na. Zou zijn zus nog enige loyaliteit voelen aan de clan waar ze was geboren, die voor haar hadden gezorgd de eerste manen van haar leven. Hij keek haar met enige wanhoop aan. Ze zou hem vast wel helpen. Dit ging verder dan een bondgenootschap, dit was familie.

Een andere kater kwam op een loopje naar hem toe. Hij was niet lang onopgemerkt gebleven. En deze kater leek ouder, wijzer,  meer doorleefd. En ook hij stelde meteen vragen. Settleddust probeerde kalm te blijven, even twee tellen te nemen voordat hij vragen zou beantwoorden. Maar hij zou nooit de ernst en gejaagdheid uit zijn stem kunnen wissen. ‘ShadowClan is aangevallen door BloodClan,’ begon hij eerst. Hij zou nu ook moeten toegeven dat ze niet hadden gewonnen, dat ze nu met hun staart tussen hun poten hulp moesten zoeken bij RiverClan. Gelukkig was BloodClan een gezamenlijke vijand. Ze moesten wel helpen!  ‘We.. we hebben verloren. Acorndust leeft nog en hij.. hij komt er nu ook aan. Wij hebben kunnen ontsnappen, de rest van ons....’ Hij maakte zijn zin niet af. Hij wist niet hoe ze er nu aan toe waren. Hij keek toen weer met hervonden vastberadenheid de senior aan. ‘Jullie móeten ons helpen, zoals wij jullie hebben geholpen, al die manen geleden, toen het windstil was.’ Hij was benieuwd of hij het wist. Of hij überhaupt op de hoogte was dat hij, Tallstar en Acorndust die dag ook op het strijdveld waren. Butterstar had het geweten, maar die was er niet meer. Wist Pantherstar het? Ze zouden wel moeten, het was tijd om schulden te innen.

De kater sprak gejaagd, angstig. Hij voelde de emoties bijna toen hij vertelde over het gevecht. 'Acorndust leeft nog'. Nog. Hij was dus gewond was wat Stormwind opmaakte uit het verhaal. Zijn hoofd maakte overuren terwijl hij na dacht over wat te doen. Toen liet de kater een woord vallen. Windstil. Een codewoord dat gebruikt was in het gevecht met Windclan. Manen terug toen Butterstar nog geleefd had. Zijn partner. "Mijn maan en sterren.." mompelde de kater onbewust toen hij aan haar dacht. Wat zou zij gedaan hebben? Ze zou geholpen hebben. ShadowClan had hen destijds een gunst verleend en het was nu tijd om die terug te geven. Ze zouden na vandaag quitte staan. Pantherstar zou er vast hetzelfde over denken. "Windstil hé," antwoordde hij toen. "Goed. Kom mee, we hebben niet veel tijd en als ik het zo hoor is Acorndust in een slechte conditie. Littlefish, zou jij Coyotespirit willen halen? Ik denk dat we haar hard nodig gaan hebben. Een gevecht met BloodClan overleef je niet zomaar." De grote grijze kater draaide zich om en wenkte de jonge tabby kater. Pantherstar moest dit horen.

Littlefish's blik werd bezorgd toen hij mauwde dat Shadowclan in gevaar was. Starclan, nee toch? Hoewel ze gekozen had om Riverclan te zijn, zou ze haar banden met Shadowclan nooit kunnen snijden. De twee clans waren belangrijk voor haar, en dat zou altijd zo zijn. Voor ze antwoord kon geven kwam Stormwind erbij, en de jonge kattin was blij. Hun opa, soort van, de partner van Butterstar zou vast wel weten wat te doen. Hij was immers oud en wijs. Settleddust gaf meer informatie, dat Acorndust nog leefde, en mauwde toen een woord dat blijkbaar meer betekenis had voor Stormwind dan voor haar. "Windstil", wat het ook moge wezen. Littlefish keek de twee katers even verward aan. Hoe kende haar broer dat, wat had dat hiermee te maken? Maar de oudere Riverclanner vroeg haar om Coyotespirit te gaan halen, en dus knikte de kattin snel. Ja, zo kon ze zich nuttig maken, al was ze ook supernieuwsgierig en wou ze graag hier blijven om de rest van het verhaal te horen. Maar ze ging ervanuit dat haar broer wel mee zou komen naar het Riverclan camp - voor het eerst in een héle lange tijd zouden ze nog eens in het zelfde camp zijn.. Maar de jonge warrior draaide zich om en liep hen vooruit, zo snel als ze kon, om ervoor te zorgen dat haar nicht diens Medicine Cat taken kon uitvoeren en de deputy van haar ex-clan kon redden. Starclan, helemaal niet ingewikkeld hoor.

Zag hij daar medeleven in Littlefish haar ogen? Het gaf Settleddust een sprankje hoop. Het moest vast goed komen, ze zou wel voor hem opkomen. Maar hij twijfelde even toen de grijze kater wat leek te mompelen. Settleddust fronste, zijn groene ogen fonkelend. Ze hadden geen tijd voor twijfel. Elke seconde was er eentje teveel. Maar het was een pak van zijn hart toen de grijze kater begon met spreken. Windstil was bekend voor hem, waardoor Settleddust een ferm knikje gaf. Hij zag de vraagtekens in Littlefish haar ogen. Kennelijk was het toch niet bekend voor iedereen in RiverClan. Dat deerde nu niet, later zou het misschien ooit goed komen. Het was nu belangrijk dat Acorndust geholpen zou worden, en met de krachten van ShadowClan en RiverClan gecombineerd hadden ze vast genoeg om die BloodClanner terug te jagen naar de hel waar ze uit gekropen waren.
Hij mocht mee, naar het kamp waar hij eigenlijk zoveel familie had. Hij zou mogen praten met Pantherstar. Hij keek een keer over zijn schouder toen Acorndust zijn naam werd genoemd. Was hij er al bijna? Hij keek de grijze kater weer aan. ‘Hij is flink toegetakeld,’ miauwde hij toen bitter. Hij had zijn mentor altijd als een onoverwinnelijke kracht gezien. Dit hoorde niet zo te gaan. Littlefish snelde al vooruit en hij begon toen met snelle passen de grijze kater te volgen. Op naar het hol van de leeuw.

Littlefish schoot er van door, gelukkig, zoals hij gevraagd had aan haar. Dat was fijn, want dan kon hij zich nu focussen op andere dingen. Informatie achterhalen terwijl hij met Settleddust zou volgen. De tabby kater meldde nog dat Acorn flink toegetakeld zou zijn. Een grimmige blik stond in de grote grijze kater zijn ogen terwijl hij daar een voorstelling van probeerde te maken. Gevechten met BloodClan waren zonder regels, roekeloos en gevaarlijk. Toen hij zich omdraaide en de kater wenkte klonk er wat achter hen een luide miauw. Eentje voor hulp.

Stormwind draaide weer terug en zag een grote kater met een hoop op zijn rug staan. Dat moest Acorndust zijn met de andere Shadowclanner waar Settled over gesproken had. Tot nu toe klopte zijn verhaal. Als dit een val was waren er allang meer katten geweest om hen te belagen. Tussen hem en Settled was hij nu de kat met de meeste kracht over. Hij knikte naar de kater. "Loop maar voorop, Settleddust," sprak hij kalm. "Ik zal je clangenoot ondersteunen met Acorndust." met snelle passen stond hij naast Demonslayer en hielp hem het gewicht te verdelen. Kort liet hij zijn blik ontmoeten met de nieuwe kater. "Geen zorgen, we gaan helpen. Mijn naam is Stormwind, we waren net op weg naar het kamp. Pantherstar is ingelicht." sprak hij in korte termen om het samen te vatten. "Laten we maar gaan." het teken om te lopen. Ze zouden Acorn snel in de medicine cat den krijgen. Een snelle blik had hem al verteld dat het foute boel was..

Ze waren misschien een paar hartslagen onderweg, totdat hij een miauw achter zich hoorde. Zelf in die kortte miauw hoorde hij de schreeuw voor hulp. Settleddust draaide in een ruk om. En daar stond Demonslayer, uitgeput van de reis en zijn ogen werden groot. Acorndust zag er nog erger uit en Settleddust snelde even naar Demonslayer zijn zijde om hem te ondersteunen en zijn oor langs Acorndust zijn bek te gaan om te checken of hij nog wel leefde. Hij bedankte StarClan toen dat nog zo was, en met bezorgde ogen keek hij naar Demonslayer die al zoveel buffelwerk had gedaan.  Hij keek op naar zijn kracht, maar zelfs hij leek nu bijna op te zijn. Er leek een kleine last van zijn schouders te zijn gegleden, maar het woog lang niet op tegen de paniek die waarschijnlijk nog in het kamp zou heersen. De grijze kater, Stormwind kennelijk, bood al snel aan te helpen en hij moest voorop lopen. Hij knikte ernstig en begon Littlefish haar geurspoor te volgen, maar hij ging niet ver weg van de drie katers. Hij keek steeds achterom, om te kijken of het nog goed ging, of ze het nog aankonden. De reis leek eindeloos te zijn, maar uiteindelijk kreeg hij het eiland in zicht wat RiverClans kamp vast moest zijn.