A little blossom fly

Chivysniff rekte zich uit. De zon die op de Nursery stond had haar wakker gemaakt. De 5 bolletjes wol aan haar buik waren nog diep in slaap. Ze glimlachte en legde even haar kop op haar poten om naar ze te kijken. Sinds ze afstand had gedaan van haar rang en ze volledig de pleegmoeder-rol op zich nam voelde ze zich een stuk gelukkiger. Ze had geen enge Roseburn dromen meer en ze kwam langzaam aan uit de diepe put waar ze een tijdje geleden in gestruikeld was. Dat ze aan het rouwen was om Butterstar vond ze meer dan normaal, die pijn kende ze en die zou er nog een tijdje zijn. Soms stak het nog altijd als ze aan haar broer Ravenpaw dacht. De grijze kattin schudde haar kopje, de gedachten weg. Ze neusde even tegen Greykit aan voordat ze opstond. Gelukkig voor haar was de wisselwerking van moeders in de Nursery altijd goed. Meteen toen ze opstond ging de oppas bij haar nest zitten. Ze glimlachte lief en fluisterde een klein bedankje. Of iets in de trend van. Ze had nu een halve maan geleden volledig haar woorden verloren. Haar stem was er nog, maar nu de geheugentraining van Coyotepaw... Coyotespirit ontbrak wist ze niet goed meer hoe de woorden uit te spreken. Hallo en bedankt zou nog wel lukken. Chivysniff trippelde het camp binnen. De zon viel meteen al stralend op haar warme vacht. Ze spon zachtjes. Wat een heerlijke dag!

+ Blossomflower

De spieren die verborgen lagen onder de dikke lagen van haar vacht waren deze warmere zonnige ochtend zeer dankbaar, en ze zag dit dan ook als een goed excuus om eventjes in het zonnetje te blijven liggen, eventjes die pijnlijke spieren opwarmen. Gisteren en de dagen daarvoor had ze vanaf de vroege kille ochtend tot zonsondergang hard gewerkt om nuttig te zijn voor haar clan, om iets te doen voor andere, om zich niet schuldig te voelen. Ze kon het niet uitstaan, niets doen, het was een teken van egoïsme in de poes haar ogen. Maar vandaag vertelde haar spieren haar dat ze niet meer kon, of ze het nou leuk vond of niet iedere kat had zo zijn of haar fysieke grenzen en de afgelopen dagen had ze die van haar dan toch eindelijk gevonden. De jonge poes zuchtte en opende haar ogen om de beelden van het kamp om haar heen te bestuderen. Het was een rustige ochtend, de drama van tijden terug leek bijna vergeten te zijn net als de kou van leaf bare langzaam in de vergetelheid viel. Toen vielen haar ogen op Chivysniff, de grote grijze poes stapte vanuit de nursery het kamp in. Manen geleden had Blossomflower haar apprentice nog willen worden herinnerde de poes zich maar al te goed. Te bang om te vechten was ze, ze wilde haar clan helpen, niet andere uitmoorden. Oh hoeveel willekeurige blaadjes ze wel niet van arme onschuldige bosjes had getrokken denkend dat het wonder medicijnen waren. Maar het idee van geen kittens krijgen had de kleine kitten al gouw doen wegrennen van die droom, het hebben van kittens bleek een grotere droom, het hebben van een mate, een gezin, ja dat was haar toekomst. Gelukkig was het leven als een warrior en apprentice minder bloederig dan ze gedacht had maar toch voelde het iedere dag alsof ze net uit wel tien gevechten kwam lopen...en dit alles om zich zelf maar niet schuldig te voelen. En ja hoor, daar ging ze weer. Met een pijnlijke hiss stond de kleine poes op een trippelde richting de oude medicine cat om te vragen of ze misschien hulp nodig had met de kittens, ook al was het ergens wel een excuus om naar de schattige hoopjes vacht te kunnen kijken. Het duurde niet lang of ze had de poes benaderd, een vriendelijke en warme glimlach op haar gezicht terwijl ze naar haar opkeek. "Hey chivys-" ze was al bijna vergeten dat de poes doof was en schuld gevoel begon al aan haar te plakken als distels plakken aan je vacht. " Oh...het spijt me...oh-" verontschuldigde ze zich snel, ja dit ging niet echt soepel. Nerveus en beschaamd glimlachte ze, en knikte ze om als het waren de oudere poes te begroeten...

Haar volle blauwe ogen waren half gesloten tegen de zon. Haar pels was vrijwel meteen opgewarmd en dat voelde ze dan vooral waar de donkere dikke strepen zaten. Aahhh! Zalig. Haar oren zakten opzij en ze liet haar schouders en kop een beetje afhangen. Heerlijk dit weertje! Chivysniff opende voorzichtig haar oogleden weer toen ze het schaduw- en lichttoneel zag veranderen. Voor haar stond Blossomflower die iets stond te mompelen. Of stotteren, zo leek het. Chivysniff glimlachte en haalde haar schouders op. Ze had altijd gehoord, waarom zou het dan erg zijn als mensen zich soms wat vergisten. De kattin legde een brede poot op die van Blossom. Daarna wees ze naar de prooistapel. Hoe was het jagen? Of ben je al gaan jagen? "jégen?", hakkelde ze erachter.

Plots voelde ze een warme druk op haar poot, ze keek omlaag en voelde zich meteen gerust gesteld, ze was niet beledigd. "jégen?" de poes tegenover haar leek moeite te hebben met praten merkte blossomflower op. Nooit had ze eraan gedacht dat met verlies van gehoor verlies van spraak kwam, het werd pas logisch als je er echt over nadacht. Ze knikte, ze had geprobeerd te jagen die ochtend, maar haar stijve spieren lieten het, tot haar grootste spijt, niet toe. Weer keek ze op naar de queen en wees naar haar buik, haar blik naar de nursery schietend om als het waren te proberen de dove kat te vragen hoe het met haar kits ging. Ze had ze een paar keer gezien, ze kwam immers best vaak in de nursery om te vragen of er hulp nodig was, niet dat het er vaak was. Ze kon het wel begrijpen, ze was jong en niet ervaren maar ze kon het altijd vragen. De jonge warrior kon niet wachten op de dag dat ze zichzelf een queen kon noemen, zorgen voor iets wat groter was dan haarzelf, trots kunnen zijn op iedere kleine prestatie, iets liefhebben. Maar tot dan kon ze haar moederlijke instincten loslaten op haar clangenoten of ze dat nou wilde of niet...