♡ You were always good to me ♡

Hij was iets later wakker geworden dan normaal. De kater gaapte en strekte zijn poten uit. Sommige katten waren al wakker, maar niet Daintywhiff. Zijn ogen vielen op de poes nadat zij in haar nest ging liggen. Hij wiebelde met zijn oortjes. Daintywhiff was een poes die je moeilijk kon lezen. Niet dat Shadefeather goed andere katten kon lezen, maar met Daintywhiff had je helemaal geen idee wat er in haar kop omging. Hij voelde zich meestal niet zo op z'n gemak bij haar. De kater zuchtte zachtjes en stond op. Het was weer tijd voor een nieuwe dag.

De zwarte kater wilde net de Den uitstappen, maar hij werd tegen gehouden. Door niemand minder dan Daintywhiff. Haar zachte stem leek wel als een mokerslag in te slaan. Hij stopte en draaide om, een glimlach op zijn gezicht toverend. 'Daintywhiff,' miauwde hij zachtjes. Shade draaide verder naar haar om en kwam wat dichterbij. Hij wilde geen andere katten wakker maken. Haar zoete geur was aangenaam, maar tegelijkertijd maakte het hem ook weer ongemakkelijk. 'Wat is er?' vroeg hij met een lichte glimlach.

Hoe graag Daintywhiff misschien wilde slapen, blijkbaar waren er belangrijkere dingen voor haar. Waarom ze hem had geroepen was een raadsel. Ze tikte met haar staart naar het nest naast haar. Het was leeg, maar niet de zijne. 'Kom even zitten.' Shade keek even van haar naar het nest en terug. 'Doe alsof je thuis bent. Ik moet je iets vertellen.' Hij ging liever niet in het nest van iemand anders liggen, of zitten, maar het was maar voor eventjes.
Een beetje twijfelend ging hij in het nest zitten, maar gehurkt zidat hij op ooghoogte van haar was. Hij was benieuwd wat ze wilde vertellen, een beetje nerveus ook. 'Oh? Wat dan?'

Haar staart liet ze langs zijn kin gaan. Shadefeather bewoog iets. Hij vond het niet fijn, hoe dichtbij ze kwam. Wat was er aan de hand, en waarom wilde ze hem spreken? 'Ik wil je bedanken. Je bent altijd vriendelijk geweest tegen mij.' Ze klonk serieus. De kater keek een tikkeltje verbaasd. Was dat alles wat ze wilde zeggen? Natuurlijk was hij vriendelijk, om niet vriendelijk te doen als dat niet nodig was... Dat kon niet in zijn wereld. 'Uh, ja, waarom niet..?'
Daintywhiff legde haar kop op de rond van het mosbed, starend in het niets. Hij keek met bezorgde ogen naar haar. Was alles wel oké? Misschien waren er andere dingen gebeurd dan dat er rond ging in de Clan... Hij wilde dat zo graag geloven, dat er helemaal niets aan de hand was. Maar haar antwoord was alles behalve het verwachtte.
'Het is tijd om te gaan. Ik ga zoals Barksound naar de bergen, maar ik vermoed dat ik niet terug mag komen... Jij moet het tegen Stallionstar vertellen.'
De kater knipperde verbaasd met zijn gele ogen. Wat? Naar de bergen? En waarom moest hij het vertellen? 'W-waarom, Dainty?'

Het zachte gegrom dat van haar kwam verbaasde hem nog iets meer. Maakte hem ook wat nerveuzer. 'Doe nu niet alsof je dom bent Shadefeather!' snauwde ze, maar zacht genoeg zodat anderen het niet hoorde. Hij bewoog naar achteren, geschrokken van haar plotselinge mood swing. 'Iedereen haat me en-en... Ik ben gewoon vergif.'
Shadefeather had zeker even een tijdje nodig om te herstellen. Hij zuchtte zachtjes en ontspande weer een beetje. 'I-Ik...' Hij zuchtte. 'Waarom.. Waarom doe je het dan?' Hij voelde weer een snauw aankomen, maar het maakte nu even niet meer uit. 'Waarom.. Stop je niet? Als je hier wilt blijven... Je kan veranderen, Dainty. Dat weet ik zeker..'

Moest hij dit wel doen? Hij wist dat de Clan haar haatte. Maar hij vond het vreselijk om de poes zo te zien. Hij had het gevoel alsof ze wist wat ze deed, en dat ze ervoor vluchtte. Maar Shadefeather wilde haar graag nog een kans geven, een kans om haar fouten recht te zetten. Noem hem goedgelovig of naïef, maar Shade geloofde in tweede kansen, en dat dat keerpunten konden zijn.
'Alleen jij denkt zo Shadefeather...' Hij wilde het niet, maar zijn hart brak toen hij haar stem hoorde. Ze was verdrietig, verscheurd. Waarom wist hij niet. Hij had geen idee wat er allemaal precies was gebeurd. Maar dat maakte in dat moment niet uit.
'Maakt dat uit? Maakt het uit dat alleen één iemand zo denk, in plaats van meerdere? Ik... Ik weet zeker dat je dingen kan veranderen, dat je dingen goed kan maken. Iedereen verdient een tweede kans, Dainty,' miauwde hij zachtjes.

Hij zag de tweestrijd. Ze vond het moeilijk. Shade vond het ook moeilijk, maar in dit moment voelde dit het beste om te doen. Het lag hem niet lekker, om anderen geen tweede kansen te geven. Misschien was hij te naïef, te lief voor anderen. Misschien moest hij nog echt iets leren in zijn leven. Maar dat maakte hem niet uit. Nu even niet.
Maar Daintywhiff vond dat ze geen tweede kans verdiende. Hij boog wat dichterbij om haar fluister te verstaan, en hij zuchtte zachtjes. 'Natuurlijk wel... Iedereen verdient het..' Hij pauzeerde en keek naar de ranke poes. 'Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is, Dainty... En ik... Ik weet ook niet of ik het wil weten, maar wat het ook was, je kan altijd dingen veranderen. Het is nog niet te laat.' Hij had nog vertrouwen in haar. Blinde vertrouwen bijna. Hij wist namelijk niet wat ze allemaal gedaan had.

Daintywhiff draaide naar hem toe. Shadefeather had heel even paniek, of sloeg zijn hart over door iets anders? Haar geur was nu nog sterker dan eerst. Hoewel ze sterk rook, bijna misselijkmakend zoet, vond hij het bijna verslavend. Ze rook lekker. Hij liet zijn gele ogen over haar ranke kop gaan, haar gesloten ogen, haar subtiele neusje. Hij vroeg zich af waarom het opeens zo warm was in de Den. De zon zou wel op de Den schijnen, besloot hij.
De schok die door hem heen ging toen zij zijn neus aanraakte had hij nog nooit gevoeld. Het was vreemd, het deed hem bijna in zijn adem stokken. Maar het was ook een geweldig gevoel. Het gevoel was net zo snel weer over als dat het gekomen was. Daintywhiff draaide haar kop weg en stak haar neusje onder haar staart. 'Dankjewel... Je bent lief.' Haar woorden klonken zo echt. En het werd alleen maar warmer. 'Ga maar.' Maar hij wilde niet. Hij wilde er voor haar zijn, hij wilde tegen haar aan kruipen, haar vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Shadefeather liet zijn adem los. Langzaam knikte hij. Hij kon er niet meer voor haar zijn dan nu. Hij had genoeg gedaan voor nu. Ze wilde alleen gelaten worden, dus moest hij dat respecteren. Zijn bekje opende wat om wat te zeggen, maar hij had geen woorden meer. Dus stond hij langzaam op. Heel even overwoog hij haar nog een laatste keer aan te raken, maar uiteindelijk draaide hij toch om. Wat voor hem een normale dag had moeten zijn, was het één grote warboel in zijn kop geworden. Voor het eerst in zijn leven wist hij niet wat hij moest doen.