De gevlekte kater lag opgekruld onder een overhangende rots, in de schaduw waar hij als het ware een met de grond. Zijn heldere groene blik was doffer dan normaal van alle zorgen die in zijn kop rond zoemden als bijen in een korf. Hij verlegde zijn kop wat op zijn poten en sloeg met zijn staart op de grond. Eigenlijk had hij op jacht willen gaan maar veel zin had hij niet meer gehad nu hij buiten het Camp was. Natuurlijk zou hij dadelijk nog een poging doen om wat te vangen, maar het zou waarschijnlijk geen konijn worden of iets groots. Misschien dat hij een paar muizen kon vangen als hij geluk had. De prooi rende nu weer goed door hun gebied dus moeilijk zou het niet moeten zijn. Met een diepe zucht duwde hij zichzelf overeind en staarde hij naar zijn poten, ze voelden nog altijd aan als lood na het gesprek met zijn mate. Of moest hij Stagstorm een andere titel geven? Hell, hij wist niet eens meer wat ze precies van elkaar waren. Het enige wat hij wist was dat hij zich verscheurd voelde door alles en er was niet een bouwsteen in zijn hele leven waar hij op kon terugvallen. Niet één. Hij had zijn ouders natuurlijk maar dat was anders, die zouden hem niet kunnen adviseren in dit. Nee, dit moest hij uitzoeken samen met Stagstorm als hij ooit over deze diepe emoties kon praten.

Het geluid van pootstappen trok zijn aandacht, er kwam een vreemde geur zijn neus in en hij trok zijn bovenlip op in een grauw. Het was een geur die BloodClan in zich had en ook de geur van echt metalig bloed en nog iets anders dat hij zo snel niet kon thuisbrengen. Net toen hij uit de schaduwen wilde stappen en op onderzoek wilde uitgaan zakte zijn bek een stukje open. Het was Stagstorm die uit het gras verscheen maar hij zag er gehavend uit terwijl hij dronk. Stil keek hij naar het gescheurde oor, wat was er gebeurd? Stagstorm had hem nog niet opgemerkt maar hij hem zeker wel. Hij schraapte zijn keel en stapte nu uit de schaduwen. "Wat, in StarClan's naam, is er met jou gebeurd?" vroeg hij zijn stem doordrenkt met zorgen.

''Hm?'' antwoordde Stagstorm hem en hij kneep zijn groene ogen samen. Was dat alles wat hij terugkreeg? "Oh, ongelukje" mompelde Stag en hij stootte een geïrriteerde sis uit. "Stag" miauwde hij scherp en liep naar hem toe. "Waar ben je geweest? Je stinkt naar honden en BloodClan... Ik was doodongerust over je" miauwde hij en gaf zijn mate een lik over zijn wang. "Wat is er gebeurd?" miauwde hij en keek hem twijfelend aan of hij nog meer vragen op hem moest afvuren.

Zijn nekharen kwamen lichtjes omhoog toen Stag als weerwoord gaf dat het een ongelukje was. Hij geloofde er geen woord van. Het kon toch niet dat je zomaar ineens een stuk oor kwijt was en stonk naar de vijand? Er stonk iets aan dit zaakje en het vrat hem op onder zijn huid. "Waarom ruik je naar BloodClan?" miauwde hij en zette een paar stappen naar achter om Stag beter aan te kunnen kijken. Achterdocht stak haar kop op terwijl hij naar het toegetakelde gezicht keek van zijn mate. "Als een BloodClanner je dit heeft aangedaan dan zal die niet lang meer ademhalen. Dat beloof ik je" miauwde hij en sloeg met zijn staart. Hij zou de geur volgen die Stagstorm had achtergelaten, het zou geen moeilijke opgave zijn.

Spottend keek hij naar Stagstorm. "Vast" miauwde hij kortaf en spuwde op de grond. "Nee. De bloodclanner heeft niks gedaan." snauwde Stagstorm naar hem en hij vouwde zijn oren naar achter en keek hem pislink aan. "Oh, nee? Waarom stink je er dan naar en zie je er zo uit? Ik maak vandaag nog korte metten met dat stuk tuig" gromde hij en voelde hoe woede in hem borrelde. Hij vond het ondertussen genoeg, met een paar lenige passen passeerde hij Stagstorm en begon het geurspoor terug te volgen van zijn mate. De stank die zijn neus vulde was als een olie op een vuur, er was geen kat die ongestraft wegkwam als het om zijn familie en vrienden ging. Kwaad trok de gevlekte kater zijn bovenlip op en begon te draven. Hij zou de BloodClan kat vinden en in kleine stukjes scheuren, al was het het laatste wat hij deed.

Net toen hij zijn pas nog meer wilde versnellen stond Stagstorm voor hem. Sissend als een slang. "Waag het niet. Doe dat en ik ben weg, Stallionstar." gromde de gestreepte kater en hij keek hem verward aan. Wat was dít voor reactie. "Dat tuig heeft me geholpen." vervolgde Stagstorm en zijn blik werd nog verwarder. "Weet je dat heel zeker? BloodClan helpt nooit. Alleen voor eigen gewin" miauwde hij even scherp terug. "En wat moet jij met BloodClan?" miauwde hij grimmiger. Volg je Sweetheart's pootstappen? dacht hij en voelde hoe zijn staart nog steeds dik was van woede. De woorden van Stag maakte alleen maar dat hij nu bleef staan, het idee van Stagstorm met een BloodClan kat was ondragelijk.

En dat was waar hij het mee moest doen. Een simpele ja. De woede die nu door zijn lichaam raasde ging als een bokkend paard tekeer, het paard kreeg langzaam speling op alles en brak toen los. "Is dat álles Stagstorm? Ik dacht dat we geen geheimen meer voor elkaar hadden. Dat we elkaar zouden vertrouwen" blies hij met zijn stem als zuur. "Sinds we samen in het Camp zijn gekomen heb je me niet eens meer aangekeken. Alsof ik je blik niet eens waard ben" grauwde hij en boorde zijn groene ogen in de gele en de iets wazigere. "En nu kom ik je doodleuk hier tegen en je zegt me dat jouw gezicht een ongelukje heeft gehad? Met een BloodClanner die je beschermd heeft?!" miauwde hij furieus. "Stag je hebt vlooien in je brein zitten als je denkt dat we elkaar niet eens meer kunnen vertrouwen. Daar is onze hele relatie op gebouwd" miauwde hij en sloeg met zijn staart. "En zeG ME STARCLANVERDOMME WAT IK FOUT HEB GEDAAN! EN WAAG HET NIET OM TE ZWIJGEN" blies hij woest met overslaande stem.

Stagstorm leek even geen spier te vertrekken na zijn woede uitbarsting maar hij wist ondertussen wel beter. Net als Stag hield hij ook dingen voor zich maar niet als hij in een relatie zat met die ander, in tegenstelling tot Stag. De stilte was niet aangenaam te noemen, nee verre van. De lucht leek geladen te zijn met donder en meer uitspattingen die nog moesten komen. Zijn groen blik vonkte nog als een smeulend vuur en zijn oren gingen naar achteren toen Stag begon te vertellen. De woorden bleven over zijn lippen gaan zoals ze nooit eerder hadden gedaan, was het dan zo moeilijk voor hem om zijn bek open te trekken? Blijkbaar wel. Blijkbaar moest hij eerst een uitbrander geven aan zijn mate om woorden uit hem los te weken. Hij vertelde hoe de BloodClanner hem had geholpen en vice versa. De gevlekte kater rimpelde met zijn vacht, het klonk nu niet of hij aan het liegen was maar er zat hier meer achter. Waarom zou een wildvreemde BloodClanner anders hulp bieden? "You're tearin' my guts out Stagstorm" miauwde hij gefrustreerd. "Ye ken why? I love ye" miauwde hij bijna onhoorbaar.

Kalm vervolgde Stagstorm zijn monoloog over de BloodClanner en hoe die zijn vriendin was. Hij maakte een afkeurend geluid. “Vriendin? Misschien gebruikt ze jou wel om aan de Clan te komen. Om geheimen boven te krijgen voor haar smerige vrienden” gromde hij terug. “BloodClanners kan je niet vertrouwen” voegde hij er aan toe en dwong zijn staart om op te houden met nijdig zwiepen. "Misschien zijn ze naar jou mening niet de beste vrienden die je kan hebben, maar ik weet dat zij haar leven voor mij zou geven en ik zou hetzelfde voor haar doen." na deze woorden begon zijn staart weer te zwiepen. Wat voor een soort betovering had de BloodClanner over hem uitgesproken dat zijn mate en mede Clangenoot zó over die honden kon spreken?   "Als je wilt doen wat je eerst van plan was, prima. Ga je gang, maar dan ben ik weg als je terug bent en dan kom ik niet meer terug. Ze is mijn beste vriendin en ze zit misschien in bloodclan maar niet iedereen is alleen maar slecht, niemand is alleen slecht of alleen goed. na deze woorden liet hij een geërgerde grom horen en stond terug op. “Aye” miauwde hij koud. “Er zit goed en slecht in iedereen maar een ding moet je altijd in je hoofd houden Stag, ze zijn niet te vertrouwen. Doe je dit wel dan eindig je met een klauw om je keel” miauwde hij en snoof kwaad. “Beloof me dat als we hen in oorlog tegenkomen je je Clan met je leven verdedigd. Zoals ook van je verlangt wordt door de Warrior code” miauwde hij en sloeg met zijn staart. De laatste woorden van Stag gingen langs hem heen. Het enige wat hij hier nu voelde was dat hij zijn grootste belofte moest nakomen, degene die hij aan StarClan had gedaan. WindClan kwam eerst, daarna de rest.

Nog even keek hij afkeurend naar Stagstorm. Vertrouwen in een BloodClanner. Twee woorden die niet samen gingen in zijn kop. De vragende blik die Stagstorm in zijn ogen kreeg deed zijn woede wat afnemen. “Maybe” miauwde hij en keek weg. "Zij was er voor me toen ik een luisterend oor nodig had, net zoals dat Shade dat voor jou is." hoorde hij Stagstorm zeggen en hij voelde hoe er een knoop in zijn maag kwam. Moest het dan perse een BloodClan kat zijn? Blijkbaar wel. Met veel moeite legde hij het onderwerp naast zich neer maar gemakkelijk was het niet. Als het dan alleen daarbij zou blijven misschien? Hij tikte nog een paar keer met zijn staart op de grond die iets minder dik begon te worden. Hij beet op zijn lip en merkte toen pas op dat Stag recht voor hem stond en hem zacht brommend toesprak dat hij ervan hield als het er ruig aantoe ging. Verbaasd knipperde hij even met zijn groene ogen en keek naar hoe Stag terugliep naar het water. Hij kwam ook overeind en liep een stukje achter Stag aan die nu aan de waterrand leek te staan. Er kwam een fonkeling in zijn ogen toen hij Stagstorm een zetje gaf in de richting van het water, met wat mazzel zou de gestreepte kater in het water landen en afkomen van die gore geur. En daarnaast, het was ook gewoon leuk om Stag als een natte kat te zien.

Onschuldig keek hij Stagstorm aan die hem zo boos terug aankeek dat het water ter plekke had moeten verdampen. “Leuk” hoorde hij Stag nog tussen zijn tanden door zeggen en hij rolde met zijn ogen. Hij probeerde hier om de sfeer een beetje te verlichten en moest Stag het weer verpesten. “Wat ben je toch een zonnetje Stag” miauwde hij en grinnikte. “Kom, we gaan terug naar het Camp. Dan kan je slapen en opdrogen” murmelde hij vriendelijker. Hij zag dat er iets was met Stag wat hij nog niet vertelde maar besloot dat hij het maar moest vertellen als hij het wilde. Nog een keer zo’n tirade tegen elkaar afsteken was op het moment het laatste wat hij wilde.