[Event] Ending it

<sub>Wat had je nou eigenlijk aan een chief die altijd het zonnige van elke situatie inzag? Een chief die elke vreemdeling met open armen ontving en zo mogelijk hun kittens en to-be's in gevaar bracht? Elke schaduw in de cave op pointed stones leek een waarschuwing te zijn, elke vallende druppel liet haar opschrikken uit haar slaap. Het was haar duidelijk, heel duidelijk geworden hoeveel ze aan deze chief had. Met een verbeten blik sprong ze op de hoge rots waarvan ze de tribe mocht toespreken. Waar Skyteller de tribe altijd toe mocht spreken. Skyteller, ook altijd al zo vriendelijk naar vreemden. Onder zijn leiderschap zijn de moorden begonnen. Zij zou ze beëindigen. Ze zou ervoor zorgen dat geen enkele tribekat meer in gevaar was. Maar dan hoefde ze geen stemmetje meer in haar hoofd die haar tegensprak. Dan hoefde ze geen zachte poot meer die haar wegdwong van de paden die ze moest wandelen.

"Laat alle katten oud genoeg om de bergpaden te bewandelen zich hier verzamelen onder de hoge rots" liet ze haar stem door de grot schallen. Ongeduldig met haar staart tikkend wachtte ze tot de katten zich verzameld hadden, inclusief de verrotte vreemdelingen die het hart van de tribe lieten wegrotten tot in de kern. Ze waren geen tribekatten, ze waren een risico. Maar eerst het ene risico, dan het andere. "De afgelopen manen heeft de Tribe of Endless Hunting me veel signalen gestuurd," begon Starteller, en dat hadden ze zeker. Ze zag een bedreiging in elke schaduw. Ernstige bedreigingen. "Als healer van de tribe is het mijn taak om jullie te leiden, te helen en te beschermen. Dit betekent soms ook dat ik moeilijke keuzes dien te maken in het belang van de Tribe." Ze liet haar blik glijden over de katten onder haar, haar blik gevuld door wantrouwen, haar emoties gevoed door angst. "Dit heeft me doen besluiten om Day of New Light per vandaag weer terug te zetten naar zijn oude rang van Cave Guard. Het is voor hem tijd om te rusten en alles wat er gebeurd is te verwerken. Ik wil hem bedanken voor alles wat hij heeft gedaan voor de Tribe." Ze knikte hem toe, waarna ze verder ging. Dieper naar die verrotte kern van de tribe. "Zoals jullie verder weten is Mole nog steeds niet gevonden. We kunnen enkel in ons diepste hart hopen dat ze nog leeft. We hebben nog steeds geen idee wat er met haar gebeurd is en welke kat Wisp heeft vermoord." Ze vernauwde haar ogen kort naar de vreemdelingen die de Tribe zo verwelkomd had. "We kunnen geen risico's laten in de buurt van onze elders, onze kittens, onze to-be's. Vandaar ook dat per vandaag, om het zekere voor het onzekere te nemen, de buitenstaanders die zijn opgenomen in de tribe buiten de grot slapen totdat de veroorzaker van al dit leed gevonden is. Indien iemand aanwijzingen heeft, laat het dan zo spoedig mogelijk weten." De buitenstaanders zouden zich wel redden. Het weer werd steeds beter. Starteller snoof, knikte haar tribe toe en sprong toen van de rots af, meteen in de cave of pointed stones verdwijnend.</sub>

Het was een zonnige dag. Licht straalde door de waterval de grot in, dansend op ieder oppervlak dat het raakte. Ja, de zon, die zou er altijd zijn, eeuwig stralend, soms verborgen achter de bergen, soms verborgen achter wolken, maar altijd daar. Op iedere dag liet ze haar stralen vallen, iedere dag zag ze vanuit haar hemel. Zouden Brindleleaf en Barksound hun clan al bereikt hebben en vanuit hun geboortekamp opkijken naar deze zelfde zon? Zou Mole nog ergens zijn om haar heldere gelaat te zien?

De stem van hun Healer galmde door de grot en Day draaide zich om, even vrijwel nietsziend doordat hij in het licht had gekeken. Na enkele tellen ontwaarde hij Startellers gestalte - het nabeeld van de zon in het water danste voor zijn ogen en omringde haar met sterren die oplichtten als hij met zijn ogen knipperde. Haar oproep verbaasde hem en - als hij volledig eerlijk was - verontrustte hem. Het was geen tijd voor een nieuwe ceremonie en ze had niets met hem besproken, ondanks dat hij had geprobeerd duidelijk te maken dat hij er voor haar was. Hij nam het haar niet kwalijk - ze was de Healer, hij slechts de Chief, en niets verplichtte haar om hem te raadplegen. Hij hoopte enkel dat ze wist dat ze bij hem terecht kon. Had ze een teken gezien van de Tribe of Endless Hunting? Had ze een boodschap gekregen die te urgent was om te bespreken voor ze het met de Tribe deelde? Hij stond langzaam op van zijn plaats en liep wat dichter richting de richel vanwaar ze de Tribe toesprak.

Vanaf het moment dat zijn naam genoemd werd, leken de woorden met enige vertraging bij hem aan te komen. In eerste instantie kon hij alleen maar naar haar staren, zijn ogen groot, zijn uitdrukking iets wat in het midden hing tussen zijn gebruikelijk vriendelijke glimlach, bevroren op zijn gezicht, en ongeloof. Hij was... geen Chief meer? Ze ontnam hem zijn rang? Hij wist dat hij wat afwezig was geweest de laatste tijd, dat zijn gedachten elders waren geweest, maar... hij had toch niets gezegd of gedaan dat de indruk wekte dat hij rust nodig had? Had hij haar niet kortgeleden nog beloofd dat hij haar zou steunen? Wat verdwaasd keek hij om zich heen en zag dat er vele blikken op hem gericht waren. Hun uitdrukkingen drongen niet tot hem door. Er zou wel een reden zijn, zei zijn redelijke, innerlijke stem. De Healer zou altijd doen wat het beste was voor de Tribe. Starteller zou altijd het beste doen. Dit... moest wel het beste zijn voor de Tribe. Wie was hij om te protesteren? Hij was geen Chief meer. Zomaar, plotseling, zonder dat hij wist waarom, was hij geen Chief meer.

Starteller gaf geen verdere toelichting, vervolgde haar verhaal. Ze noemde Mole, ze noemde Wisp. Ze noemde... Deze laatste mededeling leek Day wakker te schudden. Een frons verscheen op zijn gezicht. Starteller zou het beste doen voor de Tribe, fluisterde zijn innerlijke kalmte nog steeds, maar een andere stem begon te spreken, een stem van twijfel, een stem van verontwaardiging. De stem die wilde spreken voor Appleblossom, voor Fisheye en voor Baneflower. Zijn echte stem bleef echter zwijgen. Hij zou niet midden in de grot, ten overstaan van de gehele Tribe, zijn Healer tegenspreken. Hij had te veel respect voor haar, maar zodra Starteller meteen na haar korte toespraak haar grot in verdween, volgde hij. Duizend vragen brandden in zijn kop, maar het waarom was nu niet belangrijk, zijn rang was nu niet belangrijk. "Er zijn geen buitenstaanders in de Tribe, Starteller", miauwde hij enkel, zijn toon gedempt en een tikkeltje gejaagd. Ze waren toegelaten, ze waren geaccepteerd, ze waren Tribe.

_{Pootstappen achter haar maakten duidelijk dat ze niet meer alleen in de grot was. Ze staarde naar een druppel die zich los begon te maken van één van de druipstenen, volgde deze terwijl deze een baan naar de grond maakte. Niks.. Toch? Of zag ze toch een hint, een vlaag van rood? Ze wist het niet. Ze dacht het te zien. Verstoord en verstrooid keek ze op naar haar ex-chief, haar goudkleurige ogen vernauwd en flets. "In deze tijden kan de Tribe geen risico's nemen Day of New Light. Ik laat geen nieuwe moord op mijn geweten staan," siste ze de kater toe, haar oren plat in haar nek leggend. "Zeker niet van onze kittens of elders. Bee lijkt me genoeg of niet?" Het was laag, dat wist ze, maar ze wilde hem hier weg hebben. Ze had geen tijd voor hem. Ze moest wachten op signalen, tekens dat het goed ging komen of juist niet. "Deze heilige grot is geen plek voor je. Ga naar je tribegenoten," blies ze hem toe, waarna ze zich weer omdraaide naar de druipstenen, nekharen omhoog.}

De blik in haar ogen schokte hem. Toen ze pas was aangesteld had hij zo veel emotie in die ogen gezien, en zo veel warmte, zo veel licht. Waar was dat licht gebleven? Wanneer was dat verdwenen? Enkele dagen geleden had hij gedacht wolken te zien, maar nu leek het eerder op een dikke mist, niet zoals de ochtendnevel die zich gemakkelijk door de zon liet verdrijven. Hij wilde haar helpen, maar was hij wel helder genoeg om deze schaduw te verdrijven? Hij wilde geen confrontatie, hij wilde niet tegen haar ingaan. Hij stond zichzelf niet toe te geloven dat zijn Healer fout zat. Ze was Skytellers opvolgster, gekozen door de Tribe of Endless Hunting. Met de zegen van hun voorouders was ze aangetreden. En hij? Hij had geen contact met de sterren, hij zag geen tekenen en zijn dromen kwam enkel uit hemzelf. Hij wist dat de nieuwste Tribeleden geen gevaar vormde, hij voelde het, maar als dit de zekerheid was die Starteller nodig had, die de Tribe nodig had... Ze waren deel van de Tribe, hij zou ervoor zorgen dat ze dat wisten, hij zou hen duidelijk maken dat ze niemand écht dacht dat ze onbelangrijk waren, of gevaarlijk, of minder Tribe dan de anderen (ook al kon hij niet bedenken wat dit dan wél betekende als het niet dat was). Het enige wat hij wist, was dat Starteller goede intenties had, dat ze de zwaksten wilde beschermen. De kittens. De elders. Day sloeg zijn ogen neer toen Starteller Bee noemde. Zijn vader had niets met deze maatregelen te maken, niets met wat er met Wisp en misschien met Mole was gebeurd. Hij hoorde alle onterechte aannames in haar woorden, alle scheve redenaties en verkeerde conclusies, maar toch bemerkte hij dat hij geen weerwoord kon geven. De naam bracht te veel omhoog, pijn, gemis, verdriet, en hij had geen stem meer. Hij haalde diep adem. "Star-", begon hij, maar voor hij haar naam af kon maken, gaf ze hem het bevel te vertrekken. Hij keek op, geschokt door de felheid van de woorden, de beschuldiging die erin leek te liggen. Hij zette een paar stappen achteruit, zijn gouden blik verward, gepijnigd, maar nog altijd warm terwijl hij naar haar keek. Daarna draaide hij zich om en verliet de Cave of the Pointed Stones.

Terug in de grote zaal van de grot keek hij naar zijn Tribegenoten en vroeg zich af of hij iets moest zeggen.

_{Haar oren spitsten zich gealarmeerd toen een aankondiging door de grot galmde, om vervolgens langzaam naar haar nek te draaien. De Teller van de tribe had de laatste tijd een schaduw over haar blik, een schaduw zo donker dat Appleblossom haar de laatste tijd nauwelijks meer aan durfde te kijken. Ze bleef bij Spark, of bij Day, of beide. Katten die ze vertrouwde. Maar wat er vandaag zou komen, daar was ze niet op voorbereid. Haar bek viel open en haar gouden oog straalde ongeloof uit toen Day uit zijn rang gezet werd. Ze keek ontzet naar de kater, die dit duidelijk ook niet verwachtte. Maar wat er vervolgens volgde liet haar trillen op haar poten. Ze moest.. ze moest buiten slapen? Tussen de roofvogels en de wilde dieren? In de kou en de snijdende wind? Ze zakte door haar achterpoten, haar staart plofte op de grond terwijl ze omhoog staarde naar Starteller die meteen verdween. Ergens wilde ze naar Day toelopen toen deze weer verscheen, maar de kattin was te overweldigd door alle stress om ook maar een poot te verzetten. Moest.. moest ze nu naar buiten? Moest ze weg? Was ze niet welkom meer hier? Was dit toch geen veilige haven? Hulpeloos, als een vogeltje met gebroken vleugels, bleef ze besluiteloos zitten, waarna haar blik langzaam naar de grond zakte.} [/quote]

Grace keek op vanaf haar rustplek toen Starteller hen toesprak. Maar de woorden van de healer kwamen onverwacht - eerst werd Day uit zijn rang gezet, schijnbaar zonder echte reden, en daarna moesten de "buitenstaanders" buiten slapen voor "de veiligheid van de tribe". Day mauwde zachtjes dat er geen buitenstanders waren in de tribe, maar hij had als gewone cave guard nu niet echt iets meer te zeggen.. Grace was het niet eens met Starteller's woorden en dat zei de uitdrukking op haar gezicht dan ook duidelijk. Wat voor onzin was dit nu weer? "Als het zo zit, slaap ik ook buiten. Want zij verdienen het evenveel als ik om bij de tribe te horen.", mauwde ze bozig, tegen niemand in het bijzonder en in sympathie liep ze alvast met hoog opgeheven hoofd richting uitgang, waar ze zich omdraaide en de rest van de tribe uitdagend aankeek. Nog iemand? Of zouden ze maar volgen als laffe kippen?

Tag: iedereen

Wow, een nieuwe bijeenkomst! Wren werkte zich door de menigte om een zo'n goed mogelijke blik op haar moeder te kunnen vestigen. Maar wat ze zag maakte haar niet geruster. Ze had haar de afgelopen tijd überhaupt weinig gesproken. Alsof de wig die tussen hen was geslagen alleen maar breder was geworden. Ze had haar zorgen een keer bij haar moeder uitgesproken, ze had geantwoord dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Maar er stond een storm in de blik van haar moeder die ze niet kende. En zij van alle katten hier hoorde haar te kunnen kennen. Ze sprak over keuzes die in het belang waren van de tribe, maar wat het eerste wat ze deed was Day afzetten. Wrens bek viel open van verbazing. Haar mentor, zomaar...? Ja oké, ze vond Day soms ook irritant, maar dit verdiende hij ook niet. En niemand zou zijn plek innemen. Nee, ze gooide hem aan de kant als een stuk vuil. En vervolgens sprak ze dat alle vreemdelingen niet meer in de grot mochten slapen. Vraagtekens kwamen in haar ogen. Ook niet Appleblossom? Die hier al maanden leefde, die haar had leren vissen. Dit was gek. Ze wilde tegenspreken, gillen dat het oneerlijk was, maar haar moeder vluchtte direct weer haar grot in. Zwakkeling. Wren schrok van de gedachte, maar het was waar. Voor het eerst keek ze niet op naar haar moeder.
Day volgde haar, maar het was voor korte duur. Hij leek verslagen toen hij weer terugkeerde. Meteen begonnen de katten om haar heen te protesteren. Iedereen zou wel buiten slapen, nee ze zouden gewoon binnen slapen. Het was inderdaad niet eerlijk. Het was wreed en gemeen, en nergens op gebaseerd. Al die nachten was er niets gebeurd, waarom zou opeens nu een moordenaar onder hen bevinden? Wren knarste op haar tanden en uiteindelijk liep ze naar Day. ‘Je bent gewoon nog mijn Chief hoor,’ sprak ze met haar vurige, koppige stem. Haar blik vloog richting de ingang van haar moeders grot. Ze had zin om iemand te slaan, zo kwaad was ze erom geworden. ‘Het is niet eerlijk! Waarom zou ze je afzetten? Waarom moet iedereen opeens buiten slapen? Ze heeft het fout!’ Ze zei het eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen Day. Hij moest het wel met haar eens zijn. Starteller had vast de tekenen verkeerd gelezen. Of ze verzon gewoon dingen. Want zelfs Wren kon dit niet verantwoorden in haar kopje.

Had hij tegen Starteller in moeten gaan? Hij wist het niet. Er waren twee zaken waar hij altijd een rotsvast vertrouwen in had gehad: de beslissingen van zijn Healer en de eenheid van de Tribe. Wat moest hij doen als het een het ander leek te bedreigen? Wie wist wat Starteller dacht, wat de Tribe of Endless Hunting dacht? Wie was een simpele Cave Guard, niet eens Chief meer, om te denken dat hij het beter wist? Hij wilde zeggen dat er niemand buiten zou slapen - want waarom zouden ze? Iedereen hier was te vertrouwen. Maar hij kon het niet, hij kón niet direct tegen een order van Starteller in gaan, hij kon haar autoriteit niet zo in twijfel trekken. De Tribe moest een eenheid vormen om de Healer heen, al hij haar bevelen negeerde, betekende dat dat hij de Tribe tegen haar opzette, en dat zou onacceptabel zijn. Hij keek naar Appleblossom en voelde een steek door zijn hart gaan bij het zien van haar hulpeloze houding. Baneflower zat er niet heel anders bij. Het gewicht van hun vrees leek op zijn schouders te drukken.

Maar daar was de Tribe, klaar om die last te verlichten, om te helpen dragen. Soft en Crow die hem vriendelijk aanspraken, klaar om te helpen, Fern, die achter Starteller aan ging, Grace, die als eerste kat haar stem verhief en haar solidariteit met de nieuwste leden van de Tribe uitte, Spark, die meteen naar Appleblossom was gelopen om haar bij te staan, Wren, die haar steun uitte met de vurigheid die haar zo eigen was, Blizzard, die zich ook al tot Appleblossom richtte, bemoedigend. Al die katten, die onmiddellijk klaarstonden om elkaar te helpen, die allemaal lieten waar de Tribe voor stond, voor eenheid, voor liefde, voor samenwerking. Hij was zo trots op ze. Zó trots. Dit was de Tribe die hij diende, dit was de Tribe waarvoor hij leefde. Hij legde geruststellend zijn staart op Wrens rug, knikte Soft en Crow toe, en keek de groep rond, zijn blik even rustend op ieder gezicht, ieder een glimlach toezendend. "Vrienden", miauwde hij met nieuwe kracht in zijn stem. Hij was geen Chief meer, maar iemand moest toch iets zeggen? "Laten we vertrouwen op de beslissingen van onze Healer. Dit is slechts iets tijdelijks. De Tribe is één en zal dat altijd zijn, dat laten jullie reacties wel zien." Misschien was dat wel waarom dit gebeurde, niet om verschillen te maken, maar om hun eenheid te benadrukken, om iedereen sterker dan ooit te laten voelen dat ze zich door niets zouden laten verdelen. Een soort test, een proef van hun eensgezindheid. Geloofde hij het, nadat hij Startellers gezicht had gezien? Hij probeerde het. "Ik stel voor dat we een goede slaapplaats zoeken en die gereed maken. Ik zal ook meegaan en 's nachts de wacht houden, zodat ook onze nieuwste Tribeleden ongestoord kunnen slapen, want iedereen hier is belangrijk." De veiligheid van deze groep woog niet lichter dan die van de katten die hun hele leven in de Tribe hadden doorgebracht. "Wie zich bij ons wil voegen, is van harte welkom. De nachten worden steeds zachter, de sterren zullen boven onze hoofden stralen, en we zullen elkaar warm houden. Wat wil een kat nog meer?" Hij wist niet hoe hij Startellers besluit moest verenigen met de boodschap dat ze één waren, maar het beste wat hij nu kon doen was hoop uitdragen. Hij glimlachte bemoedigend, al werd diep in hem een schaduw van twijfel geworpen. In hem knaagde het gevoel dat hij te ver ging, door de Tribe zo toe te spreken. Had hij het recht wel, nu hij geen Chief meer was? Hij zag echter geen alternatief. De katten hier verdienden bemoedigende woorden nadat ze zich zo hadden opgeworpen voor hun Tribegenoten die benadeeld leken te worden. Chief of Cave Guard, dit was wie hij was en hij zou zichzelf én de Tribe verloochenen als hij zweeg.

Hij wist niet goed wat hij moest denken van dit. Hij had opgemerkt dat zijn moeder niet helemaal haarzelf leek te zijn, maar om zover te gaan als dit was iets dat hij niet verwacht had. Hoe kon ze Day afzetten en de buitenstaanders buiten laten slapen? In ieder geval leek het merendeel het er niet mee eens te zijn en liet dit dan ook merken door te zeggen dat ze dan ook buiten zouden slapen. Day leek alles redelijk in de hand te houden ondanks dat hij net was afgezet, maar zelf wist hij niet goed wat te doen. Het was duidelijk wat zijn zusje koos, die leek namelijk voor Day te kiezen, maar hijzelf wist het niet. Aan de ene kant was zijn moeder die hij niet zomaar in de steek kon laten, aan de andere kant de tribe die het duidelijk niet eens was met haar besluit. Hij kon dan ook niet anders dan wat wijfelend rond de opening blijven hangen waardoor zijn moeder verdwenen was.

_{Haar hoofd kolkte van angst en paniek. Ze was weer een buitenstaander. Ze hoorde er weer niet bij. Moest ze uiteindelijk weer vertrekken? Had ze toch geen thuis? Waar haar nachtmerrie deels weer iets was verdwenen nu Talon vertrokken was, was deze nu weer met hernieuwde kracht begonnen. Ze voelde zich misselijk, angstig. Wat moest ze beginnen nu ze hier ook geen thuis had? Of geen thuis meer ging hebben? Ze schrok op uit haar angststaat toen er een neusje in haar pels gedrukt werd. Een brok verscheen in haar keel en ze drukte haar neusje op haar kop van de to-be. "Oh Spark.." murmelde de kattin zachtjes, waarna ze zich de verantwoordelijkheid besefte die ze had. "Dat is heel lief van je maar ik ga niet van je vragen om buiten te slapen. Jij moet gewoon veilig binnen liggen." Ze werd bijgestaan door Blizzard, die aangaf dat het een gevaar was voor iedereen. Ze hief haar kop stilletje op naar de witte poes, een dankbare maar toch angstige blik op haar werpend. Haar blik viel vervolgens op Day, de kater wie ze zo vertrouwde. Hij liet wel weer zien dat hij een chief was in hart en nieren. Hoe kon ze hem afzetten? Hoe kon ze dat? Hij was de tribe. Hij hield ze bijeen. Ze begon opnieuw te trillen, maar hij bleef een rots waaraan ze zich vast kon klampen. Ze neusde Spark nog een keertje over zijn hoofd, waarna ze al haar moed verzamelde en opstond. Met langzame, bedeesde passen liep ze naar Day toe. "Ik ben klaar om te gaan.." murmelde ze zachtjes. Ze wou dat ze haar stem vaster kon hebben, maar het wilde niet.}

TAG: Spark, Day, Blizzard