[Event] Ending it

De positieve reacties van de katten om hem heen stelden hem gerust - ze namen het hem niet kwalijk dat hij hen hier toesprak alsof hij nog zeggenschap had over hun doen en laten. Natuurlijk had hij als senior Cave Guard wel enige autoriteit, maar dat nam niet weg dat een toespraak op dit moment verkeerd opgevat had kunnen worden. Zou het hem zorgen moeten baren hoe makkelijk de Tribe hem zijn gang liet gaan, en hoe makkelijk ze in protest kwamen tegen Startellers bevel? Zou hij zich moeten warmen aan deze blijk van liefde en saamhorigheid, of zouden ze zich er uiteindelijk aan branden?
Zoals altijd geloofde Day liever in de goede uitkomst. Hij knikte dankbaar naar Adakite, dit zichzelf al opwierp als tweede wacht, en luisterde naar de suggestie van Soft. Zowel hij als Crow leken het een goed idee te vinden de groep in de Clan Cavern te laten overnachten, maar Day had zijn twijfels. De andere grot lag een eind van deze vandaan, in de Redwoods. Het bracht een afstand tussen de twee delen van de Tribe en een dergelijke absolute scheiding meed hij liever. Bovendien verbleef Cyanide in de Clan Cavern. Of ze er iedere nacht sliep, wist hij niet, maar hij had gemerkt dat ze er sinds hun eerste ontmoeting op zijn minst geregeld kwam, en hij wilde haar rust niet verstoren. Haar leven was al turbulent genoeg, hij wilde niet nog een blad van haar boom rukken. "Een plek dichtbij deze grot zou mijn voorkeur hebben", miauwde hij nadenkend. "Een eindje in de richting van de ondergaande zon is een overhangende rots, het ligt daar ook redelijk uit de wind, misschien kunnen we daar een kijkje nemen", stelde hij voor. "Uiteraard beslist iedereen mee", voegde hij er nog verduidelijkend aan toe. Zelfs als Chief had hij zelden een absoluut bevel gegeven, en zeker in een zaak als dit was het van uiterst belang dat iedereen zich prettig voelde bij de locatie die ze kozen.
Crow stelde voor een jachtpatrouille te begeleiden en Day knikte goedkeurend. Zijn blik volgde even die van Crow richting de zilveren poes die kortgeleden bij de Tribe was gearriveerd. Ze kon gaan jagen, ze kon ook met hen mee om haar mening te delen over de mogelijke slaapplaats, die keuze liet hij aan haar. Zijn blik bewoog verder en bleef hangen op Turtle. De jonge kater maakte een besluiteloze indruk, of misschien eerder nadenkend. Zijn zusje had haar keuzes dan wel altijd snel klaar, Turtle had tijd nodig om na te denken. Hij had een diepe geest. Day wist niet zeker of de jonge kater hem zag, maar hij zond een glimlach in zijn richting, om duidelijk te maken dat hij zich geen zorgen hoede te maken om zijn stilte. Twijfel was niet slecht, en Day verwachtte niet van hem - niet van wie dan ook - om een kant te kiezen. In zijn ogen stonden ze allemaal aan dezelfde kant.
Fox leek zijn keuze in ieder geval wel klaar te hebben - de rode kater was van plan om hier te blijven. Day nam het hem niet in het minst kwalijk. Ze hoefden niet de hele grot leeg te trekken, een klein groepje om de nieuwste leden bij te staan was voldoende. Hij glimlachte naar Appleblossom, die hem bedeesd naderbij kwam. Hij wist hoe zeer ze van deze mededeling geschrokken moest zijn, maar met een beetje hulp van de Tribe overwon ze die paniek. Hij was trots op haar. "Ik ben trots op je", zei hij dan ook - want waarom zou hij het enkel in stilte denken? - terwijl hij zijn kop even tegen de hare drukte. Ze was zo ver gekomen, en niets zou die vooruitgang teniet kunnen doen, daar zou de Tribe wel voor zorgen. Ze waren er voor haar. Iedereen hier was er voor iedereen hier.
"Zullen we?" stelde hij voor, rondkijkend naar de katten om hem heen om te zien wie zich allemaal bij hen zouden voegen. Daarna stapte hij richting de uitgang van de grot. De zon scheen naar binnen, hen uitnodigend naar buiten te komen en haar stralen direct op hun vachten te voelen. Zij zou over hen waken en als de nacht viel zouden de sterren daar zijn om haar taak over te nemen. Morgen zou hij weer met Starteller spreken. Een nieuwe dag kon alles veranderen.

Liet ieder weg rotten. Hij kon slechts moeizaam enige sympathie op brengen zowel voor Appleblossom als Slate, maar er mochten geen poten gelegd worden op Baneflower. De kater bleef onbewogen, star zijn blik gericht op Starteller die na haar woorden verdween als sterren aan een ochtend hemel. Naast hem zag hij haar verstijven, haar zwart-witte lichaam gevuld met angst. Enkel beantwoordde hij haar blik nog niet, kort om zijn verhoudingen op een rij te krijgen. Ondanks zijn afgunst tegen buitenstaanders, zeker wanneer deze van de boskatten afkomstig waren, wist hij dat ze hun dood zouden vinden onder de sterren. Twee half blinde poezen, zonder enige kracht in hun miezerige lichamen. Vreesde Starteller hen daadwerkelijk? En dan was er zijn eigen vreemdeling, zijn vuur dat enkel hem toe behoorde. Het bracht hem weerzin om een nacht met de rest door te brengen, maar hij zou Baneflowers zijde niet verlaten. "Verbijt je zorgen, we slapen vannacht onder dezelfde hemel," hij neusde door de vacht bij haar oor heen. Ze was van hem, van hem alleen. En nu mocht het, nu kon hij het voor zichzelf recht praten omdat ze deel was van de tribe. "Ik laat niets je overkomen," murmelde hij resoluut, waarna hij opstond en haar wenkte hetzelfde te doen. In het voorbijgang ving hij de woorden van Spark op en meteen verharde zijn blik. Enkel, voordat hij zijn bek opende om hem te bevelen dat hij zou blijven, bedacht hij zich. Hij droeg zijn moeder met zich mee, had haar bosbloed. Hoe lang zou het duren voordat Starteller hem tot doelwit zou schilderen? "Jongen, ik zal je niet verbieden mee te gaan. Enkel slaap je bij ons," geen rover uit de hemel zou hem afpakken. Kort keek hij hem aan, zijn blik onverbiddelijk alvorens hij zich bij Day voegde. Hem knikte hij toe, met respect. Bovenalles was hém onrecht aan gedaan. Hij was de steunpilaar van heel de tribe, had al die tijd zijn taken zonder enige twijfel of geklaag volbracht. Hoewel zijn fantasieën overeen kwamen met dat van een naïeve kitten die de wereld in rozenkleur zag, behoorde heel zijn hart aan de tribe. Zelfs Coyote zou dat niet ontkennen. En opnieuw werd dat bewezen, want ondanks alles wist Day een soort eenheid te scheppen, maar was het genoeg? Voor het eerst begonnen er scheuren te ontstaan in de samenhang van de tribe, voor het eerst zou hij zich buiten leggen met de rottende stank van buitenstaanders. En dat alles dankzij haar.

Tag: Baneflower, Spark, Day