the night before the morning after

Honorpaw had nog snel een muisje naar binnen gewerkt voordat ze Lucentnight voor de tweede keer het kamp had uitgevolgd. De eerste keer was ze nog een kitten geweest, toen hadden ze afscheid genomen van hun overleden Leader, Butterstar. Het was de eerste keer dat ze de dood had gezien, en ze had het eng gevonden; zelfs al waren er katten geweest die haar hadden kunnen beschermen tegen de gruwelijkheden die ermee in verbinding stonden. Het enige mooie was geweest dat de overleden kattin rustig had geoogd, alsof ze sliep, zo had Stormwind het ook omschreven, de eeuwige slaap van het lichaam terwijl de ziel verder leefde in Starclan. Starclan, een plek waar ze enkel van had gehoord en waar ze hoopte nog vele Moons niet terecht te komen. Haar blauwe ogen namen de omgeving dan ook in zich op, terwijl ze de weg probeerde te herinneren welke ze op dit moment liepen. Ze wilde immers wel in staat zijn het kamp weer terug te vinden. Nieuwe en bekende geuren bereikten haar opengesperde neusgaten terwijl ze Lucentnight volgde naar de Highlands. De krachtige passen van de oudere kattin zorgde dat de Apprentice haar eigen moest versnellen. Haar conditie was natuurlijk nog niet optimaal, immers was ze altijd beschermd geweest in het kamp en had ze daar nog niet zoveel uithoudingsvermogen op hoeven bouwen. De velden werden steiler, en steiler en pas op het hoogste punt ging de pikzwarte kattin zitten. Licht buiten adem kwam de jonge parelgrijze kattin naast haar staan voordat ze over de rest van de vlakten heen keek, als een roofvogel dat op jacht was. Ze volgde het voorbeeld van haar mentor en nam ook plaats terwijl de ander haar weer aan keek met een zachte glimlach om haar lippen. ’Zo, Honorpaw.’ Begon de Warrior. ’Ooit gehoord van de Highlands?’ Vroeg ze terwijl ze op het gras ging liggen, de parelgrijze kattin maakte een nadenkend geluidje. ’Ik weet enkel dat het een toevluchtsoord is tijdens overstromingen, omdat het hoog ligt.’ Fluisterde de jonge kattin terwijl ze haar oortjes wiebelde en haar kop nadenkend schuin hield. Haar blauwe ogen volgden de wolken die de hemel bedekten en door de wind verplaatst werden, en haar vacht bewoog stil mee met de lichte wind die er aan trok. Koud had ze het echter niet, het waterige zonnetje verwarmde haar vacht op een prettige manier.

Hoewel Honorpaw nog niet alles wist, had ze zeer veel van haar ouders en haar vragen aan Warriors geleerd. Ze was een leergierige kattin, ook al was ze niet de beste Apprentice in alles. Ze had duidelijk haar zwakke punten, en onderdelen waaraan ze moest werken. Ze was wel eerlijk aangelegd, en deelde dan vaak ook op een eerlijke manier haar mening uit, ook al kon ze best lelijk zijn naar katten die ze niet mocht of die haar respect niet verdienden. Hetgeen dat ervoor kon zorgen dat ze best wel eens ruzie had met andere katten en deze ook niet opgelost werden vanuit haar kant, ze was eigenwijs en tegendraads op sommige momenten en dat alles zou wellicht haar mentor ooit nog wel een keer mee krijgen als ze haar Apprentice beter leerde kennen. Voor nu deed de lichtgrijze kattin haar best om de eerste training op een goede manier te voltooien, ze wilde haar papa trots maken en dat ging niet als ze niet haar best deed. 'Uitstekend.’ Prees de nachtzwarte kattin haar dan ook, duidelijk onder de indruk van de kennis die de jonge kattin al bezat. Honorpaw leek echter niet op te gaan in trots, en knikte enkel terwijl ze nadenkend haar omgeving in zich op nam, ze wilde weten wat ze hier deden behalve van het uitzicht genieten. Hoe groot was hun territorium en wat waren de regels die ze hier zou moeten volgen? Haar papa was vaak streng geweest en meestal ging ze niet tegen zijn regels in want ze had al vroeg geleerd dat deze er met een goede reden waren. ’Waarom ik gekozen heb om vandaag al de Highlands te laten zien is omdat, er in Greenleaf de meeste regen valt. New leaf is dan wel pas net aangebroken maar er niks mis mee om alvast de toevlucht uit je hoofd te leren. Ik hoop dat Starclan ons nog jaren zal beschermen tegen de overstromingen maar het is beter om al wel voorbereid te zijn mocht het gebeuren.’ Legde haar mentor rustig uit terwijl ze haar staart om zich heen sloeg om de wind te blokkeren. Honorpaw had een dikke vacht, minder lang dan die van de andere kattin maar zeer dik en gezond waardoor de wind haar nog niet al te erg irriteerde. ’Je kan hier jagen, enkel is dit lastiger omdat het hier een stuk minder dichtbegroeid is. We zullen dus ook niet hier in het begin oefenen om te jagen. Mocht je toch binnenkort meegaan met een hunting patrol en ze zullen naar de Highlands trekken is het handig om je te concentreren op bepaalde prooidieren.’ Haar mentor draaide haar neus weg van de zon waarin ze heerlijk lagen voordat ze haar weer aan keek. Een paar blauwe ogen gleden van haar mentor naar het gras onder haar poten, terwijl ze de volgende vraag duidelijk in zich op nam. 'Wil je een gokje doen op welke dieren je het beste kan jagen hier?’ Vroeg de oudere kattin waardoor ze haar kop twijfelend schuin hield. Ze wist dat het in ieder geval geen vis was, wellicht kleine dieren? ’Muizen of vogels ofzo?’ Klonk er enkel nadenkend nadat ze een poosje was stil gevallen terwijl ze onrustig met het puntje van haar staart zwiepte. Eerlijk was eerlijk, ze had geen idee of dit het geval was, immers had ze nog nooit gejaagd op iets anders dan een staart van een niets vermoedende, of alles vermoedende Warrior.

Honorpaw hoopte dat ze haar mentor niet teleur zou stellen. Wat als ze zelf het idee had dat de jonge kattin nog niet klaar was om een Apprentice te zijn, of erger nog niet tevreden was met haar gedrag en haar zou straffen in het bijzijn van Celestialpaw of Hermitpaw? Ze moest er niet aan denken om haar vader te laten vallen, ze wilde dat hij trots was op haar. Het was niet dat de zilvergrijze kattin onzeker was, maar ze was zeer zeker niet in staat om vol zelfvertrouwen rond te paraderen. Ze had een eergevoel dat bijna ongeëvenaard was door andere jonge katten. Een eergevoel dat haar naam des te beter deed passen. De jonge kattin sloot kort haar blauwe ogen terwijl ze nadenkend haar kop boog, het was een lastige vraag. Immers had ze nog nooit eerder gejaagd, had ze niks aan de geuren om haar heen, want ze at meestal vis en soms een vogel. Echter had ze geen idee waar ze vandaan kwamen, kon ze nog geen geurspoor volgen naar een dier. Honorpaw kantelde haar kop voordat ze langzaam en licht twijfelend met een antwoord kwam. Het was de enige die ze met enige logica kon onderbouwen en ze hoopte dan ook dat ze tenminste iets goed had, ze bleef een jonge strijdlustige kat. Al had ze ook zo haar zwakke momenten. ’Muizen kun je hier inderdaad vinden. Vooral op plekken waar hoger gras staat. Vogels kun je hier ook vangen, iets minder snel en moeilijker omdat je weinig tot geen schuilplaatsen hebt hier. Konijnen lopen hier soms ook, vooral s'ochtends vroeg maar wij Riverclanner zijn niet zo snel als de Windclanners om ze te kunnen vangen- Met soms een uitzondering. Wat ik jou aanraad is om opzoek te gaan naar een mol.’ Een mol? Waarom zou ze naar een mol moeten zoeken, verward hief de jonge kattin haar kop terwijl ze haar mentor aan keek. ’Eh, een mol?’ Vroeg ze op een zachte toon om de rust en stilte van deze plek niet te verstoren. ’Zullen we anders eentje proberen te zoeken?’ Vroeg haar mentor terwijl ze rond keek. Honorpaw slikte terwijl ze zichzelf overeind hees, het zou haar niet verbazen als ze met spierpijn terug zou komen. Niets had haar in het kamp kunnen voorbereiden op de grootte van het territorium en de afstanden die ze op een aardig tempo af zou moeten leggen. Een klein knikje was het enige teken dat ze het idee van lucentnight overwoog, ze sprak niet terwijl ze zich uit rekte en een zachte zucht uit slaakte.

Een mol, Honorpaw had geen idee hoe een mol er uit zou zien. Wat was het van beest? Ze had het immers nog nooit gegeten, zou het goed smaken of was het vies? Eten was eten, in de meeste gevallen zolang het geen kraaienvoer was. Haar blauwe ogen stonden dan ook een tikkeltje verrast omdat het een onbekend prooidier voor haar was, terwijl ze haar mentor om verduidelijking vroeg, het was geen rare opdracht, of lastig te volgen het was meer dat ze niet wist of de ander een grap uithaalde of dat ze daadwerkelijk op mollenjacht gingen. ’Een mol ja, heb je soms watten in de oren?’ Grapte de zwarte kattin zachtjes terwijl ze met haar staart haar Apprentice voorzichtig mee naar voren drukte, met anderen woorden. Ze moest haar mentor maar gewoon volgen, Honorpaw haalde met een verward gezicht haar schouders op terwijl ze haar oren wiebelden. Het was duidelijk dat de ander de humor van haar vraag wel had ingezien, immers moest ze lachen voordat ze haar jonge Apprentice had aangesproken. ’Een mol is makkelijk te vinden. Je kunt ze namelijk vinden door een bult. De grond is hier redelijk vlak en groen, een mol graaft aarde naar boven toe, je ziet dan een hoopje liggen. Als je de aarde aan de bovenkant een beetje open graaft kun je ruiken als de mol er nog zit.’ Legde haar mentor uit waardoor Honorpaw een vies gezicht trok. ’Bah, onder de grond wonen. Wat ben ik blij dat wij onze dennen niet hoeven te graven.’ Het idee alleen al dat ze alle modder uit haar lichte vacht moest zien te halen, nee dat ging het niet worden. Zeer zeker niet! Zachtjes snoof de jonge Apprentice terwijl ze de lucht probeerde te proeven, er waren verschillende geuren en allen konden haar afleiden in de ware zoektocht naar de mol. De oren van haar mentor flitsten naar voren toe waardoor Honorpaw haar pas iets inhield en alert met haar staart zwiepte en haar snorharen liet trillen. De kattin zocht dan ook haar directe omgeving af, echter was er zoveel te zien dat de jonge kattin niet meteen haar blik op de molhoop in de verte wierp. ’Lucentnight wat is dat?’ Vroeg ze terwijl ze een bij aan wees, een raar zoemend wezen in haar ogen.