Please let me do something!

Spotpaw lag in zijn nest, Hij keek een beetje verveeld om zich heen. Buiten ging het gewone leven gewoon door. Katten liepen af en aan, sommigen met prooi anderen druk pratend. En weer anderen moe en uitgeput omdat ze net een patrouille erop hadden zitten. En hij deed niks! Nee, al dagen verveelde hij zich rot. Hij voelde zich alsof hij verwaarloosd werd en hij misste het stoeien met anderen kittens en de drukke nursery. Elke dag zag hij dat zijn halfbroertjes en halfzusjes samen trainden. Maar hij had nog niets geleerd. Dus kon hij ook niet meedoen. Maar hij was zeker van plan om ooit de beste krijger te worden. Hij sloot zijn ogen en bedacht zich hoe water zou voelen, hoe zou het zijn om erin te zwemmen en erin te jagen? Hij kon er nu alleen maar over fantaseren. Hij keek op. Hij was nog steeds alleen. Hij zag langzaam een schaduw richting het apprentice hol glijden. Hij keek ernaar. Hij verwachtte dat het weer een krijger was die zou zeggen dat het mooi weer is en dat hij iets moest doen. Maar hij had geen zin om buiten naar de opschepperijen van de andere apprentices te luisteren, Hij had ook geen honger en hij wou gewoon blijven liggen en niets doen. Vroeger hield hij ervan om rond te dartelen maar nu niet, Nu was hij lui en sloom geworden, hij wist in zijn hart waarom maar hij wou het niet toegeven aan zichzelf. Hij wou dat gewoon niet! Hij was niet jaloers! Echt niet! De schaduw was nu wel erg groot en opeens stond er iemand recht in het licht. Even knipperde Spotpaw met zijn ogen om aan de verandering van het licht te wennen. " Nee, Ik ga niet iets anders doen " mormelde hij zachtjes.

eerst Snowrose, later misschien meer....

Het verblindende licht van de zon belemmerde Spotpaw om de schaduw te herkennen. Hij mompelde iets, maar ze had het niet verstaan. Snowrose besloot om haar stem te gebruiken, in plaats van door de kleine kater aangestaard te worden met kleine oogjes. "Ga je nog lang blijven zitten, kleine apprentice?" De zin was opzich brutaal, maar ze had het met een vriendelijke spot gezegt. Rustig liep ze naar binnen, richting de kleine kater. Ze kwam vlak naast hem zitten en wastte haar zilverkleurige poot waarna ze die tussen haar oren wreef. "Ik ben je mentor geworden. Je bent de eerste apprentice die ik krijg, dus een beetje rustig aan goed?" Ze gaf hem een speelse duw in zijn flank, die tegelijk ook bedoeld was als een stootje om hem op te laten staan. Ze liep weer richting de ingang van de apprentice den en keek daar over haar schouder om te zien of hij mee kwam. "En ik duld geen luie apen." Ze snorde luid en gniffelde waarna ze ging zitten. Haar vacht blonk in het licht van de zon en rustig ging ze door met zich tussen de oren te wassen terwijl ze wachtte tot de kleine kater haar zou volgen.

Opeens herkende Spotpaw Snowrose haar stem "Ga je nog lang blijven zitten, kleine apprentice?" vroeg ze. Het klonk niet gemeen maar best aardig "Ik ben je mentor geworden. Je bent de eerste apprentice die ik krijg, dus een beetje rustig aan goed?" ging ze verder. Dit betekende dat ze eindelijk iets gingen doen. Ze zei wel dat ze rustig aan moest doen, Maar rustig aan is beter dan niets doen! Ze was inmiddels naar hem toe gelopen en gaf hem een duwtje. Hij stond meteen op want hij had door dat dat een seintje daarvoor moest zijn. Snowrose liep weer naar de ingang terwijl ze omkeek naar hem. "En ik duld geen luie apen." snorde ze vrolijk. " Ik kom al!" zei Spotpaw. Hij rende naar haar toe en keek naar haar mooie blauwe ogen. Ze zag dat ze haar oren waste. Spotpaw ging zo rustig mogelijk als hij kon naast haar zitten. Maar zijn druk zwiepende staart veraadde dat hij heel opgewonden was. Van het gevoel van net was niets meer over. Nu had hij alle energie weer terug, Hij zou eens laten zien hoe goed hij was! Maar in zijn hart bewonderde hij Snowrose, Ze was zo mooi. Haar vacht glom in de zon en haar ogen waren mooi blauw. Maar ze was sterk gebouwd en ze moest wel een goede krijger zijn. Spotpaw wachtte op een seintje om te beginnen.

"Ik kom al!" Klonk de stem van Spotpaw. Hij rende naar haar toe en ze merktte dat hij naar haar ogen keek, ze glimlachtte en keek hem er lief mee aan. Hij zag dat ze haar oren wastte en kwam naast haar zitten, zijn druk zwiepende staart veraadde dat hij heel erg opgewonden was. Van zijn gejoel net was alles verdwenen, nu had hij alle energie weer terug en Snowrose wist bijna zeker dat hij zou laten zien hoe goed hij was. Maar was hij dat echt, luisterde hij wel goed? Ze wist het nog niet en dat zouden ze vandaag wel op de proef stllen. Ze merktte nu ook dat Spotpaw vast stond te popelen om te beginnen. "Geduld is een goede zaak, Spotpaw, dat moet je alvast onthouden." Grinnikte ze en stond op. "Maar vandaag zal ik het niet op de proef stellen, eerst doen we de basisdingen. Kom, dan geef ik je een rondleiding door het territorium." Ze snorde en sprintte weg richting de ingang van het kamp. Ze had geen waarschuwing gegeven dat ze het op een lopen ging zetten en ze spurtte erheen, haar poten maakten ploffende geluiden op de aardbodem.

-kort xD-

"Geduld is een goede zaak, Spotpaw, dat moet je alvast onthouden." Grinnikte Snowrose en Ze stond op. "Maar vandaag zal ik het niet op de proef stellen, eerst doen we de basisdingen. Kom, dan geef ik je een rondleiding door het territorium." Snowrose snorde en liep weg naar uitgang van het kamp. Opeens begon ze te rennen en je hoorde haar poten vol ritme op de grond neer komen. Spotpaw Sprong op " He! Dat is niet eerlijk!" In zijn stem was vooral humor te horen. Hij sprintte achter Snowrose aan. Hij rende zo hard als hij kon om bij haar te komen rennen en haar tempo vast te kunnen houden. Hij was enorm opgewonden. Hij zou voor het eerst het kamp uitgaan en de omgeving verkennen! Hij wist zeker dat hij binnenkort niet meer prooi van andere hoefde te eten maar dat hij zelf ook kon vangen. Maar hij wist dat hij als hij dat wou goed zou moeten luisteren en alles moest doen wat Snowrose zei. Maar hij zal goed zijn best doen! Hij rende nu naast haar wachtend op de eerste les of de eerste proef. Hij keek naar haar onder het rennen maar dat ging moeilijk en hij keek weer naar voren.

Korter ^.^

Onderwerp: Re: Please let me do something!