Heartbeat

Silverwish hield van haar kittens, ze zou haar leven voor hun geven. Maar ze moest écht even het kamp uit nu. Het werd een stuk warmer en dat gold dus ook in de Nursery. Voor de kittens was het prima te doen, maar zij wilde nu echt wel even een frisse neus halen. De poes keek het kamp rond en zag toen de zwarte kater waar ze zoveel van hield. Een glimlach vormde op haar gezicht en ze sloop op hem af. Toen ze dichtbij genoeg was sprong ze naar hem toe, proberende hem op de grond te werken.

+ Olivebranch

Ze groeiden zo snel op. Het leek nog maar een paar dagen geleden dat Silverwish was bevallen. Maar hun kittens waren ondertussen al meer dan halverwege hun tijd in de nursery. Voordat ze het wisten zouden ze al apprentice worden. Olivebranch had iets minder tijd met hen en Silverwish doorgebracht dan hij het liefst gewild had. Hij was druk bezig geweest met zijn normale taken. Hij sliep afwisselend in het warriors den in in de nursery, het lag er maar net aan of hij meteen moest gaan slapen of dat hij nog tijd had voor verhaaltjes en speelsessies.
De zwarte kater stond daarover na te denken terwijl hij het kamp doorkruiste. Plotseling voelde viel er een onverwacht gewicht tegen hem aan. Instinctief probeerde hij de aanvaller van zich af te gooien. Gelukkig had hij op tijd door dat het Silverwish was. Gelaten liet Olivebranch zich op de grond vallen. "Hmm, doen we dit nog steeds?" Grijnsde hij terwijl hij zich omdraaide om haar aan te kijken.

Olive liet zich op de grond vallen toen ze hem aanviel. 'Hmm, doen we dit nog steeds?' grijnsde hij terwijl hij zich omdraaide en haar aankeek. Silverwish greens naar hem en ging even goed bovenop hem liggen, zo dat ze zo gemakkelijk mogelijk lag. 'Hmmm, misschien,' antwoordde ze en ze keek hem uitdagend aan. Ze wist nog hoe geschrokken ze een keer was van hem toen hij haar had laten schrikken. Ze had hem laten beloven het nooit meer te doen, maar dat weerhield Silver er natuurlijk niet van het zelf te doen. 'Heb je taken om te doen?' vroeg ze vervolgens. 'Zeg alsjeblieft nee, zeg alsjeblieft neeee,' voegde ze er snel aan toe, haar stem klagelijk.

Zijn mate maakte het zich comfortabel, en scheen niet van plan haar plekje snel op te geven. Hij was blij om haar buiten de nursery te zien. Ze was nog jonger dan hij en had meteen een groot deel van haar eerste moons als warrior in het kamp opgesloten gezeten. Natuurlijk was dat dan wel weer door onder anderen zíjn toedoen geweest. Ze vroeg of hij taken had en leek heel erg op een negatief antwoord te hopen. "Ja..." Hij liet een stilte vallen "Maar die kan ik ook later afhandelen." Voegde hij er plagerig aan toe. Silverwish wilde hem blijkbaar even voor haarzelf hebben, wat Olivebranch helemaal geen probleem vond.

'Ja...' Aw nee toch. Silver's gezichtsuitdrukking ging van hoopvol naar verdrietig en verveeld. Ze had zo gehoopt dat ze even wat samen konden doen. 'Maar die kan ik ook later afhandelen,' voegde Olive er vervolgens plagerig aan toe. Silver richtte haar blauwe ogen streng op die van haar mate. Ze hield de blik even vast, maar al snel brak er een brede glimlach door op haar gezicht.
'Top, dan gaan we snel weg voordat je écht wat moet doen,' miauwde ze en ze sprong van hem af om hem overeind te duwen. Natuurlijk was het belangrijk dat hij zijn Warrior taken deed, maar ze vond dat hij dat wel even genoeg had gedaan. Nu was het hun tijd, Silver en Olive tijd. En ze was van plan die goed te benutten.

Ohh, ze leek even not amused door zijn grapje. Maar daar kwam de glimlach alweer, en uiteraard glimlachte Olivebranch terug. Silverwish sprong van hem af en stelde voor dat ze er snel vandoor gingen. Dat vond hij geen slecht plan en met snelle stapjes volgde hij zijn mate.
Toen ze de kamptunnel uitkwamen voelde het weer als vanouds, met z'n tweetjes het woud verkennen en lol maken. "Hmm, ik heb je hier buiten gemist." Snorde hij zachtjes terwijl hij langs haar heen streek. Wat zou ze van plan zijn met hem?

Olivebranch volgde haar het kamp uit. Toen ze het woud bereikte ademde ze even tevreden in en uit. Ah, ze had dit wel gemist. En met haar mate naast zich voelde het nog beter. Ze had wel zin om haar Warrior taken weer op te pakken, maar ze moest nog even wachten. Een Queen zijn was geweldig en ze zou het zo weer doen, maar het liefst wel met een pauze er tussen. Ze wilde immers ook nog wat Warrior taken uitvoeren in haar leven.
Haar mate streek langs haar heen en ze snorde zachtjes. 'Hmm, ik heb je hier buiten gemist,' snorde hij. Silver glimlachte en gaf hem een kopje. 'Ik ook... Laten we een eindje gaan wandelen,' miauwde ze, maar stiekem had ze al wel een plekje in gedachten.

Hij zag hij blij ze was om eindelijk weer een keer het kamp uit te zijn. Olivebranch was ontzettend dankbaar dat hij niet degene was geweest die zo lang binnen had moeten blijven. Ze gaf hem een kopje en vertelde dat ze de buitenwereld inderdaad erg gemist had. Olivebranch knikte vlug toen Silverwish voorstelde om te gaan wandelen. Samen liepen ze de begroeiing in. Hij lette goed op zijn mate, ze had zich al een lange tijd niet echt kunnen inspannen, dus er was best een mogelijkheid dat ze snel moe zou worden. "Waar gaan we naar toe?" Vroeg hij nieuwsgierig toen het duidelijk werd dat ze wel een bepaalde richting aanhield.

Ze liepen een tijdje in stilte toen Olive wat vroeg. 'Waar gaan we naar toe?' Hij klonk nieuwsgierig en Silver kon een lichte grijns niet onderdrukken. Ze keek over haar schouder naar hem en grinnikte zachtjes. 'Hmm, dat zul je wel zien.' Het zou helemaal niet zo spannend zijn, maar Silver wilde al een tijdje graag terug naar die ene plek. Het bracht zoveel goede herinnering met zich mee. Ze wenste dat ze weer een nachtje samen met haar mate buiten kon slapen, maar dat ging voorlopig nog even niet door nu hun kinderen nog kittens waren.
Silverwish dook de dichter begroeide bosjes in en na wat scherpe bochten kwamen ze eindelijk aan bij het kleine open plekje dat ze samen deelden. De poes glimlachte breed naar haar mate voordat ze haar poot om hem heen sloeg en zachtjes tegen de grond werkte.

Niet lang nadat hij het gevraagd had begon Olivebranch de plek te herkennen: Hij wist waar ze naartoe gingen. Met een glimlach op zijn gezicht volgde hij Silverwish alsof hij van niets wist, totdat ze bij de bosjes aankwamen. "Ooooh." Miauwde de kater ontzettend overdreven terwijl ze de open plek instapten. Hij draaide zijn kop naar haar toe en wilde nog iets zeggen, maar voordat hij iets kon uitbrengen had Silverwish hem al met alle liefde in de wereld gevloerd. Olivebranch grijnsde naar haar en zijn groene ogen twinkelden. "Wat? Wil je nu al nieuwe kittens?" Plaagde hij met een suggererende blik.

Ze hoorde de overdreven 'ooooh' van Olive wel, maar besloot dat maar lekker te negeren. Een grijns verscheen wel op haar gezicht, zeker toen ze hem gevloerd had. Haar mate had ook een grijns op zijn gezicht en zijn mooie, olijfgroene ogen twinkelden. 'Wat? Wil je nu al nieuwe kittens?' plaagde hij en ze zag hem kijken hoor, ze zag het.
'Pfft, you wish,' miauwde ze met rollende ogen. 'Eerst maar even weer Warrior zijn hm, onze kinderen zien opgroeien.' Nee, ze was er onderhand een beetje klaar mee, in de Nursery zijn. Nieuwe kittens stonden nog even niet op de planning.
In plaats daarvan, sloeg ze speels haar poten om zijn nek en sprong op hem. Is kijken of hij wat tegen haar zou doen. Met een speelse grijns keek ze naar de kater onder haar.

Blijkbaar was het niet zó'n romantisch gebaar geweest. Olivebranch keek zijn mate aan en grinnikte toen ze zijn aanbod afwees. Ze wilde deze kinderen eerst zien opgroeien, en weer uit de Nursery zijn. Hij knikte goedkeurend. "Klinkt goed, meer tijd voor mij." Plotseling sprong Silverwish op hem en de zwarte kater blies zijn adem geschrokken uit. Maar hij bleef niet lang hulpeloos liggen. Al gauw had hij zijn sterke voorpoten ook om haar geslagen en rolde met een grote krachtsinspanning om, totdat zij onder hém lag. Hij gebruikte zijn gewicht om haar tegen de grond te houden. "Ben je je techniek kwijt na al die moons? Heb je misschien nieuwe lessen nodig?" Stelde hij met een quasi-onschuldige glimlach voor.

Olive zei dat haar plan goed klonk, dat het meer tijd voor hem zou opleveren. Tss, alsof alles altijd om hem draait. Maar dat was wel een beetje zo, want Silver keek er heel erg naar uit om weer samen te jagen en patrouilles te lopen en misschien zelfs wel samen te trainen. Oh, een Apprentice hhebben wilde ze ook graag. Ze rolden ondertussen over de grond samen, en Olivebranch zag zijn kans schoon om haar weer eens onderop te krijgen. 'Ben je je techniek kwijt na al die moons? Heb je misschien nieuwe lessen nodig?' miauwde hij quasi-onschuldig. 'Pfft, echt niet. Pas maar op hoor,' miauwde ze, direct gevolgd door haar twee achterpoten die ze naar boven trok en vervolgens de kater van haar af probeerde te katapulteren.

Hij had dit meer gemist dan hij door had gehad, de domme liefde die hij voor haar voelde. Hij hield niet van haar omdat het logisch of een intelligente keuze was. Hij hield van haar omdat hij van haar hield, meer uitleg was er niet. Door die gedachten, en doordat ze nu wel weer heel dichtbij was, lette Olivebranch even niet meer goed op. Ze zei dat hij moest oppassen. Zijn snorharen trilden terwijl hij bleef grijnzen en haar tegen de grond hield. Maar nog voor hij een leuke reactie kon bedenken voelde hij de wereld plotseling kantelen. Met een vreemde achterwaartse koprol kwam Olivebranch in het gras neer. Haar kracht was iets dat hij nog steeds onderschatte. "Oké, oké, je bent niks verleerd." Gaf de zwarte kater met gekrenkte trots toe terwijl hij haar vanaf de grond aankeek.

De kater boven haar maakte een vreemde koprol en belandde in het gras. Silverwish keek op en proestte het uit. 'Oké, oké, je bent niks verleerd,' gaf Olivebranch toe. Silver knikte en hield haar kopje trots omhoog. 'Inderdaad niet,' mauwde ze met een grijns, waarna ze weer in lachten uitbarstte. 'Je zag er wel heel erg grappig uit trouwens.' De poes rolde op haar buik en grinnikte zachtjes na.

Langzaam krabbelde hij omhoog en ging weer rechtop staan. Hij keek grinnikend toe hoe Silverwish ging liggen en dacht toen even na over de toekomst. "Het is wel bijzonder... Dat ze al bijna apprentice worden." Mauwde hij terwijl hij naast zijn mate ging zitten en liefkozend haar nek en rug begon te wassen. Olivebranch was trots op zijn kinderen en wist dat ze goed af zouden zijn zonder hen, maar toch bleef hij ongerust. "Ik vind het moeilijk om ze los te laten." Gaf hij toe.

Gelukkig kon Olive er ook om lachen. Dat was altijd fijn, samen lachen. Misschien dat Silver soms een beetje te fel reageerde, maar het was altijd goed tussen hun. 'Het is wel bijzonder... Dat ze al bijna apprentice worden,' mauwde de kater toen. Silver keek op en glimlachte. Ze snorde zachtjes toen hij naast haar kwam zitten en haar vacht ging wassen. 'Ja, de tijd gaat zo snel,' miauwde ze, waarna haar mate aangaf dat hij het moeilijk vond om hen los te laten. Silver keek op en glimlachte geruststellend. 'Oh, ik ook hoor,' gaf ze toe met een lichte grinnik en zucht. 'Maar ze zullen het goed doen,' knikte ze. Daar had ze alle vertrouwen in. Ze zou ze ook wel goed in de gaten houden hoor. Als iets niet goed ging dan zou ze er voor hen zijn. 'Maar.. Maar ik denk dat Eggkit misschien een maantje later Apprentice moet worden..' Ze vond het niet prettig om toe te geven, alsof ze minder dacht over hun zoontje. Maar het was waarschijnlijk wel het beste om te doen. En alsof StarClan haar ideeën niet goed vonden, begon het opeens te regenen. Silverwish keek Olivebranch aan. 'Oh.. Uh..'

Terwijl hij bezig was voelde Olivebranch de eerste regendruppel op zijn neus vallen. Tegen beter weten in hoopte hij dat het daarbij zou blijven, of dat ze hier beschut zaten. Maar de donkergrijze wolken logen er niet om: Het zou echt geen regenen. Ondertussen gaf Silverwish gehoor aan zijn mijmeringen. Ze was wat zekerder van de zaak, en hoewel Olivebranch ook wel wist dat de kittens geweldige warriors zouden worden, was het toch nog moeilijk om te geloven dat ze het zelf konden redden. Maar wat was dat? Eggkit een Moon later pas apprentice worden? Hij wilde het niet toegeven, maar ergens begreep Olivebranch het wel. Eggkit was de kleinste van de drie en was het ziekst geweest. "Ik wil hem niet teleurstellen, maar misschien is dat wel bet- oh, nee." Plotseling begonnen het te gieten. "Ugh, naar huis? Of vindt je het wel sfeervol?" Vroeg de zwarte kater terwijl hij voelde hoe zijn pels doorweekte.