Hidden beneath the ground [geboortetopic]

H

et was al weer een poosje geleden dat ze erachter was gekomen dat haar lichaam zich voor bereidde op de komst van kittens. Ze herkende alle signalen, deze waren dan ook niet moeilijk op te vangen, zeker toen de misselijkheid in de ochtend was opgekomen. Faithleap was niet de meest actieve kattin geweest maar had in de tussentijd nog steeds geen Medicine Cat of ander vertrouwd met haar zwangerschap, ze wist dan ook niet hoe ze het met de Clan moest delen dat ze weer dezelfde fout had gemaakt. Een kater haar bevrucht had die niet tot Windclan behoorde, ze wilde de naam van haar moeder niet verder bevuilen en de levens van haar twee dochters niet op de kop zetten. Stil was de kleine witte kattin dan ook gebleven terwijl Leafbare plaats maakte voor Newleaf. De zon scheen fel en vrolijk, maar het was geen bron van hoop voor de nog redelijk jonge kattin. Immers was ze er nog niet klaar voor om een nest te ontvangen, zelfs al gaf haar lichaam de eerste tekenen voor de bevalling. Haar buik was iets groter geworden, maar dat kon ook worden verklaard door de grotere hoeveelheid prooi die te vinden was nu er geen vorst meer op de grond lag. Kortom, het feit bleef dat Faithleap nog steeds haar best deed haar fouten in een verdomhoekje te proppen en te negeren.

Alle wijze katten weten echter dat fouten uiteindelijk altijd boven water zouden komen, en Faithleap zou met haar neus op de waarheid worden gedrukt. Op haar ontrouw naar de Clan toe, zelfs al was deze onbewust geweest. Haar blauwe ogen stonden somber terwijl ze een tikkeltje afwezig in een van de gangen uitrustte. De kattin had al dagen minder beweging gevoeld in haar buik, ergens hoopte ze er misschien bijna op dat de kittens niet meer leefden, dat ze niet eeuwig herinnerd zou worden aan het feit dat ze haar moeder en vader geen eer had gedaan en nooit de perfecte ouder voor haar twee dochters was geweest. Het klonk wellicht hard, echter was ze te onzeker om een moeder te zijn die hen kon begeleiden op een wellicht lastig pad. Het was beter voor ze niet geboren te worden, zeker omdat ze wellicht niet meteen geaccepteerd zouden worden door haar twee oudere dochters, de halfzussen van de nog ongeboren kittens.

Een zachte zucht rolde over de lippen van de kattin voordat ze weemoedig haar ogen sloot. Hoop voor de kleintjes was er niet, behalve wellicht in Starclan waar ze wel met warmte ontmoet zouden worden. Een realiteit dat hard was, Wisteriawisp en Milkypaw zouden best nog wel eens jaloers kunnen zijn. Ze hield van haar dochters maar kon met zekerheid zeggen dat ze nooit de pijn van Wisteriawisp had kunnen ontnemen en Milkypaw nooit had kunnen leren om te gaan met haar blindheid, iets waar ze zelf weinig ervaring en begrip voor had. Niet omdat ze het niet wilde, maar voornamelijk omdat ze geen troost voor hen had. Geen woorden die de pijn minder zouden maken.

De kattin wist niet hoe lang ze hier had gezeten, in gedachten verzonken en verborgen voor vele katten in de lange gangen van het tunnelsysteem. Haar lichaam krampte samen en zweet ontstond op haar lichte vacht, terwijl haar ademhaling sneller en heftiger kwam. De bevalling was dan toch ingezet, ondanks het feit dat het aan de late kant was geweest zou de kattin toch gezonde jongen op de wereld zetten. Tenminste als ze zich vast kon houden aan de realiteit. Er had een overleden kitten in haar buik gezeten al enkele dagen en dit had haar lichaam langzaam aan vergiftigd. Immers was het van belang dat het uit haar lichaam verwijderd werd, iets dat de Medicine Cat haar had verteld als ze naar hen toe was gekomen. Haar lichaam was zwakker, de andere twee kittens zouden het moeilijker hebben maar waren volgroeid. Het hart van de witte kattin klopte fel in haar borstkas terwijl de eerste kitten geboren werd. Een zoon, een gestreept katertje. Vluchtig likte ze hem droog en schoon, zodat hij kon ademen, als hij leefde. Echt veel tijd om daarover na te denken had ze niet, haar lichaam werd zwakker met elke pers en wee. Ze had simpelweg niet genoeg energie, huiverend bleef de witte kattin liggen terwijl een tweede kitten het levenslicht werd gegund. Een calico dit keer, een dochter. Meteen kwam de zwakke witte kattin overeind terwijl ze de kitten fel schoon likte voordat ze zich weer op haar flank liet zakken. De geboorte was nog niet voorbij, de dode kitten moest nog komen, tezamen met een die nog levend was. Eerst kwam de dode kitten, een andere gestreepte kit, ze likte hem twee maal maar had al snel door dat er geen leven meer was. Tijd om te rouwen had ze niet, de laatste kitten werd geboren, echter ging er iets mis. De reden was onduidelijk, wellicht was het de extra stress op haar eigen lichaam en van de laatste kitten, maar de bevalling verliep niet meer zoals het moest. Happend naar adem perste ze het er uit, zwak als ze was door de stress van de bevalling en de extra druk van de vergiftiging die op haar lichaam had gedrukt had ze geen tijd om de kitten te benaderen en te checken. Slapjes verwijderde ze enkel het vliesje om de neus voordat ze met niets ziende ogen de donkere tunnel in staarde. Ze probeerde wakker te blijven, alert te blijven terwijl alles zwaar voelde. Immers moest iemand haar kittens vinden, iemand er voor ze zijn. Pootstappen van een andere Tunneler klonken in de buurt waardoor ze een zwakke mauw gaf, die door de gangen weerkaatst werden. Ze naderden en vaag leek ze de geur te herkennen als Undersea, de vroegere Apprentice van haar moeder én de zoon van diens eerste Deputy. Ze waren grotendeels samen opgegroeid. 'Zorg.....zorg....voor....ze' Elk woord kostte adem die ze niet had, kracht die ze met een rap tempo verloor. Nog voordat de kater antwoord had kunnen geven verloor ze het bewustzijn en begon ze aan haar reis naar Starclan. Faithleap was gestopt met ademen, en had de bevalling niet overleefd.