All we do is hide away [Snugglebug]

De donkere tunnels omsloten haar in een veilige omhelzing. In dit doolhof kwam ze niemand tegen. De geur van vochtige aarde stelde haar gerust zoals weinig anders nog kon. Jagen deed ze niet; ze liep nog altijd wat moeilijk. Weer uit de running. Niet dat het haar veel kon schelen. Haar clan had kittens uit willen hongeren, dus als er in WindClan wat warriors zonder eten naar bed moesten, zou zij er niet wakker van liggen. Bovendien at ze zelf ook niet veel, dus dat compenseerde weer mooi. Nu deed ze niet meer dan lopen. Het hielp tegen de stijfheid om in beweging te blijven en het hielp tegen haar slechte humeur om ondergronds te blijven. Toch kwam er een moment waarop ze toch weer naar boven moest, naar buiten, al was het maar om te zien hoe hoog de zon stond, of ze al terug moest naar het kamp. Ze liep naar de dichtstbijzijnde uitgang en stak haar kop naar buiten. Toen haar ogen aan het licht gewend waren, zakte haar hart een stukje in; er was iemand. Crowcall verliet de tunnel en knikte de ander even toe. Snugglebug. Het had erger gekund.

fall apart
and come back stronger than before

Overdag was ze bij de grenzen geweest en had ze hier en daar wat geholpen bij de elders, maar verder had ze nog niet super veel gedaan en voelde ze zich een beetje nutteloos. Ze was niet veel later dan ook opgestaan en in de richting van de tunnels gelopen, waar ze al snel een zwarte kat haar kop naar buiten zag steken. De kattin herkende ze al snel als Crowcall en glimlachte vriendelijk naar haar toen ze naar haar knikte. "Hoi Crowcall" miauwde ze, maar verwachtte niet echt een antwoord terug van de ander. Misschien was ze wel moe of had ze gewoon geen zin in haar, dat kon natuurlijk.

De warrior begroette haar in ieder geval niet zo koeltjes als de meeste van haar clangenoten de laatste tijd deden. Toch had Crowcall moeite de vriendelijkheid van de ander te beantwoorden. Ze klonk dan ook vooral vermoeid en een beetje op haar hoede toen ze “hey, Snugglebug” terug miauwde. Ze zette een paar passen bij de ingang van de tunnel vandaan en ging daar in het gras zitten, een vossenlengte bij de ander vandaan. De zon stond laag, zag ze, maar als Snugglebug nog hier was, betekende dat dat zij ook nog niet terug hoefde.

fall apart
and come back stronger than before

Snuggle was er nooit zo goed in geweest om boos te blijven op andere katten. Als iemand boos was op haar was ze altijd meteen verdrietig en soms dacht ze dat dat bij andere katten ook zo was, dus probeerde ze vriendelijk te blijven naar iedereen. Iets wat haar meestal wel goed afging. "Hey, Snugglebug" miauwde de ander terug en ging op een voslengte bij haar vandaan zitten. "Hoe gaat het met je?" De vriendelijkheid was zoals gewoonlijk duidelijk hoorbaar in haar stem en een glimlach sierde haar snuit terwijl ze de ander aankeek, een twinkeling in haar verschillende gekleurde ogen.

Oef, wat een vraag. Crowcall was een moment stil terwijl ze de ander aankeek, twijfelend, calculerend. Hoe veel zin zou het hebben om haar hart bij Snugglebug uit te storten? Zou de vriendelijke poes omslaan als een blad en haar veroordelen zoals alle anderen, of zou ze zijn zoals Routnose, aardig, begrijpend? Zou het een verschil maken? "Wil je het korte of het lange antwoord?" vroeg ze, de keus voor het gemak maar bij de ander leggend.

fall apart
and come back stronger than before

"Wil je het korte of het lange antwoord?" Vroeg de poes haar toen ze de vraag had gesteld hoe het met haar ging. Snugglebug glimlachte naar haar terwijl ze ging zitten en haalde haar schouders even op. "Ik heb alle tijd voor het lange antwoord, maar als je liever het korte antwoord geeft snap ik het ook hoor Crowcall" antwoordde ze vriendelijk naar haar. Het liefste hielp ze haar, ook al was dat alleen maar door te luisteren naar wat haar allemaal op het hart lag en er daarna nooit meer over te beginnen.

Crowcall staarde even zwijgend voor zich uit. Wat was het korte antwoord? Wat was het lange antwoord? Alles, leek het, haar hele leven. Al het verdriet, al het gemis dat ze had gekend. Er was ook geluk geweest, zo goed, zo mooi, maar maakte dat de rest niet alleen maar pijnlijker? Weten hoe het had kunnen zijn, als ze enige invloed had gehad? Oh, hoe ze ooit had gedacht dat ze invloed had, dat ze de wereld gingen veranderen, zij en Tall. Dat ze iedereen wel even konden laten zien hoe het moest. Maar blinden lieten zich niets tonen. "Ik vraag me gewoon af..." begon ze. Ze zuchtte. Waar wilde ze heen met deze zin? Waar wilde ze heen met haar leven, terwijl ze niets te willen had? Waar wilde dit leven met haar heen, kon ze beter vragen. Ze vloekte zacht onder haar adem. "Ik weet hoe zinloos het is om de wereld om een waarom te vragen. Maar wat is het hele punt hiervan?"

Onderwerp: Re: All we do is hide away [Snugglebug]