[Magicpaw & Rainpaw.] Both of you shall learn little kits..

Langzaam ontwaakte de jonge poes in de warriorsden met een glimlach. Vandaag zou ze Magicpaw het territorium laten zien. Rainpaw zou meegaan ookal had zij alles al gezien. Maar een beetje routine kon geen kwaad. Na een wasbeurt die Butter ondertussen was begonnen sloop ze de warriorsden uit. Het was nog vroeg maar zoals gewoonlijk zou Rainpaw wel wakker zijn en Magicpaw was vast zo hyper dat ze de hele nacht niet had geslapen. Met een klein glimlachje sloop Butterbell richting de Apprenticeden waar ze haar kopje door de ingang stak. "Rainpaw, Magicpaw, het is tijd." Riep ze de den zachtjes binnen en trok haar kop terug. Ze deed een paar passen achteruit en draaide haar rug naar de den om het eerste morgenglicht te aanschouwen met een glimlach.

-Rainpaw. & Magicpaw-

Rainpaw stond rustig op, en begon aan een lange wasbeurt. De tijd dat ze apprentice was verstreek langzaam maar zeker. Ze keek even naar achter haar, maar wendde toen haar blik verdrietig af. Smokepaw was er niet meer. Het was nu Smoketear, en hij was Warrior. Misschien kreeg hij zelfs al een apprentice, en dan werden zij en zijn leerling dengenoten. Het was niet eerlijk! Hoe kon hij het al zijn, zonder haar! Na de Cerimonie had ze hem succes gewenst, maar sindsdien had ze hem eigenlijk niet meer gesproken. Ze zuchtte, en liep naar buiten. Ze ging nog op een training met Butterbell. Samen met haar nieuwe mentorgenoot, Magicpaw. Ze was benieuw hoe het was om te trainen met twee. Vast heel leuk. Ze hoorde haar mentor, en liep snel verder. 'Ik ben er Butterbell!' Miauwde ze blij. Nu alleen Magickit nog. Ze ging zitten, en dacht terug aan Smoketear, hoe zou het zijn om een Warrior te zijn? Niets meer te hoeven vangen voor de Elders? Vast ook eenzamer dan het drukke apprentices bestaan. Dat lag wel voor de hand, maar de rest? Misschien moest ze eens terug met hem gaan praten. Als ze eerlijk tegen zichzelf was mistte ze hem wel, al zou ze dat nooit tegen iemand anders toegeven. Her little secret. Als het ware. 'Magicpaw?' Riep ze zacht, de les ging zo beginnen, en ze wou niets missen.

''Magicpaw?'' hoorde ze iemand zeggen. ze keek Rainpaw aan. haar eerste les als apprentice zou zo beginnen. ze maakte zichzelf zenuwachtig door zich allemaal dingen te gaan afvragen: wat zouden ze gaan doen? was butterbell een goede mentor? was ze aardig? en hoe was Rainpaw? hoe zou het zijn om samen te trainen? maar toen schudde ze het allemaal van zich af. ze zal wel zien wat er allemaal zou gebeuren. ze moest haar zelf niet zo zenuwachtig maken. vanaf nu zal ze volwassener worden. ze zou zich niet kinderachtig gedragen, minder zenuwachtig zijn en zekerder van zichzelf! ze zou een goede warrior worden. maar eerst goed haar best doen bij de lessen van Butterbell en goed naar haar luisteren. het zal haar wel lukken om vrienden te maken en geaccepteerd te worden! en toen was opeens een hol gevoel in haar maag. zal ze wel worden geaccepteerd? maar het was snel weer weg. haar moeder zal over haar waken! het zal allemaal goed komen. maar ze wist niet zeker of dit nou de waarheid was.....

'Ik ben er Butterbell!' Miauwde ze blij. Nu alleen Magickit nog. Ze ging zittem. 'Magicpaw?' Riep Rainpaw even later zacht het hol in en Butterbell giegelde even. "Rustig meis, ze komt wel, ze is vast zenuwachtig." Butterbell gaapte even terwijl ze overeind kwam. Haar staart zwierde langzaam heen en weer op de lichte wind. Bladkaal stond voor de deur en de clan had prooi nodig. Vooral met de komende nestjes. Drie Queens tegerlijkertijd was dat eerder gebeurd? Butter wist het niet echt, maar het was bijna zeker dat ze alle drie tegerlijkertijd zouden bevallen. Midwinter.. Best grappig eigenlijk. Butterbell lachtte nog even in haarzelf en keek Rainpaw aan. De seconden verstreken langzaan en Butter gaapte eventjes. "Magicpaw, kom op? Je gaat het territorium schitterend vinden." Butterbell glimlachte en likte even over haar poot terwijl ze rustig wachtte.

-srry konnie acc wisselen O.O-

Magicpaw hoorde dat butterbell haar roepte:"Magicpaw, kom op? Je gaat het territorium schitterend vinden." Magicpaw ging nieuwsgierig en voorzichtig naar buiten en zag daar Rainpaw en Butterbell staan. "wat gaan we vandaag doen?'' vroeg ze voorzichtig. ze had zich dan wel voorgenomen dat ze zich niet kinderachtig gedragen, minder zenuwachtig zou zijn en zekerder van zichzelf. maar je verandert niet zomaar. het zou nog lang duren voordat dat echt zou gebeuren dacht ze. ze keek om haar heen en zag de buitenwereld die vanaf nu steeds vertrouwder voor haar zou worden. ze likte over haar pootje terwijl ze wachte op een antwoord.

Ze zuchtte, en liep naar buiten. Ze ging nog op een training met Butterbell. Samen met haar nieuwe mentorgenoot, Magicpaw. Ze was benieuw hoe het was om te trainen met twee. Vast heel leuk. Ze hoorde haar mentor, en liep snel verder. 'Ik ben er Butterbell!' Miauwde ze blij. Nu alleen Magickit nog. Ze ging zitten, en dacht terug aan Smoketear, hoe zou het zijn om een Warrior te zijn? Niets meer te hoeven vangen voor de Elders? Vast ook eenzamer dan het drukke apprentices bestaan. Dat lag wel voor de hand, maar de rest? Misschien moest ze eens terug met hem gaan praten. Als ze eerlijk tegen zichzelf was mistte ze hem wel, al zou ze dat nooit tegen iemand anders toegeven. Her little secret. Als het ware. 'Magicpaw?' Riep ze zacht, de les ging zo beginnen, en ze wou niets missen. Butterbell giegelde even. "Rustig meis, ze komt wel, ze is vast zenuwachtig." Butterbell gaapte even terwijl ze overeind kwam. Haar staart zwierde langzaam heen en weer op de lichte wind. Butterbell lachtte nog even in haarzelf en keek Rainpaw aan. De seconden verstreken langzaan en Butter gaapte eventjes. "Magicpaw, kom op? Je gaat het territorium schitterend vinden." Butterbell glimlachte en likte even over haar poot terwijl ze rustig wachtte. "wat gaan we vandaag doen?'' vroeg ze voorzichtig. 'Zullen we de rivier gaan bekijken?" Vroeg Rainpaw ongeduldig, ze wou zo snel mogelijk weg hier, en ze hoopte maar dat de anderen dat doorhadden, ze wou Smoketear ontwijken. 'Ben je al eens buiten geweest Magicpaw?" Vroeg ze. Misschien was het leuk om de appentice wat te leren kennen, ze hadden toch dezelfde mentor.

Magicpaw ging nieuwsgierig en voorzichtig naar buiten en zag daar Rainpaw en Butterbell staan. "wat gaan we vandaag doen?'' vroeg ze voorzichtig. Ze keek om haar heen en zag de buitenwereld die vanaf nu steeds vertrouwder voor haar zou worden. Ze likte over haar pootje terwijl ze wachte op een antwoord. 'Zullen we de rivier gaan bekijken?" Vroeg Rainpaw ongeduldig. 'Ben je al eens buiten geweest Magicpaw?" Vroeg ze. Butterbell glimlachte. "We gaan Magicpaw eerst het territorium laten zien, daarna misschien als er tijd is nog even wat jaag technieken." Butter keek haar twee leerlingen aan. Bijde waren ze wit. Butter glimlachte zachtjes. "Weetje Rainpaw, waarom ga jij niet voorop en laat Magicpaw het territorium zien. Ook gelijk een mooie training voor jou." Glimlachte ze en knikte naar het poesje. Vervolgens keek ze Magicpaw aan. "Laten we eerst maar het kamp uit gaan, je gaat het schitterend vinden Magicpaw." Glimlachte ze en draaide zich om. Met een zwiep van haar staart liet ze zien dat de twee apprentices moesten volgen. Met langzame pasjes liep ze door de ingang van het kamp en ging zitten net buiten het kamp waar ze haar vacht even gladstreek en rustig wachtte op haar apprentices.

'Zullen we de rivier gaan bekijken?" Vroeg Rainpaw ongeduldig. 'Ben je al eens buiten geweest Magicpaw?" Vroeg ze. ''ja, maar 1 keer en het lijkt me leuk om de rivier te bekijken.'' antwoorde ze.proberend niet te laten merken dat ze totaal niet al zo snel naar de rivier wou nadat haar moeder daar was verdronken. Butterbell glimlachte. "We gaan Magicpaw eerst het territorium laten zien, daarna misschien als er tijd is nog even wat jaag technieken." Butter keek haar twee leerlingen aan. Magicpaw keek dankbaar terug, ze kon het nog even uitstellen. Butter glimlachte zachtjes. "Weetje Rainpaw, waarom ga jij niet voorop en laat Magicpaw het territorium zien. Ook gelijk een mooie training voor jou." Glimlachte ze en knikte naar het poesje. Magicpaw keek naar Rainpaw, hoe lang zou ze al apprentice zijn vroeg ze zich af. zeker veel langer dan haar. straks moesten ze alles veel langzamer doen omdat zij nog niks geleerd had. ze kende Rainpaw niet echt, maar het zal hun relatie zeker niet gaan verbeteren. Vervolgens keek ze Magicpaw aan. "Laten we eerst maar het kamp uit gaan, je gaat het schitterend vinden Magicpaw." Glimlachte ze en draaide zich om. ze hoopte maar dat het ook echt zo schitterend zou zijn. Dreamheart liet met een zwiep van haar staart zien dat de twee apprentices moesten volgen. Met langzame pasjes liep ze door de ingang van het kamp. Magicpaw wachtte tot Rainpaw was gepaseerd en liep daarna achter haar aan. daar stond Butterbell op hun te wachten.

Butterbell gaapte even terwijl ze overeind kwam. Haar staart zwierde langzaam heen en weer op de lichte wind. Butterbell lachtte nog even in haarzelf en keek Rainpaw aan. De seconden verstreken langzaan en Butter gaapte eventjes. "Magicpaw, kom op? Je gaat het territorium schitterend vinden." Butterbell glimlachte en likte even over haar poot terwijl ze rustig wachtte. "wat gaan we vandaag doen?'' vroeg ze voorzichtig. 'Zullen we de rivier gaan bekijken?" Vroeg Rainpaw ongeduldig, ze wou zo snel mogelijk weg hier, en ze hoopte maar dat de anderen dat doorhadden, ze wou Smoketear ontwijken. 'Ben je al eens buiten geweest Magicpaw?" Vroeg ze. Misschien was het leuk om de appentice wat te leren kennen, ze hadden toch dezelfde mentor."We gaan Magicpaw eerst het territorium laten zien, daarna misschien als er tijd is nog even wat jaag technieken." Butter keek haar twee leerlingen aan. "Weetje Rainpaw, waarom ga jij niet voorop en laat Magicpaw het territorium zien. Ook gelijk een mooie training voor jou." Glimlachte ze en knikte naar het poesje. Vervolgens keek ze Magicpaw aan. "Laten we eerst maar het kamp uit gaan, je gaat het schitterend vinden Magicpaw." Glimlachte ze en draaide zich om. Met een zwiep van haar staart liet ze zien dat de twee apprentices moesten volgen. Rainpaw keek even naar Magicpaw, nog nooit het kamp uit geslopen? Zelfs niet stiekem? wat voor kat was ze? Ze zuchtte, 'wat zou je het liefst willen zien Magicpaw?' Vroeg ze aardig. 'De rivier waarschijnlijk.." Ze keek naar Butterbell, en liep toen voor. De hele weg was ze kind of stil, maar ze bleef vaak staan om achterom te kijken. Hier had ze de vorige keer ook gelopen, met Smokepaw toen nog. Het was allemaal pijnlijk, en ze wist niet echt goed hoe ze zich moest gedragen hier. Met Butterbell wel, maar Magicpaw bleef zo afstandelijk. Ze zou haar straks wel belagen voor de grap om een wat lossere sfeer te krijgen. Althans, dat hoopte ze.

Rainpaw keek naar haar en zuchtte, ''wat zou je het liefst willen zien Magicpaw?'' Vroeg ze aardig. 'De rivier waarschijnlijk.." Ze keek naar Butterbell, en liep toen voor. ''is goed...'' antwoorde Magicpaw. Rainpaw keek even naar Butterbell en liep toen voor. Rainpaw keek vaak achterom, vast omdat ze vond dat ze raar was ofzo. om toch te laten zien dat ze wel normaal was probeerde ze een gesprek aan te knopen. ''he Rainpaw, hoe lang ben je eigenlijk al apprentice?'' ze kon maar beter de poes wat beter leren kennen, want ze hadden de zelfde mentor en ze zal haar nog vaak zien.

(sorry, nogal erg kort.....inspiloos en ik ben nog maar een beginner!)

-Stupid me, sorry for the long waiting-

Butter wachtte rustig terwijl haar twee leerlingen. Ze hoorde vlagen van hun gesprek maar het ging haar niet echt veel aan. Rustig kwam ze omhoog en gaapte even. "Rainpaw, je weet de weg, zelfde als ik jou heb laten zien." Met die woorden sprong ze wat vooruit om op een rustig drafje naar de eerste plek te gaan waar de katten zouden komen. Ze had van een simpele tour rond het territorium ook nog een training gemaakt voor Rainpaw. Eens zien of zij wist hoe zij later een leerling zou moeten trainen, want op een dag zou dat komen, ze was nu al bijna 10 manen oud en binnenkort zou Butter haar de laatste test geven voor ze warrior zou worden. Daarna zou ze al snel een leerling krijgen, ze hadden momenteel drie Queens die alle drie een aardig aantal kittens kregen of al hadden gekregen. Bovendien was het ook nog bladkaal en Riverclan had elke poot van een volleerde warrior nodig om te overleven. Langzaam draafde ze zo verder tot ze midden in het kleine bos stond waar ze rustig ging zitten. Eventjes likte ze over haar creme kleurige vacht en wachtte geduldig op de leerlingen, ze had goed opgelet en een grote omweg gemaakt om van de andere kant van het bos uit te komen. Ze wou wel zien of Rainpaw op haar instinct af ging of het geurspoor van Butter.

Magicpaw wachtte op een antwoord van Rainpaw, maar toen zei Butterbell wat. "Rainpaw, je weet de weg, zelfde als ik jou heb laten zien." en ze ging weg. De witte apprentice met groene ogen keek naar Rainpaw. ''Welke kant op?'' Ze was nog maar 1 keer naar de rivier geweest en dat was niet erg prettig. Misschien moest ze haar neus gebruiken, maar als Rainpaw de weg wist waarom zou ze dat dan doen? Ze droomde even aan wat ze allemaal zou leren en hoe fantastisch het zou zijn als ze eindelijk haar warrior-naam zou ontvangen. Ze zou dan kunnen jagen en kunnen zwemmen. Zwemmen.... ze zou haar moeder trots maken door 1 van de beste warriors te worden. Jammer genoeg was het nog een lange weg te gaan voordat dat eindelijk zou gebeuren. Rainpaw wist al veel meer dan zij, maar ze zou proberen haar zo goed mogelijk te helpen. Of gewoon niet in de weg lopen. Ze herinnerde zich nu opeens vaag welke kant de rivier op is, maar ze wachtte tot Rainpaw voor ging. Ze wou niet voor schut staan omdat ze de weg niet weet. Straks zou Rainpaw haar uitlachen. Rainpaw leek haar een aardige poes, maar ze kende haar nog niet erg goed, het leek het beste om af te wachten wat voor poes Rainpaw was. Ze hoopte dat ze zo snel mogelijk dingen onder de knie had dan hoefde zo Butterbell en Rainpaw niet op te houden omdat ze niks kan. Dit was haar eerste training dus ze zal haar aller best doen! Ze hoopte dat de moedige Magicpaw tevoorschijn zou komen. Die wist wel wat te doen in situaties waarin de onzekere dat niet wist. Ze had laatst een gesprek gehad met Lotusleaf en de aardige poes had haar advies gegeven. Ze had gezegd dat ze gewoon moest doen zonder na te denken. Ze wist wel dat je natuurlijk niet altijd gewoon moest doen zonder ne te denken, maar soms zou ze het gewoon moeten doen. Magicpaw moest gewoon haar angsten overwinnen, alleen zo kon ze haar dromen waar maken!

Magicpaw vroeg haar iets, en spitste haar oren om nog iets te verstaan. 'Wel, ik heb maar laat een cerimonie gehad, maar ik ben nu ongeveer 11 manen. Jouw leven als apprentice moet nog beginnen, en ik ben al bijna klaar zou je kunnen zeggen.' Ze glimlachte vriendelijk naar de net als haar witte poes. 'Maar hoe bevalt het je je tot nu toe Magicpaw?' Ze vertraagde haar pas, zodat ze naast de andere poes kon lopen. Twee witte vachtjes, zij aan zij. Ze dacht terug aan de woorden die Butterbell juist had gezegt voor haar vertrek. Ja, Butterbell vertrouwde haar, en Rainpaw was er trots op dat het zo was. Ze wou Magicpaw zoveel mogelijk van het territoria laten zien en tegelijk haar goed naar de rivier laten leiden. Twee dingen die moeilijk samen gingen zonder er echt een les van te maken. En ze geloofde niet echt dat dat de bedoeling was. Of toch? Ze wist het niet, maar ze wou doen wat haar intuïtie haar ingaf. Ze zuchtte, en genoot van de ren door het territorium. Ze wind in haar gezicht, verse prooigeuren. Wacht eens even, prooi! Ze bleef staan, twijfelend naar Magicpaw kijken. Zou ze al iets kunnen jagen? 'Magicpaw, heb je zin om Butterbell te verrassen met een prooi dier?' Ze grijnsde lichtjes, en wiegde zachtjes en licht met haar poten op de grond. 'Als je prooi meeneemt, zal ze vast onder de indruk zijn toch? Ik toon het je wel! Je moet gewoon in sluiphouding zakken, en blijven wachten. Dan voorzichtig sluipen, maar let op. Bij elk dier is het gewicht anders verdeeld. Een konijn zal je eerder horen, en een muis eerder voelen. Het is gewoon zo makkelijk. Probeer maar!' Ze keek de apprentice hoopvol aan, als ze haar eerste prooi zou vangen, en die aan Butterbell zou laten zien. Dan zouz e zich misschien weer op haar gemak voelen. Rainpaw was al ouder, en om dan nieuw te zijn is nooit leuk. Ze wist het, hoe het voelde dan. En ze had medelijden. Ze wenkte met haar staart, als teken dat ze maar moest beginnen.

Rainpaw antwoordde op de vraag hoe lang ze al apprentice was: 'Wel, ik heb maar laat een cerimonie gehad, maar ik ben nu ongeveer 11 manen. Jouw leven als apprentice moet nog beginnen, en ik ben al bijna klaar zou je kunnen zeggen.' Ze glimlachte naar Magicpaw en ging verder. 'Maar hoe bevalt het je je tot nu toe Magicpaw?' Rainpaw vertraagde haar pas, zodat ze naast haar kon lopen. ''Het is wel oke. Ik kon niet wachten op wat ik allemaal ga leren.'' Toen vroeg Rainpaw haar weer iets. 'Magicpaw, heb je zin om Butterbell te verrassen met een prooi dier?' Ze grijnsde lichtjes, en wiegde zachtjes en licht met haar poten op de grond. 'Als je prooi meeneemt, zal ze vast onder de indruk zijn toch? Ik toon het je wel! Je moet gewoon in sluiphouding zakken, en blijven wachten. Dan voorzichtig sluipen, maar let op. Bij elk dier is het gewicht anders verdeeld. Een konijn zal je eerder horen, en een muis eerder voelen. Het is gewoon zo makkelijk. Probeer maar!' Ze keek de apprentice hoopvol aan. Magicpaw keek onzeker terug. ''Ik zou het graag willen proberen, maar ik weet niet of het me zal lukken. Ik weet niet eens waar ik prooi kan vinden.'' Je moest eerst iets leren om iets te kunnen en om iets te leren moet je eerst proberen! ''oke, ik zal het proberen. Hoe vindt ik het prooi?'' zei ze met herwonnen moed. Ze voelde haar moedige zelf langzaam naar boven komen. Ze kon dit! Het zou haar lukken.

''Het is wel oke. Ik kon niet wachten op wat ik allemaal ga leren.'' Goed, ze was dus niet boos op haar, Magicpaw leek haar integendeel heel aardig. Ze hoopte maar dat ze goed vriendinnen konden worden. En dat ze later net zo'n apprentice als zij kreeg. Magicpaw keek onzeker terug. ''Ik zou het graag willen proberen, maar ik weet niet of het me zal lukken. Ik weet niet eens waar ik prooi kan vinden.'' Net toen ze haar wou overtuigen, ging ze verder met spreken. ''oke, ik zal het proberen. Hoe vindt ik het prooi?'' zei ze met herwonnen moed. 'Goed zo!' Murmelde ze, 'Zoals ik al zei, voel het bos om je heen, en concentreer je op elk geluid. Zodra je dit hoort, rustig sluipen, je zal uit jezelf weten hoe je je het het beste benaderd!' Ze had vol vertrouwen in Magicpaw, en ze keek haar blij aan. Butterbell zou niet kunnen geloven dat ze zo al haar eerste prooi zou vangen, en ze zou trots zijn op haar. Dat zou haar beter laten voelen, en dan was iedereen blijer. En zij zou laten zien dat ze prima wist hoe ze een leerling moest trainen. Als teken dat er eigenlijk klaar voor was. Ze hoopte maar dat Butterbell dat zou opmerken. Hopelijk, want ze zou niet lang apprentice meer blijven. Hoopte ze toch. Drie nestjes kwamen eraan als warriors, ze hadden iedere poot nodig in het kamp.

Hopelijk kunt u er iets mee~

Rainpaw murmelde wat, maar ze kon het niet horen. ''Zoals ik al zei, voel het bos om je heen, en concentreer je op elk geluid. Zodra je dit hoort, rustig sluipen, je zal uit jezelf weten hoe je je het het beste benaderd!'' De oudere apprentice keek haar blij aan. Magicpaw hoopte dat dat niet zou veranderen. ''Dus ik moet me concentreren en als ik dan iets hoor, voel of ruik moet ik er op af gaan? Oke, ik zal het proberen.'' De witte poes met groene ogen deed haar ogen dicht en concentreerde zich op de omgeving. Ze hoorde de blaadjes ritselen, maar dat was niet waar ze op uit was. Ze rook een muis. Ze luisterde zo goed mogelijk om erachter te komen waar de muis zich bevond. Magicpaw hoorde heel licht wat geritsel links van haar en ze sloop erheen. Ze voelde haar hart bloed rondpompen, ze zou misschien haar eerste prooi gaan vangen! zo zachtjes mogelijk ademde ze in en uit om haar hart tot bedaren te brengen. Als een echte jager sloop ze naar de muis toe, want de moedige kant van haar had het nu overgenomen dus het moest haar wel lukken. De witte apprentice zag door een bosje de muis aan een zaadje knabbelen. Magicpaw maakte zich klaar om te springen. Een zenuwslopende seconde ging voorbij en ze sprong. De muis schrok en probeerde te ontsnappen. Bijna zou de muis ontsnappen, maar ze sloeg snel haar klauw uit. Snel maakte de apprentice het diertje dood zodat het niet langer zou lijden. Ze stopte de muis tussen haar bek en liep terug naar Rainpaw. ''Het is me gelukt!'' riep ze dolgelukkig. Het was een wonder, het was haar echt gelukt! Ze had een prooi. Ze had vast veel beginnersgeluk, want de muis was haar wel bijna ontglipt. Of misschien had haar moeder haar geholpen. Eèn ding wist in ieder geval zeker: Het was haar gelukt haar eerste prooi te pakken!

''Dus ik moet me concentreren en als ik dan iets hoor, voel of ruik moet ik er op af gaan? Oke, ik zal het proberen.'' Rainpaw keek haar knikkend aan, blij dat ze het zo snel begrepen had. Het was niet makkelijk om het uit te leggen, en ze was waarschijnlijk de belangrijkste dingen vergeten. Maar Buttbell ging het haar nog uitleggen toch? Dus er was niets aan de hand. Hoopte ze. Misschien zou Butterbell wel niets merken, en zou ze versteld staan van wat haar jong leerling al wist. Haha, dat zou grappig zijn. Ze keek naar Magicpaw en zag hou ze in de sluiphouding zakte. Langzaam liep ze het bos tot haar komen, en sloop ze naar voren. Het was stil, zo stil. Ze kon de muis horen waarop ze het gemunt had, en vanbinnen nam ze haar stappen mee. Deed ze voor. Trots keek ze naar de leerling, ze deed het uitstekend! Beter dan een normale leerling bij de eerste keer. Bij de sprong ging er iets mis. Ze had de muis neit goed gegrepen, en in een reflex deed ze een stap. Rainpaw bleef verstijfd staan, nee! Ze mocht niet ingrijpen! Dit was Magicpaw' moment! Zij moest het doen! Toen de witte apprentice terug op stond, met de muis trots was ze dan ook blij. 'Je hebt hem! Briljant Magicpaw!' Miauwde ze luidop. 'Je houding was goed! Alleen nog je sprong wat oefenen! Maar dat komt wel. Vertrouw me..' Ze keek om zich heen, ze waren best wel lang weggebleven, misschien werd Butterbell wel ongerust. 'We moeten snel verder, Butterbell zal wel afvragen waar we blijven. Wil jij voorop gaan?' Vroeg ze in een ademstoot. 'Jij weet de weg toch? Je kan gewoon niet verdwalen, je kan al prooi vangen, dan is even makkelijk voor je!' Moed inpraten kon ze zeker wel, en ze keek haar vol vertrouwen aan. Ze geloofde echt dat Magicpaw dit allemaal kon. Het kon haar niet meer schelen, dit was zij nu, en ze zou niet meer veranderen, voor niemand niet.

Sawry :C

'Je hebt hem! Briljant Magicpaw!' Miauwde ze luidop. 'Je houding was goed! Alleen nog je sprong wat oefenen! Maar dat komt wel. Vertrouw me..' Rainpaw keek om zich heen.'We moeten snel verder, Butterbell zal wel afvragen waar we blijven. Wil jij voorop gaan?' Vroeg ze in een ademstoot. 'Jij weet de weg toch? Je kan gewoon niet verdwalen, je kan al prooi vangen, dan is even makkelijk voor je!' Rainpaw keek haar vol vertrouwen aan. Magicpaw wist zo'n 1,2,3 nog niet of het haar ook echt zou lukken, maar ze moest niet opgeven. Als ze erin geloofde dan kon ze het ook! ''We gingen toch naar de rivier toe? of moeten we er achter komen waar Butterbell is?'' vroeg ze een beetje beschamend. Ze wist niet meer waar ze nou precies naartoe gingen en de witte poes wist de weg naar de rivier ook niet precies. Ze voelde zich al wat minder zeker van zichzelf dus ging ze zitten en speelde wat met de muis om dat te verbergen. Ze wou best voorop gaan, maar dat ging nogal moeilijk als je de weg niet wist. Anders kon Rainpaw haar helpen als ze het niet wist. Zij wist vast beter waar alles was dan Magicpaw. Toch hoopte ze dat ze niet naar de rivier zouden gaan. De groen oogkleurige poes was al aardig over de dood van haar moeder heen, maar ze wist niet hoe ze zou reageren als ze de moordenaar van haar mama zou zien. Ze zou haar angst moeten overwinnen. Hoe kon ze anders 1 van de beste warriors worden van de Riverclan als ze bang was voor de rivier? Ze zou moeten leren zwemmen en leren vissen. Als ze naar de rivier zouden gaan dan zou de apprentice het gewoon accepteren.

-Ik heb Rainpaw overgenomen van Moonstripe, dus het zal vast niet zo goed zijn. Vergeef me, please...-

''We gingen toch naar de rivier toe? of moeten we erachter komen waar Butterbell is?'' vroeg Magicpaw een beetje beschamend. Rainpaw zag dat Magicpaw zich al wat minder zeker van zichzelf voelde en daarom maar ging zitten en wat met de muis speelde om dat te verbergen. Rainpaw besloot de jonge leerling te helpen, 'Ja, we gingen inderdaad naar de rivier. We hebben nog tijd genoeg voordat Butterbell zich ongerust gaat maken. Dus, zullen we nu gaan?' Plots viel haar iets in. Wat als Magicpaw de weg helemaal niet wist, of niet naar de rivier toe wilde! Maar dat was vreemd, want ze waren Riverclankatten. Dus dat klopte niet echt. 'Hee, het lukt je echt wel! Sluit je ogen, en ruik, of luister. Het geluid van de rivier vind ik het mooiste geluid van het bos! Vandaag is er immers weinig wind, dus je zal de rivier niet kunnen horen. Maar je kan hem wel ruiken!'

I know, niet goed ._.

''Ja, we gingen inderdaad naar de rivier. We hebben nog tijd genoeg voordat Butterbell zich ongerust gaat maken. Dus, zullen we nu gaan?'' antwoodde Rainpaw. ''Oke, is goed'' fluisterde de jonge apprentice. Het zou maar water zijn, niks om bang voor te zijn vertelde ze zichzelf. Eigenlijk begon ze met de dag meer van water te houden, maar toch was ze een beetje zenuwachtig. Magicpaws gedachten werden onderbroken door Rainpaw: ''Hee, het lukt je echt wel! Sluit je ogen, en ruik, of luister. Het geluid van de rivier vind ik het mooiste geluid van het bos! Vandaag is er immers weinig wind, dus je zal de rivier niet kunnen horen. Maar je kan hem wel ruiken!'' De witte poes voelde ze zelfverzekerde haar weer terug komen. Het moest haar wel lukken. Hoe moeilijk moest het nou zijn om een rivier te vinden? Magicpaw concentreerde zich weer op de omgeving, net zoals ze deed toen ze de muis wou vangen. Eerst hoorde ze alleen haar ademhaling en haar hartkloppingen, maar daarna ook het geritsel van het gras en de bladeren. Ze rook ook ergens een vogeltje, maar dat was nu niet van belang. Ergens in het Noord-Oosten rook ze heel lichtjes stromend water. De rivier. Nog steeds haar neus volop gebruikend liep ze voorzichtig in de richting waar vandaan ze het rook. ''Ik geloof dat ik weet waar het is!'' Doordat ze dat zei was ze even de geur kwijt, maar daarna ving ze het weer op en liep verder in de richting van de rivier.

Je doet het best goed^^ Ik ben hier ook nog niet lang en dit is m'n eerste RPG :3