♡ You were always good to me ♡

Het was nog vroeg in de ochtend. Toch was ze de hele nacht wezen jagen. Hoewel de meesten dieren in hun hol lagen te slapen, waren er ook nog een paar wakker geweest. Dat was de fout van hun leven. Net zoals... net zoals zij de fout van haar leven ging maken of? Daintywhiff schudde haar ranke witte kop. Met een haas en een konijn liep ze verder het kamp binnen. Ze liet hen vallen op de prooistapel, die tot haar genoegen weer begon te stijgen. Net zoals de temperaturen.

Vermoeid liet ze zich in haar nest vallen. De meeste warrior begonnen te ontwaken, maar zij wilde nu enkel haar ogen sluiten en verdwijnen. Na de aanvaring met Wolfheart was het niet leuk meer. Katten hadden haar door en ze voelde zich net een stinkdier in het nauw. Ze kreeg minder en minder respect van haar clangenoten. Dat deed haar denken aan vroeger, net voor de Journey. Zo wilde ze niet weer worden. Niet weer.

+ Shadefeather

Hij was iets later wakker geworden dan normaal. De kater gaapte en strekte zijn poten uit. Sommige katten waren al wakker, maar niet Daintywhiff. Zijn ogen vielen op de poes nadat zij in haar nest ging liggen. Hij wiebelde met zijn oortjes. Daintywhiff was een poes die je moeilijk kon lezen. Niet dat Shadefeather goed andere katten kon lezen, maar met Daintywhiff had je helemaal geen idee wat er in haar kop omging. Hij voelde zich meestal niet zo op z'n gemak bij haar. De kater zuchtte zachtjes en stond op. Het was weer tijd voor een nieuwe dag.

Nu de ochtend ingetreden was lag de warriorsden niet meer stil. Ze krulde zich strak op en legde haar staart over haar ogen. Daintywhiff zuchtte zachtjes, zodat een paar langere haren even omhoog fladderden. Gedachten tolden door haar kopje. Had ze spijt van haar daden? Toen ze erover nadacht voelde ze niet echt wat anderen spijt noemden. Ze had gedaan wat nodig was om in een beter blaadje te staan bij katten. Het pakte enkel steeds verkeerd uit. Ze was nu de kat waarop niemand zich op zijn gemak voelde. Gehaat? Daintywhiff draaide om, met haar gezicht naar de uitgang en opende haar ogen. Tussen de haren door zag ze beweging. Dit was haar thuis, de enige thuis die ze had gehad. Enkel voelde het zo steeds minder aan. Pootstappen en het beeld van een zwarte kater schakelde deze gedachten even uit. Ze hief haar kop op. "Shadefeather!"

De zwarte kater wilde net de Den uitstappen, maar hij werd tegen gehouden. Door niemand minder dan Daintywhiff. Haar zachte stem leek wel als een mokerslag in te slaan. Hij stopte en draaide om, een glimlach op zijn gezicht toverend. 'Daintywhiff,' miauwde hij zachtjes. Shade draaide verder naar haar om en kwam wat dichterbij. Hij wilde geen andere katten wakker maken. Haar zoete geur was aangenaam, maar tegelijkertijd maakte het hem ook weer ongemakkelijk. 'Wat is er?' vroeg hij met een lichte glimlach.

De kater fluisterde haar toe en ze besloot zijn voorbeeld te nemen. Daintywhiff ontkrulde zich, maar bleef lekker liggen. Ze sloeg met haar staart links van haar, waar er een leeg nest was. "Kom even zitten." Ze glimlachte halfslachtig naar hem. "Doe alsof je thuis bent. Ik moet je iets vertellen."

Hoe graag Daintywhiff misschien wilde slapen, blijkbaar waren er belangrijkere dingen voor haar. Waarom ze hem had geroepen was een raadsel. Ze tikte met haar staart naar het nest naast haar. Het was leeg, maar niet de zijne. 'Kom even zitten.' Shade keek even van haar naar het nest en terug. 'Doe alsof je thuis bent. Ik moet je iets vertellen.' Hij ging liever niet in het nest van iemand anders liggen, of zitten, maar het was maar voor eventjes.
Een beetje twijfelend ging hij in het nest zitten, maar gehurkt zidat hij op ooghoogte van haar was. Hij was benieuwd wat ze wilde vertellen, een beetje nerveus ook. 'Oh? Wat dan?'

Haar blik was neutraal, niet warm niet koud. Daintywhiff liet haar slanke staart even langs zijn kin gaan. Haar snorren twinkelden speels, maar ze gaf geen giechelend lachje mee als cadeautje. Het was geen moment om speels te lachen. De gevederde staart krulde zich rond haar lichaam. Enkel het puntje bewoon nu op en neer. "Ik wil je bedanken. Je bent altijd vriendelijk geweest tegen mij." Het kwam er serieus uit. Ze meende het ook. Als ze niet zo bezig was geweest met Shatteredice, of (maar dat dacht ze niet) een vriendschappelijke relatie normaal kon beleven, dan had de zwarte kater wel een vriend kunnen geweest zijn. Daintywhiff legde haar kop op de rand van het mosbed. Ze staarde in het nietsche. "Het is tijd om te gaan. Ik ga zoals Barksound naar de bergen, maar ik vermoed dat ik niet terug mag komen... Jij moet het tegen Stallionstar vertellen."

Haar staart liet ze langs zijn kin gaan. Shadefeather bewoog iets. Hij vond het niet fijn, hoe dichtbij ze kwam. Wat was er aan de hand, en waarom wilde ze hem spreken? 'Ik wil je bedanken. Je bent altijd vriendelijk geweest tegen mij.' Ze klonk serieus. De kater keek een tikkeltje verbaasd. Was dat alles wat ze wilde zeggen? Natuurlijk was hij vriendelijk, om niet vriendelijk te doen als dat niet nodig was... Dat kon niet in zijn wereld. 'Uh, ja, waarom niet..?'
Daintywhiff legde haar kop op de rond van het mosbed, starend in het niets. Hij keek met bezorgde ogen naar haar. Was alles wel oké? Misschien waren er andere dingen gebeurd dan dat er rond ging in de Clan... Hij wilde dat zo graag geloven, dat er helemaal niets aan de hand was. Maar haar antwoord was alles behalve het verwachtte.
'Het is tijd om te gaan. Ik ga zoals Barksound naar de bergen, maar ik vermoed dat ik niet terug mag komen... Jij moet het tegen Stallionstar vertellen.'
De kater knipperde verbaasd met zijn gele ogen. Wat? Naar de bergen? En waarom moest hij het vertellen? 'W-waarom, Dainty?'

Hij stotterde. Daintywhiff gromde zachtjes. Ze liet haar kop nog steeds rusten, maar de woorden uit haar bek klonken venijnig. "Doe nu niet alsof je dom bent Shadefeather!", snauwde ze zo zacht mogelijk. Haar gouden blik ving die van de gitzwarte kater. Hij leek bezorgd. "Iedereen haat me en-en... Ik ben gewoon vergif." Daintywhiff sloot haar bekje, zodat haar tanden niet meer zichtbaar waren. Zo dat was eruit. Ze was vergif en ze was niet van plan om te stoppen met katten te vergiftigen. Enkel moest haar thuis hier niet onder lijden. Katten zoals Shadefeather... Ze had het gemunt op een paar enkelen, niet op de rest van haar familie. Daintywhiff had nog wel iets van waardigheid in haar hart.

Het zachte gegrom dat van haar kwam verbaasde hem nog iets meer. Maakte hem ook wat nerveuzer. 'Doe nu niet alsof je dom bent Shadefeather!' snauwde ze, maar zacht genoeg zodat anderen het niet hoorde. Hij bewoog naar achteren, geschrokken van haar plotselinge mood swing. 'Iedereen haat me en-en... Ik ben gewoon vergif.'
Shadefeather had zeker even een tijdje nodig om te herstellen. Hij zuchtte zachtjes en ontspande weer een beetje. 'I-Ik...' Hij zuchtte. 'Waarom.. Waarom doe je het dan?' Hij voelde weer een snauw aankomen, maar het maakte nu even niet meer uit. 'Waarom.. Stop je niet? Als je hier wilt blijven... Je kan veranderen, Dainty. Dat weet ik zeker..'

Zijn woorden lieten haar nadenken. Ze legde haar pootjes over elkaar en haar kopje erop. Haar gouden ogen vingen even die van Shadefeather waarna ze weg keken. Ze wilde niet dat hij haar zo zag. Kwetsbaar en broos. Dat was ze niet, ze was de sterke, venijnige Daintywhiff die altijd haar mannetje kon staan. Ze krulde haar staart wat strakker om haar lichaam heen. "Alleen jij denkt zo Shadefeather..." Haar stem klonk haast verdrietig? Was ze wel zo? Dat ze verdriet kon hebben wist ze van vroeger, maar het was een emotie die ze uit haar leven had verbannen. Ze sloot haar ogen, preventief, voordat de tranen kwamen. Geen traan zou haar lichaam verlaten, ze had het zichzelf zoveel jaren eerder belooft. Enkel voor het toneel. Haar besluit stond vast, ze zou vanavond verdwijnen. Dan kon de clan opgelucht ademhalen en nee... niemand ging een traan om haar laten.

Moest hij dit wel doen? Hij wist dat de Clan haar haatte. Maar hij vond het vreselijk om de poes zo te zien. Hij had het gevoel alsof ze wist wat ze deed, en dat ze ervoor vluchtte. Maar Shadefeather wilde haar graag nog een kans geven, een kans om haar fouten recht te zetten. Noem hem goedgelovig of naïef, maar Shade geloofde in tweede kansen, en dat dat keerpunten konden zijn.
'Alleen jij denkt zo Shadefeather...' Hij wilde het niet, maar zijn hart brak toen hij haar stem hoorde. Ze was verdrietig, verscheurd. Waarom wist hij niet. Hij had geen idee wat er allemaal precies was gebeurd. Maar dat maakte in dat moment niet uit.
'Maakt dat uit? Maakt het uit dat alleen één iemand zo denk, in plaats van meerdere? Ik... Ik weet zeker dat je dingen kan veranderen, dat je dingen goed kan maken. Iedereen verdient een tweede kans, Dainty,' miauwde hij zachtjes.

Op dit moment, dit eigenste moment waren Shadefeather en Daintywhiff water en vuur, yin en yang, elkaars compleet tegenovergestelden. Daintywhiff geloofde niet meer in het goede en ze kon aan hem zien dat hij dat wel deed. Het deed haar pijn. Ze blikte weer terug. Haar binnenste wilde ergens gewoon tegen hem snauwen en aan de andere kant hem gebruiken. Misbruiken, want daar voelde ze zich comfortabel bij. Dat had ze altijd gedaan. Vanaf iemand te dichtbij kwam sloeg ze om. Ze had een angst opgedaan om naasten te verliezen. Dat ze haar de rug gingen toe keren. Daintywhiff beet op haar wang. Ze proefde bloed. "Ik niet...", fluisterde ze heel erg stilletjes.

Hij zag de tweestrijd. Ze vond het moeilijk. Shade vond het ook moeilijk, maar in dit moment voelde dit het beste om te doen. Het lag hem niet lekker, om anderen geen tweede kansen te geven. Misschien was hij te naïef, te lief voor anderen. Misschien moest hij nog echt iets leren in zijn leven. Maar dat maakte hem niet uit. Nu even niet.
Maar Daintywhiff vond dat ze geen tweede kans verdiende. Hij boog wat dichterbij om haar fluister te verstaan, en hij zuchtte zachtjes. 'Natuurlijk wel... Iedereen verdient het..' Hij pauzeerde en keek naar de ranke poes. 'Ik weet niet wat er allemaal gebeurd is, Dainty... En ik... Ik weet ook niet of ik het wil weten, maar wat het ook was, je kan altijd dingen veranderen. Het is nog niet te laat.' Hij had nog vertrouwen in haar. Blinde vertrouwen bijna. Hij wist namelijk niet wat ze allemaal gedaan had.

Hij boog zich dichterbij. Daintywhiff voelde zijn hete adem tegen haar wang. Voelde het ook zo voor anderen wanneer zij het deed? Zachtjes ademend zodat de anderen werden verward door gemixte emoties. Daintywhiff draaide haar kop voorzichtig naar hem, maar hield hem schuin zodat hun neuzen niet elkaar zouden raken. Haar eigen snuffelaar pikte zijn subtiele lichaamsgeur op. Net zoals het karakter was dit een beetje bescheiden. Hij rook naar de zon die scheen op een warme platte steen, zoals de Outlook Rock, maar ook een beetje naar tijm. Gelukkig maar, als hij haar deed denken aan lavendel had ze hem snel afgedankt. Een Stallionstar geur moest ze niet rondom haar hebben. Daintywhiff had haar ogen gesloten. Heel voorzichtig duwde ze haar neusje tegen de zijne aan. Het was maar een korte aanraking, voordat ze haar neus weer onder haar staart stak. Ze keek Shadefeather niet meer aan. "Dankjewel... Je bent lief." Dat meende ze. "Ga maar." Daintywhiff sloot haar ogen. Ze wilde nu slapen, niet meer nadenken over de keuze die ze stond te maken. De woorden van Shadefeather nee, het moest allemaal even weg.

Daintywhiff draaide naar hem toe. Shadefeather had heel even paniek, of sloeg zijn hart over door iets anders? Haar geur was nu nog sterker dan eerst. Hoewel ze sterk rook, bijna misselijkmakend zoet, vond hij het bijna verslavend. Ze rook lekker. Hij liet zijn gele ogen over haar ranke kop gaan, haar gesloten ogen, haar subtiele neusje. Hij vroeg zich af waarom het opeens zo warm was in de Den. De zon zou wel op de Den schijnen, besloot hij.
De schok die door hem heen ging toen zij zijn neus aanraakte had hij nog nooit gevoeld. Het was vreemd, het deed hem bijna in zijn adem stokken. Maar het was ook een geweldig gevoel. Het gevoel was net zo snel weer over als dat het gekomen was. Daintywhiff draaide haar kop weg en stak haar neusje onder haar staart. 'Dankjewel... Je bent lief.' Haar woorden klonken zo echt. En het werd alleen maar warmer. 'Ga maar.' Maar hij wilde niet. Hij wilde er voor haar zijn, hij wilde tegen haar aan kruipen, haar vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Shadefeather liet zijn adem los. Langzaam knikte hij. Hij kon er niet meer voor haar zijn dan nu. Hij had genoeg gedaan voor nu. Ze wilde alleen gelaten worden, dus moest hij dat respecteren. Zijn bekje opende wat om wat te zeggen, maar hij had geen woorden meer. Dus stond hij langzaam op. Heel even overwoog hij haar nog een laatste keer aan te raken, maar uiteindelijk draaide hij toch om. Wat voor hem een normale dag had moeten zijn, was het één grote warboel in zijn kop geworden. Voor het eerst in zijn leven wist hij niet wat hij moest doen.

Onderwerp: Re: ♡ You were always good to me ♡