I miss them so mutch, dad

Onderwerp: I miss them so mutch, dad zo 25 dec 2011 - 10:37

Een zucht verliet de keel van een jonge kitten. Hij was niet echt een kitten meer want hij was al zes manen oud. Hij was nieuwsgierig wanneer hij eindelijk een leerling zou worden. Hij wou enorm graag een eigen mentor en leren trainen. Hij wou mee naar de vergadering aan vierboom en nog veel meer. De jonge kater zat voor de nursery en staarde naar het kamp dat voor hem lag. Hij was een echte rivierclankat, maar zonder echte ouders. Hij was pasgeboren toen zijn vader stierf en zijn moeder zelfmoord pleegde uit angst. Ze waren enorm goede krijgskatten en hij zou hen nooit, maar dan ook nooit meer vergeten. Leonclaw en zijn moeder Heartfoot. Hij had er nog niet zoveel over gehoord, maar vergeten deed hij niet zomaar. Hij kneep kort zijn ogen dicht en een traan rolde over zijn wang. Hij schudde zijn kop om de traan weg te gooien. Hij schaamde zich dood. Hij was nu al oud genoeg om alles te begrijpen en te snappen over wat er gebeurt was. Rouwen moest hij vroeger doen. Al snapte hij nu pas wie hij kwijt was. Hij zag wel vaker kittens met hun ouders spelen. Dat was iets dat hij niet had meegemaakt. De kater snoof zacht en bleef voor de nursery zitten. Hij had gelukkig wel pleegouders, Mousefur en Stormtail. Zij waren er voor hem. Hij zou hun trots maken als hij ouder werd. Hij zwiepte met zijn rode staart heen en weer en had zijn oren naar voren gespitst. Hij hoorde even later achter hem een paar geluiden, maar hij dacht diep na en lette niet meteen op. Hij was te hard aan het denken aan vroeger en hij mistte ze.

Stormtail
& Rest met toestemming

Een vroege morgen rustte over het koude kamp. Een waterig zonnetje scheen over het kamp, door de grijze wolken heen. Er vloog een mager musje over. Alles was vredig zijn gangetje aan het gaan. Stormtail zat naast het warriors hol, te genieten van een kleine vis. Hij slikte zijn lippen af, en keek met kalme ogen over het kamp uit. Een koele bries, woei door zijn lange vacht. Hij knikte de ochtend patrouille toe die hij op pad had gestuurd, hij had in zijn hoofd dat hij met de zonshoog patrouille zou gaan. Dan kon hij daarvoor nog even op jacht, de prooi was schaars in het bladval seizoen, gelukkig was bladkaal nog ver genoeg. Dan zou er sneeuw liggen op de bosgrond, en zouden ze moeilijk bij de ondergrondse prooi kunnen. Die zaten dan verscholen onder de grond in hun warme holletjes. Hij slikte zijn laatste hap door en keek onbewust richting de nursery. Mousefur had het al verlaten, maar kwam er nog vaak voor Wizardkit. Het arme katertje had zijn ouders verloren door een achterbakse das. Stormtail had met de kitten te doen, naar wat hij van Mousefur had gehoord. Stormtail had het gelijk wel goed gevonden dat ze hem wilde adopteren. Hij hielp graag zijn medekatten. Toevallig zag hij het oranje bundeltje voor de nursery zitten. Stormtail had zijn maaltijd al een tijdje op, dus zette hij de pas in naar Wizardkit. Zijn pootstappen voelde koud aan tegen de harde grond. Maar zijn dikke lange en warme vacht, hielden de meeste kou buiten. Hij stak het kamp over, en hoorde het kabelen van de rivier om hun heen. Hij bekeek de grijze lucht, maar even later kwam hij aan bij Wizardkit. Hij ging naast hem zitten. De wangetjes van de 6 manen oude kitten waren vochtig van tranen. Hij sprak tegen Wizardkit met zijn lage liefdevolle stem: '' Goeie morgen, pleegzoon. Alles wel goed met je? Je bent al zes manen, dat betekend dat je binnenkort leerling word, daar hoef je toch niet om te huilen?'' Grapte hij, maar met een lieve rustige toon. Misschien kon hij de kitten wat opvrolijken, en zo wat beter met hem praten.

*srry lange duur, ik heb ondertussen nog een filmpje gekeken Wink

XD *

De jonge kater spitste zijn kleine oren en keek op toen zijn vader aankwam lopen. Hij noemde hem vader en Mousefur zijn moeder. Dat deed hem minder denken aan vroeger. En pleegvader of pleegmoeder vond hij echt niet klinken. Dat leek ze.. Gemeen. Hij snoof zachtjes en snorde toen zijn vader bij hem kwam zitten. Hij vond het altijd leuk als ze hem kwamen opzoeken. Dat mistte hij soms. Hij begreep ook dat ze niet elke dag en avond voor hem konden zorgen. Ze hadden immers hun plichten als krijger, of als deputy. Hij keek nieuwsgierig naar de grote kater die vertelde dat hij niet echt hoefde te huilen omdat hij eindelijk leerling zou worden. Het was duidelijk een lieve grap om hem wat vrolijker te krijgen. De kitten knikte zacht en keek met zijn grote ogen naar zijn vader. "Ik weet het, ik weet het. Het is gewoon niet makkelijk. Mijn echte ouders zijn er niet bij en dat maakt alles anders. Ik ben blij dat jullie me helpen, echt waar. Maar ik mis ze stiekem, ook al kende ik ze helemaal niet." De woorden kwamen er meteen uit. Zijn stem was zacht en zorgden ervoor dat zijn vader wist dat hij het meende. Vooral over dat hij blij was dat ze hem hielpen en geadopteerd hadden. Die woorden meende hij helemaal. Hij stond op en met een blij gesnor duwde hij zijn kop tegen zijn vader. Hij voelde de dikke warme vacht van Stormtail strelen over zijn vachtje. Hij zette zich neer en keek kort naar het kamp. Het was bladval en er zou weinig prooi zijn als het bladkaal werd. Hij hoopte maar dat hij snel leerling werd, dan kon hij meteen leren jagen en meezoeken naar prooi. Hij snorde fijn met die gedachte en keek omhoog. Hij knipperde een keer met zijn grote ogen. "Weet je al wanneer de ceremonie plaats vind? Ik wil zo graag helpen met de prooi. Hier kan ik nog niet veel doen en dat is niet zo leuk. Ik wil helpen." Hij keek zijn vader aan met zijn grote ogen terwijl hij wachtte op een antwoord. Hij hoopte zo dat het snel kwam. Morgen of zelfs vandaag. Hij had geen geduld voor die ceremonie. Dan zou hij eindelijk dingen leren en overal mogen komen en helpen. Beter kon niet.

-Toestemming :3-

Geduldig zat de zwart witte poes achter een grote rots. Haar staart zwiepte onrustig heen en weer. Waar zat die stomme eekhoorn nu weer? Deze jacht verliep niet heel soepel. Ze had nog geluk dat ze rond deze tijd nog een gewonde eekhoorn had kunnen vinden. Een gemakkelijke prooi natuurlijk. Plotseling schoot het diertje weg. Het gebroken achterpootje sleepte er maar zielig bij. Met een klap was het dood. Zorgvuldig pakte Mousefur het op. De pluizige vacht kriebelde in haar nek. Mooie vangst. De Clan zal er vast tevreden mee zijn. De weg sterug maar maar kort. Een klein waterig zonnetje scheen door de bossen. Bevroren bladeren kraakte onder haar gewicht. Bladkaal was nu wel heel dichtbij. Of.. was het al bladkaal? Nouja, niet belangrijk.
De poes wrong zich door de taaie takken als ingang. Niet goed oplettend trippelde ze maar meteen door naar de prooistapel, en liet de eekhoorn vallen. De geur van Wizardkit en Stormail srong gelijk maar neus binnen. Mousefur keek om zich heen, en zag ze voor de ingang van de Nursey zitten. De wangen van haar pleegzoon waren helemaal vochtig. 'Ach gut,' Fluiserde ze toen ze erheen liep. Haar vacht raakte liefdevol die van haar partner, en drukte haar neus even tegen de zijne. Daarna gaf ze een lik over Wizardkit's betraande wangetjes. De moederinstincten kwamen weer helemaal aanzetten. Die waren altijd al sterk geweest. Mousefur had het niet kunnen volgen, maar waar het om ging was wel te raden. 'Gaat het een beetje?' Een beetje rude om het gesprek zo binnen te vallen, maarja.

Zijn heldere ogen keken nog steeds naar zijn vader. Deels was hij echt trots dat Stormtail zijn vader was. Ook al was het niet zijn echte vader. Hij beschouwde hem zo wel. Hij zweeg even terwijl hij licht ongeduldig wachtte, maar een hele bekende kwam aanzetten. Hij merkte zijn moeder op en een gesnor verliet zijn keel toen ze over zijn tranen likte. Hij drukte zijn snuit een keer in haar vacht en snoof haar heerlijke geur op. Ze vroeg of het wel met hem ging. Net zoals zijn vader had gevraagd. "Het gaat. Ik mis mijn echte ouders alleen een beetje. En voor de rest wil ik graag de clan helpen nu de prooi zo schaars is. Daarom vroeg ik papa wanneer de ceremonie zou komen." De jonge kater reageerde nu een stuk blijer en de tranen verdwenen helemaal. Zijn blauwe ogen, die later een hele andere kleur zouden krijgen, twinkelden van blijdschap. Hij vond het super bij die twee. Hij kroop tussen hun in en snorde vrolijk. Hij had eigenlijk zijn nieuwe familie nog niet helemaal ontmoet want ook zij hadden al kittens. Die waren misschien allang leerling. Geduld, Wizardkit. Hij grinnikte zacht en keek omhoog naar de twee verliefde katten. De katten waar hij als kitten ook verliefd op was, zo kon je het noemen. Liefde voor ouders omdat ze zo goed voor hem zorgden.

Onderwerp: Re: I miss them so mutch, dad