Until we meet again

Enkele dagen waren voorbij gegaan sinds zijn vader het loodje had gelegd. Als je dacht dat daarvoor Rascal zijn brein een warboel van gedachten was geweest, was het nu erger dan ooit. Wat moest hij doen? Hij twijfelde enorm, het zoemde in zijn hoofd als een aangevallen wespennest. En dan af en toe werd het afgewisseld met complete stilte, de realisatie dat zijn vader nu dood was, dat hij er nooit meer zorgen over hoefde te maken. Maar dat duurde nooit lang, meteen daarna kwamen dan weer Shark zijn laatste woorden terug. Hoe hij was opgescheept met een aantal missies. De eerste was eenvoudig volbracht. Brat vertellen dat hij dood was was simpel, ze was maar een steenworp van hem verwijdert. Een onbekende halfzus opzoeken in een plek een halve wereld hier vandaan.. dat was lastiger. Zijn eerste gedachte was dat het het niet waard was. Waarom zou hij? Hij wist niet van dit mormel, en zij waarschijnlijk niets van hem. Waarom zou hij haar leven verpesten om op te komen duiken met de mededeling dat de vader die haar had achtergelaten dood was, met een spijtbetuiging. Waarom zou hij Eveningglow en Shallow achterlaten? Maar dan kwamen de gedachten weer boven, de drang om weg te willen rennen van het godsverloren leven dat hij hier leidde. Hij had nu een reden om ervan te ontsnappen. En dat klonk zo verlossend.

Hij was de afgelopen dagen dicht bij de ThunderClan grens gebleven. Hij was nog altijd niet compleet genezen, hij zette zijn rechterpoot inmiddels wel weer op de grond, maar zijn hele schouder stond strak van de verse wond. Het was gestopt met bloeden, maar daar eindigde het ook wel bijna mee. Maar Rascal was gewend om zijn kaken op elkaar te klemmen en door te zetten. Hij had zijn beslissing gemaakt, hij moest aan Eveningglow vertellen dat hij zou vertrekken. Haar misschien om een gunst of twee vragen. Een waarschuwing meedelen. Hun levens waren veranderd en dat zou voorlopig nog niet afgelopen zijn. Hij zuchtte en werkte zich onder een gat onder een schutting door. Eroverheen springen kon hij immers niet. Daar, aan de voet van het hek bleef hij wachten, vervaarlijk dichtbij ThunderClan territorium. Het deerde hem nu ook niet meer als hij gespot werd. Het zou zijn laatste keer zijn dat hij voorlopig deze plek bezocht. En die gedachte klonk als muziek in zijn oren.

+Eveningglow eerst

Het duurde niet heel lang voordat haar grijze pels zichtbaar werd tussen de bomen. Hij glimlachte breed bij het aanzicht van zijn zus. Ze kwam naar hem toe en snorrend drukte hij zijn kop tegen de hare. In korte tijd hadden ze zoveel meegemaakt. Hij zou alles willen doen om haar te beschermen, maar voorlopig zou ze zichzelf maar alleen moeten redden. Iets wat ze perfect zou kunnen, natuurlijk. Ze was niets voor niets deputy. Maar ze moest ook op zichzelf passen. Hij wist niet hoe ze ermee omging, maar Rascal werd persoonlijk erg destructief op deze momenten. Dan werd hij roekelozer dan ooit. Misschien daarom ook deze overhaaste beslissing. ‘Hey, Evening,’ snorde hij zachtjes, waarna hij haar in haar gele ogen aankeek. ‘Hoe is het? Gaat het wel,’ begon hij eerst zachtjes. Hij wilde eerst weten of ze het wel allemaal zou trekken. Haar kennende was ze een sterke poes, maar je wist maar nooit. Hij wilde haar niet teleurstellen, maar misschien zou dat nu wel gebeuren. Hij keek over haar lijf, over haar gezicht. Ze leek fysiek ongedeerd, maar het ging wat er onder de oppervlakte gaande was.

Rascal kon haar verwarring zien, de pijn die achter haar ogen school. Hij zuchtte. Hij wist ook niet goed was hij moet. Shark was altijd een factor geweest die hij kon haten en de schuld kon geven. Nu dat weg was... wat moest hij nu? Hij was iemand verloren die hij nooit lief had gehad, maar wel een deel van hem was nu weg. Shark was dood, voor eeuwig weg. Alles was nu gewoon een groot drama geworden, met hun tweeën in de hoofdrol. Ze sprak dat ze dacht dat ze gek zou worden. Maar hij was waarschijnlijk één van de weinigen die het zou begrijpen. ‘Ik snap het,’ miauwde hij ijzig kalm. Zijn lichtgele ogen stonden vermoeid. ‘En je wordt niet gek. Dat waren we al,’ sprak hij toen met een scheve glimlach. Hij duwde zijn voorhoofd daarna tegen de hare, voor een kort moment sloot hij zijn ogen. Ze waren geboren met de eeuwige strijd in hun woekerend, tussen goed en kwaad, om het maar cliché te benoemen. Toen hij daarna weer in de ogen aan kon kijken, besloot hij maar dat hij maar moest vertellen wat hij van plan was. ‘Ik wil naar de bergen gaan. Deels om Shark zijn laatste wens in vervulling te laten gaan. Deels omdat ik weg moet van dit alles,’ verzuchtte hij. Zou ze hem nu een lafaard vinden? Een vluchter als het moeilijk werd? Maar dit was misschien de enige keer dat zo'n kans zich aan zou bieden, een excuus om te vertrekken. En hij wilde die kans grijpen.

Eveningglow zou waarschijnlijk zijn grapjes nooit lollig vinden. Het was echt zeldzaam dat ze een keer erom moest lachen. Nu helemaal leek ze het niet leuk te vinden en ze werd al helemaal kwaad toen hij vertelde dat hij weg wilde. Natuurlijk had hij het kunnen verwachten, maar hij had tenminste op een beetje steun verwacht. Daarom draaide hij zijn oren naar achteren. Wat was dit nou, dat hij niet te vertrouwen was. Was ze dan alles vergeten? ‘Verdomme, Evening, het is niet voor eeuwig,’ kwam er geïrriteerd uit zijn bek. Dat ze hem uit maakte voor onbetrouwbaar, raakte hem daadwerkelijk. En hij zou het niet over zich heen laten komen. Wat zij kon, kon hij ook. ‘Ik geef álles op. Als ik vertrek, hoef ik niet meer op BloodClans steun te rekenen. Ik heb je je dierbare Thunderclan vriendinnetje aangewezen. Wat kan ik nog meer doen om te bewijzen dat ik geen BloodClanner ben?’ siste hij geïrriteerd naar zijn zus. Ze was nu gewoon onredelijk, ze realiseerde gewoon niet hoe doodsimpel haar burgelijke leventje was. Ze moest zich zorgen maken over kittens die ze niet wilde. ‘Ik ben nog altijd even veel BloodClan als jij,’ sprak hij, zijn ogen vonkend. Hij keerde afkeurend zijn kop af en kwam alweer overeind, op zijn kaken bijtend omdat zijn rechterschouder nog steeds zeurde.

Rascal werd nu echt een beetje pissig. Hij sloeg met zijn staart en legde zijn oren achter in zijn nek. Wat had ze nou weer te miepen? Ja hij ging weg, ja hij was misschien laf, maar zij was verdomme de enige die kon weten waarom. Zij was verdomme de enige die erbij was geweest. En alles wat hij opgaf maakte geen zak uit? Och, ze mocht er dan ook wel even in stikken. Hij trok zijn lip kort op, en schudde zijn kop afkeurend. Hij was anders omdat hij in BloodClan was opgegroeid? Daarom was hij onbetrouwbaar, slecht? En omdat zij een ThunderClanner was, was ze beter dan hem. Zijn ogen schoten dan ook vuur toen hij haar weer aankeek. Ze kon gillen wat ze wilde. ‘Oh ja. Ik ga, geen probleem,’ miauwde hij nog ijzig kalm. Hij staarde haar strak aan. Maar ook al was hij kwaad, hij wilde haar nog waarschuwen. Hij wilde nog alles eraan doen om haar zo veilig mogelijk te houden. Er stond veel te veranderen. En ze hadden nu ruzie, maar de volgende keer zou het vast weer beter zijn. Alhoewel, Rascal zou dit ook niet vergeten. Zíj was begonnen. ‘Trouwens. Een ShadowClan warrior is nu commander van BloodClan. Sinclaw, misschien ken je d'r.’ Hij vernauwde zijn ogen. Misschien was dit het perfecte voorbeeld. Ze was zelf slim genoeg om de puzzelstukje in elkaar te zetten. ‘Dus denk niet dat jullie clankatten meteen zoveel beter zijn dan ik,’ siste hij pissig. Afkeurend schudde hij zijn kop en draaide zich om. Hij hinkte eerst een paar passen voordat de soepelheid weer terug kwam in zijn schouder en hij zich weer onder een gat van het hek door wurmde. Dit was vaarwel, voor voorlopig.

Rascal was pissig weggelopen. Hij kon Eveningglow nu wel even achter het behang plakken. Wat dacht ze wel niet, dat omdat hij bij Bloodclan hoorde dat ze zoveel beter was? Of was het gewoon omdat ze deputy was, dat ze alles maar mocht maken. Dat zij precies zo was geworden als hun achterlijke, ambitieuze, hielenlikkende vader. Zij wist niet hoe verdomd makkelijk ze het had. Zij, van alle katten op de wereld, zou hem moeten begrijpen waarom hij deze keuze maakte. De pijn in zijn schouder zeurde, maar het ging ermee door. Zijn pas met zijn rechterschouder was alsnog wel wat korter, maar hij liep tenminste nog op vier poten. Rascal liep nog brommend en grommend in zichzelf verder, totdat hij opeens schril gelach achter zich hoorde. Hij keek over zijn schouder, waarna hij ook direct omdraaide om de kater onder ogen te komen. Orchis, een van de vele gevallen apart in hun groepje. Rascal legde meteen zijn oren in zijn nek. Hoewel hij wel van een grapje hield, voelde hij al iets naars aankomen. Rascal hief strijdlustig zijn kin en vernauwde zijn ogen. Wat moest hij van hem? Zijn nekharen kwamen al overeind. Wat moest deze vent van de elite nou van hem? Normaal lieten ze hem allemaal links liggen. Zo hoorde het, zo moest het gaan. Maar zijn ogen werden groter. Honderden scheldwoorden gingen door zijn kop, zijn hart begon sneller te kloppen. Hij was betrapt. Hij was te laks geweest, te roekeloos. En nu was niet alleen hij, maar ook Eveningglow in gevaar. Zijn ogen gingen kort naar het bos waarin ThunderClan leefde. Hij moest haar beschermen, zijn woede meteen weer vergeten. Rascal herstelde zijn blik, zijn gezicht strak voor zich uit. Hij kon het niet ontkennen, Orchis wist al genoeg. ‘Dat zal niet nodig zijn. Want jij zal helemaal niet met ze kletsen,’ miauwde hij vlak. Hij had een stap dichterbij willen zetten, zijn nagels uit willen slaan. Maar hij wist dat hij niet kon vechten, hij zou binnen twee zetten uitgeschakeld zijn. Verdomme! Waarom gebeurde dit? Waarom gebeurde dit nu? Ieder ander moment had hij Orchis makkelijk aan gekund. Zijn ogen gingen zoeken in zijn kop heen en weer, hopend op een oplossing. ‘Maar wij kunnen wel even kletsen, of niet?’ sprak hij toen hun blikken weer kruisten. Ja. Een deal. Alles om maar even om zijn onvermijdelijke einde uit te stellen.

Rascal had al vermoed wat voor soort Orchis was, maar nu wist hij het zeker. Het was één van de hielenlikkers, die de grond vrijmaakte voor de poten van degene met hoger aanzien. Alsof die hen wat zouden kunnen geven. Maar er zat waarheid in zijn woorden en Rascal probeerde de zeurende pijn in zijn schouder te negeren. Het was nu kwestie van overleven, en je wist wat ze zeiden over katten in het nauw. Hij ontblootte zijn tanden toen hij sprak over Eveningglow, met de duidelijke minachting. Hij wilde dat hij kon vluchten naar haar, maar dat was onmogelijk. En teruggaan leek nu ook een hopeloze zaak. Er was maar één richting dat vrijbaans was: weg, vluchten. Alleen dit scharminkel voor hem stond nog in de weg. ‘Jij geeft alleen maar om een beetje aanzien, rat,’ siste Rascal naar de kater toen hij hem zijn broeder noemde. Orchis was jong en stom. Hij giechelde en danste, omdat hij ook wel wist dat hij met klauwen niet ver zou komen. Orchis miauwde dat hij hem niets te bieden had. ‘Je leven,’ gromde hij toen fel terug. Hij hief zijn kop omhoog, zijn ogen versmald en zijn tanden ontbloot. ‘Ik ben nog steeds sterker, broeder.’ Het punt dat hij was over gegaan op dreigen was waarschijnlijk niet slim. Haar het stuk hazenstront vroeg erom. En vragen kon hij niet onbeantwoord laten. ‘Maar, zoals je zo goed hebt afgeluisterd, ik was net onderweg om weg te gaan. Dus hink jij maar terug naar je lieve vriendjes en dan ga ik er van tussen. Deal?’

Rascal realiseerde ook wel dat hij tuk zat. Er was nu geen uitweg meer mogelijk. En Orchis leek hem wel te geloven, dat hij in staat was om alsnog een klap uit te delen als het moest. Hij had het moeten doen, hij had Orchis onder de grond moeten stoppen. Dat was eigenlijk de beste manier geweest. Maar in dat opzicht was Rascal nog altijd zwart. Hij was waarschijnlijk de enige in de hele Mousedung elite die nog geen bloed aan zijn klauwen had. Orchis mopperde wat en Rascal keek hem na. Totdat hij opeens als een kip zonder kop begon te kakelen. Paniek vlamde in Rascal zijn ogen. ‘Verdomme!’ grauwde hij. Hij draaide zich weer om, deed nog een poging om achter hem aan te gaan, hem het zwijgen op te leggen. Maar hij was verdomd snel op zijn korte pootjes en zijn verwonding liet hem niet toe veel sneller te gaan. Foxdung Foxdung Foxdung. En nu? Rascal zijn ogen gingen schichtig heen en weer toen hij weer tot stilstand kwam. Zijn blik ging naar het ThunderClan woud. Hij zou nooit op hun hulp kunnen rekenen. Het was iedere man voor zichzelf nu. Hij wist waar hij heen moest. De bergen, waar ze ook mochten zijn. In elk geval zo ver mogelijk weg van hier. Rascal begon zo snel als hij op drie poten kon precies de verkeerde kant op te lopen van de elite. Weg, op naar de bergen, op naar verlossing. Hij nam het hazenpad.

- Uit.