Cross the line

Als iemand hem een maan geleden verteld had dat alles zo anders zou zijn nu, dan had hij die kat zeker niet geloofd. Tallstar had misschien raar gedaan op de laatste ceremonie, vooral door hem oud te noemen en te zeggen dat iedereen hem als een elder mocht behandelen. Hij had alleen duidelijk gemaakt aan de kater en de rest van de clan dat hij dat niet zou pikken. Misschien had hij dat op een iets betere manier kunnen doen dan de leider een tik te verkopen, maar dat was toch echt de schuld van Tallstar zelf geweest naar zijn mening. Hij had er echt om lopen vragen door het te doen bij de ceremonie waar zijn oudste kittens warrior werden. Toch was alles verandert na die ceremonie. Zonder dat hij het door had gehad, had Tallstar afscheid zitten nemen van een paar katten en na als laatste afscheid genomen te hebben van Pepperpaw was de kater er ook daadwerkelijk vandoor gegaan. Zijn dochter achterlatende in de regen om door hemzelf gevonden te worden. De avond erna kwam hij er alleen al door de medicine cat van Windclan achter dat Pepperpaw eigenlijk helemaal niet de dochter van Tallstar was, wat ervoor zorgte dat hij achter nog een ding gekomen was dat de kater voor hem verborgen had gehouden. Die lijst werd eigenlijk ook alleen maar langer als hij er nu zo bij stil stond.
Eerst had de kater hem zonder pardon tot elder willen verklaren, zonder ook maar iets van overleg met hem. Als de ander zo graag van hem als deputy af had gewild, dan had hij het tegen hem moeten zeggen en dan had hij zijn mening op een ander moment dat de ceremonie van zijn kittens kunnen laten klinken. Daarna volgde het feit dat Tallstar afscheid aan het nemen was zonder er ook maar iets over tegen hem te zeggen. Hij wist nog steeds niet goed hoe hij zich daarover moest voelen. Het leek er nu namelijk heel erg op alsof de ander hem nooit vertrouwd had en dat brak hem toch ergens wel. Hij had toch wel gedacht dat hij en Tallstar een soort van vertrouwen hadden gehad, maar daar bleek niks van waar te zijn nu achteraf. Hij was er dan ook vrij zeker van dat als Tallstar terug zou komen hij de ander niet meer als leider zou accepteren en dan zou het een kwestie gaan zijn van wie van hen meer katten achter hun hadden staan. Zou hij het winnen of zou Tallstar toch meer katten achter zich hebben staan dan hem? Hij was daar eerlijk gezegd niet zo zeker van, omdat hij echt geen idee meer had wie hij precies kon vertrouwen. Natuurlijk had hij wel een paar warriors waar hij zeker van was dat hij ze kon vertrouwen, maar er waren er genoeg waar hij zijn twijfels over had.
Dan kwamen natuurlijk nog de echt belangrijke dingen die de kater van hem verzwegen had. Zoals het feit dat Sinclaw Innerstar vermoord had en Tallstar daar dus blijkbaar vanaf had geweten. Het zou hem niks verbazen als de ander nog meer dingen wist die nooit aan het licht zouden komen nu. Of misschien ooit wel, maar dan niet via Tallstar ging hij er vanuit. MIsschien wist Slatefur meer dan ze had willen zeggen, maar hij zou de elder er niet voor gaan pushen. Tenslotte moest het al zwaar genoeg voor haar zijn geweest dat Tallstar haar dit allemaal verteld had en dat ze had moeten besluiten om dit aan de clan te vertellen of niet. Hij was hierdoor er wel vrij zeker van dat Sinclaw Lionstep vermoord had, dat kon bijna niet anders. De aanwijzingen hadden daar al naartoe geleid, maar het was nooit concreet geworden. Het was alleen iets dat hij maar niet voor de rest van de clan ging hangen. Het was aan hun om die conslusie wel of niet te trekken als ze dat wilden. Er was alleen iets dat hij de clan echt niet kon vertellen en dat was vooral omdat het beter was voor Pepperpaw. De apprentice zelf vertellen dat ze volbloed Windclan was zou misschien nog kunnen, maar hij zou het zeker niet aan de clan vertellen. Hij wilde niet dat ze haar anders zouden gaan behandelen als ze dat feit zouden weten. Toch moest hij het wel over zijn hart zien te verkrijgen om de ander te vertellen wat hij te horen had gekregen, maar of ze hem zou geloven was een tweede. Straks zou ze het zien alsof hij Tallstar zwart wilde maken, terwijl hij haar eigenlijk gewoon niks achter wilde houden zoals Tallstar al die tijd had gedaan.
En dan kwam de gathering ook nog snel. Hij zou daar moeten gaan bepalen wat hij allemaal wilde gaan vertellen aan de andere clans, want hij was er vrij zeker van dat Tallstar echt niet terug zou komen voor die tijd. Het was dan natuurlijk wel de vraag hoeveel hij kwijt moest, Sinclaw was belangrijk vanwege Bloodclan en hij kon moeilijk blijven verbergen dat Tallstar er niet was. Hij zou misschien kunnen gebruiken dat de kater ziek was, maar hoe lang zou hij dat vol kunnen houden? Maar wat als hij het ze vertelde? Zouden ze hem dan vragen waarom hij nog geen deputy had gekozen? Waarom hij zijn naam en levens nog niet was gaan halen? Of zou hij die vragen helemaal niet krijgen? Het zou toch raar zijn om te zeggen dat je de leiderspositie innam, maar er geen deputy voor zou hebben om je eigen plaats in te nemen. Maar hij wist dat hij dat nog niet kon doen. Zolang hijzelf er niet zeker van was dat hij een leiders positie in mocht gaan nemen kon hij nog geen deputy aanwijzen en moest hij zijn best zo veel mogelijk doen om de clan te leiden en ook nog draaiende te houden.
Hij merkte op dat hij al een aardige tijd in zijn gedachten verzonken was en zijn poten ondertussen gewoon door waren blijven lopen. De geur van Windclan kwam zijn neus binnen en hij merkte de eerste duidelijk markeringen van de grens met Windclan. Hij kon nog net stoppen voor hij er ook daadwerkelijk een stap overheen zette, maar hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij niet op had zitten letten. Het was namelijk zeker niet goed om als deputy maar gewoon een grens over te steken voor geen reden en een windclanner zou het hem ook vast kwalijk nemen als hij het wel had gedaan. Nu dat hij stilstond liet hij zijn blik wat rondgaan over het gebied van Windclan. Waarschijnlijk zou het bij die clan nu zoveel beter zijn dan bij de chaos die Shadowclan was momenteel, maar hij zou zijn best doen om wat uit die chaos te maken en daarbij zou het waarschijnlijk het beste zijn dat Tallstar nooit weer terug kwam.


[Falconpaw, 1143 woorden]

Hoeveel er wel niet kon veranderen in een maan, niet waar? Een maan geleden was hij nog een doodnormale apprentice. Eentje die moeite had met jagen, maar wel gecontacteerd was door StarClan. Toen was hij net terug van de reis uit de bergen, waar hij veel katten had ontmoet uit de tribe en meer had geleerd over hun levensstijl, hun manier van doen en hoe hun territorium er uit zag. Het antwoord op de laatste vraag was prachtig. Het territorium in de bergen was absoluut prachtig en als hij ooit nog terug kon gaan voor iets dan zou hij dat zeker doen. Maar voorlopig niet en hij kon de clan nu al helemaal niet achterlaten als de toekomstige medicine cat van WindClan. Tenminste, als StarClan hem ook accepteerde bij de half moon. Want dat was dan nog maar de vraag, straks hadden ze toch wat anders bedoelt en was dit helemaal niet de bedoeling geweest. Misschien hadden de woorden van StarClan wel iets totaal anders betekent en zou hij misschien wel één of andere moordenaar worden die over zou lopen naar BloodClan. Een rilling liep over zijn rug, hij hoopte van niet. Hij vond het juist zo leuk worden op dit moment om medicine cat te worden later van WindClan. Dan zou het meteen zijn doei rang en weer terug gaan naar het proberen goed te leren jagen en vechten. Niet dat hij ook niet trots zou zijn om warrior te worden hoor, maar dat zou dan ook wel weer betekenen dat StarClan hem niet waardig geacht had om de nieuwe medicine cat te gaan worden van WindClan later als hij alles geleerd had. Tot die tijd was hij wel blij dat hij Routnose naast zich had om hem te begeleiden, om hem dingen te leren. Hij kon niemand anders indenken die beter hem kon gaan trainen om medicine cat te worden. Routnose was namelijk heel lief, maar wel heel erg eerlijk en ook heel erg wijs. Hij kon alles tegen haar vertellen en hij hoopte dat ze wist dat het ook wederzijds was. Dat zij ook dingen tegen hem kon vertellen mocht ze dat nodig vinden. Hij was dan nog niet volleerd of iets in die trant, maar ze waren een team. Ze waren één. Dat betekende met alles wat ze deden en dat betekende volledige vertrouwen van elkaar. Hij vertrouwde Routnose met heel zijn lichaam, met heel zijn hart. Hij hoopte alleen maar dat ze ook hetzelfde over hem dacht. Zo niet kon hij er niet veel aan doen waarschijnlijk, maar hij zou het wel heel erg jammer vinden als Routnose niet dacht dat hij hem kon vertrouwen. En als hij het dan over vertrouwen had…

Dan was er iemand die het minste vertrouwen in hem had van iedereen, zijn moeder. Zijn moeder was ervan overtuigd dat hij net zoals de rest van de familie, zoals zijn opa, in de fout zou gaan als medicine cat. De clan zou verraden, StarClan zou verraden door kittens te nemen zoals hij toen had gedaan met het nestje met Brindleleaf, waar zijn moeder uit was voortgekomen. Hij voelde zich vaak machteloos als het over zijn moeder ging, want dat was ook precies hoe het was. Hij was machteloos bij zijn moeder. Hij bleef het hopeloze kind die diep in zijn hart om zijn moeder bleef roepen. Ondanks dat hij nu een ‘nieuwe’ moeder had gekregen. Zijn hart was net zo koppig als dat hij was in een ruzie met zijn moeder. Hij probeerde iedere keer op te geven en tegen zichzelf te zeggen dat ze nooit zou gaan veranderen, maar zijn hart sprak hem dan tegen. ‘Maar kijk dan naar haar.’, ‘Oma zei toch ook dat ze maar een knuffel nodig had soms? Geef dat haar dan idioot!’, ‘Maar ze zei dat ze meer om jou en Hazelpaw gaf dan iemand anders in de Clan..’ of, natuurlijk: ‘Maar je houdt nog steeds van haar.’. Hij wist dat hij er een keer met Routnose over moest gaan praten, ze wist natuurlijk wel dat hij en zijn moeder problemen hadden, dat was niet het probleem. Het probleem was dat hij hoop bleef houden en niet wist of het ooit nog goed zou komen. Iemand die naar al zijn problemen luisterde en niet maar bleef zeggen ‘ja maar ze houdt wel van je hoor!!’. Hij had dat al vaak zat gehoord van andere katten. Hij wist ook wel dat zijn moeder waarschijnlijk van hem hield, maar dat liet ze niet zien en dat deed pijn.

Zijn poten hadden hem naar de grens met ShadowClan gebracht. Hij had de medicine cat apprentice Bloodpaw ontmoet die heel erg aardig was geweest voor hem. Pepperpaw was ook iemand uit Shadowclan die heel erg aardig tegen hem was, maar dat kon ook misschien wel omdat ze origineel uit dezelfde clan waren. Verder had je nog Saffronpaw, een wat aparte kater in zijn ogen maar wel een vriendelijk jong. Eigenlijk was de enige niet zo vriendelijke ShadowClanner die hij kende Settleddust, die heel erg boos op zijn grapje was geworden. Hij snapte het wel hoor, maar aan de andere kant, het was een grapje. Bij de grens vielen zijn ogen op een kater. Hij kantelde zijn kopje iets, het was een al wat oudere kater en ergens vond hij hem iets van autoriteit uitstralen, hij wist niet precies hoe hij het moest uitleggen. Hij was tot nu toe nog nooit op een gathering geweest, dus wist hij veel dat dit de deputy van ShadowClan was. Hij kende alleen maar de namen. Hij zwiepte licht enthousiast met zijn staart, waarna hij richting de kater liep met een glimlachje op zijn gezicht. Wat deed hij zo dichtbij de grens? Want hij was er bijna overheen gegaan. Naja, het was maar goed dat hij geen normale apprentice was—al had hij dan nog steeds wel vriendelijk gevraagd om het territorium te verlaten hoor, dus dat was het probleem niet verder. "Hallo," Sprak hij met een brede glimlach op zijn snuit aan de grotere kater. Want damn, deze kater was echt heel erg groot! Bijna net zo groot als Stallionstar! Er bleef altijd een nieuwsgierigheid in zijn lichaam zitten, een nieuwsgierigheid naar het leven van een kat. Een nieuwsgierigheid naar hoe het met iemand ging en natuurlijk nu: of hij de kat kon helpen. Dat had er altijd wel redelijk bij hem in gezeten, maar nu hij een medicine cat apprentice was, was dat alleen maar versterkt. "U was redelijk in gedachten verzonken, gaat alles goed?" Vroeg hij met zijn grote blauwe ogen, die toch ietwat bezorgd was. Het leek hem niet dat de kater de grens expres wilde overschrijden, als dat het geval was dan was er niet zo’n waas in de ogen van de kater. Hij had die waas namelijk wel eens vaker gezien, een waas die vertelde dat de alertheid er niet zo in zat bij een kat. Dat kon als ze heel diep in gedachten waren, dan leken ze het beeld een beetje te vergeten, niet te registreren of iets. "Tenminste, als u erover wil en kan praten." Sprak hij met een warme, rustgevende glimlach tegen de grote kater. Hij was niet bang dat de kater hem iets aan zou gaan doen, hij stond immers op zijn eigen grens en daarnaast, StarClan zou er waarschijnlijk ook niet zo blij mee zijn als iemand een medicine cat apprentice zou aanvallen, zelfs als ze het niet wisten dat hij de nieuwe medicine cat apprentice was.

Hij kon zich wel voor zijn kop slaan voor het feit dat hij de grens bijna overgestoken was. Tenslotte zou dat echt een fout zijn voor een apprentice of misschien nog een jonge warrior, maar niet voor de deputy of eigenlijk leider. Wat hij nou eigenlijk was, was voor hemzelf ook niet helemaal duidelijk. Tallstar was weg, dus dat betekende dat hij die positie overnam, maar de kater was nog weg gegaan met meerdere levens voor zover hij wist, dus dan leek het hem dat hij toch niet zomaar zijn eigen levens zou kunnen halen? Of in ieder geval niet voordat Starclan iets had laten weten. Er gebeurde dan ook gewoon te veel voor hem om eigenlijk zelf te regelen, maar een deputy aanstellen was ook gewoon nog geen optie. Want er was niet genoeg duidelijkheid. Misschien had hij Bloodpaw zijn aanbod toch aan moeten nemen dat de kater naar de moonstone zou gaan om antwoorden te vragen, maar hij had voorgesteld om te wachten tot na de gathering en daar zou hij zich nu dan ook aan houden. Er kon tenslotte nog van alles gebeuren in die tijd, ook al was het zeker niet veel tijd meer, maar hij had een gevoel dat de gathering geen normale zou zijn.

Hij stond nu dan wel stil voor de grens met Windclan, maar misschien viel dit juist op. Tenslotte was het niet heel gewoon voor een kat om maar gewoon stil te gaan staan bij de grens tenzij ze iets wilden van de andere clan. Niet dat hij wat te zoeken had bij Windclan, tenzij het misschien om Routnose ging. Het was voor hem tenslotte nog steeds niet makkelijk om te accepteren wat ze hem had verteld over het feit dat Pepperpaw niet de dochter was van Tallstar. Hij geloofde de poes, want ze was een medicine cat en die zouden echt niet zomaar liegen, maar toch was het informatie dat hij het liefste niet verder naar buiten wilde brengen tenzij het misschien richting Pepperpaw was. Maar wat zou de apprentice dan doen? Zou ze hem geloven? Zou ze haar echter vader willen ontmoeten, terwijl ze niet eens wisten wie de vader was. Zou ze terug willen naar Windclan? Het waren allemaal vragen waarvoor hij bang was voor de antwoorden. Hij wilde Pepperpaw in Shadowclan houden, misschien was dat gedeeltelijk omdat hij het zelf wilde, maar het was omdat dit nu ook het thuis was van de jonge poes. Dat konden ze niet zomaar van haar afpakken, ondanks dat Tallstar er dan wel niet meer was. Hij kon het niet helpen om een korte zucht te laten, maar hij zijn gedachten werden verder onderbroken toen hij de stem van een andere kat hoorde.

Misschien was het nog wel erger om zo gezien te worden door een apprentice van WIndclan en dat die dan ook nog vroeg of alles goed ging. Het was niet alsof hij de ander makkelijk kon vertellen wat er allemaal gaande was in de clan en daarmee dus ook in zijn kop. Zo makkelijk was het niet. Hij had tijd nodig om te bepalen wat hij zou gaan zeggen op de gathering en wat de andere clans dus te horen zouden krijgen, maar dat moment zou zeker niet nu zijn en al helemaal niet naar een apprentice. Een Windclanner wist al wat er aan de hand was en dat was eigenlijk al te veel. Toch had hij er ook informatie voor terug gehad, dus misschien was het toch niet zo slecht geweest. "Niks waar ik het over kan hebben met een windclan apprentice." Wist hij veel dat de ander de medicine cat apprentice was. Bloodpaw had hem er anders nog niks over veteld als dit al wel bekend was. Hij wist ook niet of de ander wist wie hij was, want zo oud leek de apprentice nog niet te zijn, dus de ander was mogelijk nog nooit op een gathering geweest. Het zou eraan liggen hoe de ander was of er meer vragen zouden komen, maar als het echt nodig was zou hij altijd wat kunnen zeggen zoals het feit dat hij een grootvader zou worden. Iets waar hij eigenlijk best wel gemengde gevoelens over had, gezien het leuk was om een grootvader te worden, maar dat betekende toch wel dat hij wat ouder begon te worden. En dan had je natuurlijk ook nog het feit dat de vader onbekend was, maar dat iedereen er wel zijn eigen idee over leek te hebben. Hij hoopte in ieder geval dat de kittens gezond zouden zijn, want dat was natuurlijk het belangrijkste. "Behalve misschien het feit dat mijn dochter kittens verwacht." En als hij wel achter de vader zou komen, dan zou hij eens een hartig woordje spreken met die kater. Tenslotte was Beechresin nog jong en had hij liever gehad dat het nog wel eevn zou duren voor ze een nestje zou krijgen. Hij wist niet eens hoe ze zou zijn als een moeder. Als ze haar kittens zo vrij zou laten als dat ze zelf wilde zijn, dan voorzag hij nu al hoe hij mogelijk achter de kittens aan zou moeten gaan zitten en daar had hij toch echt geen zin in. Hij had veel meer aan zijn kop, vooral als hij ook nog leider zou zijn tegen die tijd. Hij hoopte dan maar dat ze niks uit zouden gaan spoken, maar met Beechresin als de moeder was dat bijna al een gegeven dat het zou gebeuren. "Ze is er eigenlijk nog wat jong voor." Waarom hij dit aan een Windclan apprentice aan het vertellen was wist hij niet goed. Tenslotte was het niet alsof de ander hier wat aan zou kunnen doen. Hij was er namelijk vrij zeker van dat de vader gewoon een Shadowclanner was, maar het feit dat diegene niet naar voren kwam baarde hem toch wat zorgen. Hij hoopte namelijk echt niet dat het Bloodpaw was, maar dat het gewoon een warrior was die bang was voor hem en daardoor niet durfde te zeggen dat hij de vader was. Het kon natuurlijk ook nog een kat zijn die nu niet meer in Shadowclan was, maar als Tallstar had besloten aan zijn dochter te zitten, zou hij hoogstpersoonlijk de rest van de kater zijn levens afpakken wanneer hij de kater weer tegenkwam. Zolang de kater niet te oud was, kon hij het misschien nog accepteren, maar eigenlijk wist hij wel zeker dat hij de vader een hartig woordje toe zou spreken mocht hij erachter komen. Geen kater kwam zomaar aan zijn dochter zonder eerst langs hem geweest te zijn. Misschien was hij wat te beschermend hiermee, maar het ging wel om zijn dochter.

[1106]

Nu hij de windclan apprentice zo voor hem zag staan vroeg hij zich wel af wat de andere clans wel niet moesten denken wanneer ze erachter kwamen dat Tallstar er gewoon vandoor gegaan was. Hij zou natuurlijk zijn best doen om te laten merken dat dit Shadowclan niet zou verzwakken, maar zouden de andere clans dat wel zo zien? Ze hadden tenslotte geen echte leider meer of in ieder geval geen leider meer die de naam en levens had die Starclan aan een leider gaf. Omdat hij wist dat Tallstar nog aardig wat levens had en Starclan ook nog geen teken verder had gegeven was hij ook nog niet naar de moonstone gereisd, bang om daar direct afgewezen te worden. Er konden tenslotte geen twee leiders zijn en hij ging er niet vanuit dat Tallstar eraan gedacht had om zijn naam en levens op te geven voor hij er vandoor ging. Daar was de kater nog steeds niet het type voor, ook al begon hij zich ondertussen wel af te vragen of hij Tallstar zo goed kende als hij dacht. Het was alleen niks nieuws voor de kater om er vandoor te gaan, maar tot nu toe was hij nog altijd terug gekomen. Het was alleen anders, want Tallstar had afscheid genomen van een aantal katten, maar had daarbij er niet even aan gedacht om ook afscheid van hem te nemen.

En wat dat met hem deed was iets waar hij nog steeds niet overuit was. Het had pijn gedaan, dat zeker, maar echt de kans gehad om er bij stil te staan had hij niet. Hij moest gewoon doorgaan, de clan had hem nodig tenslotte. Dan was er geen ruimte voor persoonlijke gevoelens om erbij te hebben. Toch was de onmiskenbare pijn er geweest op het moment dat Pepperpaw hem verteld had dat Tallstar er vandoor was gegaan. Ergens had hij niet eens geweten dat hij zo over de kater dacht, maar nu was het te laat en zat het hem alleen maar in de weg om de clan goed te leiden. Misschien verklaarde het ergens wel waarom hij zo hard zijn best had gedaan al die tijd om Tallstar te helpen. Natuurlijk was het in het belang van de clan, maar misschien zat er toch ook iets van eigenbelang achter door de kater keer op keer weer te verdedigen. Het was in ieder geval zeker dat de kater belangrijk voor hem was geweest en dat hij misschien iets te veel vertrouwen in hem gestopt had. Tenslotte had het zich nu allemaal tegen hem gekeerd en bleef hij achter met een clan zonder leider en een gevoel alsof zijn hart in stukken lag. Alleen had hij geen tijd om aan dat laatste te denken en zette hij zich dan ook door om zo goed mogelijk de clan te blijven leiden. De clan was nu het belangrijkste, niet zijn eigen gevoelens over een kater die hun allemaal in de steek gelaten had.

Hij hield zijn blik op de windclan apprentice gericht na wat hij net gezegd had. Het was het enige dat hij echt had kunnen zeggen op het moment met de vraag die hij gekregen had. Het was het enige dat een andere clan kon weten van wat er op dit moment allemaal gaande was dat niet direct schade aan de clan zou brengen in de ogen van Windclan. Dan was zijn dochter maar het onderwerp dat hij gekozen had, ook al was dat nog niet altijd even simpel, gezien de vader onbekend was en dat betekende dat hij iedereen kon zijn. Zelfs een van een andere clan, ook al was hij er vrij zeker van dat Beechresin niet zomaar met een kat van een andere clan zou gaan. Hij glimlachte dan ook wat ongemakkelijk toen de ander hem feliciteerde. Hij had tenslotte geen idee of het echt met liefde gebeurd was, want als dat het geval was, dan was de vader toch vast wel naar voren gestapt? De enige kater waar ze echt close mee geweest was, kon de vader gewoon niet zijn of in ieder geval wilde hij dat gewoon niet geloven. "Ze is net warrior." Antwoordde hij dan ook op de vraag die volgde. Ze was amper warrior, dus waarschijnlijk was dit niet gepland. Ze had hem ook nooit echt het type geleken om een moeder te worden met hoe onstuimig ze vaak genoeg was, maar nu moest ze wel. De ander stelde zich voor en hij knikte kort ter begroeting. "Acorndust," Hij hield zijn blik strak op de ander gericht terwijl hij dit zei afwachtende wat de reactie zou zijn. Het was tenslotte niet alsof er geen kat was die niet wist dat die naam betekende dat hij de deputy was van Shadowclan. Maar dat hij nog het enige leidende figuur binnen de clan was, dat was iets dat nog niet bekend was. Hij bleef dan ook vrij rustig, maar van binnen had hij werkelijk geen idee wat voor een reactie hij zou krijgen. Iedereen reageerde anders en de meesten deden ineens heel anders dan voor ze wisten wie hij was. Af en toe was het daardoor lastig om te bepalen hoe iemand echt was, maar hij had nu in ieder geval de kans gehad om er een glimps van op te vangen bij deze apprentice en ergens hoopte hij dat het gedrag niet echt zou veranderen. Het was soms goed om een apprentice zich zo te zien gedragen. Ook al waren de apprentices van zijn eigen clan ook allemaal verschillend. De een durfde makkelijk zijn of haar mond tegen hem open te trekken, maar anderen luisterden daarentegen precies naar wat hij zei en opperden zelf niks. Het was soms juist goed om de apprentices te horen, ook al konden ze vaak genoeg met de raarste dingen aan komen zetten. Maar op het moment kon hij elke steun wel gebruiken of het nou van een apprentice of een warrior was. Hij was er tenslotte niet eens zeker van wie aan zijn kant stonden en welke aan de kant van Tallstar stonden als de kater terugkwam. Wat zou de clan dan willen? Maar dat was iets waar hij gewoon geen antwoord op had.

[1027]