Faith [Honorkit]

Het was niet al te lang geleden dat ze zelf had moeten vechten: De oorlog om Heatherfields stond nog duidelijk in haar geheugen gegriefd. Toen had ze met woede, tanden en klauwen andere katten moeten verwonden. Dat was één van de grootste redenen dat ze nu van plan was oorlog zo veel mogelijk uit de weg te gaan. Want hoewel elke apprentice ervoor werd klaargestoomd was een echt gevecht niet leuk. Het kon eervol of juist zijn, maar het was niet leuk. Er was altijd die angst dat er een geliefde zou sterven of verminkt zou worden. Laat staan de kans dat je er zelf aanging. Die sombere gedachte leidde Crystalshell even af waardoor ze Honorkit verloor. De kitten werkte haar pootje langs haar flank en Crystalshell deinsde een stapje achteruit, alvorens zich weer om te draaien. Ze glimlachte over de grauw die ze hoorde: Honorkit was in ieder geval gedreven. Crystalshell gaf haar de tijd om weer te gaan cirkelen, nu zou ze weer kunnen zien wat de kitten in petto had.

De aanval was toch nog best onverwacht: Deze keer geen schijnaanval maar rechtstreeks op de achterpoten af. Crystalshell voelde hoe er in haar staart gehapt werd en ze probeerde zich om te draaien. Dat had op zich niet zo’n probleem moeten zijn, als er niet net een groot insect langs haar gezicht zoefde. Crystalshell keek een beetje verward om. De afleiding, gecombineerd met de blokkade op haar poten en verminderde balans, zorgden ervoor dat de deputy op haar zij zakte. Verslagen door een kitten en een stomme vlinder, mooi was dat. Maar toen ze lag en het beest weer had gevonden besefte Crystalshell dat het helemaal geen vlinder was. “Honorkit... Shht... Kom eens kijken.” Miauwde ze zachtjes en ze bleef zo stil mogelijk liggen om het insect niet weg te jagen. Het was niet iets dat ze eerder had gezien, en ze had geen idee of ze er bang voor moesten zijn.

Heel langzaam ging Crystalshell weer zitten, en ze keek samen met Honorkit gebiologeerd naar het wezen dat dichtbij was neergestreken. Het was groter dan de gewone vliegjes en bijen die ze hier vaker zagen. “Ik denk dat Coyotespirit wel een idee zou hebben wat dat is.” Miauwde ze zachtjes terwijl ze Honorkit aankeek. Plotseling spreidde het insect zijn vleugels weer en een ogenblik later was hij alweer uit het zicht verdwenen. Crystalshell grinnikte zachtjes, ze hadden zich samen wel erg laten obsederen. “Binnenkort zul je wel meer van dat soort vreemde dingen gaan zien.” Miauwde ze terwijl ze opstond.

Het was een vreemd momentje geweest, zo samen kijkend naar het vreemde insect. Crystalshell merkte dat de nieuwsgierigheid van kittens aanstekelijk op haar werkte. Die verwondering om alles wat ze zagen. Honorkit vroeg of de vreemde dingen met Newleaf kwamen en Crystalshell knikte. "Dat sowieso, dan komen er weer allerlei dieren tevoorschijn die we tijdens deze koude tijd niet zien." Miauwde ze terwijl ze zich voorover boog om Honorkit's vacht, die door elkaar was gerakat door hun gestoei, glad te strijken. "Maar ik bedoelde vooral dat je Apprentice zal worden en het kamp uit zal kunnen. Dan zul je genoeg dingen zien die je nog nooit eerder hebt gezien."

Terwijl ze met rustige halen de vacht van de kitten weer op orde maakte dacht Crystalshell terug aan de eerste keer dat zijzelf buiten het kamp was geweest: Alles was bijzonder geweest, het was veel groter dan zij ooit had kunnen dromen vanuit de Nursery. En vooral de geuren hadden haar doen duizelen, zoveel verschillende geuren die in het kamp nauwelijks op te vangen waren. Aandachtig luisterde ze naar Honorkit en knikte bedenkelijk. Natuurlijk was ze al even het kamp uit geweest, en pasgeleden nog wel. De herinnering aan Butterstar’s dood was nog zo vers, en toch was er al zo veel gebeurt sindsdien. “Jij houdt wel van moeilijke vragen, of niet?” Grinnikte ze zachtjes “De waterval, denk ik. Het is nog steeds bijzonder ook al heb ik het al ontelbare keren gezien.” Mauwde ze na even kort na te denken.

Ze ging door met Honorkit wassen totdat die er weer helemaal piekfijn uitzag. Ondertussen luisterde Crystalshell naar wat de kitten. Moeilijke vragen waren goede vragen. Ja, daar had ze wel gelijk in. Als je het antwoord op een vraag al kan raden is het niet veel meer dan een manier om een gesprek op te vullen. Als de ander over je vraag moet nadenken en een goede redenering achter zijn antwoord moet geven, dan had je een goede vraag gesteld. Haar antwoord over de waterval leek in goede smaak te vallen en Honorkit vroeg of ze daar een keer samen heen konden gaan. Terwijl de kitten zachtjes haar borst een paar likken gaf knikte Crystalshell; "maar natuurlijk, ook al denk ik dat je mentor dat ook wel wilt laten zien. Meestal krijg je op je eerste dag, of in ieder geval bij je eerste training, een rondleiding door het territorium." Legde ze Crystalshell uit terwijl ze even het kamp rondkeek. Alles was rustig en ging goed, haar eerste uren als deputy waren in ieder geval een succes.

Haar hart smolt een beetje toen ze Honorkit hoorde zeggen dat die juist graag met háár op pad wilde. Het was bijna alsof ze zelf weer moeder was, bijna. Het was een gevoel dat ze zolang gemist had: Die bewonderende oogjes van een kitten die haar als een grote held zagen, iemand die alles wist en hen altijd kon beschermen. "Dat kan ook, je mentor zal het vast niet erg vinden als ik je een keer meeneem. En ik vind het altijd wel leuk om weer eens iemand een paar mooie plekken te laten zien." Vertelde ze met een moederlijke glimlach.