Faith [Honorkit]

De ceremonie was nu een paar uur geleden, en de felicitaties waren gegeven. Crystalshell liep het kamp weer in, ze had een hele tijd met Pantherstar gepraat over haar nieuwe taken en verantwoordelijkheden. Ze wist nu waar ze op zou moeten letten en hoe ze zich het beste tegen anderen kon gedragen. Het was een geweldig gevoel geweest, al dat vertrouwen en die bemoedigende woorden van de clan. Één van hen was haar in het bijzonder opgevallen: Honorkit. De dochter van Pantherstar zou niet zomaar iedereen op zo'n warme manier geaccepteerd hebben om haar vader bij te staan. Al hadden ze maar enkele woorden gewisseld tijdens de ceremonie, Crystalshell wist dat het bijzonder was geweest. Daarom zocht ze het kamp nu af naar de kittten. Het duurde niet lang voordat haar scherpe blik zijn doelwit had gevonden. Gelukkig was ze nog buiten en zou Crystalshell niet de Nursery in hoeven stampen om even iets tegen Honorkit te zeggen. Snel trippelde ze op de ander af en snorde vriendelijke om haar aanwezigheid te laten merken. "Ik wilde je nog even persoonlijk bedanken voor je vertrouwen." Verklaarde ze oprecht.

Ze werd met meer vriendelijkheid begroet dan ze om de een of andere reden verwacht had. Crystalshell glimlachte en haar snorharen trilden toen ze Honorkit’s neusje tegen haar schouder voelde. Ze ging bij haar zitten in het prille zonlicht. De kitten vroeg of ze Pantherstar wel goed zou helpen en Crystalshell knikte rustig. “Dat lijkt me wel handig, volgens mij vindt jouw papa het niet leuk als er tegen zijn zin ingegaan wordt. Maar daar weet jij vast meer vanaf dan ik, hè?” Bij Honor’s daaropvolgende woorden smolt Crystalshell’s hart een beetje. Ze vond het altijd nog fijner als Icecream een compliment kreeg dan zijzelf. “Ja, dat is hij zeker. Hij is een enorm goede kat, en ik ben blij dat je dat over hem zegt.”  

Pantherstar moest een gelukkige vader zijn, met zo’n enorm lieve dochter. Crystalshell voelde zich compleet welkom en goedgekeurd. En Honorkit kende haar vader natuurlijk een stuk beter dan zij, dus het was ergens wel verrassend om hem knuffelbeer genoemd te worden. De serieuze, redelijk norse Pantherstar die zij kende had natuurlijk ook een zachtere kant. Crystalshell verwachtte dat, als ze het goed zou doen als zijn deputy, zij die zachtere kant ook wel eens zou zien doorschijnen. En over het gezond en veilig houden was geen twijfel: Als Riverclan een lid had dat alles voor zijn clan zou doen, dan was het Pantherstar wel. Terwijl ze een beetje verloren was geraakt in haar gedachten begon Honorkit een verhaal over Icecream. Crystalshell snorde gelukkig toen ze de kitten tegen zich aan voelde kruipen. “Dat hebben jullie wel heel lief gedaan voor Shrimpkit, ik weet zeker dat dat haar goed heeft gedaan.” Miauwde ze glimlachend. Het herinnerde haar er aan dat Crabkit weg was en hoe gebroken Icecream daar over was. Ze wist dat de andere twee kittens het er ook niet makkelijk mee hadden. En dat was dit natuurlijk wel erg lief.

Nog even dacht ze na over de verassing van Shrimpkit, ze vroeg zich af wanneer dat geweest zou zijn. Icecream had er niet over verteld, dus misschien was het pas geleden, of misschien vond hij niet dat hij alles aan zijn moeder hoefde te vertellen. Crystalshell keek moederlijk neer op Honorkit en had even weer dat gevoel van moons geleden, toen zij zelf nog voor haar jongen zorgde. En ergens deed ze dat natuurlijk nog steeds, ze was nog steeds bereid Fireside en Icecream te helpen als zij haar daarom vroegen. Honorkit verraste Crystalshell met haar volgende vraag. Hoe kwam het dat Starclan nooit te veel katten kreeg. Werd er nu ze Deputy was verwacht dat ze de structuren van Starclan kon doorgronden? Want dan zou ze een heleboel katten teleur moeten stellen. Maar voor Honorkit wilde ze wel een zo goed mogelijk antwoord bedenken. “Nou, als ik naar de hemel kijk, zie ik geen dak of einde. Misschien is Starclan gewoon eindeloos, een eindeloos paradijs als beloning voor proberen goed te leven. Maar ik heb ze zelf nog nooit gezien. Ik ben nooit in dat paradijs geweest. Maar als ik er ooit ben, dan zal ik het vragen. En dan zal ik je laten weten hoe het precies zit, afgesproken?”

Blijkbaar was haar antwoord genoeg voor Honorkit geweest, en Crystalshell meende het. Als ze ooit de kans had om Starclan een vraag te stellen, zou dat de eerste zijn. En dan zou ze Honorkit vertellen wat ze haar verteld hadden. Crystalshell keek ook naar de hemel en dacht na over Starclan, over haar verloren liefde. Een kater die ze nooit écht had leren kennen. Ze had gehoopt dat dat had kunnen beginnen toen ze zwanger was geworden. Maar Creamyfrost had nooit geweten dat ze in verwachting was. Nee, hij wist het wel, maar zij had het niet kunnen vertellen. Hij had het alleen maar gezien vanuit zijn nieuwe plekje in de hemel. Ze herinnerde zich het gevoel dat ze had gekregen toen haar verteld werd dat hij dood was. Ze was net te laat geweest, misschien maar een paar moeizame ademhalingen te laat. Honorkit scheen weer een nieuwe vraag bedacht te hebben: Zou zij een goede mentor krijgen? “Dat weet ik wel zeker, Pantherstar zal wel iemand kiezen die goed bij jou past. Iemand die jou naar je toppunt kan helpen.” Miauwde Crystalshell, wat zachter dan eerst.  

Haar antwoord was blijkbaar niet geruststellend genoeg geweest. Crystalshell had niet helemaal goed ingeschat hoe serieus de vraag was geweest. Ze had gedacht dat het net zo onschuldig was geweest als de laatste over de grootte van starclan. Blijkbaar had Honorkit best wel een gemene ruzie gehad met haar littermate Celestialkit. En van wat Crystalshell hoorde was het zeker van twee kante gekomen. Maar Honorkit leek op dit moment geen kleine preek te kunnen gebruiken. In plaats daarvan boog Crystalshell zich voorzichtig naar voren en gaf de kitten een paar geruststellende likken tussen haar oren. “Geen zorgen maar, Icecream en zijn broer hebben ook genoeg ruzie gemaakt. En zij zijn allebei hartstikke op tijd apprentice geworden en hebben goede mentoren gehad. Natuurlijk zal Pantherstar het niet geweldig vinden dat jullie ruzie hadden, maar het gebeurt nu eenmaal als je zo lang met elkaar opgescheept zit.” Hopelijk was dat wel een goede geruststelling. Honorkit was zo lief geweest en ze wilde het niet op haar geweten hebben dat ze de hoop op een goede training zou verliezen.

Ruzies waren naar, zeker op zo’n jonge leeftijd. Want hoewel je in het moment wel denkt dat je juist handelt, heb je achteraf vaak het gevoel dat je te ver bent gegaan en de ander pijn hebt gedaan. Want ruzies heb je meestal met diegene waar je van houdt. Met een vijand heb je geen ruzie, want er is geen goede periode. Honorkit had duidelijk het gevoel dat ze te ver was gegaan. De ruzie had haar ook pijn gedaan en nu voelde ze zich nogal verloren. Ze wist niet of en hoe ze het goed kon maken. Crystalshell sloeg haar staart om de kitten heen en keek in haar helderblauwe ogen. “Je hebt het recht om boos op haar te zijn, en haar te laten weten dat haar gedrag je pijn doet. Zolang je haar maar niet de grond in stampt. En zelfs als je vindt dat je nu wat te ver bent gegaan kan je altijd nog sorry zeggen.” Maar dat zou moeilijk zijn, zeker voor zulke jonge katten. Misschien werd het sorry zeggen wel als zwak gezien door de andere, alsof ze de strijd op gaf. “Maar als dat nu nog te moeilijk is, kun je ook gewoon even uit haar buurt proberen te blijven. Dit soort negatieve gevoelens zijn bijna altijd tijdelijk. En na een tijdje komt weer boven drijven waarom jullie wél van elkaar houden. Soms mag je dat moment best even afwachten.” Dat klonk goed, dat klonk als iets waar Honorkit iets aan zou hebben.

Deze keer leek het precies goed te vallen. Ze had Honorkit een oplossing gegeven met weinig nadelen. Ze zou alleen een keuze moete maken: Meteen sorry zeggen, of de schuld verdelen en even wachten. Waarschijnlijk zou ze voor het tweede gaan, kittens zagen niet altijd in wat het beste was en wilden zichzelf ook beschermen. Maar in dit geval kon Crystalshell haar wel gelijk geven: Je wilt niet het gevoel krijgen dat je hebt toegegeven dat jíj minder goed bent. Ze gaf Pantherstar’s dochter nog een lik over haar kopje, die scheen te herstellen en Crystalshell zag een vage twinkel in haar ogen voordat ze plotseling werd aangevallen. Een beetje van haar stuk gebracht deed ze een stapje achteruit en stond half op. “Eh, ja natuurlijk. Wat zou je willen doen?” vroeg ze toen Honorkit haar vroeg om te spelen.  

Misschien had ze een beetje heftig gereageerd. Honorkit scheen best gevoelig te zijn voor dat soort dingen, en ze verklaarde direct dat ze haar geen kwaad had willen doen. Crystalshell glimlachte en ging weer normaal staan. Ze hield zichzelf voor dat ze bij Honorkit een beetje moest opletten, de kitten leek best ver te gaan in haar niemand pijn willen doen. De ander stelde voor om te gaan stoeien, en daar had Crystalshell op zich wel oren naar. Ze wilde wel eens zien hoeveel Honorkit er al vanaf zou brengen, ze zou immers binnenkort apprentice worden. “Is goed, begin jij maar.” Miauwde ze met een klein beetje uitdaging in haar stem. Crystalshell begon langzaam om haar pasbenoemde rivaal heen te cirkelen om het zo echt mogelijk te maken. Uiteraard hield ze daarbij wel haar nagels ingetrokken, zó echt hoefde ook weer niet.

Ze werd alert in de gaten gehouden, wat haar goed deed, blijkbaar kon Honorkit zich al concentreren. Crystalshell had de moeite gezien waarmee mentoren hun nieuwe apprentices de discipline van concentratie aan probeerde te brengen. Ze volgde de bewegingen van Honorkit heel precies en merkte onbewust de kleine puntjes op waaraan gewerkt zou moeten worden. Het belangrijkste was dat ze nogal voorzichtig deed, waardoor haar aanval veel vaart verloor. Het was echter best indrukwekkend voor zo’n jonge kattin en voor het spel liet Crystalshell zich een beetje meevallen met de klap. Ze wankelde zogenaamd op haar poten en wist nog maar net haar balans te bewaren. Ze kon natuurlijk niet doen wat ze nu in een echt gevecht zou doen; proberen de venijnige aanval met als doel de ander te vloeren. Maar ze kon wel een beetje uitsloven. Crystalshell dook in elkaar en sprong op, ze kwam schuin achter Honorkit neer en draaide zich direct om. Met haar kop laag bij de grond snelde ze op de kitten af en wist haar kop onder diens buik door te steken. Crystalshell richtte zich weer op, met haar nek en schouders de kitten optillend. Het had als gevechtstechniek absoluut geen zin om ooit te proberen tegen iets groters dan een jonge apprentice. Maar ze dacht dat Honorkit het wel zou kunnen waarderen.