Brighter side

Gorsepaw was weer eens onderweg. En dit keer volgde hij een pad die hij niet dacht in een lange tijd weer te nemen. De gathering was namelijk, om zacht uit te drukken, een ramp voor hem geweest. Hij had zich ongelooflijk bang gemaakt, zoveel katten, zoveel indrukken. Hij was toen pas net een apprentice. Het was echt waarschijnlijk één van de meest verschrikkelijke ervaringen in zijn nog korte leventje. Hij had zich verstikt gevoeld en als klap op de vuurpijl was hij een RiverClan apprentice tegen het lijf gelopen. Gelukkig was hij nog best vriendelijk geweest, dacht hij. Maar het was omdat het een gathering was en je niet mocht vechten, anders zou StarClan kwaad worden. Verder was de Gathering ook nogal een ramp te noemen. De prophecy van de RiverClan leidster voorspelde ook niets goeds. Gorsepaw dacht zo nu en dan er nog over na, hoe hij dacht dat al de clans aan stukken zouden worden gereten. Het zou ook gebeuren ook, hij voelde het gewoon aan zijn water. Er zouden vast doden vallen. Van welke clan? Van WindClan? Hij bad StarClan dat ze er ongedeerd uit zouden blijven. Maar ook de andere clans zouden opeens aan kunnen vallen. Hij was gewoon super zenuwachtig. Maar dan was hij verder maar een apprentice. Hij dacht ook aan simpele dingen, over hoe zijn trainingen gingen, hoe hij Amberstorm wel onder de indruk wilde maken. Maar nu, om even zijn hoofd leeg te maken nam hij een kleine reis. Op naar Fourtrees, om even de vlakte in zijn eentje te bekijken. Misschien was het nu wel mooier. Misschien zou hij nu wel de magie ervan voelen, beleven. Het duurde dan ook even, maar op een gegeven moment brachten zijn robuuste poten hem naar de vier bomen. Op de richel aarzelde hij nog even, maar het zag er veilig uit. Hij daalde af en bij de eerste eik waar hij aankwam stond hij even stil. De kale takken wiegden in de koele wind. Een glimlachje kwam op zijn gezicht. Hij had nog nooit bomen eigenlijk echt gezien. In WindClan waren ze er niet. Hij wilde zich voorstellen hoe het eruit zou zien met bladeren. Hij snuffelde even aan de bast. Het rook anders... Naar ThunderClan. Of rook nou iets anders naar ThunderClan?

+ Jaytail eerst

Gorsepaw dacht dat hij net op zijn gemak was, toen een enorme kater hem aansprak. Hij maakte even een schrikbeweging, maar keek opgelucht toen hij zag dat hij niet gevaarlijk eruitzag. Hij herstelde zich en knikte toen langzaam. Gorsepaw zijn ogen gingen over zijn grote, bruine gestalte. De grote klauwen die hij had en de lange vacht. Hij leek op een ware warrior. En Gorsepaw vond hem maar indrukwekkend. Maar desondanks leek hij vriendelijk? Hij knipperde nauwelijks toen hij naar de grote kater keek, zijn bek vol tanden. Hij begon te spreken over dat hij maar eens moest kijken en dat het indrukwekkend was. Hij knikte langzaam. ‘I-ik ben er al eens geweest. Op de gathering,’ begon hij toen te antwoorden op zijn eerste vraag. Hij was hier voor de tweede keer. Maar dat was heel anders. Toen was het bomvol, eng, dramatisch zelfs. Enge prophecies, dreigingen van bloodclanners, verwarring en chaos. Nu was het hier vredig, bijna angstvallig stil. Gorsepaw vond het prachtig. Zijn kop ging weer naar de kale takken, die zachtjes deinden in de wind. ‘Het is inderdaad gaaf,’ miauwde hij toen een beetje afwezig. Alsof de oude warrior niet meer bestond.

Gorsepaw kon zich nog precies voorstellen hoe het was op de Gathering. Hij zat daar gepropt tussen een RiverClan en een ThunderClan apprentice. En ze waren allebei zo groot geweest, maar toch viel het nog mee hoe klein Gorsepaw was geweest, in vergelijking met de andere WindClan apprentices. Maar RiverClanners waren allemaal enorm, gespierd en met zacht, glanzende vachten. De ThunderClanners leken meer pluizig te zijn, zoals deze langharige kater voor hem. ShadowClanners zaten misschien wat meer tussen WindClan en ThunderClan in. Maar hij had alleen maar écht een glimp opgevangen van de indrukwekkende ShadowClan deputy, die net als de kater voor hem enorm en pluizig was geweest. Opeens voelde hij een tikje tegen hem aan van zijn staart. Op de rots? Zijn ogen werden groot. ‘Mag dat wel?’ vroeg hij met een kleine huivering in zijn stem. Hij wilde StarClan niet boos maken! Maar hij kende inmiddels de code door en door en er was geen regel dat hij er niet op mocht. Maar misschien was dit gewoon een soort van... gentlemen's agreement dat je dat gewoon niet deed. Maar hij was wel benieuwd om net zo te zijn als zijn vader. In het kamp had hij ook wel eens op de tall rock gezeten. Zijn gele ogen gingen naar de grote rots, hij zag het maanlicht er alweer op weerschitteren. De vier figuren van de clanleiders. Gorsepaw wist dat hij nooit een leider zou zijn, dat zou hij ook niet willen. Zijn vader was daar zoveel meer geschikt voor, zijn mentor... Maar niet hem. Nee, hij zou al tevreden worden als hij zijn clan kon beschermen als warrior.

Gorsepaw zijn ogen gingen omhoog, naar de ellendig hoge rots. Hoe soepel het had geleken hoe zijn vader erop was gesprongen, alsof hij dat al manen had gedaan. Maar zo lang was zijn vader nog niet leider, nee, hij was zelf toen een kitten geweest. En inmiddels was hij al zijn tweede deputy. Soms ging de tijd dan opeens zo ongelooflijk snel. En hij was nog maar net apprentice, en hij had het gevoel dat hij al van alles mee had gemaakt. De kater legde vervolgens uit om zijn vraag dat het gewoon een openbare plek was. Gorsepaw keek hem nog even twijfelend aan, waarna hij een klein knikje gaf. Hij kwam iets overeind op zijn poten, zijn gele ogen schitterden in het zwakke zonlicht. Eigenlijk leek het hem nu wel spannend. Een avontuur, iets wat hij thuis weer kon vertellen. Dat een vriendelijk ThunderClan kater hem op de rots had geheven. Er ging even een rilling door zijn vacht, waarna de kater het nog een keer vroeg. ‘Oké dan,’ sprak hij toen, zijn mondhoeken voorzichtig omhoog kruipend. Hij kwam overeind, keek nog een keer naar de bruin gestreepte kater, waarna hij richting de grote rots stapte. Zijn kin ging omhoog, zijn neus in de wind en hij wilde het nu wel eens zien. Hij sprong en sloeg zijn nagels uit op de gladde rots, een schril piepend geluid ontstond toen zijn nagels over de steen kraste, maar uiteindelijk wist hij zichzelf erop te hijsen. En ja hoor, opeens was hij een reus! Hij draaide zich om en keek naar de open plek, die iedere maan gevuld was met katten van iedere clan. Een dappere grijns kwam op zijn gezicht. ‘Cool,’ prevelde hij stilletjes onder zijn adem.

Daar stond hij dan, op de grootste rots die hij ooit had gezien. Hier had hij de  laatste keer nog de grootste van alle clans gezien: Acorndust, Butterstar, Thornstar... en zijn vader. Hij was daar één van. Betekende dat dat hij daar dan ook naar moest streven? Want dat wilde hij helemaal niet. Hij zou daar nooit goed en slim en wijs genoeg voor worden. De grote kater leek wel vriendelijk. Hij moedigde hem aan om een beetje los te laten, waardoor de lach op zijn gezicht steeds breder werd. De bruine tabby leek niet echt op zijn vader. Die moedigde hem toch wel aan om beleefd en bescheiden te zijn. Gorsepaw was absoluut niet ambitieus en losbandig. Hij wierp een blik op de ThunderClanner die hij stiekem wel aardig begon te vinden. Hij was lang zo eng niet meer, helemaal niet toen hij naast hem sprong. En hij beaamde dat het inderdaad cool was. Een klein lachje rolde over Gorsepaw zijn lippen en hij knikte onder de indruk toen hij zei dat dit was wat de leiders zagen. ‘En dan zitten er ook nog een hele boel katten daar beneden!’ miauwde hij met grote ogen. Maar toen de kater sprak dat hij hier ooit misschien voor zijn clan moest staan schudde hij zijn kop direct. ‘Nee hoor, dat hoef ik helemaal niet,’ miauwde hij goudeerlijk. Waarom zou hij? Een goede warrior worden, dat was al heel wat. Iemand die elke dag zorgde voor de jongste, de oudste en de zwakste van zijn clan. En hopelijk kon hij dan ooit zorgen voor zijn ouders als ze oud werden. Hij keek de ThunderClan kater even aan. ‘Dat laat ik liever aan mijn papa over. En ik hoop dat hij dat nog heel lang kan doen,’ miauwde hij. Zijn papa was immers ook nog helemaal niet zo lang leider. En hij had nog hopelijk negen lange levens voor hem.