Betrayal

Hoewel ze Windclanner was, nam zoveel rennen een tol op iedereens lichaam. Nadat ze haar vader samen met Stagstorm had gezien was ze weggerend, heel ver weg gerend. Ze wilde weg van Windclan, voelde zich er niet meer thuis. Met de breuk tussen haar ouders lag er een constante druk op haar schouders, hing er altijd verdriet in de lucht. En om dan haar vader met een nieuw iemand en nieuwe kittens te zien, nog geen twee moons later, het maakte haar ziek. Naar adem happend kwam ze tot stilstand. In haar ogen stonden tranen, ze had zich nog nooit zo alleen en verraden gevoeld. "IK VERTROUW NOOIT IEMAND MEER, VERDOMME," schreeuwde ze tegen de vier grote bomen die hier maar stonden. Hard haalde ze uit naar de grond. Haar borstkas bewoog hard heen en weer, iedere ademteug die ze innam was sneller en paniekeriger. De tranen stroomden nu over haar wangen, en haar kop voelde licht en draaierig.
- Open voor iemand van Windclan waar Heather een beetje een band mee heeft
- Vervolg op: https://www.warriorcatsnl.com/t41462-empty-belly-s-stagstorm#857906

Gorsepaw had geprobeerd zijn zus te volgen, maar ze was verdomd rap. Daarbij voelde hij de lucht brandend in zijn longen elke keer als hij weer een stap zette. Hij was binnen no-time helemaal buiten adem, maar hij bikkelde door. Hij kon roepen wat hij wilde, maar Heatherpaw leek voor dovenmans oren. Hij probeerde haar geurspoor te volgen en merkte dat het leidde naar Fourtrees. Weg van WindClan, dat was het eerste wat Gorsepaw zich realiseerde. Buiten adem klauterde de jonge kater met zijn grove poten de helling op en ten midden van de vier eiken hoorde hij zijn zusje schreeuwen. De tranen kwamen weer in zijn ogen en hij naderde haar voorzichtig. Hij begreep haar pijn. Hij dacht dat hij misschien de enige was die het echt zou kunnen begrijpen. Want hij maakte hetzelfde mee. Hij, die altijd zo close was geweest met zijn vader, voelde alsof hij het hem niet had durven vertellen wat er aan de hand was. Waarom had hij zich niet mogen voorbereiden? Dan had hij blij voor hem kunnen zijn. Met laag hangende schouders kwam hij dichterbij zijn zusje. ‘Zelfs mij niet?’ miauwde hij stilletjes. Hij probeerde haar blik te vangen, maar bij het zien hoe verscheurd ze eruit zag voelde hij de huilbui ook alweer aankomen. ‘W-want je k-kunt me wel vertrouwen,’ kwam er hakkelend uit, vechtend tegen de tranen.

Natuurlijk was ze gevolgd, natuurlijk kon ze niet even verscheurd zijn in haar eentje. Met een harde ruk draaide ze zich om naar Gorse, maar toen ze hem zag ebde de woede die zo door haar lichaam heen had geraasd weg. Hij was zo breekbaar, en toen besefte ze dat hij het net zo moeilijk had als zij. Eventjes lukte het haar om uit haar gore egocentrische wereldbeleving te stappen, en kon ze begrijpen dat dit nieuws voor hem ook niet leuk was geweest. Haar blik gleed verder door, naar haar moeder die haar blijkbaar ook gevolgd was. En hoewel ze daar nog geen tien seconde geleden heel erg boos om zou zijn geworden, was ze nu dankbaar. Dankbaar dat ze in ieder geval twee familieleden had die haar achterna zouden gaan, hoe ver dan ook als ze hen nodig had. Haar lip begon te trillen terwijl ze met een verslagen blik naar Gorse keek, die nu zei dat ze hem wel vertrouwen kon. En ze wou hem dat vertrouwen ook geven. Dus knikte ze naar hem, ja jou vertrouw ik wel, broertje van me. Hun moeder kwam dichterbij en trok hen tegen haar aan. Ze liet het gebeuren, al was het duidelijk op haar gezicht te zien dat ze er moeite mee had. Ze wist niet goed hoe ze moest om gaan met haar heftige emoties en nu deze wat bedaarden, wist ze al helemaal niet wat ze hiermee aan moest. Want ze was toch zo boos? Zo verschrikkelijk boos op haar ouders en dus ook haar moeder? Waarom wou ze dan eigenlijk niets liever dan gewoon deze knuffel aanvaarden en zich te verliezen in haar moeders lange vacht zoals ze vroeger altijd gedaan had? Het gezang brak haar, ze kon hier niet tegen stribbelen hoe graag ze dat misschien ook zou willen, ook al had ze geen idee wat ze wou op dit moment. Ze drukte zich tegen haar moeder aan en duwde haar snuit diep in haar vacht, zodat ze zich even kon verstoppen. Zodat alles even zwart was en ze niemand in hun ogen aan moest kijken en ze niets hoefde uit te leggen. Dat zou dalijk allemaal wel komen. Haar staart zocht naar die van Gorse, ze was dankbaar dat hij hier voor haar was en zij was er ook voor hem.

Gorsepaw ontmoette de blik van Heatherpaw en hij dook wat ineen, bang dat ze weer tegen hem zou gaan schreeuwen. Maar dat deed ze niet, nee, ze veranderde en hij kreeg een knikje. In een woordloze overeenkomst kon hij opgelucht ademhalen en knikte hij terug. Dit was nu een pact, geen geheimen meer voor elkaar. Hij hoorde pootstappen achter zich en daar was zijn moeder. Hij had niet eens gemerkt dat ze hen was gevolgd. Hij haalde zwaar en kort adem, hij voelde de tranen aankomen. Maar ze zei niets. Misschien was het beter zo, want wat kon er gezegd worden? Alles leek als een kaartenhuis in elkaar te storten. En alhoewel hij zo erg zijn best deed om te begrijpen waarom zijn ouders deden wat ze deden, en wat ze zeiden, hij zou ergens nog steeds boos op hen allebei zijn. Maar ze bleven zijn ouders. Ze waren onderdeel van hem en ze zouden altijd verbonden zijn met hem. Daarom liet hij zich naar haar toetrekken. Hij voelde zich weer een kitten, veilig in zijn nest, tegen zijn moeder en zusje aan. En toen zijn moeder begon te zingen gleden de tranen geruisloos uit zijn ogen. Het was niet eerlijk! Waarom was alles zo verdomde ingewikkeld. Waarom kon hij niet blij zijn? Hij liet zijn schouders hangen en legde zijn kop tegen zijn moeder aan. Zijn staart trok om die van Heatherpaw en in stil verdriet luisterde hij naar zijn moeders lied en liet zich troosten.