[open] Seasonal storms

Meestal kon je wel aan de wind ruiken wanneer het ging regenen en er dan voor zorgen dat je op tijd weer thuis was, soms dan kwam de storm zo plots opzetten dat zelfs iemand met zo'n scherpe neus als Routnose er volledig door verrast was. Ze was rustig wat klitwortels aan het uitgraven geweest toen plots uit het niets de lucht dichttrok en de wind was op komen spelen. Tja, ze was bij verre na niet dicht genoeg bij het kamp en de onweer was haar iets te heftig om zomaar door de storm heen te rennen. Gelukkig had ze toevlucht gezocht bij een van de tunnels die makkelijk te vinden was. Misschien zou hij haar terug kunnen leiden naar het kamp, maar Routnose kende het tunnelsysteem niet goed genoeg om zichzelf genoeg te vertrouwen dat ze de weg naar het kamp kon vinden. Liever zou ze niet verdwaald raken in die donkere tunnels. Verdorie! Ze zou eens moeten vragen aan een tunneler om haar de weg te leren, maar ze wist dat ze toch al te snel gedesoriënteerd zou worden in al die donkere tunnels. Routnose zuchtte wat ongelukkig en krulde zich op terwijl ze wist dat ze geen andere keus had dan te wachten totdat deze plotse storm over zou waaien. Alleen stiekem was ze ergens best bang voor de felle flitsen en de harde knallen en ze zou overal liever zijn dan hier alleen in een half verscholen hol zitten.

&Open!

Tijd verstreek en Routnose was eigenlijk een beetje kwijt hoeveel. Door de donkere wolken aan de lucht was ze zon niet te zien en kon ze onmogelijk vast stellen hoe laat het precies was. De poes zuchtte en begon dan maar haar vacht schoon te likken, bij een gebrek aan betere dingen om te doen. Het was toen echter dat er geluid klonk. Wat geschrokken keek ze op, bang voor wat voor dingen er door deze donkere tunnels zouden kunnen kruipen. Een opgeluchte zucht verliet echter haar bek toen ze het donkere figuur herkende als een. "Oh Amberpaw, je liet me schrikken," lachte ze vriendelijk en begroette de ander. 'Hoi Routenose, hier groeien geen kruiden nog paddenstoelen.' ze gniffelde zachtjes en drukte op haar beurt haar neusje tegen de wang van de ander. "Was het maar zo! Ik was alleen aan het schuilen voor de storm," gaf ze toe en keek de ander toen in haar amberen ogen aan. "Ik, uhm, weet jij toevallig hoe we terug komen in het kamp via deze tunnels?"

Soms vond ze het een beetje stom van zichzelf hoe onwetend ze eigenlijk was van veel dingen. Ja, ze wist welliswaar vrijwel ieder kruid en diens functie op te noemen, maar het was al zo lang geleden dat ze jacht en vecht trainingen had gehad - om nog maar te zwijgen over de tunnels. Ze had enkele trainingen als moor runner gehad, maar de tunnels warenhaar volledig onbekend. 'Natuurlijk weet ik de weg via de tunnels terug naar het kamp.' bij die woorden haalde ze opgelucht adem en keek de apprentice dankbaar aan voordat deze zich omdraaide en de tunnel in liep. ' Volg mij, maar houd je oren naar achteren anders kun je aarde en stof in je oren krijgen.' braaf deed ze haar oortjes naar achteren en stapte achter de poes de donkere tunnel in. "Dankjewel Amberpaw, ik ben heel blij dat ik niet de storm hoef uit te zitten," naarmate ze dieper de tunnels in kwamen, werd alles ook veel donkerder. Het was een beetje onbehagelijk. "Ik blijf het knap vinden hoe jullie tunnelers zo goed de weg weten hier,"

Ze knikte op de woorden van de ander, wetend dat de apprentice gelijk had. Nee, veel zin om door de modder heen te ploeteren had ze absoluut niet gehad. Brr! Leaffall bracht altijd een stuk minder fijn weer, de jonge Medicine cat verlangde al lang weer naar de warmere seizoenen terwijl ze de apprentice door de tunnels heen volgde. Amberpaw leek feilloos de weg te weten, waar Routnose dan ook verwonderd een opmerking over maakte. De calico legde het haarfijn uit en Routnose luisterde vol interesse. Het meeste wist ze wel enigsinds, maar het bleef haar verwonderen hoe de Tunnelers het deden. Toen Amberpaw rechtsafsloeg volgde de poes stapvoets. "Je weet al een hele hoop Amberpaw, ik weet zeker dat je mentor trots op je is... En anders ik wel,"snorde ze vriendelijk.

De poes snoof de lucht van aarde op die de tunnels vulde, maar verstarde wat toen er ook iets anders doordrong. In haar vak als medicine cat was het belangrijk om een goed reukvermogen te hebben, wat deels ook de reden was dat ze het achtervoegsel -nose had gekregen. Ze wilde net Amberpaw waarschuwen toen deze het zelf ook doorhad. 'Bedankt Routnose. Ik...' kapte de jonge poes haar zin af en snoof de lucht op. 'Laten we voor nu even stil blijven, maar blijf me wel volgen? Er staat een hond boven ons op het hoogland!' opnieuw knikte ze, al besefte ze niet helemaal dat Amberpaw dat niet zou kunnen zien. "Wat doet een hond buiten in dit weer..." murmelde ze nog zachtjes in verbazing alvorens in stilte de poes te blijven volgen.

In stilte liepen ze door, haar hart klopte sneller dan voorheen. Haar gedachtes gingen uit naar het beest dat vlak boven hen aan het paraderen was waarschijnlijk. Wat moest een hond buiten in dit miserabele weer? Haar vraag werd echter enkel beantwoord met een laag geblaf dat van boven hen leek te komen. Amberpaw schrok op en ook Routnose keek schichtig om zich heen. De poes forceerde zichzelf te kalmeren en snoof rustig de lucht op haar neus getraind om geuren van elkaar te onderscheiden. "Shh, hij is nog een eind van ons weg. Als hij ons al ruikt, zijn de tunnels waarschijnlijk veel te klein om ons te volgen," murmelde ze zachtjes en tikte de ander aanmoedigend aan, een poging aan het doen om haar eigen angst zo goed mogelijk te maskeren. "Laten we wat omweggetjes nemen, als dat kan, dan wordt het verwarrend om onze geur te volgen," stelde ze voor.