Late night

H

et was een lange dag voor de knappe witte kattin. Ze had geen makkelijk leven gehad, ook al was het een goed leven. Elke dag die voorbij ging miste ze haar moeder Oceanstar meer, ze had jong kittens gekregen Wisteriawisp en Milkypaw, waardoor ze moeite had gehad om er voor ze te zijn. Hen te begeleiden in een leven dat heftiger was dan ze haar jongen gunde. Toch kwamen de woorden niet over haar lippen, ze was niet asociaal, maar zeer zeker ook niet in staat om de juiste woorden te gebruiken en deze met anderen te delen. Haar blauwe ogen stonden rustig en kalm terwijl ze het bekende tafereel bekeek, sneeuw dwarrelde voor haar poten op de grond, het was vredig maar oh zo kil. Een wereld die niet altijd ervaren zou worden als eerlijk, warm en fijn. Haar moeder had altijd een soort innerlijke kracht bezeten die zijzelf nooit had gehad. Ze gaf niet snel op maar maakte wel dezelfde fouten, alleen dan vele malen erger. Haar oortjes wiebelde ze ongemakkelijk heen en weer terwijl ze de warrige vacht op haar borstkas plat likte. Ze wist dat ze in verwachting was, van een kater die nooit de kittens zou ontmoeten, een kater die zijzelf niet eens meer zag. Net zoals Beartooth, de vroegere Riverclanner was niet in staat geweest haar hart lang vast te houden. Ze had gerouwd om zijn overlijden, het feit dat haar familie hem om het leven had gebracht was een scherpe steek in haar hart geweest. Toch viel er niets aan te veranderen, ze maakte dezelfde fouten en deze keer wilde ze er beter voor de kittens zijn, zelfs al was het duidelijk dat ze niet de meest moederlijke kattin was. Ze hield van haar kittens, en ze hoopte dat het genoeg was. Kon ze echter deze bom laten vallen op haar twee oudste dochters? Haar trots?

Haar ogen dwaalden af naar de donkere lucht, bewolkte lucht. Een dag als deze deed haar terug denken aan de dag dat haar moeder niet meer terug was gekomen, als sneeuw voor de zon verdwenen was. Een dag waarin de zon niet fel scheen en waarin elke kat zijn of haar best moest doen om te overleven. Haar staart zwiepte ze over de koude ondergrond voordat ze zichzelf overeind hees, ze zou ook deze kittens een moeizame start geven, al wist ze nog niet eens op welke manier. Het was een feit, iets dat ze nooit zou kunnen veranderen. Haar blauwe ogen richtte ze op een kater die op dat moment haar richting op kwam. Undersea, een van de weinige katten die door haar moeder was opgeleid tot Warrior, samen met Owlbate, hij was de zoon van de eerste Deputy van haar moeder en hierdoor had ze hem goed leren kennen. Haar poten droegen haar dan ook vanzelfsprekend naar de grotere kater toe voordat er een waterig en stil glimlachje op haar snoet ontstond. Verlegen bleef ze altijd, en een tikkeltje onzeker wellicht ook. Ze had geen toekomst verder dan de rang van een Warrior of Queen, dat wist ze ook.