Just go ahead and press that button

Met trotse houding en opgeheven hoofd streed de jonge she-cat de Young One’s Tower binnen. Ze hoorde hier nu thuis, niet in de stomme apprentice den in Riverclan met Hermitkit en Shrimpkit. Nee, dit was haar nieuwe thuis, hier zou ze groots worden, als uitverkorene van StarClan. Dat bleek wel aan het feit wie haar mentor was geworden. De leider van de Elite; Cobra. Dat kon gewoon geen toeval zijn. Nee, het kwam omdat zij was uitgekozen voor grootsheid, ook al zag niemand dat nog hier. Maar ze zou het wel laten zien, zeker nu ze kon gaan trainen. Tot haar tevredenheid was ze dan ook tegelijk met Aegir een Young One geworden. Ze zou niet niet een maan hoeven te wachten, met hoe hij haar had lopen jennen over dat feit. Nee, bedacht ze zich met een glimlach, hij was nu degene die een achterstand op had gelopen en dat vond ze goed ook. Het was zijn eigen schuld, omdat hij zo tegen haar had gedaan.
En nu? Nu liep Skadi door de smalle toren opzoek naar een plek om te slapen. De stenen voelden raar onder haar poten. Koud. Maar daar zou ze zeker aan wennen, dat wist ze wel. Daarbij zou het vast warmer worden eenmaal het koude weer wegtrok, want het was zeker warmer geweest toen ze de eerste keer met haar siblings buiten de Riverclan nursery had gespeeld. Een tijdje terug, toen ze hier net was, zou die herinnering haar verdrietig hebben gemaakt. Nu was ze sterker, nu had ze door dat dit voor haar eigen bestwil was. Natuurlijk miste ze nog wel, maar niet tot het punt dat ze zou gaan janken zoals Aegir toen had gedaan. Ze zouden gaan leren om haar te gaan haten, dat had Brat haar verteld, en zij was gewoon net op tijd weggehaald door Lethal. Eerst had ze terug gewild, maar nu? Nu was ze daar niet meer zo zeker over, want zij zou hier sterk worden en Hermitkit en Shrimpkit niet. Ze zou hier een harde training krijgen, maar dat maakte haar niet uit. Ze zou haar best doen. Ze zou de beste worden!
Met die gedachtengang in haar kop was ze nu een stuk naar boven geklommen in de toren, waar het wat leger leek te zijn. Natuurlijk was het leger, want niet iedereen had zin om te klimmen en het was hier ook kouder. Maar of dat door de hoogte of de leegte kwam, dat wist Skadi niet. Maar het maakte haar niet zo uit. Haar vacht, hoewel nog steeds pluizig zoals die van een kitten, was al een stuk dikker geworden en ze vond het ook helemaal niet erg dat er hier minder domme katten waren waar ze naar moest luisteren. Misschien zouden de slimmere Young-Ones ook wel allemaal hier slapen. Hopelijk zou Aegir hier dan ook niet komen, hopelijk zou hij onder een plekje tussen de rest uitzoeken.

Natuurlijk. Natuurlijk moest Aegir alles weer eens komen verpesten, zoals hij dat altijd deed. Nogmaals wenste ze dat het rotjoch gewoon huilend terug zou rennen naar Riverclan. Hij zou toch nooit beter worden als haar, snel genoeg zou StarClan haar boven hem of de andere kittens die Lethal had meegebracht uitkiezen als hun énige uitverkorene. ”Ík hoor hier. Ík was hier eerst. Jij kan lekker ergens anders gaan liggen huilen dat je nooit goed genoeg zult zijn.” Vertelde ze hem geïrriteerd. Nee, hij had totaal het recht niet om haar te gaan verwijten dat zij hier was. Hij was een maan later young one geworden, dat lag niet aan haar én zij was hier als eerste de toren in gekomen. Eigen schuld, dikke bult, dan had hij maar sneller moeten zijn. Dit was nu haar plekje in de toren, dat ging ze hem echt niet laten verpesten.
Ze richte een strakke blik op hem en haar vacht rees omhoog, maar ze bleef kalm staan op haar plek. ”Dus ga jij maar lekker ergens anders slapen of hou je muil en zoek een plek ver van mij vandaan uit. Zo niet, dan wil ik je graag nog een paar nieuwe krassen geven,” Het laaste kwam venijnig uit haar bekje, die zich daarna in een lichte grijns vormde. Misschien was dat een teken dat ze aan het veranderen was sinds ze hier was gekomen. Een teken dat de sadistische trekjes van de meeste katten op haar af begonnen te wrijven, dat ze deze als normaal begon te zien. Maar als dat zo was, dan had Skadi daar geen erg in.

Aegir beet terug dat niemand bij haar in de buurt wilde zijn. Nou, prima, want ze hoefde die domme katten ook niet in haar buurt te hebben. Minst van allemaal hem. Hij deed net alsof hij even goed was als haar, maar hij haalde alleen maar irritante streken uit. Hij was een huilebalk en enorm dom. Hij zou het met die attitude niet gaan halen in training als ze moest geloven wat de members van de Elite aan haar hadden verteld. Vooral zijn final assessment niet. Maar ze wist ook zelf niet of zij die wel kon halen. Ze vertelde haar zelf van wel, dat het van haar verwacht werd en dat ze het dus gewoon moest doen, maar het was toch nog een beetje een akelig idee. Misschien dat haar training er mee zou helpen.
Maar het was al wel duidelijk dat zij beter was als Aegir, dat ze beter met de informatie en de verhuizing om kon gaan. Want nu wilde hij gaan kijken of hij vanaf de top van de toren de rivier kon zien. Wat een belachelijk idee. ”Je weet dat je binnenkort ook gewoon naar de rivier kunt lopen,” Vertelde ze hem droogjes. Echter volgde ze hem toch, tegen beter weten in. Misschien miste ze Riverclan dan toch een héél klein beetje. Niet dat ze dat zou toegeven, want ze moest die banden gaan verbreken. Misschien hielp het dan ook een klein beetje om terug te denken aan wat kon zijn en dan herinneren wat ze er nu voor in de plaats kreeg. Het was ook daarom dat ze Aegir naar boven volgde, het stenen trappetje op, nog hoger. Er zou vast niemand meer daar boven slapen.

Ze klommen steeds hoger en hoger. Te veel werk eigenlijk, om die stomme hoop van Aegir om te rivier te zien waar te maken. Echt, wat wilde hij er mee? Als hij zo graag die rivier wilde zien dan mocht hij er van haar naartoe lopen en er ook blijven. Ze wist nog steeds niet waarom hij samen met haar uitgekozen was door StarClan. Er moest toch echt een fout gemaakt zijn. Dat kon niet anders. Hij wilde nog steeds niet snappen dat de rivier geen deel van hun leven meer uitmaakte. Netzoals RiverClan dat niet meer deed. Ze waren nu aan de top van de toren en na een paar seconde kraaide hij dat hij de rivier zag. Skadi rolde met haar ogen, maar liet daarna toch haar blik glijden naar waar hij ook naar toe keek. Ja, daar was hij dan. Okay. En wat wilde hij nu. Er in duiken? Zijn heimwee was irritant, zeker nu hij er haar mee in sleurde.
Aegir stond redelijk dicht bij de rand nu, maar zij niet. Een grijnsje vormde op haar gezicht terwijl er een plannetje in haar kop vormde, ontstaan uit de irritatie die nu weer omhoog geweld kwam. Echter liet ze dit keer haar irritatie niet zien. Stilletjes sloop ze op de zwarte klier af en toen ze achter hem stond gaf ze hem een duw naar de rand toe. Niet te hard om hem er echt vanaf te duwen, maar wel om hem schrik aan te jagen.

Haar plan kwam in werking. De duw forceerde de kater vooruit, bijna de rand van de toren over. Misschien had ze toch iets te hard geduwd. Oopsie. Toch, hij kukelde de rand niet over, dus echt zag ze het probleem er niet in. Maar Aegir duidelijk wel. Hij draaide zich om vol woede, oren in zijn nek en zijn vacht omhoog, en hij sprong op haar af. ’Jij stinkend stuk kraaienvoer!’ schreeuwde hij nog naar haar toe voordat zijn nagels haar vacht doorboorden. Het was niet diep, maar het deed nog steeds pijn. Woest trapte ze met haar achterpoten om hem van haar af te krijgen. Het was maar een grap en nu moest hij weer zo gaan doen. Hij was echt de meest onmogelijke kat op aarde om mee om te gaan, dat wist ze nu wel zeker. ”Je bent toch niet gevallen!” Beet ze naar hem toe. ”Stel je niet zo aan!” Hij was echt dé grootste dramaqueen die ze kende. Nog erger dan Shrimpkit die nooit ergens naartoe durfde toen ze nog in RiverClan hadden gezeten.

Haar poten vonden zijn buik en met een harde trap gooide ze hem van haar af. Waarom moest hij altijd zo moeilijk doen. Hij jammerde ook echt overal om. Eerst om zijn familie, nou big deal die hoefde hem nu toch niet meer anders hadden ze hem wel gezicht. Daarna was het dat hij eerder als haar ging trainen, nou dat was dus mooi niet gebeurd. En daarnet was het de rivier geweest. Hij zou toch niet meer naar die vissenclan kunnen, want hij hoorde bij de Elite nu. En nu? Waar kon de kleine baby nu weer om gaan huilen? Dat hij had kunnen vallen. Ja, oké, maar hij was niet gevallen dus hij kon nu wel weer stoppen. ‘Hoe haal je het in je stomme kop? Het was niet grappig!’ Snauwde hij op felle toon. Misschien had het in Riverclan nog effect gehad, om haar bewust te maken van het feit dat er wat ergs kon zijn gebeurd. Maar om eerlijk te zijn had ze toen ze haar broertje bijna had verdronken ook niet al te veel schuld gevoeld. Nee, dat was pas gekomen nadat Icecream die haar had aangepraat. Waarom zou ze zich schuldig moeten voelen als er niets ergs was gebeurd? Als er niets gebeurde was alles toch prima. ”Pas maar op voordat ik je er echt vrijwillig over heen gooi. Denk maar niet dat Starclan je zal redden,” beet ze hem toe. Nee, Aegir een uitverkorene? Dat was gewoon een fout. Starclan zou niet genoeg om hem geven om hem te redden.

Oh. Nou begon hij te brabbelen over hij uitgekozen was en zij niet omdat zij er niet hoorde te zijn. Wat een hoop gelul. Zij was de ware uitverkorene hier, want zij was er naartoe gebracht door hun voorouders. Zij was dapper genoeg geweest om het in haar eentje op uit te trekken. Zij had zich niet verscholen als een bange kitten achter een apprentice die uiteindelijk toch niets had kunnen doen. Maar dat zou ze toch nooit aan Aegir kunnen laten zien. Het snotjoch had waanideeën waar niemand hem van af kon helpen. Hij was Starclan niet waardig. Hij was de Elite niet waardig. Niet met hoe hij zo liep te janken dat hij naar de rivier wilde. Hij kon voor haar part terug oprotten naar die vissenvreters. Daar zou hij beter thuishoren dan hier. Ze keek hem kil aan toen hij naar haar spuwde. Hij zou nog wel gaan zien wat zij zou kunnen. Hij zou nog wel gaan zien dat hij niet waardig was en zij wél. Dat zij de enigste ware uitverkorene was. En toen hij naar beneden donderde bleef zij zitten. Voor nu zou ze het land om hen heen van deze hoogte in haar opnemen en dan? Dan zou ze het snotjoch bij haar nest vandaan gooien, want ze ging het echt niet met Aegir delen.


-Skadi ook