i want thy disease

Toen ze eindelijke de schuur binnen kwam was ze werkelijk gebroken. Al haar spieren deden zeer, zelfs op plekken waar ze niet wist dat het überhaupt mogelijk was. Brat snoof en gleed met haar blik de beschutting door. Het was nog steeds onwerkelijk- dit; het was nu van haar. Wie had dat ooit gedacht? Als je haar 20 manen geleden verteld had dat zij ooit in de schuur van de leider zou slapen. Had ze je vierkant uitgelachen. Brat sleurde het lichaam van Stagstorm nog een beetje veder de barn zoekend naar de meest comfortable plek. Toen ze die eindelijk vond liet ze hem weer los. Als een oud bouwval voelde ze haar lichaam instortte naast die van de bruine kater. Nu pas merkte ze hoe hard ze aan het hijgen was. Het liefst wilde ze slapen. Eindelijk- naast haar vent. Maar het kon niet. Deze plek; het stelde haar niet gerust. Ook al wist haar hoofd dat Cobra dood was. Vertelde haar gevoel dat ze hem elk moment uit de schaduwen kon zien lopen.

Het laatste wat hij zich herinnerde voordat hij langzaam zijn ogen opende was het brandende gevoel in zijn longen. Hij had nog nooit eerder zijn bewustzijn verloren en als het zo voelde hoefde het van hem ook nooit meer. Langzaam kwam de kater wat bij bewustzijn, maar niet genoeg om zijn ogen al te openen. Het enige wat hij deed was hoesten. Hoesten totdat zijn longen en luchtpijp rouw aanvoelde. Totdat het water verdwenen was. Een zacht gekreun rolde daarna over zijn lippen terwijl hij met moeite zijn slechte oog opende, maar daar werd hij niet veel wijzer van. Het enige wat hij zag was duisternis en hij voelde hoe hij wat sneller begon te ademen. Hij wist niet waar hij was of hoe hij hier gekomen was. Het enige wat hij wist was dat zijn longen verdomd veel pijn deden net zoals zijn kop.

Ze sprong bijna uit d'r vel toen ze hem hoorde hoesten, en wilde bijna schreeuwen om hulp toen het zolang duurde dat ze zich nog af vroeg of hij nog wel longen had. Maar het was nodig; hij moest al het water dat hij had binnen gekregen uit zijn systeem halen. En dit was de meest natuurlijke manier. Hij kreunde en Brat trok haar hoofd lichtjes naar achter- ze wachtte zijn stem af. Maar die kwam niet. Het was nog te vroeg daar voor. De poes drukte zachtjes haar poot tegen zijn schouder en opende haar bek. 'Neem je tijd.' mompelde ze zachtjes. 

Zijn wenkbrauwen knepen zich tot een moeilijke frons samen op het voorhoofd van de kater. Hij wist niet hoe hij hier gekomen was of waar hij was, maar erg veel tijd om erover te denken had hij niet. Ineens voelde hij een poot op zijn lichaam en hij voelde hoe zijn hart een slag oversloeg van schrik, hoe zijn poten begonnen te tintelen, maar zijn lichaam te vermoeid was om op te springen. "Neem je tijd." De stem klonk zo bekend en toch leek hij de twee uiteinden niet aan elkaar te kunnen knopen. De klap tegen zijn hoofd en het buiten bewustzijn zijn waren teveel geweest voor zijn kop op dat moment, maar de stem klonk vertrouwd. Alsof het iemand was waar hij van hield. De schrik die hij had gevoeld toen er ineens een poot op zijn schouder geplaatst werd nam langzaam weer af en de kater liet een zucht over zijn lippen glijden, diep gravend in zijn geheugen.

Ergens had ze gehoopt dat het horen van haar stem iets in hem zou wakker maken. Maar hij bleef nog altijd stil. Of tja, aan zijn gezicht te zien gebeurde er toch veel in dat koppie van hem. Brat haalde diep adem en legde haar kop voorzichtig op haar poten. Als steun. Even bleef ze kalmpjes wachten. Zeker een paar minuten. Als was de correcte tijdsverloop nu even niet iets waar ze heel zeker van kon zijn. Ze nam de tijd om de schuur nog even goed te bekijken. Er waren wel wat dingen die ze zou veranderen. Ten eerste wat nieuw meubel stukken- en alles van de oude bewoner kon eruit. Of tja een groot deel. Ergens wilde ze wel wat dingen van Cobra houden. Zodat ze er aan herinnerd kon worden hoe snel alles haar kon afgenomen worden als ze niet voorzichtig was. 'Vertel me wat je weet.' Sprak ze uiteindelijk de stilte verbreken.

Haar stem was bekend, maar het kwartje viel niet zo snel bij hem als de leader van de elite gewild had. Je kon bijna horen hoe zijn hersenen aan het kraken waren door hoe diep hij in zijn gedachten probeerde te graven. Een gefrustreerd gezucht ontsnapte de kater en hij hief zijn kop om haar aan te kijken. "Brat" zijn stem was bijna weg, maar toen hij haar zag was dat het woord wat in dikke koeienletters verscheen. Brat. Was dat haar naam?

De poes trok aan haar oor toen ze hem eindelijk hoorde spreken. Voor het eerste in zo'n lange tijd. Haar blik gleed naar beneden terwijl ze nadacht over haar volgende woorden. Ze moest dit slim aanpakken. Ze wist dat hij hard op zijn hoofd gevallen was. Gepaard met het feit dat hij bijna verdronken was. Het zou heel goed kunnen dat hij zijn geheugen kwijt was. Oh- als dat zo zou zijn. Dat zou alles zoveel makkelijker maken. Dan hoefde ze hem hier niet als gevangen te houden, dan hoefde ze hem niet te breken als hij tegen haar invloed vocht. 'Ga door, wat weet je nog meer?'

Voorzichtig rolde hij zich van zijn zij op zijn buik terwijl zijn kop luid protesteerde. Hij had haar naam gezegd, althans, hij dacht dat dat haar naam was. Het was het eerste woord wat in hem opkwam toen hij haar hoorde en zag. Het was duidelijk te zien dat de grote kater er niks meer van snapte en dat zijn herinneringen hem in de steek gelaten hadden, maar dat weerhield hem er niet van om een poging te doen tot nog dieper te graven in zijn gedachten toen ze hem vroeg wat hij nog meer wist. "Stallionstar" mompelde hij. Zijn mate. Zijn blik gleed de duisternis af, maar ze leken alleen te zijn. Was hij hier niet? Waar was de kater die zijn hart harder liet kloppen?

Toen hij zijn naam sprak voelde de poes een steek van walging door haar lichaam trekken. Die vieze smerige kater had haar man gesloten. De gedachtes van hun twee samen in een nest; liefkozend bij elkaar. Het maakte haar woedend. Het liefst zal ze die rot vent eens een paar klappen verkopen. Maar dat kon niet; het was te gevaarlijk om het nu tegen een andere clan leider op te nemen. Maar ooit, als haar clan sterker was... 'Ja, en weet je wat hij allemaal gedaan heeft?' Sprak ze kalmpjes. Als hij echt leed aan geheugen verlies, dan zou ze hem wel een leugen voeren. Een leugen die haar goed liet blijken. Een leugen waarin de Windclan leider de slechterik was.

Er veranderde wat in de lucht toen hij de laatste naam had uitgesproken. Spanning. Haat. Jaloezie. Het was een mix van alle drie, maar welke er het meeste aanwezig was kon hij lastig zeggen met zijn focus op die naam. Die ene naam. "Ja, en weet je wat hij allemaal gedaan heeft?" De naam had zijn hart sneller doen kloppen, maar haar volgende woorden lieten alles in hem bevriezen. Wist hij wat hij gedaan had? "Nee" mompelde hij na diep gegraven te hebben in de duisternis die zijn gedachten waren. Zijn herinneringen.

De poes greens terwijl ze een duivels verhaal in haar hoofd opmaakte. 'Nou die mate van jouw...' Ze stopte en deed haar best om zo emotioneel te kijken en te klinken. Acteren was niet haar beste kwaliteit maar ze hoopte dat het goed genoeg was om hem te overtuigen. 'Die gek viel me aan, ik zeg het je. Die kater is totaal van de kaart. Ik kwam je bezoeken omdat- omdat ik je zo gemist had. En toen hij ons samen zag. Sloeg hij helemaal door.' Ze draaide haar hoofd weg en positioneerde het zo dat het half door de schaduwen op ging. Voor extra dramatisch effect.'Ik was zo bang, i- ik was geen partij voor hem. Maar jij kwam me helpen.' Ze sloeg haar staart over zijn poten heen, t' moest een lief gebaar voorstellen. 'Als de held die je bent.' Fluisterde ze er zachtjes doorheen. Haar toon wat liever dan eerst. 'Maar die vent van je, door zijn woede en jaloezie, heeft hij je helemaal kapot geslagen en verbannen.' Ja het was Stallionstar die de villain was hier. Niet zij; zij had hem gered. Dat was de waarheid, zijn waarheid. 'Dus heb ik je maar hier heen gebracht, naar mijn schuur.'

De grote windclan warrior had geen enkel idee meer van wat goed of fout was. Wat de waarheid was en wat een leugen was. Langzaam krabbelde hij overeind terwijl de leader van de elite begon te praten over zijn mate. Zijn kop begon nog harder te bonzen waardoor de foutjes die ze maakte tijdens het acteren hem niet op zouden vallen. Hij luisterde naar de woorden maar niet naar de toon of klanken die ze maakte. Stallionstar zou Brat aangevallen hebben en met een frons keek hij naar de rode poes, bezorgd. Als een kitten die voor het eerst een spannend verhaaltje hoort voor het slapengaan hing hij aan de poes haar lip. Ze sloeg haar pluizige staart om zijn poten. De rest van haar woorden maakte zijn hoofdpijn er niet minder op. Verbannen. Geslagen. Voor iemand die hem zo had behandeld en zijn hart toch zo liet bonzen was onbegrijpelijk. ”Het- het spijt me Brat” zijn stem was nog ruw van het water wat hij binnengekregen had en het gehoest van daarnet. ”Hij heeft jou geen pijn gedaan, toch?” Ondertussen gleed zijn blik over haar lichaam, maar op de littekens die hem bijna bekend voorkwamen na leek er niks nu te bloeden. 

”Hij heeft jou geen pijn gedaan, toch?” Werd er gevraagd, en dat was een deel van het plan waar ze niet echt aan gedacht had. Ze had geen wonden om te laten zien als bewijstuk dat ze echt in een gevecht waren verwikkeld. Dus moest ze dan snel maar verklaren. 'Hij heeft me wel flink in elkaar geschud hoor.' Bromde ze defensief terwijl ze haar staart weer van zijn poten afhaalde. 'Alleen voordat hij echt iets ernstig kon aanrichten kwam jij er al tussen.' Ging ze snel veder. Hopend dat het verhaal waardig genoeg leek voor hem om te geloven- beter voor hem zou hij haar geloven. Want als ze hier door de mand zou vallen. Zou ze op een hele andere manier te werk moeten gaan. Eentje die als allerlaatste optie wilde bewaren.

Het liefste wilde hij opstaan en een rondje door de schuur lopen waar hij nu in zat, maar zijn lichaam gaf hem duidelijk aan dat hij moest blijven zitten en dat dat eigenlijk al bijna teveel was. "Hij heeft me wel flink in elkaar geschud hoor." Zijn blik gleed nogmaals over haar lichaam, al wist hij niet zeker of dat nu was omdat hij haar op verwondingen controleerde of om een andere reden. De kater slikte en schudde met zijn kop. Ze was hem aan het uitleggen wat er gebeurd was en hij kon nu niet aan andere dingen gaan denken. "Alleen voordat hij echt iets ernstig kon aanrichten kwam jij er al tussen." Stagstorm kon zich niks meer herinneren van wat er gebeurd was, maar dat maakte dat hij haar bijna meteen geloofde. Hij had niks anders, geen andere verhalen of herinneringen waar hij zich aan vast kon houden. "Nou, dan ben ik maar blij dat ik ertussen gekomen ben" mompelde de kater.

"Nou, dan ben ik maar blij dat ik ertussen gekomen ben" Brat trok haar oren naar achter en gleed met haar blik weer zijn kant op. Onbewust vernauwde ze haar ogen. 'Hoor je wel wat ik zeg?' Sprak ze - ze deed haar best om haar stem zo rustig mogelijk te houden. Maar de irritatie was duidelijk wel te horen. 'Je bent verbannen Stagstorm- je bent nu eigenlijk niks meer dan een eenling' De donker rode poes boog haar lichaam over die van de bruine kater. En keek hem zo doordringend mogelijk aan. 'Wat ga je nu doen?'

Haar blik werd naar hem vernauwd na zijn laatste opmerking en een beetje verbaasd keek hij naar haar terug. "Hoor je wel wat ik zeg?" De irritaties waren te horen in haar stem nu hij zijn hoofdpijn probeerde te negeren en zich probeerde te focussen op haar stem. De klank. Hoe het overkwam. Al wist hij niet zeker of dat veel vooruitgang zou boeken. "Je bent verbannen Stagstorm- je bent nu eigenlijk niks meer dan een eenling" de donkere poes boog haar lichaam naar hem toe en hij voelde hoe zijn kaken strak op elkaar geklemd werden. Zacht bromde de kater naar haar terwijl hij zijn ogen ook wat samenkneep. "Wat ga je nu doen?" Gefrustreerd sloeg zijn staart heen en weer bij het horen van haar vraag. "Weet ik veel" gromde hij zacht. Gefrustreerd. Voornamelijk door zichzelf, al wist hij niet zeker of dat voor de ander ook duidelijk zou zijn.

Ze was totaal van stuk gebracht door zijn reactie. Daarom keek ze hem even enkel geschokt aan. Al wist ze haarzelf snel weer te herpakken. Een snauw vormde rond haar gelaat, en met een vlugge beweging sloeg ze hem hard op zijn gezicht. Woede vulde haar ogen terwijl ze achter in haarnek vel duwde. 'Maar ik weet het wel.' commandeerde ze uiterst serieus. Ze positioneerde haar lichaam totaal over de kater heen. Om haar dominantie over hem nog wat  duidelijker te maken. 'Je word een bloodclanner, of je het nou wilt of niet.'

Zelf had hij niet verwacht dat hij zo zou reageren op haar, maar toen ze hem geschokt aankeek bubbelde er toch iets van trots op. Al was het niet van lange duur. Er vormde zich een snauw op haar snuit en voordat hij het wist had ze hem hard in zijn gezicht geslagen. Stagstorm dook in elkaar en legde zijn oren plat in zijn nek met een luid gesis. De klap in zijn gezicht had de stekende pijn in zijn hoofd erger gemaakt, al wilde hij dat niet toegeven. Hij was weer gaan liggen, al was dat de volgende fout die hij zou maken. "Maar ik weet het wel." Haar lichaam werd boven hem gepositioneerd en de haren in zijn nek tintelde. "Je word een bloodclanner, of je het nou wilt of niet." Zacht bromde de kater naar haar, maar hij hield zijn blik op de duisternis voor hun gericht. "En wat als ik geen bloodclanner wil zijn" gromde hij. Zelf wist hij ook dat hij zich op glad ijs bevond, maar de woorden waren uitgesproken voordat hij ze doorhad.

Brat gromde zachtjes en greep hem wild bij zijn nekvel vast. Zoals een moeder deed bij haar kind. Alleen nu met veel meer agressie. Een paar keer schudde ze heen en weer, bloed gleed haar bek in. De bruine kater onder haar maakte geluiden van pijn. Maar die hoorde ze niet, ze ging nog even door. Totdat ze echt het gevoel dat dat ze hem goed in me kaar had geschud. Dat zij hier de gene was met alle macht. En dat hij naar haar moest luisteren. Haar wil was wet, en zou hij de wet breken werd hij hard handig aangepast. Ze verslapte de spanning die ze op haar kaken had gezet en liet de windclanner los. 'Je heet vanaf nu Kazan.' Weet je nog? De eerste keer toen we elkaar weer zagen na al die moons? Je vroeg wat voor naam je wilde; en ik had Kazan gezegd. Wie had ooit kunnen bedenken dat die ook echt ooit zou dragen.

De poes boven hem gromde zacht en het puntje van de kater zijn staart bewoog gefrustreerd heen en weer. Het feit dat ze nog steeds boven hem stond frustreerde hem mateloos, maar toen ze daarna zijn nekvel hardhandig vastpakte vergat hij zijn frustraties. Hij voelde hoe haar tanden zijn vel doorboorde en hoe ze met haar kop heen en weer schudde. Hij deed zijn best om de pijn niet te laten horen of merken, maar ze ontsnapte hem toch. "Je heet vanaf nu Kazan." De kaken van de poes lieten zijn nekvel los en zijn kop dook snel naar beneden. Naar de grond en zijn poten. "Kazan" mompelde hij zacht terwijl zijn mond de naam uit probeerde. Al zou hij geen nee zeggen tegen de poes na de klap die hij gehad had en haar kaken op zijn nek. "Oke." Zijn stem bleef een zacht gemompel en voorzichtig knikte hij. Ik blijf hier, bij jou.