Silence.

Zijn pootstappen lieten diepe groeven achter in de bosgrond waar hij op rende. Zijn blik was naar voren gericht, maar zijn oren spitsten zich, precies zoals zijn vader hem dat aan had geleerd. Hij moest altijd alert blijven voor gevaar. De lichtste verandering in geluid moest hij opmerken, anders zou iets of iemand hem kunnen verrassen. Het leek er echter op dat er weinig katten op jacht waren en Hauntpaw had het idee dat hij het rijk voor zich alleen had. Zijn vader had hem naarmate de manen vorderden meer en meer toevertrouwd om op zichzelf naar buiten te gaan. Het zou niet meer lang duren voordat hij de leeftijd bereikte om een warrior te worden en hij zijn final assesment mocht doen en dus vond zijn vader dat hij wel andere dingen te doen had dan zijn zoon constant in de gaten te houden. Hij had aangegeven dat hij erop vertrouwde dat Hauntpaw niet in zeven sloten tegelijkertijd zou belanden en dat hij zich wel zou redden. De donkergrijze tabby stopte voor een moment om op adem te komen. Toen hij zijn oren spitste, merkte hij op dat het merkwaardig stil was in het woud. Hij draaide zijn kop naar verschillende richtingen en deed zijn bek open om de geuren in zich op te nemen, maar er was niets dat duidde op gevaar. Hij wilde net zijn tocht voortzetten toen hij geritsel hoorde achter zich. Zonder twee keer na te denken draaide hij zich om, opende zijn poten en liet zijn klauwen naar buiten komen en stortte zich vervolgens op hetgeen dat zich in de bosjes bevond, niet wetend of het raak was of niet.

Hetgeen wat hij had aangezien voor gevaar was in werkelijkheid een andere kat. Hauntpaw voelde ontzetting door zich heengaan toen zijn klauwen niet bepaald zacht de schouders van de ShadowClan apprentice die notabene vlak in zijn buurt sliep raakten. Meteen ging Hauntpaw van hem af en vroeg zich af hoe het kon zijn dat hij niet had geroken dat het Twistedpaw was. “Sorry, Twistedpaw,” verontschuldigde hij zich. Een snelle blik op de schouders van de apprentice leerde hem dat zijn haal gelukkig niet heel diep was geweest. Anders had hij dat weer mooi uit kunnen leggen in het kamp. En aan zijn vader. Hij slikte kort. “Ik dacht…” Tja, wat dacht hij eigenlijk? Hij probeerde de gedachten terug te halen die hij had op het moment dat hij Twistedpaw aanviel, maar kon op niks komen. Niets zinnigs, in elk geval. “Het was zo stil en toen hoorde ik iets achter me ritselen.” Het klonk als een warrig excuus. “Sorry,” zei hij uiteindelijk nogmaals, waarna er een schouderophaal volgde. Wat kon hij immers nog meer zeggen?