The sound of clumsiness

Een rode pluizenbol zat in elkaar gedoken, niet veel naast deze bol was een klein knaagdier druk bezig met wat kleine knaagdieren doen. Twee grote amberkleurige ogen waren dan ook gericht op het diertje. Voorzichtig kwam Saffronpaw in beweging, schudde zijn kont en sprong richting de muis... Mis. Dit was al de 3e muis die hij had laten ontsnappen, het jagen leek hij maar niet onder de knie te kunnen krijgen. Natuurlijk had hij zijn mentor om hulp kunnen vragen, maar daar kreeg hij al genoeg training van. Duidelijk geïrriteerd sloeg de rosse kater tegen een steef, stampte op twijgjes en sloeg boos de vallende bladeren en dennennaalden uit de lucht. Hij gaf zijn jaagsessie op en besloot terug te gaar richting het kamp. Vlakbij het kamp zag hij een wat oudere she-cat lopen. Hij probeerde een glimlach te forceren en begroette de warrior. Helaas was zijn emotie verbergen nooit een van zijn sterke punten geweest en de irritatie was duidelijk van zijn gezicht af te lezen.

Ze was net het kamp uit gegaan om zelf wat te gaan jagen toen ze een van de nieuwe apprentices terug zag komen lopen vanuit het bos. Het was duidelijk dat er iets niet gegaan was zoals hij wilde aan de irritatie op zijn gezicht te zien en ze liet een kleine glimlach op haar gelaat verschijnen. "Ging het niet zo lekker?" Vroeg ze rustig. Het was aan de apprentice om te bepalen of hij haar wilde vertellen wat er was of dat hij het kamp in zou gaan lopen. Ze vond het zeker niet erg om naar hem te luisteren en hem te helpen. Ze zou alleen pas kunnen helpen als Saffronpaw aangaf wat er was.

Saffronpaw had gehoopt om terug naar zijn nest te kunnen lopen en daar zijn irritatie weg te kunnen slapen, maar deze warrior moest zo nodig vragen of het niet zo lekker ging. Hij had gewild dat hij kon zeggen dat alles goed ging, dat hij het jagen onder de knie had, maar helaas. Een diepe zucht werd de wereld in gebracht terwijl het katertje zijn hoofd liet zakken. "Ik probeer de hele dag al te jagen... Maar ik krijg die stomme muizen maar niet te pakken. Iedere keer wanneer ik in de buurt geslopen ben, blijft de muis zitten. maar wanneer ik mijn pootjes om hem heen wil slaan... poof, dan verdwijnen ze ineens. Nergens meer te bekennen." Hij gaf een schop tegen een tak die toevallig naast hem lag, hij moest zijn frustratie ergens kwijt. "Ik weet gewoon niet meer wat ik fout doe, misschien kan ik het jagen beter op gaan geven" Ja, dit zat het katertje hoog. Hij was dan net een apprentice, maar hij wilde hoe dan ook dat alles vanaf dag 2 goed zou gaan.

Het werd al snel duidelijk dat het jagen niet zo goed ging voor de jonge kater. Toch wist ze dat Saffronpaw pas net begonnen was met zijn trainingen en het dus niet heel wonderbaarlijk was dat het jagen nog niet zo goed ging. "Je bent pas net begonnen met je trainingen." Sprak ze dan ook. "Hoe meer je oefent, hoe beter het zal gaan." Ze hoopte maar dat hij haar woorden geloofde. Voor ze echter meer kon zeggen begon de wind zich op te pakken en het was zeker geen zachte wind. Ze wenkte Saffronpaw met haar staart in de hoop dat hij haar zou volgen. Ze wist wel een wat beschut plekje in de buurt waar ze zouden kunnen schuilen en misschien zelfs wat zouden kunnen oefenen. Toch was dit een sterkere wind dan ze op gehoopt had en ze hoopte maar dat de jonge apprentice niet van zijn poten geblazen zou worden.

De wind was zeker niet zacht en ze draaide haar kop dan ook kort om, om te zien of de ander haar nog steeds volgde of dat hij van zijn poten geblazen was, want dan zou ze hem nog moeten helpen ook mogelijk. Maar hij leek nog te volgen, dus richtte ze haar blik weer naar voren waar ze de plek met een aantal rotsen al zag. Het waren er niet veel, want dat vond je nou eenmaal niet in Shadowclan gebied, maar het zou genoeg beschutting bieden en daarachter zouden ze verder kunnen praten. Ze stapte dan ook door tot ze achter een van de rotsen was en merkte meteen dat ze de wind niet meer voelde. Ze kon de wind nog wel door de bomen horen gaan en hoopte maar dat er niet een tak af zou breken terwijl ze hier zaten, want dat zou wel lastig worden. Nu was het alleen wachten tot de apprentice zich bij haar zou voegen zodat ze verder konden praten en misschien zelfs wat zouden kunnen doen.

Het geritsel van de bomen werd steeds luider en luider. De wind was het blijkbaar niet eens met de stilte en eiste de aandacht op. Met veel moeite wist de jonge tom de warrior te volgen tot zijn zicht hem ineens ontnomen werd.Een paar dennennaalden besloten dat zijn oogjes de perfecte plaats waren om te landen. Zijn oogjes begonnen hevig te tranen met zijn pootjes probeerde hij de irritatie uit zijn amberkleurige kijkers te wrijven. Met betraande ogen liep de rosse tom verder richting een gestalte van wat mogelijk Bluebell zou kunnen zijn. Hij ging naast het gestalte, waar de wind amper te merken was, zitten en slaakte een diepe zucht.

Het leek erop dat de apprentice haar met wat moeite gevolgd was, maar het wel gelukt was. Ze knikte kort naar hem en wilde wat zeggen, maar merkte dat zijn ogen wat betraand waren. "Is er iets in je ogen gegaan?" Die wind was ook guur geweest, dus het verbaasde haar niks als er iets in was gekomen. Maar misschien zag hij wel helemaal niet goed nu, dan hadden ze er niks aan. Natuurlijk lag het aan wat erin gekomen was, maar dat kon vanalles zijn hier in het bos. "Laat me weten als het niet gaat, dan kunnen we beter terug naar het kamp proberen te gaan." Als de wind tenminste wat was gaan liggen.