marmoris

Op korte pootjes was Roughpaw in de ochtend het kamp uit geglipt. Zelf al voor de ochtend patrouille. Haha, nu was ze lekker weg. Lekker puh! Ze had namelijk helemaal geen zin om nu al te trainen, of met haar zusjes te moeten spelen, of... of nou ja, ze had gewoon nergens zin in. Ze wilde gewoon weer die vrijheid proeven, de geur van oude dennennaalden in haar neus en de knisperende sneeuw onder haar pootjes. En alleen dan dat geluid, niet het gekibbel of monotone gedreun van Southernwolf zijn uitleg als hij weer het een of ander had op te merken over iets wat ze verkeerd deed. Wat ze niet had verwacht is dat ze binnen niet al te lange tijd een geur in het woud opmerkte. Het hing over de sneeuw als een verse prooigeur, maar het was niet prooi. Nee, het was een kat. Ah nou, ze dacht net dat ze cool was om als allereerste te vertrekken, was iemand anders haar voor! Maar het duurde niet lang om hem te vinden, Whitepaw, gehurkt bij het water. Hij merkte haar direct op en noemde haar naam. Ze kantelde haar kop een tikkeltje. ‘Whitepaw,’ reageerde ze op dezelfde toon, een grijnsje rond haar lippen. Ze rekte haar rug, waarna ze nog even haar achterpootjes rekte, om vervolgens nog een paar pasjes dichterbij hem zette. ‘Ik dacht echt dat ik m'n best had gedaan om als enige in het bos te zijn, maar je was me voor,’ begon ze direct te ratelen. Ze boos haar kop over het kabbelende stroompje, iets verbaasd dat die nog niet bevroren was. Ze zette haar pels was op, en keek de oudere apprentice aan met een vrolijke blik. ‘Wat doe je hier.. nu al?’ vroeg ze toen aan hem. Ze draaide haar kopje weer naar de sneeuwwitte kater die het geluk had dat hij een paar weken per jaar perfect opging in de omgeving.

Roughpaw was helemaal niet bang om alleen te zijn. Deze hysterie was in haar kopje natuurlijk overdreven. Hoe erg kon het nou daadwerkelijk zijn? Eén kat aangevallen, haar moeder zijnde nog uitgesloten, en meteen was het kamp meteen in lockdown? Daarvoor dreigde het gevaar blijkbaar ook, vast even veel als nu. En al die apprentices mochten wel alleen naar buiten. Ze wilde niet gebaby't worden! Toen Whitepaw ook begon uit te leggen dat hij graag in het donker buiten was trok ze een wenkbrauw omhoog. Oke A) waarom en B) dat was nog dommer. ‘Je bent wit! Je geeft licht in het donker?’ Ze begreep het niet. Ja, natuurlijk was ShadowClan helemaal van het nachtleven, maar voor Whitepaw was dat vast toch niet.. ideaal? Misschien had hij zo zijn trucjes. Roughpaw was ook nog maar eventjes apprentice, ze wist nog lang niet alle ins en outs. Haar blik ging even door de bomen heen, tussen het wat spookachtige uitzicht van de mist die boven de sneeuw hing. Het leek alsof het haar riep. Haar blik ging weer naar Whitepaw toen hij haar wat vroeg. Ze zuchtte dramatisch. Hij snapte het niet. Nee, hij mocht blijkbaar genieten van zijn nachtelijke escapades. ‘Omdát ik ook eens vrij wil zijn!’ piepte ze. ‘Ik word apprentice en meteen bij de volgende ceremonie wordt doodleuk gezegd dat je niet meer alleen het kamp uit mag. Ik ben geen kitten meer!’ legde ze irritaties voor haar neer. Nee, ze was sterker en groter dan dat. En ze wilde niet de hele dag de nursery uitruimen en teken van elders plukken! Báh!

Oke, vreemd. Waarom klopte dit niet, klopte hij niet helemaal. Roughpaw had nooit goed naar hem gekeken. Ze kende hem alleen bij naam, dit was haar eerste echte gesprek met hem. En hij werd direct bestempeld als raar. Helemaal toen hij vertelde dat het licht hem pijn deed. Hoe.. hoe leefde hij dan? Opeens leek het logisch dat hij dan 's nachts naar buiten ging. Maar kreeg hij dan wel mee wat er allemaal overdag gebeurde als hij zich het grootste deel van de dag moest ophokken? Ze staarde dan ook gebiologeerd naar zijn gezicht toen hij vertelde dat zijn ogen niet tegen licht konden. Pas nu viel haar op dat ze rozig leken. Ze fronste. ‘Dat is gek,’ oordeelde ze dan ook rustig. Maar hij vertelde dat hij alsnog kon jagen. Nou, dat vond ze dan knap. Zijzelf had er al moeite mee, en ze gaf minder licht dan hij in het donker! Maar het zou vast makkelijker worden als ze zo oud als hij was. Vervolgens deed hij zijn stempel weer eer aan toen hij sprak dat het fijner was met een clanmate. Dat vrijheid eenzaam was. Dit klopte ook niet in haar kopje. Misschien was het alleen dan minder gezellig, maar het ging om het principe. Dat áls ze alleen wilde zijn ze alleen kón zijn. ‘Waarom ben jij dan nu alleen, hm?’ kaatste ze naar hem terug. Hij zou het vast ook niet geinig vinden als zijn nachtelijke avonturen nu altijd met een chaperone zouden moeten. Hij verzekerde dat het niet lang zou duren. ‘Hoe weet jij dat nou? Misschien deze keer wel niet en word ik warrior zonder ooit alleen naar buiten te mogen!’ miauwde ze dramatisch. Ze wendde haar blik van de vreemde apprentice af, helemaal verwikkeld in haar eigen wereldje met haar eigen drama.