ordinary world {pepperpaw}

Het was een gewone dag. Een gewone zon scheen op alle gewone bomen van ShadowClan. Behalve dat het geen gewone dag was voor Ravenpaw, die elke dag nieuwe dingen vond om te zien en te doen. Er was letterlijk een wereld voor hem open gegaan sinds hij apprentice geworden was. Het was ongelofelijk hoe groot het territorium eigenlijk was. Er werd wel gezegd dat het groot was, maar zo groot? Dat was nooit duidelijk.
Hij wist nu ongeveer hoe hij met geursporen de weg terug naar het kamp kon vinden en hij wist hoe water rook! Ook kende hij de geur van muizen van toen ze op de prooistapel lagen, maar vers roken ze toch anders. Hij had geprobeerd om er eentje te vangen onderweg om indruk te maken op zijn mentor, maar hij wist nog niks van jagen af en dus was het grandioos mislukt. Maar dat gaf niet zo veel, hij zou het wel leren. Voor nu ging hij iets drinken in de kleine beek die door het gebied liep. Tot hij iets in de verte hoorde. "Wie is daar?" vroeg hij toen aan de leegte om hem heen.

Nu het wat frisser werd moest Pepperpaw wel meer bewegen om warm te blijven. In plaats van wandelen was ze begonnen met een ferme looppas aan te houden en als ze er zin in had werd die ferme looppas al vlug hollen. Dat betekende echter ook dat je wat sneller dorst kreeg dan gemiddeld en vandaar ook dat Pepper vandaag een bocht maakte naar de Little Creek, om zichzelf weer iets van vocht te voorzien. Ze deed niet heel veel moeite om erg stil te zijn, zover ze wist waren er geen patrouilles op uit gestuurd vandaag in deze regio. Toch bleef ze wel iets op haar hoede. Je wist maar nooit waar prooigeuren de eenzame jager heen brachten immers. Zo ook deze keer. Pepperpaw was nog een paar vossenlengtes van de kreek verwijderd toen ze een stem hoorde. Oh! Er was wel iemand. "Uhm.. Ik!" reageerde Pep optimistisch, "Oh! Ik bedoel! Pepperpaw!" verbeterde ze zichzelf vlug toen ze zich besefte dat ik niet heel informatief was.

Al snel kwam een lichtkleurige poes tevoorschijn die hij wel herkende. Dat was Pepperpaw, dochter van Tallstar. Ze kondigde zichzelf aan en kwam dichterbij. "Oh! Hoi Pepperpaw, Ravenpaw hier." al wist ze dat waarschijnlijk wel, hij voelde zich geneigd zijn eigen naam te zeggen omdat zij dat ook deed. "Ik was even bang dat het de wolven waren waar ik over gehoord heb." zei hij toen. Hij was nog niet lang apprentice, dus hij wist niet alles over het gebied. Misschien zaten ze toch ergens...
"Heb je dorst? Kom iets drinken, het water is.. nat?" hij wou zeggen 'lekker', maar was water wel lekker? Hij had nooit iets anders gehad om te drinken. Toen besloot hij toch maar dat het misschien beter was om even niks te zeggen en gewoon wat water te drinken.

Pepperpaw stak haar snoet door de struiken toen ze een stem aan de andere kant ervan hoorde en grijnsde breed naar de kersverse apprentice aan de andere zijde ervan. Maar vervolgens kraamde hij onzin uit. Heh? Wolven? Hier? Was hij op zijn hoofd gevallen? Was hij stuk gegaan? Pepperpaw trok wat verbaasd met haar oor. "Huh? Sinds wanneer zijn hier wolven?" vroeg Pepperpaw, totaal in de war. Maar vervolgens was Ravenpaw nog verwarrender. Ja.. natuurlijk was het water nat? [B]"Is.. goed? Ik kwam inderdaad drinken."[b] miauwde Pepperpaw met een voorzichtige glimlach, waarna ze naar de stroom stapte en ernaast door haar poten zakte

Pepperpaw vroeg sinds wanneer er wolven in ShadowClan waren. "Dat hebben ze mij wijs gemaakt in de nursery. Een kitten zei dat hij iemand had horen praten over wolven in het bos." al begon hij nu langzaam door te krijgen dat dat maar een dom kittenverhaaltje was die verteld werd zodat ze niet weg liepen. "Dat is waarschijnlijk dus gewoon een leugen zodat de kittens binnen blijven." concludeerde hij toen hardop. Toen ze beide wat gedronken hadden keek hij haar weer aan. "Hoe gaan jouw trainingen? Heb je al veel dingen geleerd? Ik ben net pas begonnen.. dus ik weet nog niet zoveel." hij kon net een beetje zijn weg door het gebied heen vinden. Hij hoopte dat hij binnenkort zou leren jagen en vechten.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ravenpaw begon over wolven in het bos en Pepperpaw trok een wat verbaasd gezicht. Ze hield haar hoofdje wat scheef en fronste diep. "De enige Wolf die ik in Shadowclan gebied heb gezien is Wolfpaw," miauwde ze, wat verbaasd. Ze wist bijna zeker dat het niet waar was. Dus waar Ravenpaw dit vandaan had? Hopelijk kon ze hem op deze manier in ieder geval wat gerust stellen en hem duidelijk maken dat hij echt niet bang hoefde te zijn dat hij een enge wolf in Shadowclan gebied tegen zou komen. Oké, toegegeven, Wolfpaw an sich was wel eng. "Ik denk dat je daar inderdaad de juiste conclusie hebt." Het kon ook niet anders. Pepperpaw begon echter wat trotser te staan en stak haar staartje fier de lucht in toen Ravenpaw haar vroeg naar haar trainingen. "Goed!" snorde de apprentice vrolijk, "ik kan al best heel goed vechten en Acorndust zegt dat mijn jachttechnieken steeds beter worden!" Oftewel, ze waren van het diepzee niveau van je vangt helemaal niks naar je vangt soms wat gegaan, maar dat maakte verder niet uit. Pepperpaw was optimistisch ingesteld en wat haar betrof was dat al meer dan genoeg qua skills. "Je bent net begonnen, maar wat heb je dan allemaal al gedaan?" besloot ze vrolijk te vragen.}

Pepperpaw vertelde hem dat de enige wolf die zij kende Wolfpaw was. Hij knikte. Die kende hij ook, hij had haar gesproken toen hij nog kitten was. Daarna stelde Pepperpaw dat hij de juiste conclusie had voor het wolvenverhaal. Man. "Volwassenen kunnen soms zo gemeen zijn naar kittens, ze liegen de hele boel bij elkaar om ons veilig te houden." hij zuchtte. Hij had beter verwacht, maar goed. Het had gewerkt. Daarna zag hij hoe Peppers houding veranderde toen hij vroeg naar haar trainingen, ze was zo trots. "Ik kan al best heel goed vechten en Acorndust zegt dat mijn jachttechnieken steeds beter worden!" hij glimlachte, dat klonk goed. "Wat vet! Kan ook niet anders als Acorndust je mentor is, dan leer je van de beste die er is." het was wel de deputy waar je van mocht leren. Dat was cool. "Je bent net begonnen, maar wat heb je dan allemaal al gedaan?" hij dacht even na. "Rattlesnout heeft me het territorium laten zien, ik heb gezien hoe ik borders moet markeren en wat ik moet doen als er indringers zijn. We gaan nu beginnen met vechttechnieken en daar heb ik heel veel zin in!" zijn beurt om zijn staartje trots in de lucht te steken en zijn borst vooruit te duwen.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw trok een gezicht om zichzelf te stoppen om te gaan grinniken. Daar zei Ravenpaw nou nog eens wat. “Je vindt Wolfpaw volwassen?” miauwde ze, met pretlichtjes in haar ogen. Wolfpaw was lief op haar momenten hoor, maar zo explosief als een bubbel. Je prikte er verkeerd tegen en het zei boem. Op momenten was dat grappig, op andere momenten weer wat minder. Maar altijd interessant. Pepperpaw poefte haar borstkas wat trotser naar voren bij de volgende woorden van Ravenpaw. “Ja! Acorndust is een hele goede mentor! Al had ik ook heel graag papa gehad!” miauwde Pepperpaw enthousiast. Acorndust was goed hoor, maar papa was waarschijnlijk nog veel beter. “Rattlesnout lijkt me ook een hele goede mentor! Als je vechttechnieken hebt geleerd moeten we maar eens sparren!” Pepperpaw haar staartje zwiepte enthousiast door de lucht. Uiteraard zou ze wel winnen van Ravenpaw.}