Blood for the Wicked

Zijn gifgroene ogen stonden gericht op de grens, zijn klauwen stonden begraven in de zachte grond onder hem. Het plan was in zijn geheugen gegrift en hij had de perfecte katten gevonden om hem te helpen. In ieder geval waren er nog katten geweest die hem vertrouwde en die mee wilde doen zonder te veel vragen te stellen. En hij had zelfs Shade zo ver weten te krijgen. Hopelijk zou zijn partner in zien dat hij dit allemaal met goede bedoelingen had gedaan en dat hij zijn prioriteiten op een rijtje had. Cobra snoof eventjes en keek naar de katten die achter hem stonden. Ze waren ver genoeg van de Shadowclan grens om niet opgemerkt te worden, maar het licht van de volle maan zorgde ervoor dat ze voorzichtig moesten zijn. "Katten van de Elite," begon hij kalm, terwijl zijn ogen gleden over de katten die zich achter hem hadden verzameld. Hij was trots op dit groepje katten, maar hij wist dat er nog geen gedaan moest worden. Zijn gifgroene ogen leken bijna licht te geven in het volle maan licht. It was time.

[Closed topic~]

Wat spannend toch! Er lag een twinkeling in haar lichtgroene ogen terwijl ze achter haar leider aanliep, hoe serieus de rest van haar uitdrukking ook was. Het feit dat ze steeds maar een deel wist van het grotere geheel dat blijkbaar aan de gang was, hield haar in spanning. Dit was groter dan alles dat ze al meegemaakt had - wat doorheen de manen toch al wat was. Bij de Shadowclan grens stopten ze, ver genoeg ervandaan zodat ze niet meteen opgemerkt werden. Ivory liet haar blik over de omgeving glijden, alvorens nieuwsgierig naar Cobra te kijken toen die hen in het maanlicht aansprak. Hoewel zijn stem kalm was, voelde ze dat dit groots was, dat ze op dit moment geschiedenis zouden schrijven - en dat was bijzonder opwindend.

Niemand die zich in de huidige opstelling van katten bevond vertrouwde ze. Ze vertrouwde niemand voor een meter op het moment. De enige die haar vertrouwen waardig waren, waren haar kinderen. En die waren op dit moment veilig in het kamp. Hoopte ze. Als dit het uitstapje werd wat ze dacht dat het werd zou ze de mormels van Sinclaw onder ogen kunnen komen. Als er maar een haar verkeerd stond op Indigo haar hoofdje zou ze persoonlijk het hele nageslacht van de zwart-witte bitch uitroeien. Ze zou geen legacy hebben, geen naam die verder verspreid zou kunnen worden als een soort zwarte pest in het woud. Met kalme stappen liep de zwarte poes achteraan. Haar blik neutraal en naar voren gericht. Hij bleef kort hangen op Cobra. Ze snapte nog steeds niet hoe hij haar zo onder de bus kon gooien, hoe hij haar verraden had. Ze had nog steeds niet veel uitleg gehad van hem en ze betwijfelde of die nog wel ging komen.

Joan was vooraf geroepen. Ze vond het wel spannend. Dit was haar eerste taak ooit. Ze was dan misschien geen volwaardig member en een beetje een vreemde keuze, maar ze was de dochter van Zahida. Een gerespecteerd member in Bloodclan. Voor zover deze respect kenden. De middelgrote grijs-witte kattin sjokte haar nest uit. Het was laat in de avond. Toch hadden haar blauwe ogen niet veel gewenning nodig met dat de maan zo helder aan de hemel scheen. Joan blikte even omhoog, voordat ze zich naast Shade zette. Deze was enger dan ooit, wat ze wel begreep. Indigo was heel schattig, naast Kaa en Griffith een van haar lievelingskittens.

Zijn blik gleed over de katten die hij bij zich had. Ivory, een van de oudere katten van de Elite, die haar poot stijf hield ondanks haar hogere leeftijd. Shade, zijn partner, die zo te zien hem nog steeds 't liefst zou zien branden. En een jonge To-Be genaamd Joan, waarvan hij verwachtte dat het een goede training zou zijn. Hij had nagedacht over de katten die hij mee zou nemen, immers had hij katten nodig gehad die hij kon vertrouwen. Zijn gifgroene ogen verharde zich, terwijl hij zijn lichaam omhoog duwde en zijn oortjes in het maanlicht liet baden. "Katten van de Elite," sprak hij overnieuw, toen hij de aandacht van iedereen had. "Zoals jullie weten heeft Shadowclan een tijd terug Indigo van ons gestolen. Vandaag is de dag dat ze terug thuis zal komen. Echter, Tallstar wist niet precies waar ze gehouden wordt, dus zullen we 't territorium uitkammen." Zijn blik bleef eventjes hangen op Shade, hopend dat ze 'm uiteindelijk zou vergeven. "De clans zijn bij hun theekransje, dus het territorium en het kamp zullen slecht bewaakt worden. Vandaag zal de dag zijn dat de Elite zal laten zien dat er niet met ons te sollen valt." Cobra grijnsde eventjes, terwijl hij zich in een soepele beweging omdraaide. "We blijven bij elkaar, als groep zijn we sterker tegen de zwakke bewaking van de clan. Zodra iemand iets opmerkt van Indigo zeg 't direct, niemand splits af zonder mijn toestemming." Zijn stem werd ruw en grommend, hij zou zijn kitten terug krijgen. Voor de Elite, voor hemzelf, voor Shade. "We gaan." Met lichte stappen sloop de zwarte kater onder de schaduwen in de richting van Shadowclan.

Buiten haarzelf en Cobra, waren er nog twee andere katten in deze patrol van vertrouwelingen: Shade, de partner van de leider, en Joan: een jonge maar beloftevolle young one en tevens dochter van Zahida. Cobra begon opnieuw te spreken en de oudere kattin richtte haar blik weer op hem terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Zoals verwacht waren ze op een missie om zijn en Shade's dochter terug te halen. Ivory greens haar scherpe witte tandjes bloot. Spannend, hoor. Ze was nog nooit diep in Shadowclan's gebied geweest en ze was wel benieuwd. Ze knikte toen het commando gegeven werd om bij elkaar te blijven, ook al waren de clans op dit moment op hun theekransje - ze konden het zich op dit moment niet veroorloven om één van hun sterkere katten (want dat was waarom ze meegeroepen waren naar deze missie, nietwaar?) kwijt te raken door een domme fout. Ivory hield haar stappen licht en geruisloos terwijl ze achter de zwarte kater aanliep; haar lichtgroene ogen scanden de omgeving intens, al lag er nog steeds een opgetogen grijns om haar lippen. Ze kon niet wachten tot de actie zou beginnen.

Ah yes ze had gelijk! Ze gingen inderdaad naar de kitten zoeken. Joan knikte naar haar leider en volgde in de pootstappen van Ivory. Deze kattin was al oud voor nog in Bloodclan te zitten, maar ze was toch wel de meest lieve van het groepje. Waarom zij eigenlijk uitverkoren was snapte ze niet echt, ze had niet eens een slaapplek in de Barn. Misschien had haar moeder Zahida Cobra overhaalt. Haar lichtblauwe blik gleed over het onbekende terrein terwijl ze de geur van de kitten probeerde op te pikken. Het hele nestje rook naar houtskool en zij nog iets meer specifiek naar bloemetjes. In deze modderige geuren zou het moeilijk zijn, vooral met de kleuren.

Ze hielden halt en Shade wachtte af. Cobra begon te praten en legde het plan uit. Ze zouden Indigo terug gaan halen. En omdat de lamzak van een Tallstar geen goede ogen in zijn kop had wisten ze nu niet waar Indigo uit hing. Als hij een beetje inzicht in die mierenhoop van hem had gehad had hij moeten weten wie waar uitspookte. Haar blik bleef kort haken in de groene van Cobra. Ondanks dat ze vandaag zou krijgen wat ze al lange tijd wou, vertrouwde ze het nog niet. Het was de laatste tijd alleen maar addertjes onder het gras geweest en ze verwachtte er nu ook een. De zwarte poes kwam in beweging toen Cobra dat aangaf en lening kwam ze overeind om verder te lopen. "Pas maar op dat Tallstar je hier geen geintje flikt." siste ze zachtjes naar Cobra voordat ze door liep. De bruiner kater was uitgekookt genoeg om een hinderlaag neer te leggen in ShadowClan gebied om de sterkste katten en hun leider uit te roeien. Zo zou ze het zelf gedaan hebben. Ze vertrouwde het niet. Niemand.

Ze maakte haar weg door het territorium heen naar waar Indigo zou zijn. Ze kon nu moeilijk terug naar het kamp gaan, want dan zouden er vragen komen waarom ze zo snel weer terug was en daar had ze geen zin in. Vooral omdat de reden dat ze weggegaan was kwam omdat ze een poes naast Bloodpaw had zien zitten. Misschien kwam het door de zwangerschap dat ze zo reageerde of het feit dat ze ruzie had met Bloodpaw en dat nog niet bijgelegd had. Ze merkte op dat ze nu dichtbij Indigo was en probeerde haar emoties wat te onderdrukken. Ze hadden het tot nu redelijk weten te verbergen van de kitten wat er aan de hand was en ze wilde dat het liefst ook zo houden. Naarmate ze dichterbij kwam merkte ze een geur op die hier niet zou moeten zijn op Shadowclangebied en haar haren gingen overeind staan. Wat deed Bloodclan hier? Waren ze er voor Indigo? Ze moest de kitten hier weghalen als dat het geval was. Ze versnelde haar pas tot ze bij de plek aangekomen was. "Indigo, kom we moeten gaan." Ze hoopte dat de kitten zou luisteren en dat ze hier weg konden komen zonder opgemerkt te worden.

Zijn groene ogen gleden over de groep katten en bleven hangen bij Shade die hem toe siste dat ze hoopte dat Tallstar hem geen geintjes flikte. "Dit gaat puur om Indigo, Shade. We zullen al onze kittens weer terug hebben," miauwde hij rustige terug. Immers was hij er nog steeds niet helemaal over uit of ze nog wel of niet meer bij elkaar waren. In ieder geval, ze moesten maar eens vertrekken, hij wist niet zeker hoelang ze dit territorium voor zich hadden. Hij bleef dicht bij de grond, zorgde ervoor dat zijn vacht zich samen voegde met de schaduwen om zich heen.
Zijn oortjes lagen diep in zijn nek toen hij een bekende geur rook en voor een tel kwam hij overeind. Met een neutrale blik op zijn snuit luisterde hij naar wat Sinclaw te vertellen had. "Jij kent 't territorium beter dan ons, waar denk je dat ze een Elite kitten verstoppen?" besloot hij aan de kattin te vragen. Immers had het zo z'n voordelen om een ex-Shadowclanner bij zich te hebben.

Terwijl Cobra zijn vrouw onder controle probeerde te krijgen, duurde het niet lang voor hun nieuwe commander opdook uit de schaduwen - haar vacht donker en plakkerig van het bloed die haar geur bijna volledig maskeerde. Ivory greens haar scherpe witte tandjes bloot naar de jongere kattin. Sinclaw had blijkbaar al wat fun zonder hen gehad. Hun leider lied de ex-Shadowclanner hen leiden, wat op zich wel logisch was sinds die het gebied beter kende maar voor sommigen misschien eerder op zwakheid trok. De lichtgrijze kattin wierp even een blik opzij naar Shade, benieuwd of die er iets over zou zeggen. Ze vond het drama tussen het paar altijd wel vermakelijk. Misschien miste ze ook gewoon zo'n conflict in haar eigen leven - maar aan de andere kant vond ze haar tamelijk rustige leventje ook wel fijn. Ze kon plezier maken zonder zich daarvoor te hoeven verantwoorden bij één of andere kater die haar aan het lijntje zou willen houden. Ivory liet haar lichtgroene blik doorheen het schaduwrijke territorium glijden. Zou Indigo al in de buurt zijn? Of een patrouille misschien? Ergens hoopte ze het, want dan zou er misschien wat actie gebeuren. Hoewel in spanning afwachten ook de adrenaline opwekte, natuurlijk.

Haar oren draaide iets toen Cobra tegen haar sprak, maar ze luisterde verder niet echt. Het zou haar allemaal een zorg zijn wat de zwarte kater zich in zijn kop gehaald had. Het feit dat hij durfde samen te spannen met - al dan niet - 'oud'-Shadowclanner was voor haar verraad. Het domste wat hij tot nu toe gedaan had. Haar dikke staart zwiepte toen hij de zwart-wit gevlekte bitch om advies vroeg. Alsof zij hier de weg niet wist, ze had hier Bloodpaw bespied, ze wist net zo goed hoe dit deel van het bos in elkaar stak. Toen spitste haar oren zich, ze hoorde iets. "Ik hoor wat, verderop." constateerde ze. "Klinkt als één kat. Ik durf mijn halsband te verwedden dat Bloodpaw Indigo aan het verplaatsen is door het hele territorium." grauwde ze. Die kater had een fout gemaakt de dag dat Indigo afgepakt was. Een grote fout.

Joan slaagde erin om achterop te raken in de groep. Ze stampte op haar zachtste door het territorium. De geuren die bij haar vertaalden in kleuren vervaagden. Haar roze neus wiebelde continu heen en weer, maar Bloodclanners waren nooit echt getraind op geuren. Joan begon te panikeren. Als ze zagen dat ze weg was dan... dan was ze voor eeuwig verbannen. Haar laatste kans om zichzelf te bewijzen vergooid. Ze begon te draven, nog niet echt rennen, maar ze raakte meer en meer in paniek. Haar ademhaling ging snel en ruw door haar keel. Blind gooide ze zichzelf perongeluk om. Ze was tegen een grote poes gebotst. Haar eerste gedachten was OOHNEE IVORY... maar toen ze de tranen van de val uit haar ogen knipperde zag ze een onbekende poes. Joan krabbelde recht. Haar oog viel niet direct op de kitten die ze bij had. "Oh excuseer mevrouw ik..." Haar blauwe ogen werden groot. Was dit niet? ...

Ze had verwacht dat de kitten tevoorschijn zou komen, maar dat kwam ze niet. Wat verward stak ze haar kop naar binnen, maar de geur die ze er rook was al wat ouder. Had Bloodpaw haar al verplaatst? Terwijl ze het pas na de gathering zouden doen? Ze trok haar kop weer terug en begon om haar heen te kijken. Zou ze Indigo zoeken of alsnog terug naar het kamp gaan? Ze zag alleen op tegen de vragen die ze daar waarschijnlijk zou krijgen. Voor ze echter de kans kreeg om het besluit te maken werd de geur van Bloodclan sterker en kwam er een jonge kat op haar af, die haar duidelijk niet gezien had. Vrijwel direct stonden haar haren overeind en klapte ze haar nagels uit naar de jonge kat die zojuist tegen haar aangelopen was. "Wat denk je hier aan het doen te zijn?" Ze wist wel beter dan de kat aan te vallen. Ze zou de kittens in haar buik tenslotte niet willen riskeren met een gevecht. Ze was er ook vrij zeker van dat deze jonge kat niet de enige Bloodclanner was als de geuren iets waren om van uit te gaan.

Het staart zwaaide woest heen en weer toen ze doorhad dat het niet Bloodpaw was die ze gevonden hadden. Het was een of ander kind wat Sinclaw leek te kennen. Terwijl Sinclaw gezellig een theekransje stond te houden checkte zij voor een spoor van Indigo, maar er was er geen. Haar woede werd alleen maar groter. Ze begon ook een of ander jankverhaal over de bruine tabby poes binnenstebuiten halen, maar dat boeide haar vrij weinig op het moment. Ze voelde alleen maar koude woede. Maar haar laatste woorden triggerde iets, vrienden..

Met een kwade sis kwam de kattin in beweging, draaide zich en haalde haar klauw uit naar Sinclaw. Ze raakte haar niet, zo slim was ze ook nog wel. Het was een waarschuwing. "Reken mij niet tot je vrienden, domme trut. Ik zou maar een paar keer goed over je schouder kijken de komende dagen, ik hou er niet van als beloftes gebroken worden." siste ze voordat ze zich op de andere poes richtte. Die gingen ze blijkbaar nu meenemen. "Jij gaat lopen nu en snel een beetje. Anders kunnen ze je hier zo dood vinden. Ik ben helemaal klaar met dit gezeik hier." haar staart zwiepte kwaad. Als de jonge poes niet snel in beweging zou komen zou ze zelf het ding om het leven helpen voordat ze er informatie uit konden trekken. Het boeide haar vrij weinig momenteel. Sinclaw was een leugenachtige trut die gevuld was tot haar oren met valse beloftes en smerige praatjes.

Uh... Wacht, wat was hier gebeurd? Cobra was lichtelijk in de war op dit moment. Hij had gemerkt dat een van zijn partymembers verdwenen was, de jonge Joan liep niet meer achter hen aan, maar nog voordat hij er iets van had kunnen zeggen, had Sinclaw al iemand aan de haak geslagen. Een bruine kattin die zijn commander Beech noemde. Daarna, daarna gign er iets mis. Sinclaw spon een verhaal over terug naar het kamp gaan en dat Indigo er niet was. Dat maakte hem kwaad, hij had haar erop vertrouwd dat ze zijn dochter terug konden krijgen en daar viel niet onder dat ze iemand mee terug zouden nemen. Maar voor nu zou hij 't over het hoofd zien, maar dat zou wel de laatste keer zijn. Cobra gromde zachtjes, maar wilde 't erbij laten, hij zou zijn commander later spreken. Dat was, als Shade zich er niet mee bemoeid had. De zwarte kater voelde hoe zijn nekharen overeind gingen staan en met een diepe grom zetten hij zich tussen de twee kattinnen in, zijn brede lichaam nog breder makend. "En nu is 't genoeg." gromde hij diep, terwijl zijn groene ogen van Shade naar Sinclaw gingen. "Ik ben dit kitgedrag van jullie beide zat. Shade, jij blijft bij mij. Sinclaw, jij brengt haar naar het kamp." Hij keek zijn commander eventjes aan, hij zou laten merken dat hij nog altijd de leader van dit zooitje was. Daarna draaide hij zich om en liep langs de andere kattin die bij hen was geweest, Ivory. "Ga met Sinclaw mee en zorgt ervoor dat ze niets vreemds uithaalt." commandeerde hij op een zachte toon. De zwarte kater keek eventjes naar het zooitje ongeregeld dat hij bij zich had en wenkte Shade dat ze naar hem toe moest komen. Ze zouden de groep later wel joinen, eerst wilde hij zijn partner even spreken.

Manman, wat een drama. Ivory vond het eigenlijk nog wel vermakelijk. Joan leek hen niet bij te kunnen houden en toen de grote kattin zich omdraaide om te zien waar de jonge poes bleef, zag ze Sinclaw met een jonge Shadowclanpoes. Blijkbaar was de kitten waarnaar ze zochten hier niet, maar zouden ze deze kattin meenemen naar het camp? Cobra leek het best te vinden, al was zijn vrouw het er iets minder mee eens. Oh, zouden ze een bitchfight beginnen? Dat zou wel heel leuk zijn. Maar nee, de leider stak er een stokje voor en aan haar werd opgedragen om mee te gaan met Sinclaw, om ervoor te zorgen dat ze geen rare dingen uithield. Ivory wist natuurlijk dat ze niet echt vat had op wat de oudere kattin deed, en ze wist ook dat ze in een gevecht veel geluk zou moeten hebben om haar echt te kunnen overmeesteren; maar maakte dat het niet fun? De grijze poes knikte naar haar leider en draaide zich met een grote glimlach om naar de commander en de gevangene. Ze gaf de Shadowclan poes een zetje richting Bloodclan camp. "Hop hop, laten we gaan!", mauwde ze vrolijk, alsof dit slechts een spel was. En voor haar was dat het ook; een ingewikkeld spel, dat bij elke plottwist steeds dat beetje spannender werd.

Het werd al snel duidelijk de deze Bloodclanner niet alleen was en toen ze dan ook Sinclaw zag zette ze haar rug op. "Verrader," Sprak ze fel uit. Haar ogen werden echter wel groot toen Sinclaw zei haar mee te nemen. Moest ze tegenstribbelen? En dan wat? Vechten tegen vijf bloodclanners met de kittens die ze bij zich droeg? De kans dat ze daar levend uit zou komen was klein en dat kon ze de kittens ook niet aandoen. Toch kon ze een grom niet onderdrukken toen Sinclaw over Bloodpaw sprak. "Als je hem wat doet," Dreigde ze. De ander mocht haar hart misschien gebroken hebben, maar dat betekende niet dat de gevoelens voor hem er niet meer waren. Ze zou hem dan ook beschermen als dat nodig was. Voor ze echter meer kon zeggen kreeg ze een zetje van een van de bloodclanners en zette ze een stap naar voren. Langzaam volgden er meer, maar ze hield de katten stuk voor stuk in de gaten. Als er een kans was om te ontsnappen, dan zou ze daar gebruik van maken. Ze was misschien niet zo snel momenteel, maar ze kende dit territorium. De enige die hierbij een probleem kon vormen was Sinclaw, tenslotte was de poes ooit een shadowclanner.