[Territory tour] Globe-trotters

Settleddust was oprecht verrast geweest dat Acorndust hem had toevertrouwd met een apprentice. Maar hij had het gevoel dat hij het wel aan zou kunnen! Hij voelde zich prima in zijn fel en hij had misschien ook wel wat afleiding nodig. Hij wilde graag presteren, dus een apprentice trainen tot een goede warrior zou hij hartstikke leuk vinden. Na de ceremonie was ze eerst af gedwarreld naar haar familie. Dat kon hij haar natuurlijk niet verwijten, maar hij zat bijna net zo erg te springen om aan de slag te gaan met haar trainingen als zij. Hij had haar bij hem geroepen zodra ze klaar leek te zijn en haar meegenomen naar de uitgang van het kamp om haar trainingen te beginnen. Chillypaw, hij had haar ooit eens eerder vermaakt en toen was ze ook al een pittig dametjes. Ergens verwachte hij dat het allemaal niet zo makkelijk zou zijn. Maar als ze net zo graag warrior wilde worden als hoe ze haar stem liet horen, dan kon hij er wel wat mee. En bovendien vond Settleddust Slatefur, haar moeder, ontzettend aardig, dus hij wilde het ook goed voor haar doen. Eenmaal buiten het kamp maande hij de kersverse apprentice even tot stilstand. ‘Vanmiddag laat ik je alleen even het territorium zien. En dan vanaf morgen gaan we volop aan de bak, oké?’ Hij glimlachte even naar de kleine. Het zou vast leuk worden!

+ Chillypaw

Het had haar ontzettend blij gemaakt dat haar moeder bij haar ceremonie had kunnen zijn, maar de conditie waarin de elder was maakte dat het toch een beetje een moment in mineur was. Ook nu was ze dus lichtjes in gedachten verzonken terwijl ze achter haar nieuwe mentor aan trippelde, tot die haar plots liet stoppen. Settleddust mauwde dat ze vandaag alleen het territorium zouden zien. Chillypaw probeerde de gedachten over wat ze Sinclaw wel niet aan kon doen uit haar kop te zetten en haar eerdere enthousiasme over haar trainingen terug te vinden. Ze moest hard werken, zodat ze een hele goede warrior kon worden! "Krijg ik dan ook snel vechttrainingen?", vroeg ze haar mentor, haar blik serieus. Ze moest en ze zou wraak nemen, want wat haar moeder aangedaan was mocht niet ongestraft voorbij gaan en ze zou ervoor zorgen dat zoiets nooit opnieuw kon gebeuren; al was het het laatste wat ze deed.

Settleddust had veel vragen verwacht, maar deze niet direct. Maar hij kon het wel begrijpen. Haar moeder, Slatefur, was extreem toegetakeld door Sinclaw vlak voordat ze apprentice was geworden. Ze dacht vast dat ze in haar eentje een monster kon verslaan. Hij glimlachte dan ook zwakjes. Hij zou een beetje op haar moeten letten, want hij zou het zichzelf nooit vergeten als ze op een zelfmoordmissie zou gaan. ‘Onder andere,’ antwoordde hij dan ook. Natuurlijk zou ze ook een vechttraining krijgen, dat was onderdeel van warrior worden. Hij keek haar dan ook aan met een bemoedigende glimlach. ‘Maar alles op zijn tijd, Chillypaw.’ Hij keek weer voor zich en zette een drafje aan. Ze zouden maar direct even naar de Thunderclan grens gaan. Hun territorium was over het algemeen goed afgebakend door het donderpad, ze hadden niet snel indringers op hun territorium. Ze zou meteen kunnen leren hoe gevaarlijk het donderpad wel niet was en de geur van ThunderClan. ‘Blijf dicht bij me,’ miauwde hij dan ook. Eerst kwamen ze nog langs de verbrande esdoorn. Hij bleef even staan bij de grote boom. ‘Hier zullen we veel tijd doorbrengen, dit is een perfecte plek om je jacht en vecht-technieken te oefenen,’ legde hij uit met een glimlachje. Hij ging tussen de wortels zitten. Het gerommel van een monster was al in de verte te horen. ‘Luister goed,’ miauwde hij toen. Hij spitste zijn oren en bleef toen muisstil.

Een beetje teleurgesteld knikte de jonge apprentice toen haar mentor mauwde dat dat nog moest komen. Ze liepen verder door het territorium; hij versnelde zijn pas en zij deed dat dan ook maar, haar best doend om hem bij te houden. Gelukkig was ze altijd een actieve kitten geweest en dus was haar conditie best wel goed voor een apprentice van haar leeftijd. Settleddust mauwde dat ze dicht bij hem moest blijven, waarop de jonge kattin een stapje of twee dichterbij kwam, zodat hun vachten net niet elkaar raakten. Haar gele ogen keken nieuwsgierig naar de zwartgeblakerde boom waarbij ze stil bleven staan. Het was gigantisch, toch vergeleken met de andere bomen. Chillypaw keek toe hoe hij tussen de wortels ging zitten en snel volgde ze hem, zich in de nauwe opening tussen zijn lichaam en de wortel duwend zodat ze knus tegen elkaar zaten. Haar oortjes spitsten zich. Wat moest ze horen? Even snapte ze het niet; maar toen merkte ze het gerommel op dat van niet al te ver leek komen. Het geluid deed de haren in haar nek rechtovereind staan. Chillypaw leunde haar kopje een beetje dichter bij haar mentor toe. "Wat is dat?", fluisterde ze, lichtjes bang - al zou ze dat nooit toegeven. In ieder geval voelde ze zich veilig met de aanwezigheid van haar mentor. Hij zou vast niets laten gebeuren aan haar.

Settleddust zag wel dat de poes het jammer vond. Hij wist wel dat sommige apprentices graag direct wilde leren vechten. En hij snapte het ook wel, hun moeder, Slatefur, een queen die hij graag mocht, was gewond in het kamp gekomen. Chillypaw voelde vast alsof ze haar moest wreken. Hij zou een oogje in het zeil houden, dat ze geen overhaaste, domme beslissingen zou nemen. Maar eenmaal tussen de wortels van de esdoorn hoorde hij het gerommel van een monster en de prikkelde geur kwam in zijn neusgaten. ‘Dat is een monster. De rennen over het donderpad, hier vlakbij. Daarom moet je al-tijd opletten als je hier in de buurt bent dat je niet perongeluk te ver naar het donderpad gaat.’ Hij kwam weer overeind en seinde de poes hem te volgen. Hij kon het dan ook maar direct even laten zien. Dan wist ze dat het menens was. Hij sloop langzaam door de bosjes, totdat hij het zwarte litteken voor hem zag. Op een vossenlengte afstand bleef hij weer staan en hurkte hij neer. ‘Dit is het. Je mag hier nooit oversteken,’ miauwde hij toen hij met zijn groene ogen fonkelend naar haar keek. ‘Maar niet alleen omdat het gevaarlijk is. Ruik eens goed, en kan je me vertellen wat de andere reden is?’ vroeg hij haar toen. Want onder de dikke, stinkende geur van het monster dat net voorbij was geraasd, hing de ThunderClan geur. Hij was benieuwd of ze al scherp genoeg was om het op te vangen.

Settleddust legde uit dat het een monster was, die over het donderpad rende. Ok, geen van die twee dingen klonken bijzonder gezellig, en de waarschuwing waarmee haar mentor verderging maakte het niet echt geruststellender. Met snelle pasjes volgde ze hem, heel kortbij, maar niet omdat ze bang was hoor! Nee, omdat hij gezegd had dat ze dichtbij moest blijven en ze was een brave apprentice. Het zwarte litteken dat door het woud kliefde doemde op vanuit de stank. De jonge apprentice hurkte neer naast haar mentor, hun schouders tegen elkaar, terwijl ze met grote bange ogen naar het donderpad keek. Hoewel ze eigenlijk liever haar adem in zou houden, ademde ze opnieuw diep in. Chillypaw moest even kuchen bij de verschrikkelijke stank. Het was overweldigend, hoe moest ze hier nog iets anders door ruiken? "De verschrikkelijke stank?", antwoordde ze weifelend, wetend dat het niet het juiste antwoord zou zijn en dat irriteerde haar. Ze wou geen fouten maken, ze wou perfect zijn, maar ze wist het gewoon niet!

Settleddust was bijzonder tevreden hoe goed Chillypaw zich gedroeg. Ze bleef vlak bij hem en luisterde naar alles wat hij zei. Eenmaal gehurkt bij het donderpad besloot hij haar te testen, maar ze kon alleen maar de stank van het monster nog ruiken. Hij grinnikte toen ze moest kuchen. Het was natuurlijk overweldigend, maar vroeg of laat moest ze leren alle geuren hoe klein dan ook te onderscheiden. De beste speurders konden nog sporen van dagen oud volgen. Helaas was Settleddust daar niet één van, maar hij wist zich aardig te redden. ‘Ik snap dat het overweldigende geur is. Die stank komt van de monsters, maar daar onder hangt een andere geur. Die van loofwoud en rotte bladeren. We lopen een stukje verder, probeer die andere geur te ruiken,’ miauwde hij. Hij had nu al wel een hint gegeven en als ze verder liepen zou de geur van het monster wat vervagen, hopelijk zou er geen tweede langs komen. Hij begon koers te maken richting Fourtrees, dan zouden ze nog even via de WindClan grens terugkeren naar kamp. Maar hij zou haar nog een tweede kans geven om ThunderClan te ontdekken voordat hij het zou verklappen. Hij wilde het haar niet te makkelijk maken. En aan haar geïrriteerde blik wist hij dat ze ijverig was het goed te doen.