Sink me in the river at dawn

Als het zo warm was, was jagen toch niks. Dus om zoiets als dit te doen was voor hem de ideale oplossing. Hij was bezig, katten hadden dorst, het was een goede manier om bezig te zijn. Hij kon wel een aantal keren heen en weer lopen om genoeg mos met water te halen. De apprentice was even stil, waarna ze even knikte. Alsof ze bevestigde dat ze het snapte. Cormorant bleef rustig kijken naar haar, ze kon nu kiezen wat ze ging doen. Ze kon hem de oren van zijn hoofd praten, iets wat hij niet echt apprecieerde als hij bezig was met dingen doen -net zoals haar vader dus- of ze zou weer haar eigen weg gaan. "Klinkt super belangrijk," sprak de poes terwijl haar ogen op het mos waren gericht. Nadat ze dat had gezegd richtte de blauwe ogen zich weer op hem, though. "Kan ik helpen?" Dat was de keuze die hij niet had bedacht, want de meeste katten zouden er niet eens echt aan denken om dat te vragen. Die zouden het een andere keer alleen doen omdat-- tja, hij was ongemakkelijk. Hij was geen prater. Hij haalde dan ook kort zijn schouders op. "Als je dat wilt mag je meehelpen." sprak hij rustig tegen de flame point poes. "Schraap eerst wat mos los, er ligt hier genoeg." Ze zouden niet helemaal terug gaan om mos voor haar te halen, het lag hier toch overal in dit territorium, waarom moeilijk doen als ze het ook makkelijk konden doen.

Hij kon toch wel veel meer dingen verzinnen die leuker waren dan hem helpen met mos heen en weer te brengen. Maar goed, de poes leek er zeker van te zijn en dat kon hij appreciëren in de jonge poes, vooral op jonge leeftijd. Ondanks dat ze half WindClan was en daar een tijdje had geleefd, vond hij het fijn dat ze zich volledig had overgegeven om een ShadowClanner te worden en ze te helpen. Bloed maakte niet wie je bent, hij was daar misschien wel het bewijs van, maar acties wel. En het feit dat ze dit wilde doen in plaats van in de koele schaduw liggen en relaxen zodat ze niet oververhit raakte, deed wel even wat met hem. ”Ik wil een goede warrior van Shadowclan worden, dus ik wil meehelpen,” bevestigde ze zijn gedachten nog even. Op zijn instructies knikte ze en liep ze weg van de stroom. Hij mocht hopen dat ze nu terug zou komen ook, anders zou hij nog een woordje spreken met haar vader. Als je zei dat je iets ging doen dan moest je dat ook doen. Maar hij zag haar nog en toen ze aan het werk ging met het mos keek hij even goedkeurend naar haar. ”Hwebbes!” klonk er van haar af. ”Nu komt het moeilijkste. Je moet het mos in het water doen, zonder dat het weg drijft. Of je moet heel nat willen worden.” sprak hij rustig tegen de jonge poes. ”En je mag ook niet het mos daarna te stevig oppakken, want dan duw je vocht eruit die de gewonden, elders, queens en kittens kunnen gebruiken.” Hij was gewoon reëel en duidelijk. Er waren consequenties als je iets verkeerd deed.

De halfclanner was super trots dat hij trots was? Dat had hij nou nog nooit meegemaakt. Hij draaide even verward met zijn oren. Hij was dit soort dingen niet gewend en dat was ook precies de reden waarom hij geen apprentice of iets in die trant had. Want het hielp hem toch niet en veel konden katten niet van hem leren. Tenminste, dat wel, maar hij kon anderen geen les geven. Makkelijke dingen zoals mos bij elkaar rapen en dat meenemen naar het kamp kon hij dan wel weer, maar iets anders dan dat? Hij kon geen tips geven voor jagen of vechten, dat ging gewoon te ver voor hem. En dat was ook te zien in de ceremonies, want anders hadden Tallstar of Acorn hem wel een apprentice gegeven die hij de dingen kon leren waar hij niet zo zeker over was dat hij dat kon overbrengen. Maar goed, hij was er niet bitter over, want een apprentice was toch niets voor hem. Hij kon amper gesprekken met ze houden en hij wist dat het veel praten in hield. Hij was niet zo'n prater, verre van. Het liefste zou hij alles gewoon willen beantwoorden met een schouderophaal of een kort geluid. Maar meestal als hij dat geluid maakt waren katten in de war of het nou goed of slecht was. En dan moest hij zijn woorden weer gebruiken. Hij wilde nooit teveel zeggen, want dat had zijn vader hem geleerd. Als hij teveel zei en het was niet goed, dan kreeg hij weer op zijn kop. Hij legde uit hoe ze het mos goed nat moest maken en hoe ze vervolgens het makkelijkste kon vervoeren. Cor hield het goed in de gaten, want de poes liet de mos bijna weg stromen in de kleine stroom. Maar om het mos te redden pakte ze het met haar kaken vast, waardoor er vocht uit liep in plaats van dat er meer vocht in kwam. "Er zit nog.. wat water in.." mompelde de apprentice tegen hem, haar oren iets naar achteren draaiend. Was ze nu beschaamd? Hij slikte even. Dit was het punt waarop hij moest kiezen of hij meer zoals zijn vader was, of meer zoals zichzelf. Zijn vader zou haar een uitbrander geven van hier tot aan StarClan, eentje die ze de rest van haar leven zou herinneren. Hij had ze vaak zat gehad. En het bleef niet altijd alleen maar bij woorden. "Ik.. denk dat het beter is als ik het opnieuw doe.. of niet?" Hij knikte even langzaam bij de woorden van de jongere poes. "Kalm blijven." sprak hij rustig tegen de poes, geen schrijntje woede of teleurstelling in zijn woorden. "De eerste paar keren is het moeilijk, maar je zult het snel door hebben." vervolgde hij rustig terwijl hij naar de jonge poes keek en toen naar het mos. "Als je het nu nog wat makkelijker wilt kan je je hoofd ook tegen de stroming in houden, dan kan het mos niet wegdrijven." maar stond je wel heel ongemakkelijk. Maar goed, dat was iets voor de poes om te beslissen wat ze wilde doen.

Ze was zeker beschaamd om het feit dat het haar niet was gelukt en hij snapte niet helemaal goed waarom. Hij wist wel waarom hij beschaamd zijn maar hij zou eigenlijk nog minder beschaamd zijn en eerder bang. Want in zijn jeugd zou hij ervoor gestraft zijn. Even keek hij onderzoekend naar de poes. Tallstar leek hem geen kater die dat zou doen en Acorn wist hij zeker van dat hij zoiets niet zou doen. Maar als er een andere kat was.. Dan zou hij misschien wel ingrijpen ook. Misschien ook deels omdat hij dat nooit durfde te doen bij zijn eigen vader. Hij gaf haar meer advies, hoe ze het beter kon doen, makkelijker terwijl ze de normale techniek nog niet in de vingers had. Ze ging het dan ook weer proberen, gewoon kalm blijven was misschien wel het beste advies die hij aan haar kon geven. Meer kon hij waarschijnlijk niet aan haar meegeven. De kop van de poes kwam weer omhoog, haar vacht compleet doorweekt maar ze leek erg trots te zijn op haarzelf. Hij betrapte zichzelf er op dat er een heeeele kleine glimlach op zijn kop stond. En een hint van trots in zijn ogen. Hij schraapte zijn keel kort om zich terug te herpakken, het kon altijd beter. "Goed gedaan." sprak hij rustig tegen de poes. "Ontspan je kaken, want nu moeten we het nog terug brengen naar het kamp. Gaat je dat lukken?" sprak hij kalm terwijl hij voorzichtig het natte mos die hij zelf had verzameld op pakte. Hij was het gewend, hij had het al tijden gedaan.

Het water liep zo langs der mond naar beneden, maar goed, het kind was het aan het proberen en hij wilde niet de boeman zijn die alles voor haar verpestte. Daar waren er toch al teveel katten van die hem waarschijnlijk zo al aan het aankijken was dus nog eentje erbij had hij liever niet. En hij wilde Tallstar ook niet achter zich aan krijgen omdat hij zijn kind liet janken. Al was hij sowieso geen fan van Tallstar maar goed, dat was niet haar probleem. Hij was niet degene die iemand beoordeelde puur op de ouders die ze hadden gekregen. Hij hoopte alleen maar dat katten hetzelfde voor hem zouden doen. "Da kan ik!" mauwde de poes met mos en al in zijn mond, waardoor er meer water langs haar kin droop en Cor zich moest inhouden om niet met zijn ogen te rollen want als ze zo door zou gaan zou er in het kamp nog maar vrij weinig water in zitten. Hij knikte even, waarna hij zelf het mos op pakte en met een zwiep van zijn grijze staart de poes mee wenkte om richting het kamp te lopen. Hij hoopte alleen maar dat ze niet halverwege de reis rechtsomkeer moesten maken en weer opnieuw water moesten halen.