Here, kitty kitty

Niet alleen uit het kamp. Puh, ze zou ze wel eens laten zien! Roughpaw zou verder gaan dan welke apprentice dan ook was gegaan. Ze voelde zich enorm opgesloten in het kamp, op de sporadische tripjes naar de buitenwereld met haar mentor of een patrouille. Nee, ze wilde meer dan dat. Ze wilde op avontuur, dat hoorde bij apprentice worden! En het eerste wat ze te horen was gekregen was ongeveer dat ze niet meer in haar eentje naar buiten mocht? Ze was net weer een kitten! Daar had ze potverdrie niet voor getekend. De manen wachten op die ongelimiteerde vrijheid, en het werd direct weer de kop in gedrukt. Nee, vandaag niet langer! Ze was ver weg gedwaald, zo ver weg dat de sneeuwwitte grond grijs was geworden en as mengde met de schitterende massa. Het was bijzonder, fascinerend. En ze huppelde verder, haar grijze pootjes en buikvacht zonder een keer te knipperen vies laten worden, tussen de as geblakende bomen heen, niet één eer omkijkend dat het raar of gek was. Roughpaw zag geen gevaar, alleen maar vrijheid. Ze trippelde verder en verder, totdat ze opeens een vreemde geur oppikte. En aan die geur hing een rode vacht die net onder een struikje vandaan kwam. Wat deed hij daar zo geheimzinnig te doen? Ze kwam dichterbij, maar ze werd begroet door een grof "opgerot". Roughpaw was meteen beledigd. De kleine, grijze poes drukte haar oortjes in haar nek en hief haar kin verwaand op. ‘Rot zelf op!’ kaatste ze terug. Nou, zo zou ze zich niet laten behandelen.

Hij kleineerde haar. Roughpaw maakte zichzelf groot, duwde haar neusje in de lucht en keek hem onbevreesd aan. Ze was een ShadowClanner en dat maakte haar al tien keer beter dan al deze schurftige vossenharten! ‘Ik durf meer dan jij en al je vriendjes samen,’ blafte ze terug, waarna ze haar borst opblies. ‘Ik heb geen papa en mijn mama zou gehakt van je maken!’ Ze zwiepte haar staart strijdlustig en sloeg haar klauwen uit. Waarom dacht hij dat hij zoveel beter was, waarom moest hij meteen zo dom doen. Roughpaw wist nu al dat clankatten veel beter waren. Want hij rook naar geen clan, nee, hij stonk! En vervolgens bedreigde hij haar na eng over zijn lippen te likken, en nu pas viel haar op dat hij onder zijn lange vacht een band om zijn nek had. Dat was het eerste moment dat haar ogen iets groter werden en er een rilling van zenuwen door haar lijfje ging. Was dit nou een.. was dit zo'n BloodClanner waar ze voor gewaarschuwd was? Aten ze echt andere katten? Totdat er een andere stinkerd op het toneel kwam. En hij was écht een scharminkel. Hij klopte niet. Hij was een ziekelijke verschijning. En... kwam hij nou voor haar op? Nou, ze wist niet of ze iets aan zíjn steun zou hebben. Maar daarna noemde hij dat ze naar kikker zou smaken. ‘Hey!’ miauwde ze beledigd. ‘Jij hebt een kop van een kikker,’ piepte ze toen stellig terug. Maar haar pootjes waar onwillekeurig iets naar achteren geschoven.