I'll have your heart on a platter

Uitermate voorzicht liep de oudere apprentice vooruit. Zijn rozegetinte ogen verward en wantrouwig op hun omgeving gericht. Dit gebied was iets wat hij nog nooit eerder had gezien. Het was vreemd, en anders. En anders was vaak slecht. Hij herinnerde zich nog vaak verhaaltjes over een oude clan die was afgebrand maar voor hem waren dat evengoed sprookjes geweest zoals die over tijgers en leeuwen. Hij kon daarom ook moeilijk op de naam komen van wat hier ooit had moeten staan. Sprookjes en verzinselen hadden hem nooit echt geïnteresseerd. Nee, Whitepaw leefde in het hier en nu. Alles draaide enkel om overleven, om de volgende dag te halen. Misschien niet alles. Er was ook Stagpaw. Maar hij was alles. Dat zei hij zelf, en de kleine kater geloofde dit. Als hij terug thuis was zou hij aan hem kunnen vragen wat deze plek was. Toch liep hij er nog even dieper in. Zijn verschijnsel vreemd in dit landschap. Waar de grond vol as en kool was, zwart naar alles wat het aanraakte, was Whitepaw een puur en zuiver wit. Als een geest leek het vuil niet aan hem te plakken. Hoewel het bovennatuurlijk leek was dit enkel door een combinatie van zijn vachttype en zijn uiterst voorzichtige manier van lopen, zo licht alsof zelfs een grassprietje ongebogen zou blijven. Net op het moment dat hij dacht het wel gezien te hebben zag hij een gestalte iets verderop. Meteen verstarde de jonge kat, bevroren in het moment waarin hij enkel de ander observeerde. Hoe meer hij van het gestalte aanschouwde hoe meer hij zijn oren naar achteren draaide. Hij wist van zijn clan dat alles niet-shadowclan vreemd was. Maar dit had hij zich niet voorgesteld. Nog een moment langer bleef hij hier staan, om hierna even lichtvoetig en gracieus als hij was om te draaien en het op een lopen te zetten. Hij had wel genoeg gezien van de buitenwereld.

Angst was niet het juiste woord voor wat hij nu voelde. Angst was te diepgaand, nee. Whitepaw was enkel iemand die reageerde op situaties zoals hij voelde dat dit de maatstaf was. En hij had geleerd dat alles buiten de norm om een gevaar kon zijn. Dus was hij gaan rennen. Hij voelde zich onzeker en oncomfortabel, maar hij was niet bang. Al vroeg hij zich af of hij dat misschien wel had moeten zijn, het was moeilijk als er niemand om hem heen was om zich van aan te trekken. Om het hem voor te doen. Hij hoorde stappen achter zich. Ze waren zwaar en lomp vergeleken met die van hemzelf, die nauwelijks een afdruk in het as achterlieten. Toch was de vreemde sneller als hem, en nog voor hij een volgende stap had kunnen bedenken was zijn weg geblokkeerd. Met enige moeite kwam hij nog tot stilstand voor hij de ander raakte. Deze begon te spreken. Onwetende wat hij met deze situatie moest duwde hij zijn oortjes naar achteren en zette een stap terug. Hij hielt zichzelf dichter tot de grond, van nature onderdanig aangelegd. Zijn woorden waren hem maar vreemd. “Ehem-“ Het duurde even voor hij zijn woorden en stem terug vond, al klonk deze zacht als altijd. Zijn vreemd roze ogen groot op de ander gericht, het prikte, maar hij kon het niet helpen. “Ik weet niet waarom ik hier ben, maar het is vast voor een rede” Het was het lot geweest die hem naar dit land had gebracht, dat kon niet anders. En het lot had hem naar deze kater geleid. Hij voelde zijn lichaam tegen hem aan en een nieuwsgierige snuit naar achteren neuzen. Zijn staart sloeg tussen zijn achterpoten, maar de ander tilde hem al op en sloeg hem rond diens nek. Whitepaw liet dit alles hem maar gewoon overkomen, bevroren in het moment, afwachtend. Maar zodra hij de kans zag sloeg hij zijn staart weer terug naar zijn eigen lichaam en zette wat passen naar achteren, al probeerde hij niet meer te rennen. “Waarom raak me aan? Dat hoort niet” Besloot hij vast te stellen. “En ik hoor terug te gaan naar mijn clan in plaats van met vreemden te spreken”

Whitepaw keek op naar de andere kater, nog steeds niet in staat een mening te vormen over de kat voor hem. Hoewel hij van formaat en bouw misschien niet groot was, was zijn aanwezigheid dat wel. En hier was hij gevoelig voor. Voor hem was het moeilijkste om te besluiten of hij de woorden van de ander als waarheid moest nemen, zoals hij normaal altijd deed, of hierbij juist een twijfel moest behouden. De verwarring maakte het niet makkelijk. De ander drukte zijn kop onder zijn kin, waarbij blij snorde. Zelf gaf hij een soortgeluid terug, al was het maar uit een automatische reactie op fysiek contact. “Ja.. het is het lot” Herhaalde hij even, zijn stem als de wind. “Weet jij waarom dan?” Hierna leek de reactie van blij naar boos te gaan. Meteen drukte de apprentice zich omlaag, zijn oortjes naar achteren en de ander compleet de dominante laten van de situatie. Iets wat hij toch wel liever had. Zelfs toen de vacht van de ander ging liggen bleef hij nog zo laag, onzekerheid in zijn ogen terwijl hij omhoog keek. Maar zo snel als dat het was gekomen leek de boosheid ook weer weg te gaan. De ander noemde zichzelf Orchis. “Orchis” proefde hij de naam die zo vreemd voor hem was. Want hij wist helemaal niet wat een Orchis moest voorstellen. “Ehem- Ja.. ik denk het.. dan zijn we geen vreemden nee. Maar-“ Hij schudde even zijn pelsje uit. “Ik ben Whitepaw, van Shadowclan” Zijn interesse ging langzaam naar het glimmende rond de nek van de vreemde. Hij kende dat niet. En het had net gerinkeld. Wat vreemd. Hij drukte zichzelf een beetje omhoog en raakte verenzacht de halsband aan met zijn snuit. “Wat is dit, Orchis?” Kort rook hij eraan, maar de bijna rotte geur van de kater zorgde ervoor dat hij zichzelf wat terugtrok. Net op tijd om te kunnen fronzen bij de vraag van de ander. Vrienden? “Dat mag niet van de clan, van mijn mentor. Ik hoor enkel vrienden te zijn met andere clankatten... sorry”

De witte kater liet alles over hem heenkomen, zag alles aan voor wat het was. En een conclusie die hij had kunnen stellen was dat deze.. Orchis hem geen kwaad deed. Hij viel hem niet aan. Hij was misschien onvoorspelbaar maar het meeste van zijn woorden waren niet iets waar hij zich zorgen om moest baren, zo leek. Toch was hij bewust genoeg van de overmacht die de ander op hem had om hem niet gelijk te vertrouwen, om alert te blijven op alles wat hij deed. En ondanks dit alles, leek hij toch wat in hem te raken toen hij over het lot begon te spreken. Want ja het was het lot die hem naar deze vreemde landen had geleid, naar deze kater toe. Misschien was hij wel belangrijk, een rode lijn in zijn verhaal. Vooral toen de ander leek in te stemmen was zijn nieuwsgierigheid geraakt, een die normaal zeer zeldzaam was om zijn kop te laten zien. Bij de wedervraag bleef hij even stil en kantelde zijn kopje. “Ik voel het ook. Het leven is voor ons bepaald. Het lot moet een reden hebben hiervoor” antwoorde hij nadat hij even op het idee had geteerd. Hierna liet hij de ander weer aan het woord, en kreeg uitleg over het vreemde ding wat de ander rond zijn nek droeg. Het was een halsband zo bleek, en het hoorde bij zijn groep. Misschien had hij ook een clan. Bij de vraag, en herhaling van zijn hele titel, duwde hij zijn oortjes naar achteren. “Niemand in mijn groep heeft er een” Hij wilde niet anders zijn dan de andere, hij wilde er onbetwijfelt bijhoren. En zo’n halsband, hoe vreemd ook, was niet iets wat hem hierbij zou helpen. “Eh-“ Hij voelde de snuit van de ander bij zijn buikje, waardoor hij opsprong en maar mee begon te lopen met de ander. “Je mag mee aanspreken met Whitepaw” Het onbekende hieraan stond hem niet helemaal aan, waardoor hij instinctief dichter tegen de ander bleef lopen. Orchis was misschien niet helemaal veilig, maar hij was veiliger dan het onbekende. “Waar gaan we heen? Wat is je idee Orchis?”