Spirit in the sky

<sub>Coyo zuchtte, ging bij de steen liggen en sloot haar ogen.

Toen ze haar ogen weer opende, was ze in een mooi grasveld, bedekt met sterren. Het was hier, net zoals haar vorige bezoek, prachtig. Ze moest weer even wennen aan haar omgeving, nam de plek in haar op. Een stroompje kabbelde niet al te ver vandaan, ze kon het vrolijke, bemoedigende geluid goed horen. Een paar bomen stonden aan haar rechterkant, die vrolijk met de een zachte wind heen en weer zwaaide. Toch was er ook een verdrietige ondertoon hier, alleen kon de poes niet goed snappen waarom dat zo was en waar het verdrietige vandaan kwam. Ze likte nerveus haar lippen, schraapte even haar keel en tuurde de verte in. Ze zocht naar een gedaante, een Starclanwarrior, die haar zou welkom heetten. Het duurde voor Coyotepaw een eeuwigheid, wat in werkelijkheid hoogstens 10 seconden duurde, voordat ze iemand op haar af zag komen. Het was een prachtige kat, met wel duizenden sterren op haar vacht. Ze zag er magnifiek uit. De gedaante herkende ze meteen. Het was haar moeder.</sub>

_{Haar gedachten gingen alle kanten op. Wat was dit, wat deed haar moeder hier. Terwijl haar hoofd hier een logische reden voor wilde verzinnen en overtoeren draaide leek het wel alsof de wereld om haar heen haar adem in hield. Haar moeder sprak haar naam uit, en naderde de medicine cat apprentice, maar Coyo maakte geen enkele beweging. Dit was een grap, een stomme grap. Ze droomde nu en Starclan bestond niet. Dat zou het wel moeten zijn. Nadat Butterstar de naam 'Pantherstar' had laten vallen bleef het momenten lang stil. Dit was teveel voor Coyo, ze snapte er helemaal niks meer van. Nee, ze snapte het wel, maar ze wilde het niet begrijpen. Ze weigerde dit. "Wat doe je hier." was het enige wat de flame-point uit wist te brengen waarna ze een paar stappen achteruit wankelde. Ze wist wel wat haar moeder hier deed, maar ze moest het horen. Hoeveel pijn het ook deed, ze moest het van haar moeder horen.}

_{Coyotepaw kneep haar ogen stijf dicht, telde tot 3 en opende ze weer. Ze hoopte dat er een andere kat voor haar zou staan, dat zodra ze terug was in het kamp ze haar moeder kon knuffelen en dat alles goed was. Maar het was niet goed. Butterstar stond daar nog steeds en gaf zelfs een lik over Coyo's bol, een die ze ook kon voelen. Ze wilde niet dat dit zo gebeurde, ze wilde niet dat haar moeder hier was. Hoewel ze dit verschrikkelijk vond wist ze ook dat ze dit moest accepteren. Net zoals Butterstar moest accepteren dat haar tijd voorbij was. De jonge poes liet de tranen over haar wangen stromen, terwijl ze met waterige oogjes haar moeder aankeek. Wat was Butterstar mooi, haar grootste voorbeeld. En dat zou ze ook altijd blijven, dat wist Coyo zeker. Ze luisterde naar de woorden die haar moeder, en tegelijkertijd Starclan, over haar te zeggen had. Ergens voelde ze zich ook trots dat ze haar naam van haar moeder zou krijgen. Dat voelde goed, voorbestemd. Coyote snikte zachtjes, terwijl haar volle naam gegeven werd. Stiekem wilde ze hier voor altijd blijven, hier bij haar mama. Maar dat kon natuurlijk niet, ze had een grote taak te volbrengen en ze wist dat Panthergrowl haar nodig had. En ergens kon ze later ook troost vinden in de dromen die ze samen met Starclan zou hebben, want dan zou ze haar moeder wellicht weer tegenkomen. Toen Butterstar uitgesproken was, keek Coyotespirit naar haar moeder, die net zoals haar ook aan het huilen was. Ze duwde haar kop diep in de vacht van haar moeder, snoof de zoete geur nog een laatste maal op en kneep haar ogen stijf dicht. "Ik mis je nu al mam." snotterde ze, maar toen ze dit sprak en haar ogen opende bevond ze zich weer in de grot naast de moonstone. Versufd keek ze naar de witte steen, terwijl ergens in de verte een haan kraaide. Coyotespirit bleef nog even liggen, tegen de steen aan, terwijl ze de tranen over haar wangen liet stromen. Na een halfuur droogde ze haar wangen af en stond op. Ze moest terug. Panthergrowl, Chivysniff, haar vader en siblings, de Clan, ze hadden haar nodig.}