Great Spirits of all who Lived Before [Leadership Ceremony]

Take our hands and lead us
Fill our hearts and souls
With all you know

De kater ontwaakte. Zijn gele ogen openden zich, voor het eerst de schoonheid van Starclan waarnemend. Kort moesten ze wennen aan het felle licht die de sterren op het landschap neersloegen. Hij nam zijn eerste hap adem, zijn longen vulden zich met de heldere, frisse lucht en sterrenstof. Een diepe, trillende zucht verliet zijn bek. Hij was er. In het land van zijn voorvaderen, waar generaties op generaties clankatten voor altijd joegen. Een overweldigend gevoel van ontzag vulde zijn hele lichaam. Voor even, was hij helemaal stil. Voelde, hoorde en zag hij alleen. Hij voelde het gras onder zijn poten, zacht en bezaaid met kleine sterretjes die aan zijn pootkussentjes bleven kleven. Hoorde het zachte gekabbel van een stroom water iets verderop, dat schitterde en scheen in het vreemde lichtinval dat hij alleen op deze heilige plek ooit nog zou weerzien. En zag hij het prachtige tafereel voor zich, zo vredig en zo perfect. En in deze opeenvolging van waarnemingen vergat hij even hoe boos, hoe verslagen hij was op en door degenen die hier nu waren.

Dit kwam terug toen hij haar zag. Haar vacht, mooier dan ooit. Haar ogen, sprankelend met leven. En haar stem, helder en duidelijk. Tranen sprongen in zijn ogen toen hij haar weerzag. Het was zijn leidster, zijn beste vriendin. Degene waar hij zo van had gehouden. En die zo bruut uit het leven gerukt was. "Butterstar.." kon hij enkel zacht fluisteren.

Volgorde levens:

Ze zuchtte. Haar opvolger opende zijn ogen en ze wist dat zij vooraan stond. Klaar om hem te ontvangen. Hij had zijn tijd genomen om naar hen toe te komen. Hij had direct haar clan in bescherming genomen.. Ze sloot haar ogen, diep adem halende terwijl ze zijn richting op stapte. "Panther." Haar stem was helder en vol liefde terwijl ze haar neusje tegen zijn duwde. "Wie had dat gedacht he.." Ze grinnikte zacht maar schudde haar kop. Het was geen tijd om te genieten van elkaars aanwezigheid, hij moest terug naar Riverclan, er was een storm in aantocht.. En Riverclan had haar leider nodig.. "Ben je er klaar voor?" Fluisterde ze, het antwoord niet willen htren, ze wist het antwoord al..

Opnieuw raakte ze zacht zijn neus aan. "With this life I give you the faith in old traditions. Let the code and it's traditions guide your pawsteps, but know when to step away from those traditions as well. Time is changing and Riverclan must change as well as the Rivers tide... Otherwise she may not survive." ze wist dat deze woorden hem veel moesten doen. Het was altijd haar hoge woord geweest om tradities te bewaren. Maar daardoor had ze haar clan in een enorme oorlog met Windclan gestort. Het was haar fout geweest door te hard bij haar eigen geloof te blijven. Een fout die ze recht had gezet.

Haar hart brak bij de gedachte dat ze hem nu alleen moest laten maar haar tijd was over. Respectvol knikte ze naar de kater en stapte naar achteren. De volgende kat de ruimte geven om de nieuwe riverclan leader te verwelkomen.

Hij hoorde haar stem. Een overweldigend gevoel overviel hem, pure emotie stroomde door zijn lichaam heen terwijl hij met waterige ogen keek naar zijn leidster, die haar neus tegen de zijne drukte ter begroeting, al zat er nog zoveel meer achter deze begroeting dan een simpele hallo. Met een huiverige ademteug keek hij haar aan. De opmerking die ze maakte was zo haar. Wie dat gedacht had. Zijn mondhoeken wezen naar beneden toen hij zijn kop schudde. "Het had niet zo moeten gaan," verzuchtte hij, maar wist dat ze er niet meer woorden aan vuil konden maken. Ja, Panthergrowl had deze kans om haar nog een keer weer te zien. Maar hij kon er niet lang van genieten, hij kon er niet even bij stilstaan. Zo werkte het niet, blijkbaar, en ergens was hij erg teleurgesteld dat hij niet iets meer tijd gegund werd om goed afscheid te nemen van zijn beste vriendin. Maar zo was het, en toen Butterstar hem vroeg of hij er klaar van was, voelde hij zichzelf ja knikken. Hij moest wel, de clan had hem nodig - ook al was hij er persoonlijk totaal niet klaar voor, hij moest ervoor zorgen dat ze verder konden.

Opnieuw werd zijn neus aangeraakt, maar dit keer voelde hij een ontzettende kracht door zijn lichaam heen trekken, zoals hij nooit eerder gevoeld had. Hard ademde hij om de plotselinge ervaring, die hij ondanks de gedachte erachter niet als fijn kon beschrijven. Tranen sprongen in zijn ogen om de hoeveelheid gevoel die dit leven bij zich droeg.

"With this life I give you the faith in old traditions. Let the code and it's traditions guide your pawsteps, but know when to step away from those traditions as well. Time is changing and Riverclan must change as well as the Rivers tide... Otherwise she may not survive."

De woorden droegen een zware last met zich mee. Zowel Butterstar als hij waren katten van de clancode, die zich altijd aan de kant van hun eigen clan droegen en die niets met andere clans te maken moesten hebben. Om dit ideaal aan de kant te moeten zetten zou een grote uitdaging worden, maar hij zou het kunnen, dit voelde hij. Hij zou het kunnen door de kracht die dit leven hem schonk.

Butterstar stapte naar achteren. Panthergrowl voelde zijn ogen openen - hij wist niet eens dat hij ze dichtgedaan had - en met een haast smekende blik keek hij haar aan. Hij wilde niet dat ze wegging. Maar zijn leider was weg, en een andere kat stapte naar voren.

Lang was hij nog niet in Starclan, maar sinds zijn dood was er al zoveel gebeurd en zoveel verandert. Zo nu ook was er een nieuwe leider van Riverclan. De kat die indirect verantwoordelijk was voor zijn dood, maar hij verweet het Panthergrowl niet. Hij begreep het ergens heel goed waarom de kater gehandelt had zoals hij had. Het enige dat hij misschien had gewild was dat hij er was geweest om zijn eigen kittens geboren te zien worden, maar dat had er niet meer in gezeten.
Butterstar gaf het eerste leven en zodra de poes wegliep stapte hij naar voren om haar plaats in te nemen. Hij plaatste een kleine glimlach op zijn gelaat en boog zijn kop naar voren om de neus van de kater aan te raken en hem zijn tweede leven te geven. "With this life I give you forgiveness. Everyone makes mistakes, so use this life to be able to forgive your clanmates, but most of all yourself when a mistake is made." Hij wilde niet dat Panthergrowl zich schuldig voelde over wat er gebeurd was in het verleden. Ongelukken gebeurden nou eenmaal en niemand zou dat kunnen voorkomen. Hij wierp nog een laatste blik op de kater voor hij zich terugtrok en plaats maakte voor de volgende kat.

Een nieuwe kat kwam zijn kant op lopen. Het duurde even voordat Panthergrowl hem herkende - dit was de kat die hij had aangevallen bij het gevecht om de heatherfields, en waarover hij later geïnformeerd was dat hij was gestorven aan zijn verwondingen, die geïnfecteerd geraakt waren. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem; hoewel hij geloofde in zijn eigen onschuld, was het geen fijne gedachte. Maar er leek geen verwijt te zijn bij de ander, alleen maar vrede met de situatie, wat hem op zijn gemak stelde. Hun neuzen raakten elkaar en opnieuw trok dat overweldigende gevoel door zijn hele lichaam heen, van zijn kop tot aan zijn tenen. Het was warm, koud en tintelend tegelijkertijd.

"With this life I give you forgiveness. Everyone makes mistakes, so use this life to be able to forgive your clanmates, but most of all yourself when a mistake is made."

Het was een prachtig leven, al helemaal voor de kater die hem gaf. Dankbaar opende Panthergrowl zijn ogen, waarbij hij naar zijn naamgenoot knikte toen deze wegliep.

_{Hij keek zijn Clangenoot trots aan. Nog een generatie. Een nieuwe leader. Iemand die de titel van RiverClan met zich mee zou dragen. Zijn bruine vacht glinsterde met sterren. Kleine fonkelingen overal om hen heen.
Whirlpool wachtte geduldig af tot Panthersoul hem het leven van forgiveness gaf. Man, iedereen had zulke goede levens. Hoe kon Whirlpool dit nou doen? Wat als hij het nogmaals zou verpesten? Een ceremonie dat zo belangrijk was voor de nieuwe leader?
Pas vele secondes later merkte Whirlpool op dat ze op hem aan het wachten waren. Bijna alle ogen op hem gericht. Oh, was hij zo diep in zijn gedachten verzonken? De bruine kater deed een paar onzekere stappen naar voren. Zijn blik eindelijk opgetild en gericht op de grijze kater. Zijn Clangenoot. Iemand die hij kende en vertrouwde als deputy. Kom op, Whirl. Dit kon niet moeilijk zijn. Hij had de eer gekregen om het derde leven te geven en hij...

Hij haalde diep adem. Voor hij eindelijk zijn kin optilde en zijn neus tegen Panthergrowl's drukte. Voor kort sloot hij zijn ogen terwijl hij hem zijn derde leven gaf. "With this life I give you determination. To make decisions with confidence, to give your Clan what they need with no hesitation. I want you to use this life wisely. Like I did with mine." Hij haalde zijn neus weg en keek voor kort naar zijn moeder. Voor hij de kater een wat bredere glimlach gaf. Zie je wel? Dat was niet moeilijk. Hij voelde zich meer opgelucht. Whirlpool draaide zich om voor hij zich weer bij Panthersoul aansloot.}

Een bekende naderde hem. Het was een Riverclankat, die ze nog niet heel lang geleden verloren hadden.. Butterstar's zoon, Whirpool, vermoord door een verrader. Emotie trok door Panther heen doordat hij mocht zien hoe de ooit gestorven kater hier weer leefde, herboren en sterker dan ooit. Whirpool zou hem zijn derde leven geven.

Hun neuzen raakten elkaar en het gevoel van een leven, dat helemaal in hem stroomde, maakte hem zwak in zijn knieën. Hij moest zijn best doen om zichzelf overeind te houden door de kracht. "With this life I give you determination. To make decisions with confidence, to give your Clan what they need with no hesitation. I want you to use this life wisely. Like I did with mine."

Er lag een vastberadenheid en wijsheid in de stem van Whirpool en dankbaar knikte Panthergrowl de ander toe, die hem een brede glimlach gunde en onwillekeurig voelde Panther hoe zijn eigen mondhoeken hetzelfde deden. Gelukkig konden de sterren aan niemand doorvertellen hoe breekbaar en emotioneel de massieve grijze kater soms kon zijn. Whirpool stapte weg; het was tijd voor zijn volgende leven.

Ze had de Clan nauwlettend in de gaten gehouden sinds haar dood. De hond, die een einde aan haar leven had gemaakt tijdens de reis naar de bergen, had haar arme lieve dochter voor het leven getraumatiseerd. Ze had haar laatste adem uitgeblazen net voordat Panthergrowl haar levenloze lichaam tegen kwam. Het was een strijd geweest waarvan ze had geweten dat ze die nooit had kunnen winnen, een strijd waar ze van wist dat ze zou sterven. En dat vond ze helemaal prima, want zolang haar dochter veilig zou zijn, zolang Bluekit het zou overleven, zou ze met al het geluk in de wereld sterven voor haar familie.

Panthergrowl had haar meegenomen naar de Clan. Door hem had ze een laatste rustplek kunnen krijgen en een waardig afscheid. Het was dan ook een grote eer voor haar om de grijze kater hier te mogen zien in StarClan, om alle goede redenen. De kater was een goede deputy geweest voor manen, had de Clan naast Butterstar goed geleid. Ze was trots op hem, trots hoe ver ze de clan hadden gebracht. Nooit waren ze zo sterk geweest als op dit moment. In de rij wachtte ze, tot StarClan haar vertelde dat het voor haar tijd was om naar voren te stappen.

Haar blauwe vacht straalde, allemaal sterren waren te vinden in haar vacht. De wond, die ooit in haar nek had gezeten en waarmee Panthergrowl haar had gevonden, was verdwenen. Een warme glimlach sierde haar lippen terwijl ze naar de kater stapte. Warm, vol met liefde, maar ook met dank. Ze stopte vlakbij de kater, haar blauwe ogen gevuld met kalmte. ”Thank you,” Was het eerste wat ze tegen de grijze kater voor haar zei. ”Thank you for bringing me home.” Sprak ze met een warme stem tegen de bijna-leader van RiverClan. Ze waren dan wel op de reis geweest, maar haar thuis was de Clan geweest. Het maakte niets uit dat ze niet in het territorium waren geweest. Zodra haar lichaam weer bij de Clan was geweest, was ze weer thuis geweest. En daar had de kater voor gezorgd.

Ze drukte haar grijze neus tegen het voorhoofd van de ander en ontspande,

”With this life, I give you the wisdom of offering second chances. Anyone can make a mistake in a split second and should be offered a chance to redeem themselves.”

In gedachten dacht ze aan de keer dat Butterstar naar haar toe was gekomen om te vragen over haar kittens, over hun vader. Hoe ze toen moest vertellen dat de kater in een andere clan zat en wist dat ze straf kon krijgen. Wetende dat haar kittens het moeilijk kon krijgen. Maar Butterstar luisterde naar haar en gaf haar een tweede kans. Een tweede kans om te laten zien dat ze loyaal was aan de Clan. En die kans had ze met beide poten aangegrepen.

Ze stapte weg van de kater en glimlachte warm naar hem. Panthergrowl zou een leader worden die in de boeken zou gaan komen te staan. Dat meende ze oprecht. De vastberadenheid die hij vaak had laten zien, toen ze nog leefde en daarna ook, lieten haar geloven dat hij een fantastische leader zou gaan worden. Eentje waar de andere leaders naar op konden gaan kijken. Eentje waar de Clan trots op zou zijn. Ze stapte met dezelfde warme glimlach weg van de bijna-leader, waarna ze terug op haar plekje ging zitten.

De volgende kat die hem een leven kwam geven, herkende hij ook meteen. Deze she-cat had hij dood gevonden en begraven. Zijn ogen vonden die van Beautysoul, en ze glimlachte warm naar hem. Een vredige atmosfeer omringde haar, het was goed zo. Toen ze bij hem aankwam, bedankte ze hem. De kater knikte haar respectvol toe. Natuurlijk had hij dat voor haar gedaan. "I'm grateful to see that you have found your peace," beantwoordde hij warm.

Beautysoul drukte toen haar neus tegen zijn voorhoofd aan, om hem te zegenen met zijn volgende leven. Kort hapte de kater naar adem, het gevoel leek met ieder leven overweldigender te zijn. "With this life, I give you the wisdom of offering second chances. Anyone can make a mistake in a split second and should be offered a chance to redeem themselves."

Panthergrowl zag een stuk van haar leven langsflitsen, omdat Beautysoul hier zelf aan dacht. Hij begreep haar leven door en door, snapte meteen waarom dit zo belangrijk was dankzij haar voorbeeld. Hij knikte haar toe toen ze achteruit stapte. "Thank you, too," miauwde hij haar toe, waarna ze zich omdraaide en hij zocht naar de volgende kat die naar voren zou stappen.

_{Het was vredig in StarClan. Ze kon hier bij haar zoon zijn, bij alle andere gevallen katten van de Clans en om eerlijk te zijn had ze het hier beter dan toen ze nog leefde. Natuurlijk miste ze haar Clangenoten, maar ze hoefde slechts geduld te hebben tot ze zich bij hen voegden en dan kon ze weer samen zijn met de levende katten die ze nog liefhad. Hoewel ze het nog steeds verschrikkelijk vond om te zien hoe verward en verdrietig sommige katten waren wanneer ze zich voegden bij Starclan, vond ze het ook fijn om deze katten een warm welkom te geven en gerust te stellen. Anderen helpen en blij maken, daar was zij voor gemaakt.

Ondanks dat ze het hier geweldig had, keek ze wel regelmatig in de wereld van de levenden, om haar dierbaren te bekijken en aan te moedigen, ook al zouden ze haar nooit kunnen horen. Zo moest ze ook zien hoe haar Clanleader, Butterstar, haar laatste adem uitblies toen een jager haar had neergeschoten. Het was verschrikkelijk om zo'n groot voorbeeld voor het hele woud zo te zien vertrekken, maar soms had het lot anderen plannen dan was gedacht. Bovendien was de opvolger van Butterstar een juiste keuze, een kater die Riverclan, en misschien zelfs alle vier de Clans, kon heropbouwen en er voor kon zorgen dat Riverclanners weer trots konden zijn op elkaar en zichzelf. Iets waar ze naar uit keek. Zij zou als vijfde kat Panthergrowl een leven geven, en zodra Beautysoul weer naar achteren stapte zodat Dewflower haar plaats kon nemen. Sterren straalden helder in haar vacht en een glimlach was op haar gezicht te zien. Dit was een mooi moment. Ze stapte naar de stevige kater en duwde zonder waarschuwing haar neus tegen de zijne, om zo haar leven te geven. "With this life I give you selflessness. Always look out for another and never put yourself above the Clan or others in need." Ze dacht aan het moment toen ze stervende was, toen ze op de grond lag met een kogel in haar zijde en Panthergrowl haar vond en haar een lied zong. Ze neuriede de melodie, en toen dat klaar was stapte ze weer achteruit en keek de deputy trots aan. Ze wist dat deze kater het geweldig ging doen, en de Clan koste wat kost groot ging maken.}

Ook de volgende kat die naar voren stapte, herkende de kater meteen. Het was Dewflower, een Riverclan warrior die hij met zijn lage bromstem had toegezongen terwijl de ze haar laatste adem had uitgeblazen. Hij glimlachte haar toe. Hij was blij om haar te zien, om te zien dat het- ja, dat het goed ging met haar. Net als Beautysoul had ze haar vrede gevonden, ze straalde het uit terwijl ze naar hem toe kwam. Hij glimlachte naar haar, een glimlach die iets verstarde toen plots hun neuzen elkaar raakten zodat hij het leven in ontvangst kon nemen.

"With this life I give you selflessness. Always look out for another and never put yourself above the Clan or others in need." De melodie die ze neuriede, het raakte hem in zijn ziel. Met iedere noot die de bek van de ander verliet, voelde hij het leven in zich voortvloeien. Uiteindelijk was het lied afgelopen.

Panthergrowl neeg zijn kop naar Dewflower, toen deze ruimte maakte voor de volgende kat die zijn leven zou geven. Hij gaf haar een laatste glimlach toen hij haar blik vol respect zag. Het voelde zo goed dat hij zoveel vertrouwen kreeg van al deze katten, die zijn geloof vormden. Het geloof dat hij nog geen dag geleden even zo had kunnen uitspugen. Maar het geloof dat nu weer volledig in hem aangewakkerd was, als een brandend vuur dat niet meer gedoofd kon worden, hoeveel water het leven er ook op zou gooien.

Great Spirits of all who Lived Before [Leadership Ceremony] Tumblr_ntei4jsjsZ1u9mxoto1_500

Het was weer tijd. Tijd om een nieuw lid van Starclan welkom te heten. De hemel spleet open toen de nieuwe kat ten gronde kwam. Begeleid door het witte licht van de maan. Zijn vacht dansten met sterren, maar hij glom niet zo mooi als hun. Daaraan wist hij dat hij nog niet dood was. Mama had hem van boven tot onder proper gemaakt. Zelfs zijn kleine, ontembare manen waren glad gestreken. Hij wachtte af, dichtbij de kater, de nieuwe leider van Riverclan. De madeliefjes ritselden soms, wanneer hij bijna niet kon wachten van spanning. Heel de dag was hij bezig geweest met wat voor leven hij zou geven. Hij draaide zijn oortje toen hij, waarschijnlijk zijn moeder, iemand zachtjes hoorde sussen, wanneer de bos bloemen weer heen en weer bewoog. Zijn ogen werden groter bij elk leven, tot ze bijna even groot waren als maantjes. Of opgekrulde muisjes. Yes! Dewflower had haar leven gegeven, dat betekende dat hij nu mocht. Cheekykit rees nieuwsgierig op van zijn verstop plek. De sterren op zijn vacht rinkelden naar beneden en vielen met kleine plofjes op het zilveren gras. Hij bewoog zijn neusje heen en weer, terwijl hij zijn nek zo ver mogelijk uitrekte. Het kleine, gestipte katertje nam een grote hap adem. "Flower!" Kwam er enthousiast uit. Hij hoorde de menigte zuchtten en grinniken. Nu krabbelde hij helemaal overeind en hupte hij naar voren, tot hij aan de grote poten zat van de grote warrior. Hij keek naar boven, naar de wijze ogen.

Ter bevestiging keek hij nog snel even om naar zijn moeder Mousewish, voor hij zijn kleine pootjes tegen de brede borstkas van Panthergrowl zette en het donkergrijze neusje aanraakte. "With this life I give you the opposite of Dewflowers life, the life of selfishness. Understand that somethimes you can't always choose for others, as they have a voice too." Hij liet de beelden zien en het gevoel van hem toen hij zijn mama achterna sprong, om haar een paarse bloem te schenken. Het was een eigen keuze geweest en als zijn vader hem had willen tegenhouden was die ook gestorven. Panthergrowl leerde hiermee dat hij zich niet moest wegcijferen en dat keuzes voor een Clan niet altijd de juiste keuzes voor jezelf zijn. Cheekykit verbrak het contact en blies een sterretje op de neus van de Riverclan warrior. Hierna draaide hij zich om, om met een giechel terug in de bloemetjes te duiken.

De volgende kat die hem en leven kwam geven, liet Panther toch even slikken. 't Was een kitten, eentje die hij niet herkende maar de grijze Riverclanner kon niet anders dan nadenken over hoe dit kleine katertje ter overlijden was gekomen. Deze gedachte veranderde echter al snel in vertedering toen hij het neusje van 't kleintje zag wiebelen, nieuwsgierig, alsof hij hem is goed in zich aan het opnemen was. Panther grijnsde naar de met sterren bezaaide kitten, waarna hij kort een gek gezicht trok. Even vergetend dat dit een erg serieuze ceremonie was met erg serieuze katten door erg serieuze omstandigheden. De kater schraapte zijn keel toen de kitten omkeek, waarschijnlijk naar zijn moeder, en hij zich weer herinnerde hoeveel van zijn voorvaderen naar hem keken. Twee paar pootjes drukten tegen zijn borstkas aan, de kitten was tegen hem aan komen staan, en Panther neeg zijn kop zodat de ander makkelijk bij zijn neus kon.

De energie die door hem heen stroomde door de aanraking van hun neuzen, was anders dan die van energieën die hij eerder had gevoeld. Het zat vol met jeugdige nieuwsgierigheid, naïviteit en warmte. Er schoten beelden voor hem langs, die hem lieten zien hoe het katertje om het leven was gekomen. Het gevoel van in het koude water ten onder gaan overrompelde hem en met een harde siddering moest hij zichzelf forceren om het contact te blijven houden.

"With this life I give you the opposite of Dewflowers life, the life of selfishness. Understand that somethimes you can't always choose for others, as they have a voice too."

Als de kitten tegenover hem voor zichzelf gekozen had, zou hij nu nog leven. Het was een wijze les, iets wat hij van te voren misschien niet gedacht had bij het kleine bengaaltje. De kater opende zijn ogen, keek vol ontzag naar de kleine kitten die zoveel wijsheid bij zich droeg, waarna hij tegen zijn moeder keek. Hij had het gevoel dat hij haar ergens van kende. Hij knikte naar haar; ze had een mooie zoon gemaakt. Het sterretje dat de kitten naar hem blies belandde op zijn neus en met een hartelijke lach keek hij toe hoe het kleintje weer weg huppelde.

_{Het was haar beurt. Honeyspots had bij de groep met katten gezeten die Panthergrowl hadden verwelkomd in Starclan, maar tot nu had ze nog niets gesproken. Ze had hem geobserveerd, bekeken hoe hij reageerde op de onwerkelijke realiteit dat hij in Starclan was. Hij zou hier nog vaker komen, na elk leven dat hij zou verliezen, om tenslotte hier ooit vele manen later ook tot rust te komen. Voor nu kon ze hem alleen maar helpen zijn weg te vinden, en hem te zegenen met een leven.

De langharige she-cat kwam overeind van haar plaats, en stapte met een zacht wiegende staart op hem af. Ze schonk hem een serene glimlach voordat ze naar hem knikte, ten teken dat ze er klaar voor was. Hopelijk hij ook. Bij leven had Honeyspots Panthergrowl gekend, maar waren ze nooit close geweest. Ze vond hem een goede deputy en vertrouwde er op dat hij Riverclan sterk zou maken, en juist zou leiden. Hij had immers een grote rol om te vervullen na Butterstar haar jarenlange heerschappij.

“With this life I give you endurance, to stand tall and forever endure the many hardships to come,” Honeyspots boog naar voren en raakte zijn neus aan. Ze sloot haar ogen en voelde hoe een soort golf door haar en Panthergrowl heen spoelde, het was een surrealistisch gevoel. Ze toonde hem hoe ze na de dood van haar moeder, na haar aanval op Appleblossom, en na de aanval van Icy kracht vond in haar liefde voor Cindersmoke en bovenal de liefde voor haar kittens, Hoe ze na al haar tegenslagen nog steeds zich staande wist te houden. Dat ook als ze zelf niet meer het uithoudingsvermogen had om door te gaan, de vriendschap en liefde van andere dat haar terug konden geven. Ze opende haar ogen weer en keek hem met een zachte glimlach aan. “Leidt de clan goed, Panthergrowl, waak over haar en mijn kinderen.” Sprak ze zacht. Ze miste haar kinderen enorm, maar ze kon geruststelling trekken uit de wetenschap dat ze veilig waren onder Panthergrowl zijn leiderschap. Honeyspots keerde zich om en trok zich terug van het tafereeltje, nu was de volgende aan de beurt.}

De volgende kat die naar voren stapte herkende hij als Honeyspots. Een Riverclanner, een tijdje terug overleden, maar nog niet lang genoeg dat Panther haar niet vrijwel meteen herkende. De glimlach die ze hem gunde, kreeg ze vrijwel meteen terug. Hij knikte haar toe. Van beiden kanten was er respect naar de ander. Er werden geen woorden tussen hen gewisseld, de wederzijdse waardering was onuitgesproken maar duidelijk merkbaar. De ander drukte haar neus tegen de zijne. Een rilling trok door zijn lichaam.

“With this life I give you endurance, to stand tall and forever endure the many hardships to come.” De intensiteit van een heel leven sloeg over hem heen als een grote, sterke golf. Als een film speelde de belangrijkste gebeurtenissen van Honeyspots' leven voor hem af.

Toen ze van elkaar weg stapten, glimlachte Honeyspots naar hem. Hij knikte op haar woorden. "Dat beloof ik," sprak hij tegen haar, zijn woorden gevuld met waarheid. Hij beloofde het en zou zijn belofte waarmaken zover dit in zijn kracht lag.

Great Spirits of all who Lived Before [Leadership Ceremony] STZ0aj

Heavenkit had niet zo veel aandacht voor de serieuze ceremonie die op dit moment doorging. Haar blik was gevangen door een plas water, waarin ze haar eigen reflectie zag. De sterretjes in haar witte vacht blonken - subtiel, maar aanwezig. De kitten sloeg in het water met haar voorpootje, waardoor het rimpelde en ze zichzelf niet meer aan kon kijken. Daarop sprong Heavenkit met een grote plons het water in, onbevreesd zoals enkel een kitten die nooit het leven gekend had. Het leven was immers de enige reden dat men angst had voor de dood. Voor haar was de dood het leven. Haar vroege dood had haar onschuldigheid en haar speelsheid bewaard - het leven had dat hoogstwaarschijnlijk van haar afgepakt, terwijl ze volwassener werd, angst en verdriet meemaakte, beslissingen moest nemen en nieuwe dingen moest leren. Maar Heavenkit hoefde al die dingen niet te doen. Ze spendeerde haar dagen in Starclan, springend achter vlinders en vogels zonder ze ooit echt te vangen, kijkend naar de reflectie in de talloze poeltjes, ontspannend in het eeuwige zonlicht.

Misschien was het ergens wel jammer, dat men nooit te weten zou komen wat haar bijdrage aan de wereld geweest zou zijn. Misschien had ze het wel tot deputy geschopt, of tot leider. Misschien had ze kittens op de wereld gezet. Of misschien had ze wel wat katten naar Starclan gestuurd, katten die haar familie of haar clan bedreigd hadden. Maar nu was ze niets meer dan een bolletje potentieel, potentieel dat nooit waargemaakt zou worden. Het enige waarmee ze haar stempel op de wereld kon drukken was een leiderceremonie zoals deze - waarmee ze toch nog een beetje haar steentje kon bijdragen voor het goede van haar geboorteclan. Waarschijnlijk was het goed dat Heavenkit zelfs in Starclan te jong was om echt te kunnen beseffen wat ze allemaal gemist had; het zorgde ervoor dat ze onbeschaamd speels kon zijn.

Uiteindelijk was het haar beurt, nadat de andere katten op een meestal zeer serieuze manier hun levens gegeven hadden aan de toekomstige Riverclan leider. Heavenkit sprong uit het water; ze hoefde geen teken te krijgen, ze wist exact wanneer het haar moment was. Het jonge poesje schudde haar vacht uit, zodat het in pieken omhoog stond maar in ieder geval al niet meer drupte.Ze huppelde naar voren, een glimlach om haar lippen. Het was bijna alsof haar witte met sterren bezaaide vacht licht uitstraalde, of enkel warmte misschien. Voor de veel grotere kater stopte ze, opkijkend naar hem met haar kittenblauwe oogjes die op de één of andere manier toch ouder leken dan ze ooit geweest was. Niet met wijsheid - maar met oneindigheid. Het was een gevoel dat moeilijk te beschrijven was en dat enkel in Starclan mogelijk kon zijn.

"I give you playfulness.", mauwde ze met een hoog stemmetje. "Because you don't have to be serious all of the time." En ze gebaarde met haar voorpootje dat hij dichterbij moest komen, zodat ze zijn neusje aan zou kunnen raken. Zij was immers veel kleiner dan hem, en hij was zelfs groter dan haar vader - die ze nooit echt had kunnen ontmoeten, uiteraard. Toen hun neusjes elkaar raakten, werd het leven doorgegeven. Het was een simpel leven dat ze mocht geven, een opluchting misschien vergeleken met sommige andere levens. Het was niet eens een echte stroom van emoties - eerder een afwezigheid van zorgen en pijn.

Toen ze zich terugtrok, keek ze de bijna-leider even aan met een serieuzere blik; maar al snel brak een grote glimlach op haar snuitje door, en giechelend draaide ze zich om om met huppelpasjes terug in de menigte te verdwijnen. Haar verantwoordelijkheid zat erop, tijd om nog een spelletje te gaan spelen.

Opnieuw kwam er een kitten op hem af gehuppeld. Deze nog jonger dan de vorige; Panther kon raden hoe ze gestorven was. Het witte katje was erg schattig, hoe ze naar hem keek vertederde hem. Hij gaf haar een knipoog toen ze naar hem opkeek. De kitten sprak toen haar leven uit;

"I give you playfulness. Because you don't have to be serious all of the time." Het was een mooi leven, eentje die de toekomstige leider nog heel goed zou kunnen gebruiken in de toekomst. Hij werd naar beneden gewenkt, en met een lachje zakte hij door zijn poten heen, zodat hun neuzen elkaar konden raken. De energie die door hem heen stroomde was heerlijk, gaf hem een jong gevoel door zijn lichaam en bracht een speelse grijns op zijn snuit. Ondanks dat het een simpel leven was, was het er eentje die voor hoog belang zou worden, eentje die hij erg nodig had. Anders was hij altijd maar zo serieus.

Toen was het moment van dit leven ontvangen over, en kwam hij terug in de realiteit van Starclan. Giechelend huppelde de kit weer van hem weg. Zijn laatste leven was aangebroken. Hierna zou hij volwaardig leider zijn van Riverclan. Een ongelovig gevoel trok door zijn lichaam heen, gepaard met verdriet, maar ook met dankbaarheid. Hij zou Riverclan leiden in eer van Butterstar, zou haar naam hoog houden zo goed als hij dit kon.

Het puntje van zijn staart zwiepte zachtjes. Kleine vlokjes sterrenstof dwarrelde door zijn beweging van zijn zwarte pels af en vielen zachtjes op de wolkige grond onder zijn donkere poten. Hij was hier al voor de derde keer. Moest hij daar trots op zijn? Hij wist het niet. In ieder geval was hij er niet blij mee dat hij in de korte tijd dat hij gestorven was al drie nieuwe leaders had moeten verwelkomen. Eerst was het Thunderclan geweest, toen Windclan en nu.. nu was het zijn geboorte plek. Panthergrowl stond in het midden van de kring van negen, om zijn verdiende levens in ontvangst te nemen. Het was Butterstar die naar voren gekomen was om de ceremonie te beginnen en hij, Ravenfall, zou als laatste van de negen starclanner de ceremonie beëindigen. Dit had hij gekozen omdat hij met de grijze deputy nog iets persoonlijks wou uitwisselen. Het was iets wat Ravenfall zelf altijd had gedragen in zijn meest donkere tijden maar ook goeie tijden. Hij hoopte dat de deputy deze symbool in ontvangst zou nemen en dat hij er net zoveel vreugde en troost in kon vinden zoals hijzelf ook had gehad. Na geduldig te hebben gewacht was het zijn beurt. Heavenkit was vrolijk terug gehuppeld en de zwarte tom glimlachte zachtjes. Ondanks dat hij er nog altijd uitzag (en soms ook zo nog gedroeg) als een chagrijnige Elder had hij hier in de sterren iets gevonden wat hij allang geleden had moeten vinden toen hij nog geleefd had: vrede. Een heilzame toestand van rust en harmonie. Als hij dit eerder geleerd had dan had zijn leven er misschien heel anders uitgezien. Maargoed, het was nu aan hem om de laatste leven te geven aan de toekomstige leader van Riverclan. Ondanks dat in Starclan iedereen samen leefde en er geen onderscheid meer werd gemaakt uit welke clan je kwam, moest hij stiekem toegeven dat hij zich trots voelde dat zijn geboorte clan een sterke leader zou krijgen. Met zijn lijf vol littekens kwam hij tevoorschijn en knipperde hij langzaam met zijn oogleden. Hij vormde een kring van vrede om zich heen en sloot eventjes zijn bewolkte ogen voor hij de grijze tom toesprak. "Je bent dik." Mauwde hij serieus terwijl hij zijn ogen opende en de deputy recht aankeek. Zijn gezicht stond strak maar na enkele secondes moest hij lachen. Zijn snorharen danste mee en lieten kleine druppeltjes van sterren er van af glijden. "Ik hoop dat je door Heavenkit's leven hier een beetje om moest lachen, want zo dadelijk word het allemaal een stuk serieuzer.'' Sprak Ravenfall. ''Je bent aan het einde van je ceremonie en er wacht nog een laatste leven op jou Panthergrowl maar voor ik jou die laatste verdiende leven geef wil ik jou eerst wat anders geven.'' De zwarte tom keek naar beneden en veegde met zijn staart iets vanuit het glinsterde gras. De Elder schoof dit met zijn voorpoot naar de grijze deputy toe -maar hield nog zijn pootkussentje er op- en glimlachte zachtjes. "Toen ik nog leefde had ik veel moeite om de leuke dingen in te zien van het leven, maar er was altijd één ding wat mij altijd vrolijk maakte..'' De tom nam een hap adem en hield toen uit eindelijk zijn voetje van het voorwerp af: een schelpje. "Schelpjestherapie." Sprak hij zacht. "en ik wil je daarvoor bedanken Panthergrowl. Wees net zo goed voor je katten zoals je voor mij toen ook was geweest, want het is niet alleen jou taak om oorlogen te leiden. Er staat zoveel meer te kijken als leader zijnde. Maak je clan gelukkig, want dat is het belangrijkste.'' Ravenfall gaf zijn geschenk door aan de deputy en gaf hem even de tijd om te reageren voor hij dan eindelijk de negende leven schonk. De zwarte tom stapte naar voren. "Panthergrowl, jou laatste leven zal zijn: Knowing when to fight and when to choose peace. Maak geen overhaasten beslissingen, vooral wanneer je razernij hoog zit. Het is aan jou om te kiezen om bloed te verspillen of niet.'' De tom duwde zijn neus tegen die van Panthergrowl en liet al zijn energieën los. Een golf van duisternis en verschillende gevoelens stroomde vanuit hem door naar de deputy. De littekens die hijzelf droeg brandde nu op het lijf van de grote grijze tom, hem het gevoel gevend wat hij zou krijgen wanneer hij koos voor het pad van oorlog en hier littekens van zou dragen die voor altijd zouden branden. Nadat het leven doorgestroomd was aan de gloednieuwe leader van Riverclan stapte hij terug naar achteren.

Het moment was aangebroken; hij zou zijn laatste leven krijgen. De kat die naar voren stapte om dit aan hem te geven, herkende hij meteen. Het was Ravenfall, een blinde elder met merkwaardige markeringen. Er was geen enkele Riverclan warrior die hem niet kende. Panther keek hem aan, merkte dat de ander ook naar hem keek. Starclan had zijn zicht teruggebracht, ook al leek dit op het eerste gezicht niet. Het werd hem helemaal duidelijk toen de ander opmerkte dat hij dik was. Een bulderlach rolde over zijn lippen heen terwijl hij de kater een duw tegen zijn schouder aangaf. Van hem kon hij het hebben - in dit magische, surrealistische moment. Panther's gezicht trok weer bij van zijn lach toen Ravenfall verder ging.

Ravenfall gaf hem een geschenk, en met onderzoekende blik keek hij naar wat de zwarte kater onder zijn poot verstopt had. Het was een schelp, en meteen wist hij waar dit over ging.. Hoe had het ook alweer geheten? Schelpenpsychologie? Nee, het was - "Schelpjestherapie.". Met een oprechte glimlach keek hij naar Ravenfall toen deze de schelp naar hem toe schoof. "Dankjewel," sprak hij waarna hij zich voorbereidde voor wat er hierna volgen zou.

"Panthergrowl, jou laatste leven zal zijn: Knowing when to fight and when to choose peace. Maak geen overhaasten beslissingen, vooral wanneer je razernij hoog zit. Het is aan jou om te kiezen om bloed te verspillen of niet.'' Het gevoel dat door hem heenstroomde vertelde hem precies hoe Ravenfall zich gevoeld had al die moons geleden, alle gevoelens en pijn maar ook gelukkige momenten stroomden door hem heen.

En toen was het voorbij. Hard slikkend trok hij zich terug. Het was gebeurd, het was over. Hij was nu leader. Officieel leader van Riverclan. Lichte trots steeg in hem op; hij keek naar Butterstar, glimlachte naar haar. Hij zou zijn best doen om haar eer te doen, om in haar pootstappen te volgen en te doen wat zij hem geleerd had. Er lag prestatiedruk op zijn schouders, maar even, even liet hij zichzelf genieten van waar hij nu was, en van het feit dat zijn levensdroom uitgekomen was.

Hij was Pantherstar, Riverclan's leader.