Weightless

Fourtrees bleef toch best nog wel een beetje spannend, een klein beetje eng. Alleen had Rookpaw besloten dat ze niet meer wilde huilen en niet meer bang wilde zijn als een kit, dus was ze trots de rots in het midden van de bomen opgeklommen en stond daar met haar borst naar voren, in een gefaalde poging om haar vader na te doen. Kom dan, stomme Windclanners, ik ben niet meer bang! Toch vond ze het nog altijd vernederend dat ze zo mee was genomen, dat heel windclan haar had gezien als die ene, zwakke dochter van de Riverclan deputy die daar stond de trillen op haar poten. Rookpaw zuchtte en liet haar houding wat varen. Ze zou er wel komen, heus wel. Ze zou haar vader opvolgen wanneer hij te oud werd om nog leader te zijn. Ja, ooit.

&Pepperpaw

Rookpaw was iets te veel meegesleurd door haar gedachtes, waardoor ze pas veel te laat door had dat ze niet alleen meer was. Ietwat verrast keek ze op naar de mooie shadowclanner die eruit zag alsof ze haar gezichtje net te vaak in rood stof had gedrukt. "Uhm hallo, Riverclanner," Rookpaw rechtte haar rug en zette haar borst trots naar voren - niet dat het er heel indrukwekkend uit zag, maar goed. "Gegroet, Shadowclanner!" opperde ze, maar moest daarna toch wel een beetje grinniken. Gelukkig was het geen Windclanner, Shadowclanners waren vaak best wel lief. Al had ze wel gehoord dat hun leader met de staart tussen de poten er vandoor was gegaan. Dat was raar. Rookpaw sprong van de steen af en ging nieuwsgierig voor de andere apprentice zitten. "Ik ben Rookpaw, aangenaam," stelde ze zich vriendelijk voor. Natuurlijk had haar papa haar meerdere malen geprobeerd te leren dat de andere clans slecht waren, maar dit was four trees. Hier mocht het vast wel.

De iets jongere apprentice leek een beetje verlegen te zijn in haar aanwezigheid, wat Rookpaw wel schattig vond. Ze was nu niet bepaald een intimiderende verschijning, dus dat gebeurde ook niet vaak. Een glimlach stond op haar gelaat en nieuwsgierigheid in haar ogen terwijl ze de ander aan keek. "Hallo Riverclanner, Rookpaw! Mijn naam is Pepperpaw,"stelde de rode snoet zichzelf voor. "Wat doe je hier bij Fourtrees?" Rookpaw haalde haar schouders wat achteloos op. Had je daar een reden voor nodig dan? Nu had ze die stiekem wel, maar dat ging ze niet aan haar rode neusje hangen. Hoe minder katten wisten dat ze ontvoerd was, hoe beter. Wel bleven gedurende het hele gesprek haar oortjes op scherp. Ze wilde geen windclanners hier. "Gewoon, hangen," sprak ze achteloos. "Als een echte hangjongere," ze grinnikte. "En jij dan?"

Er waren wel vaker katten bij Fourtrees. Meestal gewoon om even te loeren, even te doen alsof je op de gathering stond. Zij had zo haar eigen angsten om te overkomen, maar die zou Rookpaw niet aan zichzelf toegeven- laat staan aan Pepperpaw. "Nou uhm.. Ik was op zoek naar.. naar katten enzo, want ik vind het leuk om.. andere clans te zien?"ze keek een beetje betrapt, alsof ze zojuist een nogal matig geformuleerde leugen eruit floepte. Rookpaw hield wat verward haar kopje scheef, totdat een besef binnen kwam. Een kwajongensachtige grijns van oor tot oor kwam op haar gelaat te staan. "Of... Was je opzoek naar een leuke jongen?" grinnikte ze en keek de ander geamuseerd aan. Dat moest wel! Waarom anders zou ze zo stiekem doen. "Vertel! Heb je een vriendje in een andere clan? Ik zeg niets hoor!"ze lachte zachtjes. Wat een doerak ook

"Nee natuurlijk niet! Das is tegen de warrior code!" sputterde de rossige poes meteen terug. Rookpaw grinnikte, zo, mevrouw was meteen op haar teentjes getrapt. Was het niet meestal zo dat je juist tegenstribbelde wanneer het de waarheid was?"Wat doe jij hier dan? Heb je niet stiekem zelf een vriendje die je opzoekt?" nu leek ze toch wel een beetje boos. Oh, was ze te ver gegaan? Nou zeg, het was maar een grapje geweest. "Rustig maar, het was alleen een grapje," sprak ze ietwat beledigd dat de ander zich meteen zo aangevallen voelde. "Ik, uh, ik wilde gewoon eens zien hoe het er vanaf de rots uitzag. Dat is alles," ze haalde zogenaamd luchtig haar schouders op. Dat was zeker niet alles, maar dat hoefde Pepperpaw helemaal niet te weten! "Heb je er ooit wel eens op gestaan?"

Ze keek maar al te tevreden naar de ander, haar enigsins grote oren wierpen schaduwen op de grond. De zon werd gefilterd door de het bladerdek boven hun hoofden, maar verwarmde haar zwart-witte vacht aangenaam. Al rolde ze met haar ogen bij de ongelovige ja ja van de ander, nou zeg, zo wantrouwig. "Nee.. nog nooit. Jij wel..? Het is voor de leiders.. toch?" ze grinnikte zachtjes. "Je hebt me er toch net af zien springen?" grapte ze met een knipoog. "En ik zie geen leaders in de buurt, kom! Het is best een vet uitzicht," en met die woorden begon ze weeral niet super soepel de rots te beklimmen.